Биографија • Пулп Ума

• Ума Турман во 2010-тите

Родена на 29 април 1970 година во Бостон (Масачусетс), американската актерка Ума Турман израснал во средина полна со стимули и во семејство на високо културно ниво. Неговата мајка е психотерапевтката (и поранешна манекенка) Нена Фон Шлебруж, додека татко му е никој друг туку Роберт А.Ф. Турман, ценет професор по будистички и индо-тибетски студии на Универзитетот Колумбија, кој подоцна стана првиот западен монах (меѓу другото, тој е и личен пријател на Далај Лама). Не е изненадувачки што вистинското име на актерката, т.е. Ума Каруна, е почит на истоименото хинду божество.

Ума има тројца браќа и раното детство го поминала помеѓу Вудсток и Амхерст, места каде што посетувала бунтовната американска младина која пораснала во времето на протестот. Во неа се вкоренило одредено влијание на овој начин на живот, ако е вистина дека Ума е една од најтешките и најтешките и најтешките актерки во Холивуд, на која и спојува решителен и решителен карактер.

Карактеристика на овој аспект може да се заклучи, на пример, од фактот дека на само петнаесетгодишна возраст идната актерка, уморна од загревање на столот на училишните клупи, го напуштила училиштето за да се издржува како модел и модел, за потоа да дебитира на големото платно многу наскоро следната година со „Лаура“ од Питер Ли Хумер. Сепак, лесно е да се замисли како изгледа живототна млада, неискусна и почетничка актерка не беше воопшто лесно во холивудската џунгла.

Но, секако дека не ѝ недостига тврдоглавоста на убавата актерка. А всушност, по серија незапамтени филмови, тој најпрвин се прогласи со тешката улога на Сесил де Воланже, во филмот „Опасни врски“, потоа хитува низа квалитетни продукции како „Хенри и Џун“ и „Конечно Анализа“ во која неговиот придонес е пресуден (и поради неговата тешко заборавлива физиономија).

Во 1994 година, Квентин Тарантино ја сакаше со него на снимањето на „Pulp Fiction“, филмот кој стана вистински меѓународен случај и може да се каже еден вид икона што ги сумира и исто време ја надминува сета кинематографија од осумдесеттите и деведесетите. Настапот на Ума, покрај оној на непрепознатливиот и извонреден Џон Траволта, (како и Брус Вилис) се покажува како успешен. Филмот и донесе номинација за Оскар и ја освои MTV филмската награда. Тарантино ќе ја сака повторно неколку години подоцна за неговото ремек дело Kill Bill vol. 1 и Kill Bill Vol. 2.

Нејзината секси улога на Poison Ivy во „Batman & Robin“ во 1997 година и футуристичката, покрај нејзиниот партнер, во „Gattaca“ треба да се забележи подоцна.

Ума Турман

Прославете ги нејзините „напади“ во озборувачките хроники: пред нејзината афирмација како актерка, таблоидитеобјавија бројни флертувања со не баш вообичаени ликови, од оној со Роберт Де Ниро до Тимоти Хатон.

Омажена и разведена од актерот Гери Олдман, потоа се разделила и повторно се омажила на 1 мај 1998 година во Њујорк со актерот Итан Хок, со кој во јули истата година ја добила својата прва ќерка: Маја Реј. Во 2002 година е роден Левон Роан. Нејзиниот брак со Итан Хок е основан во 2005 година. Таа требаше да се омажи во летото 2007 година, со Андре Балаз, хотелски претприемач од Њујорк, но нивната приказна поради меѓусебни недоразбирања заврши пред да пристигне пред олтарот.

Во својата работа, убавата актерка вели дека е главно инспирирана од три диви од минатото: Марлен Дитрих, Грета Гарбо и Лорен Бекол.

Филмовите на Ума Турман од 2000-тите вклучуваат:

• Kill Bill vol. 1, во режија на Квентин Тарантино (2003)
• Плати (2003)
• Убиј го Бил том. 2, во режија на Квентин Тарантино (2004)
• Be Cool (2005)
• Prime (2005)
• The Producers (2005)
• My Super Ex -Девојка, во режија на Иван Рајтман (2006)
• Пред очи (Во цут) (2007)

Ума Турман во 2010-тите

Некои од најважните филмови во кои учествувала се:

• Перси Џексон и олимпијците - Крадецот молња (2010, од ​​Крис Колумбус)
• Церемонија (2010 година, од МаксВинклер)
• Што знам за љубовта (2012, од Габриеле Мучино)
• Нимфоманка, (2013, од Ларс Фон Трир)
• Вкусот на успехот (Burnt, 2015 , од Џон Велс)
• Куќата на Џек (2018, од Ларс фон Трир)
• Темна сала (2018, од Родриго Кортес)