Βιογραφία - Αυτή είναι η ζωή του

• Ο Luciano Ligabue τη δεκαετία του 1990
• Η δεκαετία του 2000
• Τα έτη 2010

Ο Luciano Ligabue γεννήθηκε στο Correggio στις 13 Μαρτίου 1960, μια μικρή πόλη της περιοχής Emilia, όπου ξεκίνησε την καριέρα του με τις πρώτες του συναυλίες σε ένα πολιτιστικό κλαμπ μαζί με το συγκρότημα "Orazero". Η μαθητεία με το συγκρότημα ήταν μακρά, ατελείωτη. Ο Ligabue, πλέον ήδη 27 ετών (όχι και πολύ πράσινη ηλικία στο χώρο της ροκ), εξακολουθεί να περιοδεύει στα κλαμπ χωρίς να έχει ξεκάθαρη ιδέα για το μέλλον του ως ροκάς.επιβεβαίωση και καλλιτεχνική ικανοποίηση.

Ήταν το 1987, όταν ο Pierangelo Bertoli αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα τραγούδι γραμμένο από τον Ligabue στο άλμπουμ του "Sogni di rock and roll". Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ο Luciano κέρδισε με το συγκρότημα τον διαγωνισμό "Terremoto rock". Αυτά τα δύο επιτεύγματα επέτρεψαν στον Αιμιλιανό τραγουδιστή και τον Orazero να ηχογραφήσουν ένα single 45 στροφών (σήμερα πρακτικά δυσεύρετο), που περιείχε τα τραγούδια "Anime inplexiglass" και "Bar Mario". Το 1988 ολοκληρώθηκε με τη συμμετοχή τους ως φιναλίστ στον "Πρώτο Εθνικό Διαγωνισμό για Βασικά Συγκροτήματα", χάρη στον οποίο ένα άλλο τραγούδι, το "El Gringo", δημοσιεύτηκε στη συλλογή του διαγωνισμού.

Ο Luciano Ligabue τη δεκαετία του 1990

Το 1989, ο Ligabue, έχοντας χωρίσει από τους 'Orazero', ένωσε τις δυνάμεις του με τους 'ClanDestino' και μαζί τους μπήκε για πρώτη φορά σε στούντιο ηχογράφησης για να φτιάξει ένα άλμπουμ. Είκοσι μέρες ηχογράφησης και τον Μάιο του 1990 κυκλοφόρησε το πρώτο LP, με τον απλό τίτλο 'Ligabue'. Με το κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ, το 'Balliamo sul mondo', κέρδισε το σημαντικότερο βραβείο της σύντομης μέχρι τότε καριέρας του.Μετά από αυτή την εμπειρία, ξεκίνησε μια σειρά από 250 συναυλίες σε όλη την Ιταλία.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συνέθεσε τα τραγούδια για τα δύο επόμενα άλμπουμ του: "Lambrusco, knives, roses &- popcorn" και "Sopravvissuti e sopravviventi". Οι δύο αυτοί δίσκοι επέτρεψαν στον τραγουδιστή να αναδείξει τις ολόπλευρες αρετές του, αν και το κοινό και οι κριτικοί εξακολουθούν να δυσκολεύονται να τον αναγνωρίσουν ως κορυφαίο ροκά στη μουσική σκηνή.

Βρισκόμαστε στα τέλη του 1994: ο Ligabue κυκλοφορεί το τέταρτο άλμπουμ του, με κινητήριο μοχλό το single "A che ora è la fine del mondo". Πωλείται σε ειδική τιμή, είναι πολύ λιγότερο επιτυχημένο από τα προηγούμενα, αλλά δεν είναι ακόμη ο μεγάλος αγιασμός. Είναι διάσημος αλλά όχι δημοφιλής, έχει πολλούς οπαδούς αλλά δεν έχει ακόμη κάνει την πλήρη διάρρηξη.

