Βιογραφία - Σημαντικές ταινίες

Γεννημένος στο Κόνκορντ (Καλιφόρνια) στις 9 Ιουλίου 1956, αυτός ο διάσημος ηθοποιός, που έγινε πραγματικά γνωστός τη δεκαετία του 1990, δεν είχε μια εύκολη και εύπορη παιδική ηλικία.

Ως γιος χωρισμένων γονέων, αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον πατέρα του και τα μεγαλύτερα αδέλφια του στις περιπλανήσεις τους ανά τον κόσμο (ήταν μάγειρας στο επάγγελμα), ζώντας μια ζωή χωρίς σταθερές ρίζες και μόνιμες φιλίες.

Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ένα μεγάλο αίσθημα μοναξιάς που ο Τομ κουβαλάει μαζί του εδώ και πολύ καιρό.

Ευτυχώς, αυτό άλλαξε όταν βρέθηκε να φοιτά στο πανεπιστήμιο, όπου κατάφερε όχι μόνο να κάνει πολλούς φίλους αλλά και να δώσει ζωή σε αυτό που ήταν ένα αδρανές πάθος του για πάρα πολύ καιρό: το θέατρο. Ένα πάθος που όχι μόνο εξασκήθηκε αλλά και εμβαθύνθηκε μέσα από τις σπουδές, σε τέτοιο βαθμό που κατάφερε να αποφοιτήσει στη δραματουργία από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σακραμέντο. adΣε κάθε περίπτωση, είναι στη σκηνή που αναδεικνύεται η καλλιτεχνική δύναμη του Τομ Χανκς. Η σχολική του υποκριτική εντυπωσιάζει τόσο πολύ τους κριτικούς, ώστε προσλαμβάνεται από το Φεστιβάλ Σαίξπηρ των Μεγάλων Λιμνών. Μετά από τρεις σεζόν, αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω του και να αναλάβει τη Νέα Υόρκη στο δρόμο της επιτυχίας. Από εκεί ξεκινά η εκπληκτική του καριέρα.

Πήρε έναν ρόλο στην ταινία "He Knows You're Alone", την οποία ακολούθησε μια εμφάνιση στην τηλεοπτική εκπομπή "Bosom Buddie's". Δεν ήταν μια συναρπαστική αρχή, αλλά ο Ρον Χάουαρντ θυμήθηκε την τηλεοπτική του εμφάνιση και τον κάλεσε για το "Splash, a mermaid in Manhattan", στο οποίο ο ψευτο-αναπήρος Χανκς "δοκιμάζεται" δίπλα στον αισθησιακό Ντάριλ Χάνα. Το αποτέλεσμα, όσον αφορά τοΕν τω μεταξύ, ο Τομ γνώρισε στη Νέα Υόρκη τη μελλοντική δεύτερη σύζυγό του, τη Ρίτα Γουίλσον. Για χάρη της χώρισε από τη Σαμάνθα Λιουζ, αλλά ξαναπαντρεύτηκε τρία χρόνια αργότερα με τη σημερινή του σύντροφο, η οποία του χάρισε άλλα δύο παιδιά εκτός από τα δύο από την προηγούμενη σχέση του.

Η πρώτη πραγματική επιτυχία του Χανκς ήρθε το 1988 με το "Big", σε σκηνοθεσία Πένι Μάρσαλ: η ταινία (εμπνευσμένη από το θέμα του "Da Grande", με πρωταγωνιστή τον Ρενάτο Ποζέτο) τον είδε να πρωταγωνιστεί με μια ηχηρή ερμηνεία σε δύο ρόλους, έναν ως ενήλικος και έναν ως παιδί, και του έφερε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Όχι κι άσχημα για έναν ηθοποιό που δεν ήταν ακόμα στο απόγειο της επιτυχίας του. Για έναν ηθοποιό που, για να λέμε την αλήθεια, ηΤίποτα δεν ήταν εύκολο ή δωρεάν στη ζωή του Χανκς, αλλά τα πάντα επιτεύχθηκαν με σκληρή δουλειά, επιμονή και επιμονή. Μάλιστα, η πρώτη του φαινομενικά χρυσή ευκαιρία είναι η μεγάλη και ακριβή παραγωγή, η οποία δείχνει πολλά υποσχόμενη, της ταινίας "Η φωτιά της ματαιοδοξίας" (βασισμένη στο διάσημο αμερικανικό μπεστ σέλερ του συγγραφέα ΤομWolfe), από έναν κορυφαίο σκηνοθέτη όπως ο Μπράιαν Ντε Πάλμα: αλλά η ταινία αποδείχθηκε πλήρης αποτυχία. 45 εκατομμύρια δολάρια παραγωγής, ένα καλό καστ για μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη κωμωδία για ένα ιστορικό εισπρακτικό φιάσκο.

