بیوگرافی • Pibe de oro

• Maradona, el pibe de oro
• مشاهده در سراسر جهان
• مارادونا در ناپل
• قهرمان جهان
• سالهای افول
• آخرین سالها به عنوان یک فوتبالیست
• دهه 2000
• جوایز حرفه ای مارادونا

مارادونا در 30 اکتبر 1960 در محله محروم ویلا فیوریتو، در حومه بوئنوس آیرس. از کودکی فوتبال نان روزانه اش بوده است: مثل همه بچه های فقیر شهرش، بیشتر وقتش را در خیابان به فوتبال می گذراند یا در زمین های ویران تجربه کسب می کند. این فضاهای کوچکی است که او مجبور می شود در آن بازی کند، بین ماشین ها، عابران و غیره، که او را به مانور دادن استادانه توپ عادت می دهد.

مارادونا، el pibe de oro

که قبلاً توسط همبازی‌هایش به دلیل مهارت‌های شگفت‌انگیزش مورد بت قرار گرفته بود، بلافاصله به او لقب " El pibe de oro " (طلایی) داده شد. پسر)، که حتی زمانی که او یک سلبریتی شود با او باقی خواهد ماند. او با اذعان به استعداد خود، راه فوتبال حرفه ای را امتحان کرد: دوران حرفه ای او در "آرژانتینوس جونیورز" آغاز شد و سپس در " بوکا جونیورز " که هنوز در آرژانتین است ادامه یافت.

توانایی‌های خارق‌العاده او قابل توجه نبود و مانند سلف بزرگ برزیلی خود پله، در سن تنها شانزده سالگی او از قبل برای بازی در تیم ملی آرژانتین تجویز شده است، در حال سوختن در بدین ترتیبتمام مراحل در یک فلش با این حال، منوتی، سرمربی آرژانتینی در آن زمان، او را برای جام جهانی 1978 دعوت نکرد، و هنوز او را برای یک تجربه قوی و مهم مانند آن بسیار جوان می دانست.

به نظر می‌رسد که کشور چندان از انتخاب منوتی خوشش نمی‌آید: همه فکر می‌کنند، به‌ویژه مطبوعات محلی، مارادونا کاملاً قادر به بازی در عوض خواهد بود. به نوبه خود، Pibe de Oro با برنده شدن در مسابقات قهرمانی جوانان توسط کشورها به رقابت می پردازد.

دیده شدن در سراسر جهان

از آن لحظه تشدید قهرمان غیرقابل توقف است. او پس از عملکرد درخشان در مسابقات قهرمانی، به جام جهانی 1982 اسپانیا می رود و در آنجا با دو گل آرژانتینی غیر استثنایی را روشن می کند، حتی اگر در لحظات کلیدی بازی با برزیل و ایتالیا، نتواند به خوبی بدرخشد. باید حتی اخراج شدن او تقریباً یک اسطوره است: تنها فوتبالیستی که آنقدر محبوب و محبوب شد که تقریباً به طور کامل ستاره برتر فوتبال، پله را تحت الشعاع قرار داد.

پس از آن، رکورد دستمزدی که بارسلونا با آن او را متقاعد به ترک بوکا جونیورز کرد، در آن زمان هفت میلیارد لیره بود.

با این حال، متأسفانه، او تنها سی و شش بازی در دو سال برای تیم اسپانیا انجام داد، به دلیل یک مصدومیت بسیار بد، جدی ترین مصدومیت دوران حرفه ای او.

آندونی گویکوچیا، مدافع اتلتیک بیلبائو، مچ پای چپش شکست و رباطش پاره شد.

مارادونا در ناپل

ماجراجویی بعدی شاید مهمترین ماجرای زندگی او باشد (البته به غیر از جهانی): پس از مذاکرات متعدد او به شهر می رسد که او را به عنوان پرچمدار آن انتخاب می کند. او را به بت و قدیس دست نخورده خواهد برد: ناپل. خود پیبه د اورو بارها اعلام کرده است که این کشور پس از آرژانتین به وطن دوم او تبدیل شده است.

دیگو آرماندو مارادونا

فداکاری شرکت قابل توجه بود، باید گفت (یک رقم عظیم برای آن زمان: سیزده میلیارد لیره)، اما تلاشی است که به خوبی جبران خواهد شد. عملکرد دیگو که می تواند دو بار تیم را به اسکودتو برساند. آهنگ قابل توجهی ابداع شده است که این دو اسطوره را با هم مقایسه می کند و طرفدارانی که فریاد می زنند "مارادونا از پله بهتر است" در بالای ریه های آنها خوانده می شود.

قهرمان جهان

دیگو آرماندو مارادونا در جام جهانی 1986 مکزیک به اوج دوران حرفه ای خود می رسد. او آرژانتین را به فتح جام جهانی کشاند و در مجموع پنج گل به ثمر رساند (و پنج پاس گل ارائه می کند)، و به عنوان بهترین بازیکن بررسی جایزه دریافت می کند. علاوه بر این: او در مرحله یک چهارم نهایی مقابل انگلیس، گلی را به ثمر رساند که با عنوان "دست خدا" در تاریخ ماندگار شد، "مسخره ای" که امروز فوتبال آن را فراموش نکرده است (مارادونا با ضربه سر "کمک" گلزنی کرد. خودش» تا با دست داخلش بگذارد).

