Biografie - Eindeloze successen

• Vorming en begin
• Succes in de jaren 1960
• De jaren 1970
• Theatraal succes
• De jaren 1980
• Massimo Ranieri in de jaren 2000
• De jaren 2010 en 2020

John Calone , beter bekend als Massimo Ranieri Geboren op 3 mei 1951 in Napels, zanger met een succesvolle carrière van tientallen jaren, acteur in film, theater en televisie, succesvol presentator en stemacteur. Hij wordt beschouwd als een van de populairste showbizzpersoonlijkheden van het land.

Massimo Ranieri

Training en begin

Geboren en getogen in een arbeidersgezin in het arme Napels, is de toekomstige Massimo, toen nog Giovanni, of Gianni, zoals hij door iedereen wordt genoemd. Hij is de vierde van acht kinderen en zijn buurt is het dichtbevolkte Pallonetto di Santa Lucia in Napels.

Als kind werkte hij als schreeuwer, met een volwassen stem en een imposant timbre. Nog geen tiener werkte hij als parkeerwachter, zong en speelde hij in chique restaurants en inde hij fooien van toeristen en rijke Napolitanen. Tijdens een van deze baantjes werd hij opgemerkt door de liedjesschrijver Giovanni Polito, die gefascineerd was door zijn prachtige stem.

Een paar maanden gingen voorbij en de kleine 'Gianni Rock', zoals hij in 1964 op dertienjarige leeftijd werd geïntroduceerd, nam zijn eerste plaat op en belandde in Amerika, in navolging van Sergio Bruni. De kleine zanger maakte naam in New York, de belangrijkste bestemming van de tournee. Na slechts twee jaar, in 1966, maakt zijn televisiedebuut in de variétéshow 'Scala Reale', waar ze op 15-jarige leeftijd het prachtige lied 'Love is a wonderful thing' presenteerde.

Succes in de jaren 1960

1967 is het jaar van de Cantagiro een televisieprogramma dat zeer geliefd was bij het toenmalige Italiaanse publiek, dat in die jaren het wel en wee van de kleine Gianni op de voet volgde, die de B-ronde van de kermesse won met het uitstekende liedje 'Pietà per chi si ama'. De toekomstige Massimo Ranieri kwam als eerste van de jonge beloften uit de bus en mikte het jaar daarop op het belangrijkste festival van Italië. Nog niet meerderjarig, in 1968, werd GiovanniCalone komt aan in Sanremo en neemt zijn 'Da bambino' mee naar de finale.

Hij beklom het podium van Ariston met 'I Giganti' en ook dit optreden droeg bij aan zijn steeds groeiende succes.

Het jaar daarop zingt hij " Rode rozen "waarmee hij de hoofdsectie van de Cantagiro won, waar hij nu een van de meest geliefde hoofdrolspelers is. Het nummer bleef dertien weken bovenaan de hitlijsten staan.

In hetzelfde jaar werd hij tweede bij Canzonissima, met het lied '. Als de stad brandt ', maar in de volgende editie, gedateerd 1970, triomfeerde hij letterlijk met het nummer ' Twintig jaar ".

Ondertussen is zijn eerste schijf dat eindelijk zijn artiestennaam draagt, zelfs in de titel: "Massimo Ranieri .

De jaren 1970

De bioscoop merkte hem op en Mauro Bolognini koos hem als hoofdpersoon voor 'Metello', uit de gelijknamige opera van Vasco Pratolini .

Het was 1970 toen Massimo Ranieri, zanger en nu acteur, ook de David di Donatello won als beste acteur, evenals de International Critics' Award.

Vanaf dit moment wijdde de Napolitaanse kunstenaar zich aan de zevende kunst en volgde dit op met verschillende voorstellingen, die stuk voor stuk populairder bleken dan de vorige: van 'Bubù', uit 1971, tot 'La cugina', uit 1974, tot de noir 'Con la rabbia agli occhi' van A. M. Dawson, verfilmd in 1976 en gezet met Yul Brinner en Barbara Bouchet .

Het is onmogelijk om in Massimo Ranieri's biografie de bekende " De hete aardappel "1979, een voor die tijd baanbrekende film, waarin Ranieri, die tot dan toe altijd door vrouwen geliefde personages speelde, de rol speelde van een jonge homoseksueel die verliefd wordt op een communistische arbeider.

Met hem zijn er ook Edwige Fenech e Renato Pozzetto .

Theatraal succes

Ondertussen opent het decennium van de jaren 1970 ook de deur naar het theater, zijn andere grote liefde. Na zij aan zij te hebben geacteerd met de grote Anna Magnani In 1971, in de TV-film "La sciantosa", betreedt Massimo Ranieri de planken in dienst van belangrijke regisseurs, zoals Giuseppe Patroni Griffi, in "Napoli: chi resta e chi parte" in 1975, Giorgio De Lullo (in " De denkbeeldige zieke "en 'Twelfth Night', beide uit 1978), en de grote Giorgio Strehler .