Εγκατέλειψε το "ClanDestino" και άλλαξε τη σύνθεση του συγκροτήματος. Στη συνέχεια ετοίμασε το άλμπουμ "Happy Birthday, Elvis", το οποίο σηματοδότησε την οριστική του επιτυχία. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τα νούμερα για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς αυτούς: πάνω από ένα εκατομμύριο πωλήσεις δίσκων, περισσότερες από 70 εβδομάδες στο chart των καλύτερων πωλήσεων άλμπουμ και το βραβείο Tenco για το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς ("Certe notti").Η περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία του άλμπουμ επιβεβαίωσε την επιτυχία, με δεκάδες συναυλίες στη χερσόνησο, όλες sold out.

Παρά την επιτυχία του, τα παπούτσια του απλού τραγουδιστή του ταίριαζαν πολύ στενά. Η κυκλοφορία του άλμπουμ συνοδεύτηκε από την κυκλοφορία του πρώτου του βιβλίου, "Fuori e dentro il borgo", ένα πορτρέτο του υποκόσμου της Μπολόνια με τις ιστορίες και τους εξαιρετικούς χαρακτήρες του. Το βιβλίο, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε επιτυχία- όχι μόνο στο κοινό αλλά και στους κριτικούς.

Αυτές οι ικανοποιήσεις θα έδειχναν ότι θα οδηγούσαν τον "il Liga" πίσω στο μονοπάτι της μουσικής, αλλά αντ' αυτού αποφάσισε να προκαλέσει ξανά τον εαυτό του, επιλέγοντας να γράψει το σενάριο για μια ταινία, η πλοκή της οποίας υιοθετούσε ορισμένα από τα γεγονότα που αφηγείται στο βιβλίο του. Έτσι γεννήθηκε το "Radio Freccia" (1998, με τους Stefano Accorsi και Francesco Guccini), που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης.Η ταινία απέσπασε συνολικά τρία βραβεία Nastri d'Argento (καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθεσίας, καλύτερης μουσικής επένδυσης, καλύτερου τραγουδιού) και δύο βραβεία David di Donatello (καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθεσίας και καλύτερης μουσικής επένδυσης), ενώ συγκέντρωσε δισεκατομμύρια λιρέτες στο box office.

Η κυκλοφορία της ταινίας συνοδεύτηκε επίσης από την κυκλοφορία του soundtrack, που περιείχε μερικά κλασικά κομμάτια της δεκαετίας του 1970 και μουσική που συνέθεσε ο ίδιος ειδικά για την ταινία. Ένα από αυτά τα κομμάτια, το "Ho perso le parole", επέτρεψε στον Ligabue να κερδίσει το Ιταλικό Βραβείο Μουσικής στην κατηγορία "Καλύτερο τραγούδι του 1998".

Το έργο του Ligabue δεν είναι μόνο αυτό ενός τραγουδοποιού. Η φλέβα του ρόκερ υπήρχε πάντα και οι μεγάλες, συνεχείς και συχνές συναυλίες το αποδεικνύουν. Μετά το διπλό live "Su e giù da un palco", οι μεγάλες συναυλίες γίνονται τεράστιες. Τα μεγαλύτερα στάδια της χώρας τον περιμένουν.

Κάνοντας το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως σκηνοθέτης με την ταινία "Radiofreccia" (1998), την οποία ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα το "Da zero a dieci" (2002).

Το νέο άλμπουμ "Miss Mondo" κυκλοφόρησε στις 17 Σεπτεμβρίου 1999 και έφτασε αμέσως στην κορυφή των charts πωλήσεων. Το πρώτο single που εξήχθη ήταν το "Una vita da mediano", οι στίχοι του οποίου περιείχαν μια αφιέρωση (με ένα απόσπασμα) στον ποδοσφαιριστή Gabriele Oriali. Στις 22 Οκτωβρίου ξεκίνησε η "MissMondoTour", μια σειρά συναυλιών (σχεδόν 40 από τις 25 που είχαν αρχικά προγραμματιστεί λόγω της μεγάλης ζήτησης από τουςκοινό) με τον οποίο ο ροκάς από το Correggio θα περιοδεύσει το άλμπουμ του σε χώρους Palasport σε όλη την Ιταλία.

