Biografia - profesjonalny rygor

Pierluigi Collina urodził się 13 lutego 1960 r. w Bolonii, jako jedyne dziecko w rodzinie, w której jego ojciec Elia jest urzędnikiem państwowym, a matka Luciana jest nauczycielką w szkole podstawowej. Po ukończeniu szkoły średniej zapisał się na Wydział Ekonomii i Biznesu na Uniwersytecie Bolońskim, który ukończył w 1984 r. z wynikiem 110 cum laude.

Od 1991 r. mieszka w Viareggio, gdzie pracuje jako doradca finansowy w Banca Fideuram. Żonaty z Gianną, jest ojcem dwóch małych dziewczynek, Franceski Romany i Caroliny.

Dziwne, ale jego ulubiona drużyna nie gra w piłkę nożną: jest wielkim fanem koszykówki i kibicem Fortitudo Bologna.

Początki młodego Colliny były jednak naznaczone piłką nożną, kiedy dołączył do drużyny parafialnej wraz ze swoimi nieodłącznymi towarzyszami zabaw, z którymi dzielił niekończące się mecze.

Często jednak siedzi na ławce, zadowalając się obserwowaniem kolegów z drużyny z obwodu bolońskiego Don Orione. Nie mija wiele czasu, na szczęście zostaje powołany jako starter do drużyny Allievi wspaniałego amatorskiego klubu w Bolonii, Pallavicini, grając dwa mistrzostwa w roli libero.

Jego pierwsze kontakty z gwizdkiem sędziowskim sięgają okresu rekonwalescencji po kontuzji: sędziował mecze treningowe swoich kolegów z drużyny w środku tygodnia.

Prawdziwym "łowcą talentów" jest jego kolega z liceum, który proponuje mu udział w kursie dla sędziów piłkarskich organizowanym przez Sekcję Sędziowską w Bolonii na początku 1977 r. Nazywa się Fausto Capuano, który, jak to często bywa w życiu z powodu nieodgadnionych "sztuczek" losu, zostaje odrzucony przy tej okazji z powodu wady wzroku (pomimo noszenia okularów).soczewki kontaktowe).

Już od pierwszych meczów umiejętności Pierluigiego Colliny były widoczne, a menedżerowie Bologny zaczęli śledzić go z coraz większą uwagą, przede wszystkim prezydent Piero Piani, osoba, z którą po tylu latach nadal jest związany wielką sympatią.

W ciągu trzech lat Collina osiągnął najwyższy poziom regionalny, mistrzostwo Promozione, gdzie pozostał przez trzy sezony, podczas których odbył również służbę wojskową i doznał jedynej inwazji na boisko w swojej karierze, w Parmie, pod koniec decydującego meczu o mistrzostwo i wygranego przez drużynę wyjazdową.

W sezonie 1983-84 przeszedł na poziom krajowy: rozpoczął swoją wędrówkę po Włoszech, często w krajach, które trudno było znaleźć nawet na mapie.

Były to niezapomniane lata, w których pielgrzymował do nieznanych miejsc, ale także był wzywany na ważne spotkania.

Są to również lata zmiany, której później zawdzięcza część swojej sławy: ciężkie łysienie powoduje wypadanie wszystkich włosów i, na długo przed tym, jak aktor Bruce Willis zapoczątkował modę na łysinę, znajduje się dosłownie bez włosów na głowie, znak rozpoznawczy, który będzie towarzyszył jego wizerunkowi do sławy.

W sezonie 1988-89, a więc bardzo szybko w porównaniu do średniej z tamtych lat, wylądował w Serie C: nieoficjalne źródła plasują go na czwartym miejscu w końcowym rankingu, w którym awansowało sześciu sędziów, z żalem, że nie przekonał w 100% tego, co przez tyle lat było jego "idolem" (sędziowskim), Agnolinem.

Wielki skok nastąpił w sezonie 1991-92, a pierwsze letnie "odosobnienie" w Sportilii, w bliskim kontakcie z tak wieloma znakomitościami, od Casarina do Lanese, od Pairetto do D'Elia, od Baldasa do Lo Bello, było niezwykłym doświadczeniem.

Jako pierwszy test w Serie B musiał zmierzyć się z meczem Avellino-Padova, ale po pięciu kolejnych meczach udało mu się zadebiutować w Serie A. Pod koniec sezonu miał osiem meczów w Serie A: rekord.

Rok 1995 był rokiem, w którym po 43 meczach Serie A, które sędziował, został awansowany na sędziego międzynarodowego. Na polu międzynarodowym były wielkie satysfakcje, od Igrzysk Olimpijskich w Atlancie w 1996 roku, z zaszczytem sędziowania finału między Nigerią a Argentyną, po finał Ligi Mistrzów w 1999 roku w Barcelonie, z brawurowym epilogiem, który dał Manchesterowi United zwycięstwo nad Bayernem Monachium,od Mistrzostw Świata 1998 we Francji po Mistrzostwa Europy Euro 2000.

Jego najważniejszym i najbardziej prestiżowym meczem był finał Mistrzostw Świata 2002 pomiędzy Brazylią i Niemcami (2-0).

W 2003 roku opublikował książkę "Moje zasady gry. Czego piłka nożna nauczyła mnie o życiu".

Pod koniec sezonu 2005, po ukończeniu 45 lat, czyli progu, po którym sędziowie są zwykle zobowiązani do opuszczenia gwizdka, FIGC zmieniła zasady, pozwalając Collinie pozostać na boisku jeszcze przez rok.

Pięciokrotnie wybierany sędzią roku, co zbiegło się z rozpoczęciem nowego sezonu piłkarskiego, Collina został oskarżony przez AIA (Włoskie Stowarzyszenie Sędziów) o konflikt interesów po podpisaniu kontraktu reklamowego o wartości 800 000 euro rocznie z Oplem, sponsorem Milanu.

Będąc już osobowością medialną, której wizerunek był już wykorzystywany w kampaniach reklamowych, takich jak solidarność, czując brak zaufania ze strony świata, który kochał i któremu tak bardzo się poświęcił, Pierluigi Collina zrezygnował na konferencji prasowej 29 sierpnia 2005 roku.

Zrezygnował z "rodziny", której był częścią przez 28 lat. Został oskarżony o nieprzestrzeganie zasad, on, który uważa " szacunek dla tych jednej z najważniejszych wartości, wartości, która zawsze była moją własną jako sędziego i jako człowieka ".

Podziękowania:

Associazione Italiana Arbitri przyznało mu nagrodę Bernardi jako najlepszemu debiutantowi Serie A w sezonie 1991/92; nagrodę Dattilo jako najlepszemu sędziemu międzynarodowemu w sezonie 1996/97; nagrodę Mauro jako najlepszemu sędziemu Serie A w sezonie 1998/99.

Włoski Związek Piłkarzy, w ramach wydarzenia "Piłkarskie Oscary", prosi zawodników o głosowanie na najlepszego sędziego i trzy razy z czterech edycji, w 1997, 1998 i 2000 roku, był on najczęściej wybierany, co świadczy o szacunku, jakim darzą go piłkarze.

Międzynarodowa Federacja Historii i Statystyki Piłki Nożnej (IFFHS) uznała go za najlepszego sędziego na świecie w latach 1998-2003.

Jego występ w meczu Francja-Hiszpania na Mistrzostwach Europy 2000 został uznany przez Komisję Techniczną Uefa za najlepszy w całym turnieju.

W lipcu 2007 r. został mianowany przez krajowy komitet AIA nowym dyrektorem meczowym serii A i B.