بیوگرافی • معجزات اتفاق می افتد

• به دنبال راه حل
• کمک آن سالیوان
• مطالعات
• تجربه سیاسی
• آخرین آثار و آخرین سالهای زندگی
• یک داستان الهام بخش

هلن آدامز کلر در 27 ژوئن 1880 در تاسکومبیا، دختر آلاباما، دختر آرتور، گزارشگر آلابامای شمالی و سابق به دنیا آمد. کاپیتان ارتش کنفدراسیون و کیت که پدرش چارلز دبلیو آدامز بود. هلن کوچولو در نوزده ماهگی به بیماری مبتلا می شود که پزشکان آن را به عنوان " احتقان معده و مغز " توصیف می کنند: به احتمال زیاد مننژیت، که باعث می شود او هم نابینا و هم ناشنوا شود. 10>.

بنابراین، در سال‌های بعد، او شروع به برقراری ارتباط فقط با حرکات می‌کند و بیش از همه خود را توسط دختر آشپز خانواده، مارتا، که تنها کسی است که می‌تواند او را درک کند، درک می‌کند.

در جستجوی راه حل

در سال 1886، مادر هلن کلر ، با الهام از "یادداشت های آمریکایی" دیکنزی، دخترش را به یک متخصص چشم و گوش می برد. ، بینی و گلو، دکتر J. Julian Chisolm، که در بالتیمور کار می کند، و به کیت توصیه می کند که با الکساندر گراهام بل، که در آن زمان مشغول کار با کودکان ناشنوا بود، تماس بگیرد.

بل به نوبه خود پیشنهاد می کند با موسسه نابینایان پرکینز، واقع در جنوب بوستون تماس بگیرید. در اینجا هلن کوچولو پذیرفته شده استمراقبت توسط آن سالیوان، یک دختر بیست ساله - به نوبه خود - نابینا ، که معلم او می شود.

کمک آن سالیوان

آن در مارس 1887 به خانه کلر می رسد و بلافاصله به دختر کوچک یاد می دهد که چگونه با املای کلمات در دستش ارتباط برقرار کند. دختر کوچک از بقیه اعضای خانواده منزوی است و با معلم خود در یک ساختمان بیرونی در باغ به تنهایی زندگی می کند: راهی برای برقراری ارتباط او با نظم و انضباط.

هلن کلر در ابتدا مبارزه می کند، زیرا نمی تواند درک کند که هر شیء دارای یک کلمه است که آن را مشخص می کند. اما با گذشت زمان، وضعیت بهتر می شود.

مطالعات

از ماه مه 1888 هلن در موسسه پرکینز برای نابینایان شرکت کرد. شش سال بعد، او و آن به نیویورک نقل مکان کردند، جایی که در مدرسه ناشنوایان رایت-هومسون ثبت نام کرد.

در تماس با سارا فولر از مدرسه ناشنوایان هوراس مان، در سال 1896 به ماساچوست بازگشت تا وارد مدرسه زنان جوان کمبریج شود. در سال 1900، سپس به کالج رادکلیف نقل مکان کرد. در همین حال، نویسنده مارک تواین، او را به هنری هاتلستون راجرز، نجیب زاده استاندارد اویل معرفی می کند، که تصمیم می گیرد با همسرش ابی، هزینه تحصیلش را تامین کند.

در سال 1904، در سن بیست و چهار سالگی، هلن کلر فارغ التحصیل شد و اولین فرد نابینا و ناشنوا شد که موفق به دریافت مدرک شد. لیسانس هنر . او سپس مکاتبه ای با ویلهلم اورشلیم معلم و فیلسوف اتریشی انجام می دهد که از جمله اولین کسانی است که متوجه استعداد ادبی او شده است: در واقع در سال 1903، این دختر "داستان زندگی من" را منتشر کرده بود، زندگی نامه کامل او که تنها نشان دهنده آن بود. اولین کتاب از یازده کتاب که او در زمان حیاتش نوشت.

در همین حال، هلن، مصمم به برقراری ارتباط با دیگران به سنتی ترین شکل ممکن، با "خواندن" لب صحبت کردن و "شنیدن" مردم را یاد می گیرد. او همچنین خط بریل و زبان اشاره را تمرین می کند.

در همین حین، سلامتی آن شروع به وخامت می کند: پولی تامسون، دختری اسکاتلندی که هیچ تجربه ای با افراد ناشنوا یا نابینا ندارد، برای همراهی با هلن فراخوانده می شود. کلر با حرکت به جنگل هیلز شروع به استفاده از خانه جدید به عنوان پایگاهی برای بنیاد آمریکایی نابینایان می کند.

تجربه سیاسی

در سال 1915 هلن کلر بین المللی، یک سازمان غیرانتفاعی برای پیشگیری از نابینایی را تأسیس کرد. در همین حال، او به سیاست نیز نزدیک می شود و به حزب سوسیالیست آمریکا می پیوندد و به لطف آن چندین مقاله در حمایت از طبقه کارگر و کارگران صنعتی جهان، اتحادیه ای با بخش هایی در بسیاری از کشورهای جهان می نویسد.

آن در سال 1936 در آغوش هلن درگذشت،که بعداً با پولی به کانکتیکات نقل مکان می‌کند: این دو به خصوص برای جمع‌آوری پول برای کسب‌وکارشان زیاد سفر می‌کنند. از 39 کشور عبور می کنند، از جمله ژاپن، جایی که هلن کلر یک سلبریتی واقعی است.

در ژوئیه 1937، هنگامی که او از استان آکیتا بازدید می کرد، از او خواست که بتواند سگی از همان نژاد (آکیتا اینو) با هاچیکو (سگ معروف ژاپنی که به خاطر وفاداری بسیارش نسبت به اربابش مشهور شد): یک ماه بعد، جمعیت ژاپنی Kamikaze-go ، یک توله سگ آکیتا اینو را به او هدیه دادند که با این حال مدت کوتاهی بعد مرد.

بنابراین، در تابستان 1939، دولت ژاپن کنزان-گو، برادر کامیکازه را به او داد. بنابراین هلن اولین کسی است که نمونه ای از نژاد آکیتا اینو را به ایالات متحده معرفی می کند.

آخرین آثار و آخرین سالهای زندگی

در سالهای بعد زن به فعالیتهای خود از جمله نویسندگی ادامه داد. او در سال 1960 کتاب "روشنایی در تاریکی من" را منتشر کرد که در آن به شدت از تزهای فیلسوف و دانشمند اسکاندیناویایی امانوئل سوئدنبورد حمایت کرد. چهار سال بعد، در 14 سپتامبر 1964، رئیس جمهور ایالات متحده، لیندون بی جانسون، شخصاً بالاترین جایزه غیرنظامی در کشور، مدال ریاست جمهوری آزادی را به او اعطا کرد.

هلن کلر در سنین87 ساله در 1 ژوئن 1968، در کانکتیکات، در خانه اش در ایستون.

یک داستان الهام بخش

داستان هلن کلر بارها و بارها الهام بخش دنیای سینما بوده است. اولین فیلم درباره زندگی او "رهایی" نام دارد: این فیلم در سال 1919 منتشر شد و یک فیلم صامت است. مشهورترین آنها مربوط به سال 1962 با عنوان ایتالیایی "Anna dei miracoli" (اصلی: The Miracle Worker) است که داستان آن سالیوان (با بازی آن بنکرافت، اسکار بهترین بازیگر زن) و هلن کلر (با بازی پتی دوک) را روایت می کند. ، اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن).