بیوگرافی • ماکیاولی در سس لیبرال

Massimo D'Alema در 20 آوریل 1949 در رم به دنیا آمد. او علاوه بر سیاستمداری، یک روزنامه نگار حرفه ای نیز بود. او از زمان جوانی خود با "Rinascita" و "L'Unità" همکاری داشته است که از جمله کارگردانی آنها از سال 1988 تا 1990 بوده است. که به لطف مهارت های دیالکتیکی و رهبری فوق العاده اش در سال 1975 به سمت دبیر کل کشور رسید. . او با آشیل اوکتو از جمله رهبرانی بود که در سال 1989 PCI را به "حزب دموکراتیک چپ" تبدیل کرد که ابتدا در سال 1990 هماهنگ کننده سیاسی آن و سپس در سال 1994 دبیر ملی شد (پس از شکست مترقی ها در انتخابات و اوکتو). استعفا).

به نظر می رسد که راه رسیدن به ریاست شورا در آن نقطه برای او هموار شده است، بیش از همه پس از انحلال احزاب سنتی به دلیل طوفان تانگنتوپولی. این سال‌ها نیز سال‌های نزول سیلویو برلوسکونی به میدان است که می‌تواند بلافاصله خود را در قلب قدرت ایتالیا قرار دهد. به نوبه خود، D'Alema، دبیر حزب اصلی اپوزیسیون، نبرد سختی را علیه بنیانگذار Forza Italia رهبری خواهد کرد. نبرد که آن رابه پیمانی با روکو بوتیگلیونه و امبرتو بوسی منجر خواهد شد که منجر به سقوط دولت پولو با "چرخش" معروف و در نتیجه تولد دولت دینی در ژانویه 1995 خواهد شد. فرصت برای سیاستمدار زیرک دیسینو طلایی است. که بعدها ثابت کرد که مدیر پیروزی چپ میانه در سیاست های 1996 و صعود رومانو پرودی به دولت است.

در 5 فوریه 1997 ماسیمو دالما به عنوان رئیس کمیسیون اصلاحات نهادی پارلمان منصوب شد. پس از حدود یک سال کشتی دو مجلسی غرق شد: اکثریت و اپوزیسیون قادر به دستیابی به توافقی در مورد مسئله همیشه داغ عدالت نیستند.

در 21 اکتبر، با سقوط دولت پرودی، دالاما با حمایت قاطع UDR، یک تشکیلات سیاسی جدید متشکل از نمایندگان پارلمان که عمدتاً از مرکز انتخاب می شدند، به عنوان رئیس شورای وزیران انتخاب شد. -راست به رهبری فرانچسکو کوسیگا و کلمنته ماستلا. برای بسیاری این خیانت به روح درخت زیتون است، همچنین به این دلیل که شایعات در Palazzo از "توطئه" توسط خود D'Alema برای سرنگونی پرودی صحبت می کنند. اقدامی اعم از درست یا نادرست که همچنان مورد سرزنش قشر وسیعی از افکار عمومی است.

به عنوان اولین پست کمونیستی که حکومت ایتالیا را رهبری کرد، مطمئناً این یک دستاورد تاریخی بود.

به عنوان نخست وزیر، D'Alema برخی از انتخاب های نامطلوب را انجام می دهد، مانندحمایت از ناتو در ماموریت در کوزوو، به دست آوردن اعتبار بین المللی و همچنین جلب انتقاد و تحقیر بخشی از چپ مخالف مداخله.

در آوریل 2000 در پی شکست اکثریت در انتخابات منطقه ای استعفا داد.

او سمت رئیس DS را بر عهده می گیرد، اما در داخل حزب با والتر ولترونی، منشی مخالف است. او تصمیم می‌گیرد خود را تنها در گالیپولی بدون «چتر نجات» در تناسب نشان دهد. در برابر او قطب آزاد می شود که در مبارزات انتخاباتی همه رهبران خود را به سالنتو می آورد.

دآلما در دوئل با آلفردو مانتووانو (آن) پیروز می‌شود، اما بسیاری او را متهم می‌کنند که فقط به فکر خودش بوده و کمپین کمی برای اولیوو انجام داده است.

او در ژوئیه 2001 همه را غافلگیر کرد و اعلام کرد که DS باید علیه G8 در جنوا تظاهرات کند. او بود که پایتخت جنوا را برای اجلاس پیشنهاد کرد. وقتی هیاهو در شهر رخ می دهد و کارلو جولیانی معترض توسط یک کارابینیر کشته می شود، D'Alema در مورد چهره ظاهر می شود.

اکنون آشکارا در بحران با حزب خود، در کنگره معمولی از نامزدی پیرو فاسینو برای دبیرخانه DS حمایت می کند، که بعداً به طور مناسب به ریاست تشکیلات سیاسی انتخاب خواهد شد.

در دوره درست پس از انتخابات عمومی 2006، که اتحادیه ازبرنده چپ میانه، نام او در میان پیشنهادهای اصلی برای ریاست جمهوری است. با این حال جورجیو ناپولیتانو انتخاب خواهد شد. تنها چند روز بعد، رومانو پرودی تیم دولتی خود را معرفی کرد: دالما به عنوان معاون رئیس جمهور (به همراه روتلی) و وزیر امور خارجه منصوب شد.

او با لیندا گیوا ازدواج کرد و دو فرزند دارد: جولیا و فرانچسکو. او دیپلم کلاسیک دبیرستان خود را گرفت و در دانشگاه پیزا در رشته فلسفه تحصیل کرد.

بسیاری از مردم فکر می کنند که ماسیمو دالما، سیاستمداری با شخصیتی تحقیرآمیز و تیزبین، تنها کسی بود که مهارت، هوش و اقتدار اخلاقی را برای رهبری حزب خود و گسترده ترین ائتلاف در آن زمان داشت. درخت زیتون؛ با این حال، فراز و نشیب‌ها و کشمکش‌های درونی مختلف باعث شد که در سال‌های بعد نقشی، اگر نگوییم حاشیه‌ای، حتی نقشی برجسته، بر عهده بگیرد.

Massimo D'Alema همچنین نویسنده کتاب های متعددی است.

نوشت:

"گفتگو در مورد برلینگوئر" (Giunti 1994);

"چپ در ایتالیای در حال تغییر" (Feltrinelli 1997);

"فرصت بزرگ. ایتالیا به سوی اصلاحات" (Mondadori 1997);

"کلمات روی چشم" (Bompiani 1998);

"کوزوو. ایتالیایی ها و جنگ" (Mondadori 1999);

«سیاست در زمان جهانی شدن» (مانی، 2003)

«فراتر از ترس: چپ، آینده، اروپا» (مونداتوری، 2004);

"در مسکو، آخرین بار. انریکو برلینگوئر e1984» (دانزلی، 2004)

«دنیای جدید. تأملاتی برای حزب دموکرات» (2009)