Το 1994, ευτυχώς, ήρθε η εκπληκτική ερμηνεία στη "Φιλαδέλφεια" (σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Ντεμ), που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, το οποίο ακολούθησε αμέσως μετά ένα ακόμη την επόμενη χρονιά για τον ρόλο του στο "Φόρεστ Γκαμπ". Είναι ο πρώτος ηθοποιός μετά από πενήντα χρόνια που κερδίζει το πολύτιμο αγαλματίδιο δύο φορές στη σειρά. Μετά το "Απόλλων 13", που γύρισε ο φίλος του ΡονΟ Χάουαρντ έκανε επίσης το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το "Music Graffiti" και έδωσε τη φωνή του στο καρτούν της Disney "Toy Story". Το 1998 συμμετείχε και πάλι σε μια σοβαρή παραγωγή, το "Saving Private Ryan", τη μεγαλειώδη ταινία του Σπίλμπεργκ για τη φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για την οποία έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ, ενώ τα επόμενα χρόνια στράφηκε λίγο πιο ανάλαφρα με τη ροζ κωμωδία "There'spost for you" (στο πλευρό της βετεράνου του είδους Μεγκ Ράιαν) και δάνεισε ξανά τη φωνή του στο "Toy Story 2"- στη συνέχεια ήρθε η ώρα της δέσμευσης και πάλι με το "The Green Mile", βασισμένο στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ και υποψήφιο για πέντε Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Η υπόλοιπη καριέρα του Χανκ είναι μια διαδοχή σημαντικών και επιτυχημένων ταινιών, όλα με προσεκτικά επιλεγμένα σενάρια χωρίς να πέφτουν σε κοινότοπα ή κακόγουστα. Από την άλλη πλευρά, η προετοιμασία του έχει επίσης γίνει θρυλική, όπως και άλλων ιερών τεράτων, όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Για να γυρίσει την ιστορία του ναυαγού Τσακ Νόλαντ, για παράδειγμα, έπρεπε να χάσει όχι λιγότερα από 22 κιλά μέσα σε 16 μήνες,Η ταινία ήταν το "Cast Away", που του χάρισε άλλη μια υποψηφιότητα για τα Όσκαρ του 2001 ως καλύτερος ηθοποιός σε πρωταγωνιστικό ρόλο (το αγαλματίδιο το κέρδισε οριακά ο Ράσελ Κρόου για το "Gladiator"). Οι πιο πρόσφατες ταινίες του Τομ Χανκς περιλαμβάνουν το "It was my father", που δεν ήταν η μεγάλη επιτυχία που αναμενόταν, και το όμορφο"Προσπάθησε να με πιάσεις" δίπλα σε έναν αναγεννημένο Λεονάρντο Ντι Κάπριο- και οι δύο καθοδηγούνται από το επιδέξιο χέρι του συνηθισμένου Σπίλμπεργκ.

Το 2006, ο Τομ Χανκς σκηνοθετήθηκε και πάλι από τον Ρον Χάουαρντ: υποδύθηκε τον Ρόμπερτ Λάνγκντον, τον δημοφιλή πρωταγωνιστή του "Κώδικα Ντα Βίντσι" του Νταν Μπράουν- η πολυαναμενόμενη ταινία κυκλοφόρησε παγκοσμίως. Ενώ περίμενε να υποδυθεί ξανά τον Λάνγκντον στη διασκευή του "Άγγελοι και δαίμονες" (άλλη μια ηχηρή εκδοτική επιτυχία του Νταν Μπράουν), ο Τομ Χανκς υποδύθηκε το 2007 τον Τσάρλι Γουίλσον στην ταινία "ΟΟ πόλεμος του Τσάρλι Γουίλσον", το οποίο αφηγείται την αληθινή ιστορία ενός Δημοκρατικού από το Τέξας, ο οποίος, αφού μπήκε στην πολιτική και έφτασε στο Κογκρέσο, χάρη σε κάποιες φιλίες στη CIA καταφέρνει να προμηθεύσει όπλα στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εισβολής τη δεκαετία του 1980, και ουσιαστικά να ξεκινήσει την ιστορική διαδικασία που θα προκαλέσει την πτώση του κομμουνισμού.

Επέστρεψε στο ρόλο του Λάνγκντον για την ταινία "Inferno" του 2016, πάλι σε σκηνοθεσία Ρον Χάουαρντ. Άλλες αξιοσημείωτες ταινίες των τελευταίων ετών είναι οι: "Cloud Atlas" (2012, των Άντι και Λάνα Γουατσόφσκι), "Saving Mr. Banks" (2013, του Τζον Λι Χάνκοκ), "Bridge of Spies" (2015, του Στίβεν Σπίλμπεργκ), "Sully" (2016, του Κλιντ Ίστγουντ). Το 2017 κλήθηκε ξανά από τον Σπίλμπεργκ για να πρωταγωνιστήσει στη βιογραφική ταινία "The Post",στο πλευρό της Meryl Streep.