Βιογραφία - Ποιος θα του το έδινε;

Κωμικός με αυτοσχεδιαστικές και απρόβλεπτες διαθέσεις, ο Dario Vergassola γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1957 στη La Spezia. Αφού έκανε διάφορες δουλειές, μεταξύ άλλων ως εργάτης, μπήκε στο χώρο του θεάματος παίρνοντας μέρος στο "Professione Comico", την εκδήλωση που σκηνοθέτησε ο Giorgio Gaber, στην οποία κέρδισε τα βραβεία κοινού και κριτικών.

Το '90 συμμετείχε στο "Star 90" (Rete4) και προκρίθηκε στον τελικό του προγράμματος, ενώ το '91 ηχογράφησε πολλά "TG delle vacanze" (Κανάλι 5).

Τον Μάρτιο του '92, κέρδισε το φεστιβάλ "San Scemo" και την επόμενη χρονιά, πάνω στο κύμα της εκτίμησης που έτυχαν τα παρανοϊκά τραγούδια του, κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ "Manovale gentiluomo", που δεν ήταν άλλο από την Polygram. Από το άλμπουμ εξήχθη το διασκεδαστικό remix track με τίτλο "Non me la danno mai (lamento dell'armonizzatore)". Επίσης το '93, χάρη στη συνεργασία με τονΟ Stefano Nosei, ένας άλλος μασκαράς με σουρεαλιστική κωμική φλέβα, γεννήθηκε με την παράσταση δύο ατόμων "Bimbi belli", η οποία παρουσιάστηκε σε διάφορες ιταλικές πλατείες, πάντα με μεγάλη αποδοχή του κοινού.

Ακούραστος, το 1994 ήταν η σειρά μιας άλλης θεατρικής παράστασης "Η ζωή είναι μια λάμψη" (σκηνοθεσία Μάσιμο Μαρτέλι), η οποία είδε τον κωμικό της Λα Σπέτσια να συμμετέχει σε μια νέα εξαντλητική περιοδεία, αποτελούμενη από περισσότερες από διακόσιες παραστάσεις. Με αυτή την ευκαιρία παρουσιάστηκε μόνος του, αλλά η επιθυμία να επιστρέψει στις παραστάσεις ως ζευγάρι ήταν έντονη. Μετά τη συνεργασία του με τον Nosei, τον είδαμε στη σκηνή με διάφορουςαξιοσημείωτες προσωπικότητες, όπως ο David Riondino στο "Recital per due", και αργότερα ο ιδιόρρυθμος Diego Parassole και το ιερό τέρας Enzo Jannacci.

Το '95 προσκλήθηκε ως καλεσμένος στο "Premio Tenco" στο Σαν Ρέμο, μια εκδήλωση στη σκηνή του Ariston που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο με την ευκαιρία του βραβείου. Το '96 ήταν συν-συγγραφέας (μαζί με τον Arnaldo Bagnasco) και ερμηνευτής της τηλεοπτικής εκπομπής "Tenera è la notte" (RAI 2), που μεταδόθηκε επίσης το 1997. Επίσης, το 1996 ήταν η νέα του εκπομπή "Comici" και η συμμετοχή του στην τηλεοπτική ταινία "Dio vede eπαρέχει" από τον Enrico Oldoini.

Η δημοτικότητά του αυξάνεται μέρα με τη μέρα, το χαλαρό του ύφος, καρυκευμένο με σεξουαλικά υπονοούμενα, και τις περισσότερες φορές γλυκά ασεβές. Με λίγα λόγια, το αποκορύφωμα της κωμωδίας του είναι τα διπλά υπονοούμενα και η "διεστραμμένη" προτίμηση στο να φέρνει σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους με καυτές ερωτήσεις. Όλα συστατικά που ταιριάζουν απόλυτα με το ιστορικό talk show του Maurizio Costanzo, το οποίο μάλισταΤο 1997, ήταν όλο και πιο συχνά καλεσμένος στη σκηνή του Parioli (όπου μεταδιδόταν κάθε βράδυ το Maurizio Costanzo Show), μια συνεργασία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενώ παράλληλα, συμμετέχει, ως συν-συγγραφέας, στην εκπομπή "Facciamo Cabaret" και ως καλεσμένος στο "Mai dire goal" (Italia 1).

