Βιογραφία

• Η ζωή του Alvar Aalto
• Καριέρα αρχιτέκτονα
• Οι πιο σημαντικές συνεργασίες
• Η μετακίνηση στο Ελσίνκι
• Επιτυχημένες εκθέσεις
• Η Παγκόσμια Έκθεση της Νέας Υόρκης
• Εργασία στις ΗΠΑ
• Ο θάνατος του Aino
• Αγιασμός έργων και βραβείων
• Τα τελευταία χρόνια

Ο Alvar Aalto, κατά κόσμον Hugo Alvar Henrik Aalto, γεννήθηκε στο Kuortane (Φινλανδία) στις 3 Φεβρουαρίου 1898 και πέθανε στο Ελσίνκι στις 11 Μαΐου 1976, είναι Φινλανδός αρχιτέκτονας, σχεδιαστής και ακαδημαϊκός, γνωστός ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα και μνημονεύεται, μαζί με άλλες σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Ludwig Mies van der Rohe, ο Walter Gropius, ο Frank Lloyd Wright και ο Le Corbusier, ως ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους του Σύγχρονο κίνημα .

Η ζωή του Alvar Aalto

Γεννημένος από την ένωση ενός Φινλανδού μηχανικού, του Henrik Aalto, ο οποίος ειδικευόταν στη γεωδαισία και τη χαρτογραφία, και μιας Σουηδέζας ταχυδρόμου, της Selly (Selma) Matilda Aalto, ο νεαρός Alvar άρχισε να εργάζεται στο εργαστήριο του πατέρα του.

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σχεδόν εξ ολοκλήρου μεταξύ Alajarvi και Jyvaskyla, όπου φοίτησε στο γυμνάσιο. Το 1916 μετακόμισε στο Ελσίνκι, όπου φοίτησε στο Πολυτεχνείο (Teknillinen Korkeakoulu), όπου βρήκε καθηγητή τον αρχιτέκτονα Armas Lindgren, ο οποίος άσκησε πολύ ισχυρή επιρροή πάνω του.

Καριέρα αρχιτέκτονα

Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1921, γράφτηκε στην τάξη των αρχιτεκτόνων, και το 1922 έγραψε το πρώτο του δοκίμιο στο περιοδικό Arkkitehti "Το 1923 επέστρεψε στη Jyvaskyla και άνοιξε το δικό του στούντιο. Το 1924 έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Ιταλία και μόλις ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκε την Aino Marsio, την πρώην συμφοιτήτριά του στο Πολυτεχνείο, που είχε αποφοιτήσει ένα χρόνο πριν από αυτόν, με την οποία ξεκίνησε μια συνεργασία (στην πραγματικότητα, για τα επόμενα 25 χρόνια, μέχρι το θάνατο της Aino, όλα τα έργα του Alvaro Aalto θα φέρουν τις κοινές υπογραφέςκαι των δύο).

Το 1927 μετέφερε την επιχείρησή του στο Turku και το 1929 συμμετείχε στο δεύτερο CIAM (Διεθνές Συνέδριο Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής) στη Φρανκφούρτη, όπου γνώρισε τον Sigfried Giedion και ήρθε σε επαφή με διάφορους Ευρωπαίους καλλιτέχνες.

Οι πιο σημαντικές συνεργασίες

Οι σημαντικότερες συνεργασίες για τη διαμόρφωση της μελλοντικής ιδιοφυΐας της Alvar Aalto συμπεριλαμβανομένου ενός με τον Erik Bryggman, με τον οποίο οργάνωσε την έκθεση του 18ου αιώνα στην πόλη Turku.

Η μετακίνηση στο Ελσίνκι

Το 1931 μετακόμισε στο Ελσίνκι και το 1933 συμμετείχε στην τέταρτη CIAM και στην εκπόνηση του Χάρτη της Αθήνας Το 1932, δημιούργησε μια σειρά γυαλιών με επικαλυπτόμενες κυκλικές λωρίδες, σχεδιάζοντας ένα διακοσμητικό κιαροσκούρο που βοηθάει το κράτημα.

Το 1933 τα έπιπλά του εκτέθηκαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο και την επόμενη χρονιά δημιούργησε την εταιρεία "Artek" για τη μαζική παραγωγή των επίπλων του.

