Βιογραφία - Η κατάκτηση ενός νέου ανθρωπισμού

• Εκπαίδευση και σπουδές
• Η δεκαετία του 1970 και του 1980
• Ο Giuseppe Sinopoli τη δεκαετία του 1990
• Τα τελευταία χρόνια
• Βραβεία

Giuseppe Sinopoli γεννήθηκε στη Βενετία στις 2 Νοεμβρίου 1946. Ήταν μια από τις πιο πρωτότυπες, αξιοθαύμαστες και σύνθετες προσωπικότητες της πολιτιστικής σκηνής της τελευταίας εικοσαετίας του 20ού αιώνα. Με ακλόνητη πίστη στον άνθρωπο, θεωρήθηκε φιλόσοφος του βάθρου ', a αγωγός με βάθος σαν του Λεονάρντο, προικισμένος με μια τεράστια και οικουμενική καλλιέργεια, σχολαστικός στην προσέγγιση των παρτιτούρων, αυστηρός στην επιλογή του μουσικού ρεπερτορίου, επίμονος και αντίθετος στις απλουστεύσεις.

Giuseppe Sinopoli

Εκπαίδευση και σπουδές

Ο πρώτος από δέκα παιδιά, μετά από μια σύντομη περίοδο στη Μεσσήνη και το κλασικό λύκειο στο Collegio Cavanis στο Possagno, φοίτησε στην Ιατρική και Χειρουργική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πάντοβα (το 1972 αποφοίτησε με διατριβή με τίτλο Απόκλιση και εγκληματογενείς στιγμές στη φαινομενολογική διαμεσολάβηση του έργου τέχνης ) και ταυτόχρονα γράφτηκε στο Ωδείο της Βενετίας, όπου έγινε δεκτός στο 4ο έτος πιάνου και σύνθεσης.

Στη συνέχεια εγκατέλειψε κάθε επαγγελματική προοπτική στον τομέα της ιατρικής και συνέχισε να σπουδάζει σύνθεση με τον Franco Donatoni και τον Bruno Maderna. Παρακολούθησε θερινά μαθήματα στο Darmstadt.

Η πρώτη του σύνθεση χρονολογείται από το 1968, Θεατρικό συντακτικό (σοπράνο Katia Ricciarelli ).

Αν και δεν αποφοίτησε από το Ωδείο, ο Σινόπολι άρχισε να περιοδεύει στην Ευρώπη ως συνθέτης και λέκτορας σε ηλικία 23 ετών. Για τα εγκαίνια του Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι, του ανατέθηκε να γράψει τη σύνθεση Αρχαιολογία Ρέκβιεμ της πόλης σε μια εγκατάσταση που επιμελήθηκε το αρχιτεκτονικό γραφείο Haus Rucker-Co.

Ο κατάλογος των έργων του περιλαμβάνει 44 έργα που εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Suvini Zerboni και Rircodi.

Η δεκαετία του 1970 και του 1980

Το 1981 η μοναδική του όπερα ανέβηκε στο Μόναχο Lou Salome Έκτοτε, διέκοψε τη συνθετική του δραστηριότητα. Την τρέχουσα φάση της μουσικής γραφής την αποκαλεί "ελληνιστική περίοδο".

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, η διεύθυνση ορχήστρας έγινε κυρίαρχη δέσμευση.

Αφού παρακολούθησε τα μαθήματα του Hans Swarowski στην Ακαδημία Μουσικής της Βιέννης, το 1976 και το 1977 ο Giuseppe Sinopoli διηύθυνε στο La Fenice της Βενετίας. Aida e Tosca μετά από πρόσκληση του Sylvano Bussotti, ο οποίος τότε είχε αναλάβει τον ρόλο του καλλιτεχνικού διευθυντή.

Ο Σινόπολι έκανε το ντεμπούτο του το 1978 στη Σάντα Σεσίλια, το 1980 στην Deutsche Oper του Βερολίνου με την Μάκβεθ (κατεύθυνση Luca Ronconi ) και με Attila Το 1983 διορίστηκε αρχιμουσικός της Orchestra dell'Accademia di Santa Cecilia και της New Philharmonia Orchestra στο Λονδίνο.

Υπέγραψε αποκλειστικό συμβόλαιο με την Deutsche Grammophon, το οποίο συνέχισε μέχρι το 1994, οπότε άρχισε να ηχογραφεί και για την Teldec. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του, έκανε 116 ηχογραφήσεις, 13 DVD και 27 LP. Το ρεπερτόριό του είναι τεράστιο, καταγράφοντας έργα περισσότερων από 40 διαφορετικών συνθετών, ασχολούμενος με μουσικά είδη που κυμαίνονται από συμφωνίες μέχρι μελόδραμα, συμπεριλαμβανομένης της όπερας, της όπερας και της μουσικής όπερας.και καλύπτει μια περίοδο από τον 17ο έως το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Το 1983 θριάμβευσα με Manon Lescaut στο Royal Opera Coven Garden (Kiri Te Kanawa και Placido Domingo), το 1985 Tosca στο Metropolitan και Tannahauser στο Φεστιβάλ Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ (ο τέταρτος Ιταλός μαέστρος μετά τους Αρτούρο Τοσκανίνι, Βίκτορ ντε Σανάτα και Αλμπέρτο Ερέντε), όπου επέστρεψε τακτικά τα επόμενα χρόνια. Το 2000 ήταν ο πρώτος Ιταλός που διηύθυνε το Τετραλογία .

Διηύθυνε τη Φιλαρμονική της Βιέννης, τη Φιλαρμονική του Ισραήλ, την Orchestra del Maggio Musicale, τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, τη Φιλαρμονική του Βερολίνου στα Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ και της Λουκέρνης και την Orchestra Sinfonica Nazionale della Rai.

