Βιογραφία - Επαγγελματίας της αυστηρότητας

Ο Pierluigi Collina γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1960 στη Μπολόνια, ως το μοναδικό παιδί μιας οικογένειας όπου ο πατέρας του Elia είναι δημόσιος υπάλληλος και η μητέρα του Luciana δασκάλα δημοτικού σχολείου. Αφού αποφοίτησε από το λύκειο, γράφτηκε στη Σχολή Οικονομικών και Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, από την οποία αποφοίτησε το 1984 με 110 cum laude.

Από το 1991 ζει στο Viareggio όπου εργάζεται ως χρηματοοικονομικός σύμβουλος για την Banca Fideuram. Παντρεμένος με την Gianna, είναι πατέρας δύο μικρών κοριτσιών, της Francesca Romana και της Carolina.

Παράξενο να το πω, αλλά η αγαπημένη του ομάδα δεν παίζει ποδόσφαιρο: είναι μεγάλος οπαδός του μπάσκετ και υποστηρικτής της Fortitudo Bologna.

Το ξεκίνημα του νεαρού Collina, ωστόσο, σημαδεύτηκε από το ποδόσφαιρο, όταν εντάχθηκε στην ομάδα της ενορίας, μαζί με τους αχώριστους συμπαίκτες του, με τους οποίους μοιραζόταν ατελείωτους αγώνες.

Συχνά, όμως, βρίσκεται στον πάγκο, αρκούμενος να παρακολουθεί τους συμπαίκτες του από την περίμετρο του Don Orione της Μπολόνια. Δεν περνάει πολύς καιρός που, ευτυχώς, καλείται ως βασικός στην ομάδα Allievi ενός ένδοξου ερασιτεχνικού συλλόγου της Μπολόνια, της Pallavicini, παίζοντας δύο πρωταθλήματα σε ρόλο λίμπερο.

Οι πρώτες του προσεγγίσεις με τη σφυρίχτρα του διαιτητή χρονολογούνται από την περίοδο της ανάρρωσης από έναν τραυματισμό: διαιτήτευσε τους αγώνες προπόνησης των συμπαικτών του μεσοβδόμαδα.

Ο πραγματικός "ανιχνευτής ταλέντων" είναι ο συμμαθητής του στο λύκειο, ο οποίος του προτείνει να συμμετάσχει σε ένα σεμινάριο για διαιτητές ποδοσφαίρου που διοργανώνει το τμήμα διαιτητών της Μπολόνια στις αρχές του 1977. Το όνομά του είναι Fausto Capuano, ο οποίος, όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή λόγω των ανεξιχνίαστων "κόλπων" της μοίρας, απορρίπτεται αυτή τη φορά λόγω των προβλημάτων όρασής του (παρά το γεγονός ότι φοράει τοφακοί επαφής).

Από τους πρώτους κιόλας αγώνες, η ικανότητα του Pierluigi Collina ήταν εμφανής και οι υπεύθυνοι των διαιτητών της Μπολόνια άρχισαν να τον παρακολουθούν με αυξανόμενη προσοχή, με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο Piero Piani, πρόσωπο με το οποίο, μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να τον συνδέει μεγάλη αγάπη.

Μέσα σε τρία χρόνια ο Κολίνα έφτασε στο υψηλότερο περιφερειακό επίπεδο, το πρωτάθλημα Promozione, όπου παρέμεινε για τρεις σεζόν, κατά τη διάρκεια των οποίων έκανε και τη στρατιωτική του θητεία και υπέστη τη μοναδική εισβολή στο γήπεδο της καριέρας του, στην Πάρμα, στο τέλος ενός καθοριστικού αγώνα για το πρωτάθλημα και τον οποίο κέρδισε η φιλοξενούμενη ομάδα.

Τη σεζόν 1983-84 μεταπήδησε σε εθνικό επίπεδο: άρχισε τις περιπλανήσεις του στην Ιταλία, συχνά σε χώρες που ήταν δύσκολο να βρεθούν ακόμη και στον χάρτη.

Αυτά ήταν αξέχαστα χρόνια, τα οποία τον είδαν να προσκυνούν σε σκοτεινούς προορισμούς, αλλά και να τον καλούν σε αξιοσημείωτα ραντεβού.

Αυτά είναι επίσης τα χρόνια μιας αλλαγής στην οποία αργότερα οφείλει μέρος της φήμης του: η σοβαρή αλωπεκία προκαλεί την πτώση όλων των μαλλιών του και, πολύ πριν ο ηθοποιός Bruce Willis λανσάρει τη μόδα της φαλάκρας, βρίσκεται κυριολεκτικά χωρίς τρίχα στο κεφάλι του, ένα χαρακτηριστικό που θα συνοδεύσει την εικόνα του στη φήμη.

Τη σεζόν 1988-89, και επομένως πολύ γρήγορα σε σύγκριση με τον μέσο όρο εκείνων των ετών, προσγειώθηκε στη Serie C: ανεπίσημες πηγές τον τοποθετούν στην τέταρτη θέση της τελικής κατάταξης, στην οποία προήχθησαν έξι διαιτητές, με τη λύπη του ότι δεν είχε πείσει 100% αυτό που για τόσα χρόνια ήταν το "είδωλό" του (διαιτητικά), τον Agnolin.

