بیوگرافی

• آموزش
• اولین کارگردان
• دهه های 60 و 70
• اولین "بهترین کارگردان"
• دهه 90
• دهه های 2000 و 2010

لینا ورتمولر نام مستعار Arcangela Felice Assunta Wertmüller von Elgg Spanol von Braueich است. کارگردان و فیلمنامه نویس آینده در 14 اوت 1928 در رم به دنیا آمد. پدر او که یک وکیل است، اصالتاً لوکان دارد در حالی که مادرش، رومن، از خانواده ای اصیل و ثروتمند سوئیسی است.

آموزش

در هفده سالگی در آکادمی تئاتر به کارگردانی پیترو شارف، کارگردان روسی که شاگرد استانیسلاوسکی بود، ثبت نام کرد. بعدها و برای چند سال او انیماتور و کارگردان نمایش های عروسکی ماریا سیگنورلی بود. پس از آن با کارگردانان مشهور تئاتر مانند سالوینی، دی لولو، گارینی و جیووانینی همکاری کرد.

لینا ورتمولر سپس برای رادیو و تلویزیون کار کرد، هم به عنوان نویسنده و هم به عنوان کارگردان: کارگردانی اولین نسخه پخش معروف "Canzonissima" و مجموعه تلویزیونی موزیکال " Gian" است. روزنامه Burrasca ".

دستیار کارگردان در "E Napoli Sings" (1953، اولین نمایش روی پرده بزرگ Virna Lisi)، دستیار و بازیگر زن استخدام شده توسط فدریکو فلینی در فیلم های "La dolce vita" (1960) و "8 e half" دو سال بعد (1962).

اولین کارگردانی او

اولین شما به عنوان کارگردان در1963 با " I basilischi "، روایت تلخ و گروتسک از زندگی برخی از دوستان فقیر جنوب; او برای این فیلم Vela d'argento را در جشنواره فیلم لوکارنو دریافت کرد.

در سال 1965 "این بار در مورد مردان صحبت می کنیم" (با نینو مانفردی) را ساخت که برنده ماسک نقره ای شد. او بعداً دو کمدی موزیکال را با نام مستعار جورج اچ. براون کارگردانی کرد: "Rita la zanzara" و "Non stuzzicate la zanzara" با ریتا پاوون و تازه وارد Giancarlo Giannini.

او همچنین یک وسترن با عنوان "داستان بل استای" را با السا مارتینلی کارگردانی می کند.

لینا ورتمولر فیلم‌های متعددی می‌سازد که ویژگی‌های آنها و آغشته به طنز اجتماعی قوی ، ترسناک و غافلگیرکننده است. فیلم هایی که اغلب با عناوین طولانی اغراق آمیز مشخص می شوند.

از مصاحبه ای در سال 2018

دهه 60 و 70

در نیمه دوم در دهه 60 او با بازیگر جیانکارلو جیانینی که قرار بود در چندین موفقیت بزرگ او حضور داشته باشد شراکتی برقرار کرد. از جمله: «میمی متالورژیکو زخمی به افتخار» (1972)، نقاشی دیواری استادانه ای از جنوب ایتالیا و اسطوره های آن از طریق داستان یک جوان مهاجر سیسیلی بهتورین

عناوین دیگری که باید به خاطر بسپارید عبارتند از:

• "فیلم عشق و هرج و مرج، یا بهتر است بگوییم امروز صبح ساعت 10 در Via dei Fiori در فاحشه خانه معروف" (1973)
• " غرق یک سرنوشت غیرعادی در دریای آبی آگوست " (1974)
• " Pasqualino Settebellezze " ( 1975)
• "پایان دنیا در رختخواب همیشگی ما در یک شب بارانی" (1978)
• "خون بین دو مرد به خاطر یک بیوه... آنها به یکدیگر مشکوک سیاسی می شوند. motives" (1978).

اولین نامزد برای "بهترین کارگردان"

برای "Pasqualino Settebellezze" او در سال 1977 سه نامزدی اسکار ، از جمله یکی برای بهترین کارگردان .

لینا ورتمولر اولین زنی است که نامزد اسکار بهترین کارگردانی شده است: پس از او فقط جین کمپیون و سوفیا کاپولا به ترتیب در سال‌های 1994 و 2004 حضور خواهند داشت.

به لطف لینا، یک زوج جدید از سینمای ایتالیا توجه عموم را به خود جلب کرده است: جانکارلو جیانینی و ماریانجلا ملاتو ، ترکیبی عالی برای تفسیر کلیشه های ما.

یکی دیگر از ویژگی‌های فیلم‌های ورتمولر که تا آخرین ساخته‌های او ادامه خواهد داشت، اصلاح عالی تنظیمات است.

دهه 90

در سال 1992 او " من امیدوارم که با هم کنار بیایم " (با پائولو ویاجو) را کارگردانی کرد. چهار سال بعد، در سال 1996، او به طنز سیاسی بازگشت"فلزکار و آرایشگر در گردباد جنسی و سیاست" با تولیو سولنگی و ورونیکا پیوتی.

لینا ورتمولر در طول زندگی حرفه ای خود رمان های مختلفی را منتشر کرده است که از جمله آنها می گوییم:

• "بودن یا داشتن، اما برای بودن باید داشته باشم. سر آلویس روی بشقاب نقره ای"
• "من دوست داشتم عموی نمایشگاهی داشته باشم".

سالهای 2000 و 2010

پس از بازسازی تاریخی "فردیناند و کارولینا» محصول 1999، لینا ورتمولر با ساخت فیلم تلویزیونی « Francesca e Nunziata » (2001، با سوفیا لورن و کلودیا گرینی) و فیلم «فلفل پر شده و ماهی در صورت» (2004) به فیلمبرداری بازگشت. ، دوباره با سوفیا لورن).

آخرین کار او با عنوان " لعنت به بدبختی "، یک فیلم تلویزیونی محصول 2008 است. شش سال از او کوچکتر، طراح صحنه و لباس تقریباً تمام فیلم های او.

در ژوئن 2019 اعلام شد که لینا ورتمولر اسکار یک عمر دستاورد هنری را دریافت خواهد کرد . در سال 2020 به او تحویل داده شد.

در پایان سال بعد، در 9 دسامبر 2021، او در سن 93 سالگی در رم درگذشت.