بیوگرافی • آقای اورنج دروغ نمی گوید

پسر یک روزنامه نگار و یک نقاش منظره، تیموتی سیمون اسمیت (او بعداً از نام هنری تیم راث استفاده کرد) در 14 مه 1961 در لندن به دنیا آمد. والدین زمانی که تیم هنوز خیلی جوان بود طلاق گرفتند، اما همیشه از او مراقبت می کردند و سعی می کردند بهترین فرصت ها را به او ارائه دهند، از جمله حضور در یک مدرسه خصوصی عالی. اما تیم هرگز نتوانست در امتحانات ورودی قبول شود و به این ترتیب به مدرسه دولتی رفت و در آنجا با واقعیتی بسیار متفاوت از خانواده روشنفکر طبقه متوسط خود در تماس بود.

در شانزده سالگی، تقریباً به شوخی، برای یک نمایش مدرسه، یک موزیکال با الهام از «دراکولا» برام استوکر، تست بازیگری داد و نقش کنت را به دست آورد. متعاقباً، هنرمند نوپا، که هنوز تصمیم نداشت دقیقاً کدام مسیر را طی کند، در دوره‌های مجسمه‌سازی در مدرسه هنر کامبرول ثبت‌نام کرد و پس از هجده ماه مؤسسه را ترک کرد تا بازیگری در میخانه‌ها و تئاترهای کوچک لندن را آغاز کند.

در سال 1981 تیم راث با دوستش گری اولدمن در فیلم مایک لی "Meantime" اولین حضور خود را روی صفحه نمایش کوچک انجام داد، در حالی که سال بعد او ترور در فیلم تلویزیونی بی بی سی "ساخت بریتانیا" (1982) بود. . دو سال بعد او اولین فیلم خود را در فیلم «کودتا» (1984) ساخته استیون فریرز در کنار ترنس استمپ و جان هرت انجام داد.با فیلم هایی مانند «آشپز، دزد، همسرش و معشوقش» ساخته پیتر گرینوی (1989)، «روزنکرانتز و گیلدنسترن مرده اند» تام استوپارد (1990) و «وینسنت و تئو» (1990) ساخته رابرت آلتمن، شهرت خود را به دست آورد. راث به کالیفرنیا نقل مکان کرد و در آنجا کوئنتین تارانتینو کارگردان مشتاق آن زمان را ملاقات کرد.

پس از یک تست الکلی در یک بار در لس آنجلس، تارانتینو نقش آقای اورنج (پلیس مخفی) را در اولین فیلم خود: "سگ های مخزن" (1992) به راث سپرد. در سال 1994، این بازیگر انگلیسی هنوز با تارانتینو است، که او را در نقش کدو تنبل در شاهکار مطلق دهه 90، "داستان عامه پسند" می خواهد. اما پس از رونق آن فیلم، تیم راث مطمئناً روی موفقیت های خود استراحت نمی کند. او قهرمان فوق‌العاده فیلم جیمز گری «اودسا کوچک» با ونسا ردگریو و ادوارد فورلونگ است و در حالی که راضی نیست، در صحنه فیلمبرداری «راب روی» بهترین حالت خود را نشان می‌دهد، فیلمی که نامزدی اسکار را برای او به ارمغان می‌آورد.

سپس فیلم سبک تر «همه می گویند من دوستت دارم» اثر وودی آلن، فیلم پرتنش «آزادی مشروط» و دراماتیک «فریبنده» با کریس پن و رنه زلوگر می آید.

در سال 1999 او در شعر "افسانه پیانیست در اقیانوس" اثر جوزپه تورناتوره بازی کرد و در "هتل میلیون دلاری" اثر ویم وندرس (به همراه مل گیبسون، میلا جووویچ) شرکت کرد.

بعد از بازی در نقش مارکیز لاوزون در فیلم رولان ژوفه«واتل» با جرارد دوپاردیو و اوما تورمن در سال 2000 تیم راث در «نان و گل رز» کن لوچ ظاهر شد و در کنار جان تراولتا و لیزا کودرو در «اعداد خوش شانس» نورا افرون بازی کرد. او سال بعد از ژنرال تاد در بازسازی «سیاره میمون ها» به کارگردانی تیم برتون بازی کرد.

در جشنواره فیلم ونیز در سال 2001 او با فیلم "شکست ناپذیر" به کارگردانی ورنر هرتزوگ همیشه بینا، قهرمان مسابقه در بخش سینمای حاضر بود.

تیم راث از سال 1993 با طراح مد نیکی باتلر ازدواج کرده است. تیم و نیکی در سال 1992 در جشنواره فیلم ساندنس با هم آشنا شدند و صاحب دو فرزند شدند: تیموتی و کورمک. راث پسر دیگری دارد که در حال حاضر هجده ساله است که از رابطه او با لوری بیکر به دنیا آمده است.

از آخرین فیلم های او "آب تاریک" (2005، با جنیفر کانلی)، "جوانی بدون جوانی" (2007، ساخته فرانسیس فورد کاپولا)، "بازی های خنده دار" (2007، با نائومی واتس)، " هالک باورنکردنی» (2008، با ادوارد نورتون).

در سال 1999 اولین کارگردانی خود را با "منطقه جنگی" انجام داد. او از بازی در نقش سوروس اسنیپ در مجموعه فیلم های موفق هری پاتر امتناع می ورزد، سپس در سال 2009 خود را با بازی در نقش قهرمان سریال تلویزیونی " به من دروغ بگو " باز می کند.

فیلم‌های بعدی سینما که در آن شرکت می‌کند عبارتند از: «لا تقلب» (آربیتراژ، به کارگردانی نیکلاس جارکی، 2012)، «شکسته» (توسط روفوس نوریس، 2012)، موبیوس (از اریک روچانت، 2013) ، "مسئولیت» (توسط کریگ ویویروس، 2013)، «گریس موناکو» (اثر اولیویه داهان، 2013)، «شور بزرگ» (توسط فردریک آبورتن، 2014)، «سلما - جاده آزادی» (توسط آوا دوورنی، 2014) در "گریس موناکو" تیم راث در نقش شاهزاده رینیر سوم در کنار نیکول کیدمن در نقش پرنسس گریس کلی بازی می کند. (2014)؛ «سلما - جاده آزادی» به کارگردانی آوا دوورنی (2014)؛ «هشت نفرت انگیز» به کارگردانی کوئنتین تارانتینو (2015)؛ «هاردکور!» (هنری هاردکور) به کارگردانی ایلیا نایشولر (2015) مزمن، به کارگردانی میشل فرانکو (2015).