Βιογραφία - Peons of the world...

Ο Pancho Villa ήταν ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες ηγέτες του Μεξικού.

Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους πρωταγωνιστές του Μεξικανικού Εμφυλίου Πολέμου, είχε παράνομο παρελθόν.

Το γεγονός αυτό βάρυνε σημαντικά τη συνολική ιστορική αποτίμηση του επαναστάτη, ξεκινώντας από την υποψία, που διατυπώθηκε από ορισμένους, ότι ήταν ξένος προς τα κοινωνικά κινήματα της υπαίθρου και το εργατικό κίνημα της εποχής.

Πράγματι, αυτή η αντίληψη επαναλαμβάνεται στα διάφορα είδη θρύλων που έχουν δημιουργηθεί γύρω από τον Βίλα, από εκείνον που τον παρουσιάζει ως θύμα του δεσποτισμού των αρχόντων της γης και των πολιτικών αρχών, μέχρι τον θρύλο που διαιώνισε την ιδέα ενός βίαιου ληστή, μέχρι την επική εικόνα που τον παρουσιάζει ως έναν σύγχρονο Ρομπέν των Δασών.

Επιπλέον, τον τελευταίο καιρό έχει εμφανιστεί μια ερμηνεία που αναδιαμορφώνει την παραδοσιακή εικόνα του Βίγια ως παράνομου, αποδεικνύοντας ότι στην πραγματικότητα ζούσε μια νόμιμη ζωή, αν και διανθισμένη από μικρά επεισόδια σύγκρουσης με τις τοπικές αρχές για μικροκλοπές ή προσπάθειες αποφυγής της στράτευσης, και ότι δεν υπήρξε συστηματική δίωξή του.συγκρίσεις. Στην πράξη, αμφισβητούνται τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της φιγούρας του που σχετίζονται με τη ληστεία.

Doroteo Arango Arámbula είναι το πραγματικό όνομα του Francisco "Pancho" Villa: γεννήθηκε στο San Juan del Rio, Durango, στις 5 Ιουνίου 1878. Συμμετείχε στην επανάσταση του 1910-1911 κατά της 30ετούς δικτατορίας του Porfirio Diaz, οργανώνοντας, επικεφαλής αγροτικών ομάδων, ανταρτοπόλεμο στην πολιτεία Chihuaha και συμβάλλοντας στη νίκη του φιλελεύθερου-προοδευτικού Francisco Madero. Η συμμετοχή του Villa στηνΗ πρώτη επανάσταση στην Τσιουάουα ανάγεται σε μια φυσική προδιάθεση ανδρών λαϊκής καταγωγής χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές φιλοδοξίες ή δημοκρατικές βλέψεις, αλλά ικανών να δημιουργήσουν δεσμούς με τους τοπικούς αγροτικούς ηγέτες. Η συμμετοχή στην υπεράσπιση της κυβέρνησης Μαδέρο το 1912, από την άλλη πλευρά, οφείλεται στην παρότρυνση του τελευταίου και του τοπικού κυβερνήτη,Αβραάμ Γκονζάλες. Οι μεγάλες στρατιωτικές εκστρατείες στο Βορρά κατά τη διάρκεια της δεύτερης επανάστασης του 1913 τον μετέτρεψαν σε χαρισματικό ηγέτη και πολιτικό ηγέτη, όταν έγινε επαναστατικός κυβερνήτης τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.

Ωστόσο, η αντεπαναστατική αντίδραση, νοούμενη ως συμμαχία μεταξύ του στρατού και των κυρίαρχων τάξεων, οδήγησε στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του στρατηγού Βικτοριάνο Χουέρτα το 1913-1914. Μετά το πραξικόπημα του αντιδραστικού στρατηγού και τη δολοφονία του Μαδέρο (που έλαβε χώρα το 1913), ο Πάντσο Βίγια ένωσε τις δυνάμεις του με τους συνταγματολόγους του Καράντσα για να βάλει τέλος στη μισητή κυβέρνηση. Οι ΗΠΑ,οι οποίοι είχαν εκτεταμένα οικονομικά συμφέροντα στο Μεξικό και ένα μεγάλο κοινό εδαφικό σύνορο, τάχθηκαν κατά του Χουέρτα, αλλά κατέλαβαν μόνο τη Βέρα Κρουζ τον Απρίλιο του 1914 και την Τσιουάουα τον Μάρτιο του 1916.

