Biografie - Een rijk van sorcini

Renato Zero, wiens echte naam Renato Fiacchini is, werd geboren in Rome op 30 september 1950.

Als zoon van Ada Pica, verpleegster van beroep, en Domenico, een politieagent van Marche afkomst, leefde Renato zijn pubertijd in de buitenwijk Montagnola.

Hij ging naar school tot de achtste klas, daarna naar het Roberto Rossellini Staatsinstituut voor Cinematografie en Televisie, dat hij in zijn derde jaar verliet om zich volledig te wijden aan muziek, dans, zang en acteren.

Op zeer jonge leeftijd begon hij zich te verkleden en op te treden in kleine Romeinse clubs: in weerwil van de vele minachtende reacties op zijn optredens - 'Je bent een nul' was een van de zinnen die hij het vaakst te horen kreeg - nam hij de artiestennaam Renato Zero aan. Op 14-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste contract, in de Ciak in Rome, voor 500 lire per dag. Hij werd opgemerkt door Don Lurio, tijdens een van de vele avonden die hij doorbracht in de Piper, de beroemdeVandaar het schrijven voor de dansgroep I Collettoni, die een zeer jonge Rita Pavone ondersteunde in haar avondshow.

Daarna nam hij een paar tekenfilms op voor een bekend ijsmerk. In deze jaren raakte hij bevriend met Loredana Berté en Mia Martini. In 1965 nam Renato Zero zijn eerste liedjes op - 'Tu', 'Sì', 'Il deserto', 'La solitudine' - die nooit werden uitgebracht. Zijn eerste 45-toerenplaat verscheen in 1967: 'Non basta sai/In mezzo ai guai', geproduceerd door Gianni Boncompagni, ook de auteur van het boek 'La solitudine'.tekst (de muziek is in plaats daarvan van Jimmy Fontana), waarvan slechts 20 exemplaren werden verkocht (het werd later opgenomen als een eerbetoon in de VHS 'La notte di Icaro', zo'n 20 jaar later).

In het theater speelde hij de rol van de geluksverkoper in de musical 'Orfeo 9' van Tito Schipa Jr. In de bioscoop werkte hij als figurant in enkele films van Federico Fellini (Satyricon en Casanova) en maakte hij deel uit van de cast van de Italiaanse versie van de musical Hair, samen met onder andere Loredana Berté en Teo Teocoli.

Begin jaren zeventig, met de opkomst van glam-rock, gekenmerkt door poeder, lovertjes en pailletten, was de tijd rijp voor Renato Zero om zijn provocerende en alternatieve persona naar voren te brengen. Zero vertelt over deze figuur in nummers als 'Mi vendo' (een serieuze en opzettelijk schaamteloze kreet van een 'gelukkige prostituee') en, in het algemeen, het hele Zerofobia-album, van 'Morire qui' tot 'La trappola', vanVan 'De Ambulance' tot het kenmerkende stuk van de Zeriaanse filosofie, 'De Lucht'.

Op het album staat ook een Italiaanstalige cover van Supertramps 'Dreamer', dat hier 'Sgualdrina' wordt.

In de daaropvolgende periode (Zerolandia, het beloofde land van liefde en vriendschap, zonder seksueel onderscheid) zijn stukken als 'Triangolo', 'Fermo posta' en het al te expliciete 'Sbattiamoci', die samensmelten en elkaar aanvullen met oprechte anti-abortus boodschappen, al aanwezig in de eerste albums ('Sogni nel buio'), evenals anti-drugs ('La tua idea', geheel geschreven door Renato Zero, woorden enmuziek, 'Non passerà', 'Uomo no' en 'L'altra bianca') en tegen te gemakkelijke seks ('Sex or esse').

En het was juist deze unieke persoonlijkheid die door de jaren heen een groot publiek aan zich wist te binden, grenzend aan verafgoding: de zogenaamde 'sorcini', een term die later de originele 'zerofolli' verving. De term is naar verluidt ontstaan in 1980, toen hij in Viareggio was, terwijl hij met de auto reisde, belaagd door fans die op brommers langs alle kanten voorbij raasden, zei hij: Ze zien eruit als zo veel ratten ".

In 1981 droeg de artiest het nummer 'I figli della topa', opgenomen in 'Artide Antartide', op aan zijn fans en trouw aan wat hij in het nummer had geschreven, organiseerde hij het jaar daarop de 'Sorciadi' in het Stadio Eucalipti vlakbij Viale Marconi in Rome en nam hij persoonlijk deel aan de prijsuitreiking voor de winnaars, met groot enthousiasme van de jonge fans.

In de meest recente composities van de artiest, en bijvoorbeeld op het album 'The Gift', wisselen sociale thema's ('Stai bene lì', 'Radio o non radio', 'Dal mare') en spiritueel-existentiële thema's ('Immi ruah', 'Life is a gift') elkaar af.

Renato Zero's lange artistieke carrière telt meer dan 30 studioalbums, en hij kent zowel gouden jaren (begin jaren '80) als periodes van crisis (tot 1990). Om zijn 60e verjaardag te vieren begon hij eind september 2010 aan de 'Sei Zero' tour, een serie van acht concerten in elf dagen.