Ο Giuseppe Sinopoli τη δεκαετία του 1990

Το 1990 διορίστηκε αρχιμουσικός της Deutsche Oper του Βερολίνου και το 1992 της Staatskpelle της Δρέσδης, μια ορχήστρα με την οποία θα παραμείνει πάντα στοργικά συνδεδεμένος.

Την επόμενη χρονιά, ο Sinopoli προσκλήθηκε από τη Filarmonica della Scala: η αρχή μιας σχέσης που ανανεώνεται κάθε σεζόν από τότε. Το ντεμπούτο στη Σκάλα έγινε το 1994, με την ταινία Ηλέκτρα από Strauss Επέστρεψε σε αυτό τα επόμενα χρόνια με Κόρη της Δύσης, Wozzeck, Γυναίκα χωρίς σκιά, Αριάδνη στη Νάξο Για τον Ιούνιο του 2001 είχε προγραμματιστεί Turandot .

Το 1992, ο εκδότης Marsilio δημοσίευσε το μυθιστόρημά του Parsifal στη Βενετία (αφιερωμένο στον Luigi Nono), Νησιώτικες ιστορίες (γραμμένο στο σπίτι του στο Λιπάρι) και τον κατάλογο της αρχαιολογικής του συλλογής Αρισταίος - Συλλογή Giuseppe Sinopoli που εκτίθεται τώρα σε μόνιμη έκθεση στο Parco della Musica της Ρώμης.

Διευθύνει επανειλημμένα την Orchestra Giovanile Italiana της Scuola di Musica di Fiesole, μαρτυρώντας μια διδακτική δέσμευση και προσοχή στην κοινωνική πτυχή της μουσικής δημιουργίας, η οποία έχει επίσης βρει την έκφρασή της στην αγάπη που δείχνει προς την Orchestra Sinfonica National Juvenil e Infantil De Venezuela.

Το 1997, η Εταιρεία του Σίγκμουντ Φρόιντ στη Βιέννη τον προσκάλεσε για μια διάλεξη που επρόκειτο να δημοσιευθεί με τον τίτλο: Ταύτιση και ανάδυση της συνείδησης στους συμβολικούς μετασχηματισμούς του χαρακτήρα της Kundry στον Parsifal του Wagner .

Τα τελευταία χρόνια

Το 1998, ο Giuseppe Sinopoli τιμήθηκε με το βραβείο Ιππότης του Μεγάλου Σταυρού της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας Το 1999 του απονεμήθηκε η ύψιστη κρατική τιμή, το Orden Francisco de Miranda, από τον πρόεδρο Ούγκο Τσάβες.

Το 2000, διορίστηκε "Μουσικός Σύμβουλος" για το Φεστιβάλ Μουσικής Νεολαίας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Για σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν "γενικός επόπτης" της Όπερας της Ρώμης.

Ο Giuseppe Sinopoli πέθανε στο πόντιουμ της Deutsche Oper, ενώ διηύθυνε την τρίτη πράξη της Aida. Η βραδιά ήταν στη μνήμη του σκηνοθέτη Gotz Friedrich, ο οποίος ήταν επιθεωρητής του εν λόγω θεάτρου. Για τον εκλιπόντα φίλο του, ο Sinopoli έγραψε μια αφιέρωση που τελείωνε με τα εξής λόγια:

Το 2002, το Πανεπιστήμιο Sapienza της Ρώμης του απένειμε το πτυχίο ad memoriam στην Αρχαιολογία της Εγγύς Ανατολής και το 2021 θα του αφιερώσει μια ημέρα μελέτης στην Aula Magna του Πρυτανικού Συμβουλίου με τίτλο "Giuseppe Sinopoli: η κατάκτηση ενός νέου ανθρωπισμού". Μια αίθουσα στο Auditorium Parco della Musica στη Ρώμη φέρει το όνομά του.

Παντρεύτηκε τη Silvia Cappellini με την οποία απέκτησε δύο γιους: τον Giovanni και τον Marco.

Βραβεία

• 1980 Grand Prix International du Disque και Premio della Critica Discografia Italiana για το box set με τα έργα του Maderna
• 1981 Βραβείο "σκηνοθέτης αποκάλυψης της χρονιάς" Deuscher Schallplattenpreis
• 1984 Golden Viotti
• 1984 American Stereo Review για την Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ
• 1985 Υποψηφιότητα για το International Record Critics Award και το 28ο Grammy Award για το Manon Lescaut
• 1987 Βραβείο Gramophone για το The Force of Destiny
• 1988 Βραβείο της Ακαδημίας Δισκογραφίας του Τόκιο και Χρυσό Αστέρι για τη Μαντάμα Μπατερφλάι
• 1991 Orphée d'Or, Silver Star, Edison Award και Grand Prix de la Nouvelle Academie du Disque για τη ζωντανή ηχογράφηση της Salomé
• 1991 Βραβείο Record Academy στο Τόκιο
• 1992 Βραβείο Abbiati από τους Ιταλούς μουσικοκριτικούς ως ο καλύτερος μαέστρος της σεζόν
• 1996 Echo Klassik Aword - Μαέστρος της Χρονιάς - Αρ. 4 Symphonien (R. Schumann)
• 1998 Opera 19/20 Century στις Κάννες Κλασικές λέξεις για την Ηλέκτρα
• 2001 44α Βραβεία Grammy, Υποψηφιότητα για την καλύτερη ηχογράφηση όπερας για την Ariadne auf Naxos
• 2001 44α Βραβεία Grammy, Υποψηφιότητα για ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΟΡΩΔΙΑΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ για το Stabat Mater του Dvorak