Βιογραφία - Διατήρηση και πρόοδος

Ο Τζανφράνκο Φίνι γεννήθηκε στην Μπολόνια στις 3 Ιανουαρίου 1952 από τον Αρτζένιο (γνωστό ως Σέρτζιο) και την Ερμίνια Ντανίλα Μαράνι. Η οικογένεια ανήκει στη μεσαία τάξη της Μπολόνια και δεν έχει ιδιαίτερη πολιτική παράδοση. Ο παππούς του από την πλευρά του, Αλφρέντο, ήταν μαχητικός κομμουνιστής, ενώ ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του, Αντόνιο Μαράνι, από τη Φεράρα, φασίστας της πρώτης ώρας, είχε πάρει μέρος στην πορεία προς τη Ρώμη με τον Ίταλο Μπάλμπο. Ο πατέρας τουΟ Argenio ήταν εθελοντής στην Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία, στη Μεραρχία Πεζικού Πεζικού "San Marco", και μέλος του Εθνικού Συνδέσμου Μαχητών RSI. Ένας ξάδελφος του Argenio, ο Gianfranco Milani, πέθανε σε ηλικία είκοσι ετών, σκοτωμένος από αντάρτες, τις ημέρες που ακολούθησαν την 25η Απριλίου 1945: στη μνήμη του, ο μεγαλύτερος γιος του βαφτίστηκε Gianfranco.

Ο νεαρός Τζιανφράνκο Φίνι ξεκίνησε τις σπουδές του στο Γυμνάσιο και στη συνέχεια πήγε στο Μαγικό Ινστιτούτο, απ' όπου αποφοίτησε το 1971 με άριστα αποτελέσματα. Το 1969 άρχισε να προσεγγίζει τις ιδεολογίες του MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα). Εντάχθηκε στη φοιτητική οργάνωση του MSI, Giovane Italia (που αργότερα συγχωνεύτηκε στο Fronte della Giovventù), χωρίς ωστόσο να ξεκινήσει μια πραγματικήπολιτική μαχητικότητα.

Μετακόμισε με την οικογένειά του από την Μπολόνια στη Ρώμη, όπου ο πατέρας του είχε διοριστεί διευθυντής υποκαταστήματος της πετρελαϊκής εταιρείας Gulf. Ο Gianfranco γράφτηκε στα παιδαγωγικά μαθήματα της Παιδαγωγικής Σχολής της La Sapienza στη Ρώμη. Εντάχθηκε επίσης στο τμήμα MSI της γειτονιάς του.

Χάρη στο πολιτιστικό του υπόβαθρο, ο Τζανφράνκο Φίνι έγινε γρήγορα μια σημαντική προσωπικότητα στην οργάνωση νεολαίας του MSI: το 1973 διορίστηκε επικεφαλής της σχολής του Μετώπου Νεολαίας της Ρώμης από τον μελλοντικό βουλευτή Τεοντόρο Μπουόντεμπο (τότε επαρχιακός γραμματέας του Μετώπου) και συνυπήρξε στην εθνική ηγεσία της οργάνωσης.

Ο Φίνι δυσκολευόταν να παρακολουθεί τακτικά τις πανεπιστημιακές διαλέξεις, επειδή γινόταν στόχος αριστερών εξτρεμιστών στη γειτονιά του. Ωστόσο, ολοκλήρωσε γρήγορα τις σπουδές του και το 1975 αποφοίτησε από το τμήμα Παιδαγωγικής με έμφαση στην ψυχολογία, με βαθμό 110 cum laude, συζητώντας μια διατριβή σχετικά με τα εξουσιοδοτημένα διατάγματα και τις μορφές πειραματισμού και συμμετοχής στο πλαίσιο τηςΜετά την αποφοίτησή του, ο Τζανφράνκο Φίνι δίδαξε για σύντομο χρονικό διάστημα φιλολογία σε δημόσιο σχολείο. Στις τοπικές εκλογές που διεξήχθησαν ταυτόχρονα με τις πολιτικές εκλογές της 20ής Ιουνίου 1976, ο Φίνι ήταν υποψήφιος για το επαρχιακό συμβούλιο της Ρώμης με το MSI-DN στην εκλογική περιφέρεια Nomentano-Italia- έλαβε το 13% των ψήφων και δενεκλέγεται.

Τον Αύγουστο του 1976, άρχισε τη στρατιωτική του θητεία στη Σαβόνα, στη συνέχεια στη στρατιωτική περιφέρεια της Ρώμης και στο Υπουργείο Άμυνας. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, δεν διέκοψε την πολιτική του δραστηριότητα: κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η πολιτική του καριέρα πήρε αποφασιστική τροπή, καθιστώντας τον "dauphin" in pectore του Giorgio Almirante, εθνικού γραμματέα και αδιαμφισβήτητου ηγέτη του MSI από το 1969. Το 1980, ητο όνομά του εγγράφηκε στον κατάλογο των επαγγελματιών της τάξης των δημοσιογράφων στη Ρώμη. Το 1983 ο Gianfranco Fini εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής. Τέσσερα χρόνια αργότερα ανέλαβε τη θέση του γραμματέα του MSI, αλλά το 1990, στο συνέδριο του Ρίμινι, το όνομά του προτιμήθηκε από εκείνο του Pino Rauti. Μόλις ένα χρόνο αργότερα ο Fini ανέκτησε και πάλι το ρόλο του γραμματέα.

