Biografia - Po prostu, bosko Lollo

• Trening i początki
• Gina Lollobrigida w pierwszej połowie lat 50. XX wieku
• Druga połowa lat pięćdziesiątych
• Życie poza ekranem
• Ostatnie kilka lat

Eteryczne, wzniosłe, czyste i nieuchwytne Gina Lollobrigida z tą olśniewającą urodą zdolną zwalić z nóg każdego mężczyznę (a jej koledzy z pracy wiedzą o tym co nieco), tak naprawdę nazywała się Luigina I byłaby to niemal kpina z losu, umniejszanie jej "boskości", gdyby nie fakt, że to oryginalne imię idealnie pasuje do wielu ról, które Lollo odegrała, wiele z nich w imię zdrowej popularnej reprezentacji (w tym rywalizuje w powszechnej wyobraźni z Sophia Loren ).

Trening i początki

Urodzona w Subiaco (Rzym) 4 lipca 1927 r., po pracy jako statystka w Cinecittà i w fotoreportażach, została zauważona właśnie ze względu na swoją zniewalającą urodę. Miss Włoch w 1947 roku, którego oczywiście nie mógł nie wygrać.

Ale Lollo , jak później czule nazywali ją Włosi, była również "peperino", kapryśną i buntowniczą postacią, która z pewnością nie była zadowolona ze zwykłej konkurencji, bez względu na to, jak prestiżowa była.

Jej celem było wzniesienie się na wyżyny, rozwój artystyczny. A na to był tylko jeden sposób: wylądować na planie filmowym. I rzeczywiście, Lollo miała rację, nalegając na kontynuowanie tej kariery, jeśli prawdą jest, że aktorka niewątpliwie odcisnęła swoje piętno na powojennym kinie włoskim.

Tłumacz Lazio zadebiutował w 1946 roku niewielką rolą w filmie Łucja z Lammermooru "W 1949 roku wyszła za mąż za reżysera, który w 1949 roku został jej mężem. Milko Skofic (przez którą będzie miał syna) i zaczynają się jego pierwsze sukcesy, wśród których są " Dzwonki młotkowe " Luigiego Zampy z 1949 roku, "Achtung, Banditi!" Lizzaniego z 1951 roku, "Fanfan la Tulipe" Christiana Jaque'a z 1951 roku.

Gina Lollobrigida w pierwszej połowie lat 50. XX wieku

W 1952 roku René Claire wybrał ją do zagrania małej roli w filmie "Belle di notte"; ten udział skutecznie wprowadził ją na rynek międzynarodowy. We Włoszech w tym samym roku zyskała szeroką popularność dzięki "Altri tempi" Alessandro Blasettiego, z odcinkiem "Il processo di Frine".

Od tego czasu Gina Lollobrigida zagrała w niezliczonych filmach, w tym w "Żonie na jedną noc" Cameriniego (1952), "La provinciale" Cameriniego w reż. Mario Soldati (1953), "Bread Love and Fantasy" autorstwa Luigi Comencini (1953), być może jego najlepszy dowód.

W ciągu następnych trzech lat nakręciła "La romana" Zampy, "Chleb, miłość i zazdrość" Comenciniego oraz "Najpiękniejszą kobietę świata", w której wykazała się również sporym talentem wokalnym, co uczyniło z niej jedną z najbardziej utalentowanych kobiet na świecie. diva niezwykłej popularności.

Druga połowa lat pięćdziesiątych

Następnie pojawiły się międzynarodowe superprodukcje, takie jak "Trapeze" (1955) Carol Reed, "Notre Dame de Paris" (1957), "Solomon and the Queen of Sheba" (1959) i "Imperial Venus" (1962) Jeana Delannoya, w których uroda Lollo została szczególnie podkreślona.

W lipcu 1957 roku została matką, rodząc syna Andrea Milko Škofič .

Życie poza ekranem

Rozwiedziona w 1971 r., przeszła na emeryturę w 1975 r. Następnie Gina Lollobrigida intensywnie poświęciła się dziennikarstwu i fotografii, w których przejawiała niezwykły talent.

W latach 1984-1985 zrobił jednak wyjątek od reguły i zgodził się wystąpić w kilku odcinkach amerykańskiego serialu "Falcon Crest"; w 1988 roku nakręcił telewizyjny remake filmu na podstawie powieści Alberto Moravia w reżyserii Patroni Griffi, "La Romana".

Przy tej okazji reżyser dokonał ciekawej gry luster i odsyłaczy - w wersji z 1954 roku Lollo wcieliła się w rolę głównej bohaterki, podczas gdy we współczesnym filmie odegrała rolę matki głównej bohaterki.

Później Gina Lollobrigida wiedzie spokojną starość, uhonorowana jako pomnik narodowy i pojawiająca się od czasu do czasu w jakimś programie telewizyjnym.

Ostatnie kilka lat

W październiku 2006 r. ogłosiła, że wkrótce wyjdzie za mąż za młodszego od niej o 34 lata chłopaka z Barcelony, Javiera Rigau Rifolsa; przy tej okazji oświadczyła, że jej sekretny romans trwał przez dobre 22 lata. W rzeczywistości później (w 2018 r.) oświadczyła, że romans był oszustwem: Rigau zdołał uzyskać kanoniczne uznanie małżeństwa przez pełnomocnika; Lollobrigida miałanastępnie czekał, aż Sacra Rota unieważni małżeństwo.

Zmarła w Rzymie 16 stycznia 2023 r. w wieku 95 lat.