Η δεκαετία του 2000

Το 2002 ήρθε η σειρά μιας ακόμη επιτυχίας με το άλμπουμ 'Fuori come va?', που ακολουθήθηκε από την περιοδεία και ένα DVD.

Το 2004 έγραψε ένα νέο βιβλίο, ένα μυθιστόρημα: Το χιόνι δεν νοιάζεται .

Μετά από τρία χρόνια μακριά από τα στούντιο ηχογράφησης, το πολυαναμενόμενο "Name and Surname" κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2005, ενώ είχε προηγηθεί μια συναυλιακή εκδήλωση (Campovolo di Reggio Emilia, 10 Σεπτεμβρίου 2005), κατά την οποία ο Ligabue εναλλάχθηκε σε τέσσερις διαφορετικές σκηνές, μία κεντρική σκηνή, μία για μια σόλο ακουστική εμφάνιση, μία για μια εμφάνιση με τον βιολιστή Mauro Pagani και μία για να παίξειμε την πρώην μπάντα 'ClanDestino'.

Μετά την επιτυχία του single "Gli ostacoli del cuore" (2006), που γράφτηκε για την Elisa και ερμηνεύτηκε μαζί της, το 2007 ανακοίνωσε την κυκλοφορία των πρώτων μεγάλων επιτυχιών του, χωρισμένων σε δύο μέρη: "Ligabue primo tempo" (Νοέμβριος 2007), με κομμάτια από το 1990 έως το 1995, και "Ligabue secondo tempo" (Μάιος 2008), με κομμάτια από το 1997 έως το 2007.

Τα έτη 2010

Το 2010, επέστρεψε με ένα νέο άλμπουμ με ακυκλοφόρητα κομμάτια με τίτλο "Arrivederci, mostro!" και επέστρεψε επίσης στον κινηματογράφο με ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο "Niente paura - come siamo, come eravamo e le canzoni di Luciano Ligabue"- η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Piergiorgio Gay και αφηγείται την πρόσφατη ιστορία της Ιταλίας μέσα από τα τραγούδια και τη συμβολή του Λίγκα, μαζί με τις μαρτυρίες άλλων προσωπικοτήτων. Το νέοακυκλοφόρητο άλμπουμ κυκλοφόρησε στα τέλη Νοεμβρίου του 2013 με τίτλο "Mondovisione".

Με αφορμή τα 25 χρόνια της καριέρας του το 2015 ο Ligabue επιστρέφει ζωντανά στο Campovolo της Reggio Emilia. Είναι επίσης η 20ή επέτειος από την κυκλοφορία του Χρόνια πολλά Elvis Τον Νοέμβριο του επόμενου έτους, κυκλοφόρησε ένα νέο concept άλμπουμ: "Made in Italy". Ο τίτλος του άλμπουμ έγινε επίσης ο τίτλος της τρίτης ταινίας του ως σκηνοθέτης. Η ταινία ' Κατασκευασμένο στην Ιταλία "με πρωταγωνιστές τον Stefano Accorsi και την Kasia Smutniak, κυκλοφορεί στους κινηματογράφους το 2018.

Μετά από ένα διάλειμμα, επέστρεψε στο στούντιο και κυκλοφόρησε το νέο ακυκλοφόρητο άλμπουμ του "Start" το 2019. Για το 2020, σχεδίαζε μια νέα συναυλία στο Campovolo, αλλά η έκτακτη ανάγκη υγείας λόγω της πανδημίας CoVid-19 ανέβαλε την εκδήλωση για το επόμενο έτος. Για να γιορτάσει την 30 χρόνια καριέρας τότε, ο Luciano Ligabue έγραψε (μαζί με τον Massimo Cotto) και εξέδωσε ένα νέο βιβλίο, μια αυτοβιογραφία γεμάτη εικόνες, με τίτλο Πήγαινε κάπως έτσι "δημοσιεύθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2020.