Έχοντας έρθει σε σύγκρουση με τον ίδιο τον Καράντσα, επειδή τον θεωρούσαν πολύ μετριοπαθή, υποστήριξε, μαζί με τον επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα , το σχέδιο μιας μεγάλης αγροτικής μεταρρύθμισης (Σχέδιο Αγιάλα, 25 Νοεμβρίου 1911), μέχρι που κατέκτησε ολόκληρη τη βόρεια περιοχή του Μεξικού. Εκμεταλλευόμενος την περίοδο σύγχυσης στη χώρα, κατάφερε τελικά να καταλάβει την ίδια την Πόλη του Μεξικού (1914-1915). Υπέστηστη συνέχεια μια ήττα από τον διοικητή Ομπρεγκόν στη Σελάγια το 1915, και αργότερα, επίσης, από τον συνταγματολόγο Κάλλες, πρώην αντάρτη του Ομπρεγκόν. Τα γεγονότα αυτά ανοίγουν την περίοδο της αντάρτικης δράσης του (1916-1920), αλλά και εκείνη της "αναγέννησής" του, η οποία μπορεί να αποδοθεί σε γενικούς πολιτικούς παράγοντες που συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με τη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών στοσε ανοιχτά προβλήματα στο επαναστατικό Μεξικό.

Επιτέθηκε από τους Βορειοαμερικανούς όταν ο πρόεδρος Ουίλσον αναγνώρισε επίσημα την κυβέρνηση του Καράντσα, κατάφερε ωστόσο να αποφύγει την εκστρατεία του στρατηγού Πέρσινγκ. Στη συνέχεια κατέθεσε τα όπλα υπό την κυβέρνηση του Αδόλφου ντε λα Χουέρτα και αποσύρθηκε σε ένα αγρόκτημα στο Ντουράνγκο. Δολοφονήθηκε στις 20 Ιουλίου 1923 στο Παρράλ (Τσιουάουα). Η δολοφονία του, βέβαια, σηματοδότησε ένα σημείο καμπήςκαθοριστική για το μεξικανικό πολιτικό σύστημα.

Αμέσως ήρθε στο προσκήνιο η εκδοχή της "προσωπικής εκδίκησης", ένα κλασικό σενάριο που σχεδόν πάντα προκύπτει σε σχέση με τα κρατικά εγκλήματα. Δεν ήταν ο Villa, έλεγαν, αυτός που φοβόντουσαν οι άνθρωποι της εξουσίας, αλλά αυτό που εκπροσωπούσε, ο λαός του, οι rancheros, οι μικροί, που μπορούσαν να ακολουθήσουν το όνειρο της εξέγερσης και της ανατροπής του καθεστώτος των αφεντικών.

Η Μεξικανική Επανάσταση, όπως είναι φυσικό, θεωρείται εδώ και καιρό ως η πρώτη κοινωνική επανάσταση του 20ού αιώνα με το λαϊκό, αγροτικό και εθνικιστικό της χαρακτήρα, αν και ορισμένοι μελετητές έχουν υποστηρίξει την ερμηνεία ότι ήταν μια πολιτική επανάσταση που αποσκοπούσε στην οικοδόμηση ενός κράτους ικανού να προωθήσει την καπιταλιστική ανάπτυξη, καταλήγοντας, ωστόσο, σε ένα λαϊκιστικό καθεστώς λόγω του φόβουτης νέας πολιτικής τάξης να αντιμετωπίσει τη δύναμη που απέκτησαν τα λαϊκά κινήματα.

Η κρίση του κινήματος του Βίγια, ωστόσο, εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενη, διότι, αφενός, διέφερε αναμφίβολα από το εθνικά πιο συνεκτικό κίνημα του Ζαπάτα και, αφετέρου, φαινόταν να έχει ομοιότητες με άλλα κινήματα που περιορίζονταν στη δήμευση της ιδιοκτησίας γης για τη χρηματοδότηση της επανάστασης.