Στο καλλιτεχνικό του χαρτοφυλάκιο, ωστόσο, δεν παραλείπει να συλλέξει κινηματογραφικές εμπειρίες, συμμετέχοντας ως πρωταγωνιστής σε μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο "L'anima di Enrico" του Stefano Saveriano, στην τηλεοπτική ταινία "Nuda proprietà" του Enrico Oldoini και στην ταινία "Affetti smarriti" του Luca Manfredi.

Τη σεζόν 1997/1998, ήταν μόνιμος καλεσμένος στην εκπομπή "Quelli che il calcio" (Rai Tre), ενώ συμμετείχε επίσης στη δεύτερη σειρά της τηλεοπτικής ταινίας "Dio vede e provvede" του Enrico Olodoini και στη ραδιοφωνική εκπομπή Radiorisate, που μεταδόθηκε από το Radio 2.

Τον Νοέμβριο του 1999, κυκλοφόρησε το νέο του άλμπουμ "Lunga vita ai pelandroni" με την Epic Sony Music, βασισμένο στην παράσταση καμπαρέ που περιόδευσε μεταξύ 1999 και 2000, χρονιά κατά την οποία εξέδωσε επίσης το "Lunga vita ai pelandroni" για την Piemme, το οποίο κατέληξε εγκαίρως στην κορυφή των charts πωλήσεων, χάρη εν μέρει στην έκρηξη των πωλήσεων που σημείωσαν τα βιβλία των κωμικώνπου αντιμετώπισε η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.

Όλα αυτά είναι κίνητρα που ώθησαν τον Vergassola να γίνει μια σταθερή αξία στις ιταλικές εκδόσεις, αν αληθεύει ότι, αλάθητα, την άνοιξη του 2002 εξέδωσε, σε συνεργασία με τον Marco Melloni, στο Mondadori, άλλη μια επιτυχία, το "Me la darebbe?", μια συλλογή από τις διάσημες και σκωπτικές συνεντεύξεις που πραγματοποιήθηκαν στο Zelig.

Άλλες εμπειρίες του μετά το 2000 περιλαμβάνουν τον σχολιασμό για τη Rai Tre όλων των σταδίων του Giro d'Italia (Γύρος της Ιταλίας) και την παρουσία του ως ένας από τους πρωταγωνιστές της νέας τηλεοπτικής σειράς "Carabinieri". Από τις 7 Φεβρουαρίου 2003, παρουσιάζει επίσης το "Bulldozer" στο Raidue με τη Federica Panicucci, μια εκπομπή αφιερωμένη σε νέους κωμικούς και σχεδιασμένη κατά το πρότυπο της μεγάλης επιτυχίας της παρόμοιας εκπομπής τουItalia 1, Zelig (του οποίου ο Vergassola, μεταξύ άλλων, ήταν ένας από τους πρώτους πρωταγωνιστές).

Μετά από μια σεζόν (2004) που εργάστηκε κυρίως για τη δορυφορική τηλεόραση του Sky, από το 2005 εργάζεται μαζί με τη Σερένα Νταντίνι στην εκπομπή "Parla con me" της Rai 3. Ο ρόλος του Vergassola είναι και πάλι κυρίως αυτός του συνεντευκτή: παρεμβαίνει στο τέλος της επίσημης συνέντευξης που δίνει η Νταντίνι και θίγει αστειευόμενος όλα τα θέματα που ο συνεντευξιαζόμενοςΚυριαρχούν οι συνήθεις διγλωσσίες και οι αναφορές στη σεξουαλική σφαίρα, που είναι χαρακτηριστικές της κωμωδίας του.

Εκτός από τη φιλοξενία ή τη συμμετοχή του σε διάφορες ραδιοφωνικές εκπομπές, δεν παραμελεί τον κινηματογράφο, συμμετέχοντας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες "L'anima di Enrico" του Stefano Saveriano, "Nuda proprietà" του Enrico Oldoini, "Affetti smarriti" του Luca Manfredi και "Il mattino ha l'oro in bocca" (2008) του Francesco Patierno.