Το μεγάλο άλμα έγινε τη σεζόν 1991-92 και το πρώτο καλοκαιρινό "καταφύγιο" στη Σπορτιλία, σε στενή επαφή με τόσους πολλούς μεγάλους, από τον Casarin μέχρι τον Lanese, από τον Pairetto μέχρι τον D'Elia, από τον Baldas μέχρι τον Lo Bello, ήταν μια εξαιρετική εμπειρία.

Ως πρώτο τεστ στη Serie B, είχε να αντιμετωπίσει τον αγώνα Αβελίνο-Πάντοβα, αλλά, μετά από πέντε ακόμη αγώνες, κατάφερε να κάνει το ντεμπούτο του στη Serie A. Στο τέλος της σεζόν, είχε οκτώ αγώνες στη Serie A: ένα ρεκόρ.

Το 1995 ήταν η χρονιά κατά την οποία, μετά από 43 αγώνες της Serie A που διαιτήτευσε, προήχθη σε διεθνή διαιτητή. Υπήρξαν μεγάλες ικανοποιήσεις στον διεθνή τομέα, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, με την τιμή να διευθύνει τον τελικό μεταξύ Νιγηρίας και Αργεντινής, μέχρι τον τελικό του Champions League το 1999 στη Βαρκελώνη, με τον τολμηρό επίλογο που έδωσε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τη νίκη επί της Μπάγερν Μονάχου,από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 στη Γαλλία έως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Euro 2000.

Ο πιο σημαντικός και σημαντικότερος αγώνας του ήταν ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 μεταξύ της Βραζιλίας και της Γερμανίας (2-0).

Το 2003 δημοσίευσε το βιβλίο "Οι κανόνες του παιχνιδιού μου. Τι μου έμαθε το ποδόσφαιρο για τη ζωή".

Στο τέλος της σεζόν του 2005, μετά τη συμπλήρωση των 45 ετών, το όριο στο οποίο οι διαιτητές είναι συνήθως υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τη σφυρίχτρα, η FIGC άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέψει στον Collina να παραμείνει στο γήπεδο για έναν ακόμη χρόνο.

Εκλεγμένος πέντε φορές διαιτητής της χρονιάς, που συνέπεσε με την έναρξη της νέας ποδοσφαιρικής περιόδου, ο Collina κατηγορήθηκε από την AIA (Ένωση Ιταλών Διαιτητών) για σύγκρουση συμφερόντων μετά την υπογραφή διαφημιστικού συμβολαίου ύψους 800.000 ευρώ ετησίως με την Opel, την εταιρεία-χορηγό της Μίλαν.

Ο Πιερλουίτζι Κολίνα, ήδη προσωπικότητα των μέσων ενημέρωσης, η εικόνα του οποίου είχε ήδη χρησιμοποιηθεί για διαφημιστικές καμπάνιες, όπως η αλληλεγγύη, νιώθοντας τη δυσπιστία που προερχόταν από τον κόσμο που αγαπούσε και στον οποίο είχε αφιερωθεί τόσο πολύ, παραιτήθηκε σε συνέντευξη Τύπου στις 29 Αυγούστου 2005.

Παραιτήθηκε από την "οικογένεια" στην οποία ανήκε για 28 χρόνια. Τον κατηγόρησαν ότι δεν σεβάστηκε τους κανόνες, αυτός, ο οποίος θεωρεί ότι " ο σεβασμός σε αυτές τις αξίες είναι μια από τις πιο σημαντικές αξίες, μια αξία που ήταν πάντα δική μου ως διαιτητής και ως άνθρωπος. ".

Ευχαριστίες:

Η Associazione Italiana Arbitri του απένειμε το βραβείο Bernardi ως τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο διαιτητή της Serie A την περίοδο 1991/92, το βραβείο Dattilo ως τον καλύτερο διεθνή διαιτητή την περίοδο 1996/97 και το βραβείο Mauro ως τον καλύτερο διαιτητή της Serie A την περίοδο 1998/99.

Ο Σύνδεσμος Ποδοσφαιριστών της Ιταλίας, στο πλαίσιο της εκδήλωσης "Τα Όσκαρ του Ποδοσφαίρου", ζητά από τους παίκτες να ψηφίσουν τον καλύτερο διαιτητή και τρεις φορές από τις τέσσερις διοργανώσεις, το 1997, το 1998 και το 2000, ψηφίστηκε περισσότερο, γεγονός που αποδεικνύει την εκτίμηση που του δείχνουν οι παίκτες.

Η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου, η IFFHS, τον ψήφισε ως τον καλύτερο διαιτητή στον κόσμο για τα έτη 1998 έως 2003.

Η απόδοσή του στον αγώνα Γαλλίας-Ισπανίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000 θεωρήθηκε από την Τεχνική Επιτροπή της Uefa ως η καλύτερη του τουρνουά.

Τον Ιούλιο του 2007, διορίστηκε από την εθνική επιτροπή της AIA ως ο νέος υπεύθυνος των διευθυντών αγώνων των σειρών Α και Β.