Τον Νοέμβριο του 1993, παρουσιάστηκε ως υποψήφιος δήμαρχος για την πόλη της Ρώμης: αντίπαλος ήταν ο Francesco Rutelli. Ο Fini είχε την υποστήριξη του Silvio Berlusconi, ο οποίος δεν είχε ακόμη εισέλθει στην πολιτική. Ο Rutelli κέρδισε στον δεύτερο γύρο.

Την επόμενη χρονιά, παραμονές των εκλογών, ο Φίνι αποφάσισε να μετασχηματίσει το MSI και, αποκηρύσσοντας την παλιά ιδεολογία του MSI, ίδρυσε την Alleanza Nazionale (εξελέγη επίσημα πρόεδρος στο συνέδριο των Φιούτζι στις αρχές του 1995), η οποία συμμάχησε με το Forza Italia, το νέο κόμμα που ίδρυσε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Η επιτυχία ήταν εξαιρετική, ξεπερνώντας μάλιστα τις προσδοκίες. Στις εκλογές του 1996, ο Αν.Το αποτέλεσμα ήταν επίσης απογοητευτικό στις ευρωεκλογές του 1998, όταν, σε μια προσπάθεια διάσπασης προς το κέντρο, συμμάχησε με τον Μάριο Σέγκνι: το ΑΝ δεν πήρε πάνω από 10%. Με τον τελευταίο, ηγήθηκε επίσης της μάχης του δημοψηφίσματος για τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, το οποίο δεν έλαβε απαρτία. Στις περιφερειακές εκλογές του 2000, το ΑΝ, πάλι συμμαχώντας με τον Πολωνό, πέτυχε καλά αποτελέσματα, φέρνονταςδύο υποψήφιοι, ο Francesco Storace και ο Giovanni Pace, για την προεδρία του Lazio και του Abruzzo αντίστοιχα.

Στις πολιτικές εκλογές του 2001, ο Fini έθεσε υποψηφιότητα για τη Βουλή της Ελευθερίας. Στις 13 Μαΐου, η ευρεία επιβεβαίωση της κεντροδεξιάς του χάρισε το ρόλο του αντιπροέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου στη δεύτερη κυβέρνηση του Berlusconi, παρά το γεγονός ότι οι ΑΝ βγήκαν από τις εκλογές κάπως μειωμένοι σε μέγεθος. Με την παραίτηση του Renato Ruggiero από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών (Ιανουάριος 2002), προτάθηκε από διάφορα κόμματα για να πάρει τη θέση του.Ο ίδιος ο πρόεδρος Μπερλουσκόνι θα αναλάβει τα καθήκοντά του. προσωρινή διαφήμιση Στις 23 Ιανουαρίου 2002, ο πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι όρισε τον Φίνι να εκπροσωπήσει την Ιταλία στη Συνέλευση της ΕΕ για τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις.

Σε μια ιστορική και εμβληματική επίσκεψη στο Ισραήλ στο Γιαντ Βασέμ (μουσείο του Ολοκαυτώματος που χτίστηκε το 1957 στον Λόφο της Μνήμης στην Ιερουσαλήμ, στη μνήμη των 6 εκατομμυρίων Εβραίων που σκοτώθηκαν από τον ναζιστικό φασισμό) στα τέλη Νοεμβρίου 2003, ο Φίνι έγραψε στο βιβλίο επισκεπτών " Μπροστά στη φρίκη της Σοά, σύμβολο της αβύσσου της ατιμίας στην οποία μπορεί να βυθιστεί ένας άνθρωπος που περιφρονεί τον Θεό, αναδύεται η ανάγκη να μεταλαμπαδεύσουμε τη μνήμη και να διασφαλίσουμε ότι ποτέ ξανά, στο μέλλον, αυτό που ο ναζισμός επιφύλαξε για ολόκληρο τον εβραϊκό λαό δεν θα επιφυλαχθεί ούτε για έναν άνθρωπο. "Νωρίτερα, είχε υπενθυμίσει " οι ντροπιαστικές σελίδες " της ιστορίας, συμπεριλαμβανομένου του " διαβόητοι φυλετικοί νόμοι που ήθελε ο φασισμός "Με αυτή τη χειρονομία και αυτά τα λόγια, ο Gianfranco Fini φαίνεται να θέλει να τραβήξει μια οριστική γραμμή διαχωρισμού από το ιστορικό παρελθόν του κόμματός του.

Έξυπνος επικοινωνιολόγος, πιστός, εκτιμώμενος από συμμάχους και αντιπάλους για τη δικαιοσύνη και τον επαγγελματισμό του, ο Τζανφράνκο Φίνι ανέλαβε το ιστορικό καθήκον να δώσει στην ιταλική δεξιά μια σύγχρονη και ευρωπαϊκή εικόνα, εμπνευσμένη περισσότερο από τις πολιτικές του Γάλλου προέδρου Σιράκ παρά από αυτές της Λεπέν. Η ευκαιρία να ενισχύσει την εικόνα του κόμματός του σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και την εικόνα τηςτης χώρας σε διεθνές επίπεδο από τις 18 Νοεμβρίου 2004, ημέρα κατά την οποία ο Fini διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2008, τις οποίες κέρδισε ο συνασπισμός Popolo delle Libertà, ο Fini εξελέγη πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στα τέλη Απριλίου.