Biografia - Nadmiar i eksperymenty

• Lata 2000
• Slash w 2010 roku

Saul Hudson, a.k.a. Slash, urodził się 23 lipca 1965 roku w londyńskiej dzielnicy Hampstead jako syn Afroamerykanki Oli i Anglika Tony'ego. Jego ojciec jest dyrektorem artystycznym wytwórni płytowej, a matka projektantką mody. Po spędzeniu dzieciństwa w Stoke-on-Trent, Saul przeprowadził się do Los Angeles wraz z matką w 1976 roku, która przeniosła się do USA w celach zarobkowych:Jego klientami są liczne osobistości ze świata muzyki, w tym David Bowie. Przeprowadzka do Los Angeles i praca jego ojca, projektanta okładek płyt dla piosenkarzy takich jak Neil Young, wprowadziła małego Saula do branży muzycznej.

Po wciągnięciu się w jazdę na BMX-ie, która pozwoliła mu wygrać kilka nagród pieniężnych, Saul (który w międzyczasie otrzymał już przydomek Slash od taty swojego przyjaciela) otrzymał swoją pierwszą gitarę w wieku piętnastu lat. To była miłość od pierwszego wejrzenia: chłopak grał praktycznie całymi dniami, a ostatecznie zdecydował się nawet rzucić szkołę. W 1981 roku Slash założył swoją pierwszą gitarę.Wkrótce potem poznaje Stevena Adlera, który wkrótce staje się jego najlepszym przyjacielem, i wraz z nim zakłada w 1983 roku zespół Road Crew.

Pomiędzy nieudanymi przesłuchaniami (jednym do Poison i jednym do Guns'N'Roses, z którego początkowo został odrzucony ze względu na zbyt bluesowy styl), Saul dołączył do Stevena w zespole, w którym brakowało basisty. Po umieszczeniu kilku ogłoszeń, otrzymali dyspozycyjność Duffa McKagana, młodego chłopaka, który właśnie przybył z Seattle, ale który wkrótce potem dołączył do zespołu.I tak, kiedy Gunsi znaleźli się w potrzebie perkusisty i gitarzysty, Duff zasugerował Izzy'emu Stradlinowi i Axlowi Rose'owi, aby polegali na Stevenie i Slashu, którzy w ten sposób oficjalnie dołączyli do grupy w 1986 roku.

Pierwszymi wydanymi albumami były "Appetite for Destruction" z 1987 r. i "G N' R Lies" z następnego roku. Od samego początku Slash zaczął zażywać heroinę. Jednak to zachowanie nie zostało docenione przez Rose'a, który w 1989 r. zagroził odejściem z zespołu, jeśli zażywanie narkotyków nie ustanie. Gunsi w 1991 r. stracili Stevena Adlera, który został wyrzucony z grupy i zdecydował się naAdler założył nowy zespół Road Crew, w którym wokalistą został Davy Vain, frontman Vaina. Zespół istniał jednak krótko, częściowo z powodu problemów Adlera z narkotykami.

Guns 'N' Roses osiągnęli szczyt swojej kariery wraz z wydaniem podwójnego albumu "Use Your Illusion, part I & II". Wśród wielu przebojów, "Novemeber Rain" zawiera najdłuższe solówki gitarowe, jakie kiedykolwiek słyszano w utworze w amerykańskiej Top Ten. Slash, podczas trasy "Use Your Illusion Tour", ożenił się z Renee Suran. Po zakończeniu trasy, "The spaghettiincident?", album z coverami, który Saul chciałby uzupełnić trasą klubową.

Porzucając plany ponownej trasy koncertowej, Guns'N'Roses zrobili sobie przerwę, dzięki czemu Hudson mógł poświęcić się Slash's Snakepit, swojemu solowemu projektowi, który przybrał formę zespołu składającego się z Gilby'ego Clarke'a, gitarzysty, Matta Soruma, perkusisty, Erica Dovera, wokalisty i Mike'a Ineza, basisty. Pierwszy album został wydany w 1995 roku i nosił tytuł It's Five O'Clock Somewhere.Następnie, w 1996 roku, podczas festiwalu na Węgrzech Slash założył zespół coverowy o nazwie Slash's Blues Ball, z którym jednak nie nagrał albumu.

Przygoda z Gunsami dobiegła definitywnego końca w 1996 roku, więc pod koniec tysiąclecia Slash ponownie założył Snakepit. Skład został jednak całkowicie odnowiony: Clarke i Sorum nie byli już jego częścią, a nowym nabytkiem był Rod Jackson, wokalista bluesowy i rockowy. W 2000 roku ukazał się album "Ain't life grand".

Lata 2000

Również w 2000 roku, z powodu nadużywania alkoholu, wszczepiono mu defibrylator serca: smutny wyrok brzmiał, że będzie miał maksymalnie sześć tygodni życia. Wiele lat później, w 2018 roku, oświadczył:

Krótko po "Ain't life grand", Slash Zdecydował się opuścić wytwórnię Geffen Records, która jego zdaniem była odpowiedzialna za nieodpowiednią promocję albumu. W każdym razie dla Hudsona (który w międzyczasie stał się gitarzystą poszukiwanym na całym świecie i współpracował m.in. z Alice Cooperem, Michaelem Jacksonem, Iggy Popem, Ericiem Claptonem, P. Diddym i Carol King, na rockowej scenie muzycznej, ale nie tylko) noweprzygoda z Velvet Revolver.

