Biografie - Beroepsmatige striktheid

Pierluigi Collina werd geboren op 13 februari 1960 in Bologna, als enig kind in een gezin waar zijn vader Elia ambtenaar is en zijn moeder Luciana lerares basisonderwijs. Na de middelbare school schreef hij zich in voor de faculteit economie en bedrijfskunde van de universiteit van Bologna, waar hij in 1984 afstudeerde met 110 cum laude.

Sinds 1991 woont hij in Viareggio waar hij werkt als financieel adviseur voor Banca Fideuram. Hij is getrouwd met Gianna en is vader van twee dochtertjes, Francesca Romana en Carolina.

Vreemd om te zeggen, maar zijn favoriete team is niet voetbal: hij is een grote basketbalfan en Fortitudo Bologna-supporter.

De jonge Collina begon echter met voetbal, toen hij lid werd van het parochieteam, samen met zijn onafscheidelijke speelkameraadjes met wie hij eindeloze wedstrijden deelde.

Vaak zit hij echter op de bank, tevreden om naar zijn teamgenoten te kijken vanaf de perimeter van Bologna's Don Orione. Er gaat niet veel tijd voorbij dat hij, gelukkig, wordt opgeroepen als starter voor het Allievi team van een glorieuze amateurclub in Bologna, Pallavicini, waar hij twee kampioenschappen speelt in de rol van libero.

Zijn eerste contacten met de scheidsrechtersfluit dateren uit een periode van herstel van een blessure: hij scheidsrechterde de midweekse trainingswedstrijden van zijn teamgenoten.

De echte 'talentscout' is zijn klasgenoot van de middelbare school die hem voorstelt deel te nemen aan een cursus voor voetbalscheidsrechters die begin 1977 wordt georganiseerd door de Bologna Referee Section. Zijn naam is Fausto Capuano die, zoals zo vaak in het leven door de ondoorgrondelijke 'trucs' van het lot, deze keer wordt afgewezen vanwege zijn gezichtsvermogen (ondanks het dragen van decontactlenzen).

Al vanaf de eerste wedstrijden was de vaardigheid van Pierluigi Collina duidelijk en de scheidsrechters van Bologna begonnen hem met toenemende aandacht te volgen, in de eerste plaats president Piero Piani, een persoon aan wie hij na zoveel jaren nog steeds grote genegenheid koestert.

In drie jaar bereikte Collina het hoogste regionale niveau, het Promozione-kampioenschap, waar hij drie seizoenen bleef, waarin hij ook zijn militaire dienstplicht vervulde en de enige veldinvasie uit zijn carrière meemaakte, in Parma, aan het einde van een beslissende wedstrijd om het kampioenschap die werd gewonnen door de uitploeg.

In het seizoen 1983-84 maakte hij de overstap naar het nationale niveau: hij begon te zwerven door Italië, vaak in landen die zelfs op de kaart moeilijk te vinden waren.

Dit waren onvergetelijke jaren, waarin hij op pelgrimstocht ging naar obscure bestemmingen, maar ook werd opgeroepen voor opmerkelijke benoemingen.

Dit zijn ook de jaren van een verandering waaraan hij later een deel van zijn beruchtheid te danken heeft: ernstige alopecia zorgt ervoor dat al zijn haar uitvalt en, lang voordat acteur Bruce Willis de kale look mode lanceerde, zit hij letterlijk zonder haar op zijn hoofd, een kenmerk dat zijn imago naar beruchtheid zal begeleiden.

In het seizoen 1988-89, en dus erg snel in vergelijking met het gemiddelde van die jaren, belandde hij in de Serie C: onofficiële bronnen zetten hem op de vierde plaats in de eindrangschikking, waarin zes scheidsrechters promoveerden, met de spijt dat hij niet 100% overtuigd was van wat zoveel jaren zijn 'idool' was geweest (scheidsrechter-wise), Agnolin.

De grote sprong kwam in het seizoen 1991-92 en de eerste zomerretraite in Sportilia, in nauw contact met zoveel grootheden, van Casarin tot Lanese, van Pairetto tot D'Elia, van Baldas tot Lo Bello, was een buitengewone ervaring.

Als eerste test in de Serie B moest hij de wedstrijd Avellino-Padova trotseren, maar na nog vijf wedstrijden slaagde hij erin om zijn debuut in de Serie A te maken. Aan het einde van het seizoen had hij acht wedstrijden in de Serie A op zijn naam staan: een record.

1995 was het jaar waarin hij na 43 wedstrijden in de Serie A gepromoveerd werd tot internationaal scheidsrechter. Er waren grote voldoeningen op internationaal gebied, van de Olympische Spelen in Atlanta in 1996, met de eer om de finale tussen Nigeria en Argentinië te arbitreren, tot de finale van de Champions League in Barcelona in 1999, met de gedurfde epiloog die Manchester United de overwinning op Bayern München bezorgde,van het WK 1998 in Frankrijk tot het EK 2000.

Zijn belangrijkste en meest prestigieuze wedstrijd was de WK-finale van 2002 tussen Brazilië en Duitsland (2-0).

In 2003 publiceerde hij het boek 'My rules of the game. What football taught me about life'.

Aan het einde van het seizoen 2005, na het bereiken van de 45-jarige leeftijd, de grens waarop scheidsrechters meestal verplicht zijn om te stoppen met fluiten, veranderde de FIGC de regels zodat Collina nog een jaar op het veld kon blijven.

Collina werd vijf keer verkozen tot scheidsrechter van het jaar, wat samenviel met de start van het nieuwe voetbalseizoen. Hij werd door de AIA (Italiaanse scheidsrechtersvereniging) beschuldigd van belangenverstrengeling nadat hij een reclamecontract van 800.000 euro per jaar had getekend met Opel, het sponsorbedrijf van Milan.

Pierluigi Collina was al een mediapersoonlijkheid, wiens beeltenis al was gebruikt voor reclamecampagnes, zoals solidariteit, maar hij voelde het wantrouwen dat uitging van de wereld waarvan hij hield en waaraan hij zich zo had gewijd. Hij nam ontslag tijdens een persconferentie op 29 augustus 2005.

Hij nam ontslag uit de 'familie' waar hij 28 jaar deel van had uitgemaakt. Hij werd beschuldigd van het niet respecteren van de regels, hij, die beschouwt " respect voor deze een van de belangrijkste waarden, een waarde die altijd de mijne is geweest als scheidsrechter en als man ".

Dankbetuigingen:

De Associazione Italiana Arbitri kende hem de Bernardi Prijs toe als beste Serie A debutant in het seizoen 1991/92; de Dattilo Prijs als beste internationale scheidsrechter in het seizoen 1996/97; de Mauro Prijs als beste Serie A scheidsrechter in het seizoen 1998/99.

De Italiaanse voetballersbond vraagt, als onderdeel van het evenement 'De Oscars van het voetbal', de spelers om te stemmen voor de beste scheidsrechter en drie van de vier edities, in 1997, 1998 en 2000, werd er het meest op hem gestemd, wat getuigt van de waardering die de spelers voor hem hebben.

De International Federation of Football History and Statistics, de IFFHS, verkoos hem tot beste scheidsrechter ter wereld voor de jaren 1998 tot 2003.

Zijn optreden in de wedstrijd Frankrijk-Spanje van het EK 2000 werd door de Technische Commissie van de Uefa beschouwd als de beste van het hele toernooi.

In juli 2007 werd hij door het nationaal comité van de AIA aangesteld als de nieuwe aanwijzer van de wedstrijdleiders van de A- en B-series.