Met de beroemde regisseur speelde hij in 'The Good Soul of Sezuan', in 1980, en in 'The Island of Slaves', vele jaren later, in 1994.

Maar in deze tijd komt ook de zanger Ranieri tot zijn recht, op momenten dat de bioscoop en het theater hem een beetje in de steek laten.

Het album 'O surdato nammurato' uit 1972 is een eerbetoon aan de Napolitaans lied altijd geliefd door de zanger van Pallonetto, die overigens live werd opgenomen in het Teatro Sistina, voor de camera's van de RAI en geregisseerd door de grote Vittorio De Sica In hetzelfde jaar won hij 'Canzonissima' met 'L'erba di casa mia'.

De volgende andere plaatwerken, 'Napulammore' en 'Meditazione', uit respectievelijk 1974 en 1976, kregen ook de nodige waardering, vooral het eerste, dat opnieuw werd gefilmd op televisie en live werd opgenomen in het Teatro Valla in Rome.

De jaren 1980

In 1983 debuteerde hij als koorddanser en jongleur in het toneelstuk 'Barnum', met Ottavia Piccolo Het album dat volgt op de show heet ook 'Barnum'.

In de jaren tachtig vertrouwde hij zich toe aan regisseur Mario Scaparro, die hem wilde hebben in 'Varietà', uit 1985, en vooral in 'Pulcinella', uit 1988. Maar dit laatste jaar was dat van zijn terugkeer in stijl naar de muziek, met zijn overwinning op het Sanremo Festival met het lied, zo beroemd en geliefd bij het publiek, ' Liefde verliezen ".

In 1989 is Ranieri presentator met Anna Oxa Vanaf dat moment bleef hij liedjes opnemen en nam hij deel aan verschillende nationale kermissen, maar vooral zijn debuut in de animatiewereld in 1996, als de stem van de beroemde hoofdrolspeler van de Disneyfilm 'Fantastico 10', mag niet onvermeld blijven. De gebochelde van de Notre-Dame "Hier geeft Ranieri de stem aan de beroemde Bochel van Victor Hugo's fantasie, Quasimodo.

In 1999, na zijn deelname aan Damiano Damiani's 'Ama il tuo nemico', won hij ook de Flaiano Prijs voor theater.

Massimo Ranieri in de jaren 2000

In 2001 verscheen 'Oggi o dimane', een nieuwe stap in de Napolitaanse muziektraditie. De liedjes werden gearrangeerd door de uitstekende Mauro Pagani. Dit werk werd gevolgd door 'Nun è acqua', in 2003.

2006 is het jaar van zijn 40-jarige carrière, gevierd met een dubbelalbum getiteld 'Canto perché non so nuotare... da 40 anni' (Ik zing omdat ik niet kan zwemmen... al 40 jaar). Het werk brengt zijn beste hits en enkele van de mooiste songwriting van de afgelopen 20 jaar samen.

In 2008 maakt hij naam als theaterdirecteur regisseert de theatrale remake van de film 'Poveri ma belli'. De productie is getekend door Teatro Sistina en Titanus en Massimo Ranieri heeft acteurs als Bianca Guaccero , Michele Carfora, Antonello Angiolillo, Emy Bergamo en vele anderen.

In november 2009 kreeg hij de De Sica Theaterprijs en het jaar daarop, in augustus 2010 om precies te zijn, ontving hij ook de 'Riccio d'Argento', in Lamezia Terme, voor de beste live auteur van het jaar, dankzij 'Canto perché non so nuotare'.

De jaren 2010 en 2020

Tussen 2010 en 2011 maakte hij vier komedies voor RAI van de grote Eduardo De Filippo Met hem, in 'Filumena Marturano', 'Napoli milionaria!', 'Questi fantasmi' en 'Domenica e lunedì', zijn de actrices Mariangela Melato , Barbara De Rossi Bianca Guaccero en Elena Sofia Ricci .

24 jaar na zijn laatste onuitgebrachte studioalbum - 'Ranieri', dat dateert van het Sanremo Festival van 1995 toen hij het nummer 'La vestaglia' (15e plaats) presenteerde - is hij terug in de studio om in 2018 nieuwe nummers op te nemen. Tot de auteurs van de nieuwe nummers behoort Pino Donaggio, Ivano Fossati , Bruno Lauzi met Franco Fasano, Pino Daniele en Enzo Avitabile .

Op 5 februari 2020 was Ranieri te gast op het Sanremo Festival, in duet met Tiziano Ferro in het nummer 'Losing Love'.

Eind november 2021 verschijnt het boek 'All Dreams Still Flying'.

Massimo Ranieri keert terug naar Sanremo 2023 als super-gastheer in een ongekend trio, samen met Gianni Morandi e Al Bano .