Projekt Velvet Revolver początkowo przedstawiał się jako zwykła zabawa: kiedy jednak ponad połowa Guns'N'Roses znalazła się w studiu z Dave'em Kushnerem, stało się jasne, że może wyjść z tego coś dobrego. Zespół, wciąż bez nazwy, wyruszył więc na poszukiwanie frontmana. Poszukiwania okazały się jednak trudniejsze niż oczekiwano. Artyści tacy jak KellyShaefer i Travis Meek: ostateczny wybór należy do Scotta Weilanda, lidera Stone Temple Pilots.

Grupa nagrała niewydany utwór "Set me free", który miał stać się częścią ścieżki dźwiękowej do filmu "The Hulk" oraz "Money", cover utworu Pink Floyd wykorzystany na ścieżce dźwiękowej do filmu "The Italian Job". Po oficjalnym przyjęciu nazwy Velvet Revolver, zespół zadebiutował oficjalnie w Los Angeles, w El Rey Theater, 19 czerwca 2003 roku, podczas występu, w którym wzięli udziałWykonuje "It's so easy", "Set me free", "Slither" i "Sex type thing", a także cover słynnej piosenki Nirvany "Negative Creep". 3 czerwca 2007 roku Slash i Velvet Revolver wydali "Libertad", drugi album zespołu, z którego pochodzą single "She builds quick machines", "Get out the door" i "The last fight".

Również w tym samym roku Saul Hudson został wybrany na ikonę "Guitar Hero III: Legends of rock", gry wideo, w której jest obecny jako grywalna postać (w roli bossa). Wkrótce potem opublikował wraz z nowojorskim dziennikarzem Anthonym Bozzą (autorem, nawiasem mówiąc, autobiografii Tommy'ego Lee, perkusisty Motley Crue), "Slash", autobiografię, która jako swoje przesłanie określaW książce oczywiście nie brakuje ekscesów z życia Slasha, w tym rock'n'rolla, narkotyków i przygód seksualnych.

W 2008 roku Saul współpracował z Vasco Rossim nad albumem "Il mondo che vorrei", będąc zatrudnionym jako solista w piosence "Gioca con me". Następnie wykonał słynną piosenkę "Welcome to the Jungle" podczas Consumer Electronics Show w Las Vegas, w towarzystwie wyjątkowej gwiazdy: byłego szefa Microsoftu Billa Gatesa, który właśnie przeszedł na emeryturę.

W tym czasie pracował nad swoim solowym albumem "Slash", który miał zostać wydany 13 kwietnia 2010 r., na którym zagrał z Chrisem Cornellem, Ozzym Osbournem, Dave'em Grohlem, Iggy Popem, Lemmym Kilmisterem z Motorhead, Fergie z Black Eyed Peas i Adamem Levine z Maroon 5. Utwory "We're all gonna die" i "Ghost" zostały włączone do innej wersji gry wideo Guitar Hero, "Warriors of rock".

Slash w 2010 roku

W czerwcu 2011 roku Slash rozpoczął pracę nad "Apocalyptic love", nowym albumem stworzonym we współpracy z Brentem Fitzem, Toddem Kemsem i Mylesem Kennedym, który ukazał się 22 maja 2012 roku, zapowiadany przez singiel "You're a lie".

W trakcie swojej kariery Slash eksperymentował również jako aktor (w "Bruno", "Przepowiedniach rocka", "Kronikach Holly-Weird" i "Anvil! The story of Anvil", gdzie zagrał samego siebie, ale także gościnnie w "Bet with Death", "Sid & Nancy" i "Tales from the Crypt") oraz jako reżyser, reżyserując teledysk do utworu "Dead horse".

Posiadacz gwiazdy na Hollywood Walk of fame, Slash jest właścicielem prawie dziewięćdziesięciu gitar. Wśród najczęściej używanych w jego muzycznym curriculum są Gibson Les Paul '59 AFD używany do większości jego nagrań oraz Gibson Les Paul Slash Custom, który jest wyposażony w piezo. Gibson, z drugiej strony, stworzył kilka modeli gitar sygnowanych Slash, takich jakSlash Appetite Les Paul lub Slash Goldtops.

Do jego najsłynniejszych riffów należą te zawarte w utworach "Paradise City", "November rain", "You could be mine", "Welcome to the jungle" i "Sweet child o' mine". Według rankingu opracowanego przez magazyn muzyczny Rolling Stone, Slash jest 65. najlepszym gitarzystą w historii światowej muzyki.

Jego solowa kariera była kontynuowana wśród licznych kolaboracji, a nawet powrotu z Gunsami (w 2016 roku), materializując się w albumach studyjnych zatytułowanych "World on Fire" (2014) i "Living the Dream" (2018), z których oba zawierały Mylesa Kennedy'ego na wokalu.