Επιτυχημένες εκθέσεις

Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να εκθέτει τα πιο διάσημα έργα του σε διάφορες χώρες: στην Ιταλία (V Triennale di Milano το 1933), την Ελβετία (Ζυρίχη), τη Δανία (Κοπεγχάγη) και τις Ηνωμένες Πολιτείες (MoMA), ενώ το 1936 δημιούργησε το περίφημο βάζο του. Savoy .

Το 1938, το MoMA (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης) της Νέας Υόρκης διοργάνωσε μια έκθεση με έργα του, τα οποία λίγο αργότερα κυκλοφόρησαν σε διάφορες πόλεις σε όλο τον κόσμο.

Η Παγκόσμια Έκθεση της Νέας Υόρκης

Το 1939 Alvar Aalto ταξίδεψε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Έκθεσης της Νέας Υόρκης, όπου εξέθεσε τα έργα του στο φινλανδικό περίπτερο. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης, έδωσε επίσης διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Yale.

Εργασία στις ΗΠΑ

Το 1940 εφηύρε το περίφημο Πόδι σε σχήμα Υ το οποίο θα επανασχεδιαζόταν δεκατέσσερα χρόνια αργότερα (το 1954) ως πόδι σε σχήμα βεντάλιας, διαμορφωμένο από μια σειρά φύλλων λεπτού κόντρα πλακέ.

Από το 1945 άρχισε να εργάζεται ταυτόχρονα στην Αμερική και τη Φινλανδία και το 1947 του ανατέθηκε η κατασκευή των κοιτώνων της φοιτητικής εστίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης στο Κέιμπριτζ. Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε τιμητικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον.

Το 1948 κέρδισε τον διαγωνισμό για το Φινλανδικό Ινστιτούτο Λαϊκών Συντάξεων στο Ελσίνκι, που χτίστηκε μεταξύ 1952 και 1956, για την κατασκευή του οποίου ο Αάλτο πειραματίστηκε με τη χρήση ηχοαπορροφητικών υλικών και ενός συστήματος θέρμανσης με ακτινοβολία.

Ο θάνατος του Aino

Το 1949 πέθανε η σύζυγός του Aino, με την οποία είχε υλοποιήσει και υπογράψει όλα τα έργα του μέχρι τότε. Μεταξύ 1949 και 1951, υλοποίησε το δημαρχείο του Saynatsalo και ξαναπαντρεύτηκε την Elissa Makiniemi.

Αγιασμός έργων και βραβείων

Μεταξύ 1958 και 1963, στη Γερμανία, πραγματοποίησε το πολιτιστικό κέντρο στο Βόλφσμπουργκ και μεταξύ 1961 και 1964 την όπερα στο Έσσεν. Στην Ιταλία, σχεδίασε το πολιτιστικό κέντρο στη Σιένα (1966) και την εκκλησία στη Ριόλα, κοντά στη Μπολόνια.

Από τη δεκαετία του 1950 και μετά, άρχισε να λαμβάνει μερικά από τα πιο σημαντικά διεθνή βραβεία, όπως ένα χρυσό μετάλλιο από το Βασιλικό Ινστιτούτο Βρετανών Αρχιτεκτόνων το 1957 και ένα τιμητικό πτυχίο από το Πολυτεχνείο του Μιλάνου. Το 1965, ωστόσο, μετά τη διοργάνωση μιας μεγάλης έκθεσης στο Παλάτσο Στρότσι της Φλωρεντίας, αναγνωρίστηκε οριστικά ως ένας από τους καλύτερουςΕυρωπαίοι καλλιτέχνες του αιώνα.

Τα διάσημα αντικείμενα σχεδιασμού περιλαμβάνουν το Πολυθρόνα 41 (ή Πολυθρόνα Paimio) που κατασκευάστηκε το 1931.

Τα τελευταία χρόνια

Το 1967, το Μουσείο Alvar Aalto στο Jyvaskyla, το οποίο σχεδίασε ο ίδιος και το οποίο είναι υπεύθυνο για την καταλογογράφηση, τη συντήρηση και την έκθεση του έργου του Φινλανδού αρχιτέκτονα. Το τελευταίο του έργο, που χρονολογείται από το 1975, ήταν για την πανεπιστημιακή περιοχή στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. Πέθανε στο Ελσίνκι στις 11 Μαΐου 1976 σε ηλικία 78 ετών.