بعد از چند دقیقه اما گل شاهکار را زد، آن هم"بالت" که او را از میانه میدان شروع می کند و نیمی از تیم حریف را دریبل می کند، توپ را به تور می گذارد. گلی که با رأی هیئت داوران به عنوان زیباترین گل تاریخ فوتبال انتخاب شد!

در نهایت او عملاً به تنهایی آرژانتین را به پیروزی 3-2 مقابل آلمان غربی در فینال جهانی هدایت کرد.

از آن موفقیت، مارادونا ناپولی را نیز به صدر فوتبال اروپا رساند: همانطور که گفته شد، دو عنوان قهرمانی لیگ، یک جام حذفی ایتالیا، یک جام یوفا و یک سوپرکاپ ایتالیا.

سالهای افول

سپس ایتالیا 90 آمد و تقریباً به طور همزمان افول قهرمان در سراسر جهان بت شد. آرژانتین در آن جام جهانی به فینال رسید اما مقابل آلمان با پنالتی برهمه شکست خورد. مارادونا گریه کرد و بعداً محکوم کرد: " این یک توطئه است، مافیا پیروز شد ". اینها اولین نشانه های بی ثباتی عاطفی و شکنندگی است که هیچ کس از مردی مثل او که همیشه در کانون توجه بود، مشکوک نیست.

یک سال بعد (مارس 1991 بود) در یک کنترل ضد دوپینگ مثبت تشخیص داده شد و در نتیجه پانزده ماه محروم شد.

رسوایی او را فرا می گیرد، رودخانه هایی از جوهر صرف تجزیه و تحلیل پرونده او می شود. سقوط غیرقابل توقف به نظر می رسد. مشکلات یکی پس از دیگری وجود دارد دوپینگ کافی نیست،"دیو سفید"، کوکائین ، که دیگو، بر اساس تواریخ، مصرف کننده سرسخت آن است. در نهایت، مشکلات جدی با مامور مالیات ظاهر می شود، که با دانه فرزند دوم که هرگز به رسمیت شناخته نشد همراه است.

آخرین سالهای او به عنوان یک فوتبالیست

وقتی به نظر می رسد داستان قهرمان به پایان غم انگیزی نزدیک می شود، این آخرین ضربه است، فراخوانی برای ایالات متحده آمریکا در سال 94، که ما مدیون آن هستیم. هدفی بسیار زیبا برای یونان هواداران، جهان، امیدوارند که قهرمان بالاخره از تونل تاریک خود بیرون آمده باشد، او به همان چیزی که قبلا بود بازگردد، در عوض دوباره به دلیل استفاده از افدرین، ماده ای که فیفا ممنوع است، متوقف شد. آرژانتین در شوک است، تیم انگیزه و قدرت خود را از دست می دهد و حذف می شود. مارادونا که نمی تواند از خود دفاع کند، توطئه دیگری را علیه او فریاد می زند.

در اکتبر 1994، دیگو توسط دپورتیوو ماندیو به عنوان مربی استخدام شد، اما تجربه جدید او تنها پس از دو ماه به پایان رسید. در سال 1995 او مربی تیم راسینگ بود، اما پس از چهار ماه استعفا داد. سپس او برای بازی برای بوکا جونیورز باز می گردد و هواداران برای بازگشت او جشنی بزرگ و فراموش نشدنی در ورزشگاه Bombonera ترتیب می دهند. او تا سال 1997 در بوکا ماند تا در ماه آگوست، دوباره در کنترل ضد دوپینگ مثبت شد. ال پیبه د اورو در سی و هفتمین سالگرد تولد خود از فوتبال خداحافظی می کند.دیگو آرماندو مارادونا پس از دوران فوتبالش به نظر می رسد که مشکلاتی در "تسویه حساب" و تصویر داشته است: به بت شدن توسط جمعیت و محبوب شدن توسط همه، به نظر می رسد که او هرگز بهبود نیافته است. به این ایده که کارش به پایان رسیده است و بنابراین روزنامه ها دیگر هرگز درباره او صحبت نمی کنند. اگر دیگر از منظر فوتبالی در مورد او صحبت نمی کنند، اما در اخباری که دیگو، برای یک چیز دیگر (چند حضور تلویزیونی، چند دعوای ناگهانی با روزنامه نگاران مزاحم که همه جا او را دنبال می کنند) ادامه می دهد. تا مردم در مورد خود صحبت کنند

دهه 2000

در سال 2008، چند روز پس از تولدش، دیگو آرماندو مارادونا به عنوان مربی جدید تیم ملی فوتبال آرژانتین منصوب شد، پس از استعفای آلفیو باسیل که نتایج ضعیفی در این زمینه کسب کرده بود. مقدماتی جام جهانی 2010.

مارادونا باعث می شود آرژانتین در بین قهرمانان جام جهانی آفریقای جنوبی قرار گیرد.

در سال 2020، چند روز پس از اینکه 60 ساله شد، به سرعت به بیمارستان منتقل شد: مارادونا در ابتدای نوامبر تحت عمل جراحی مغز قرار گرفت تا یک هماتوم را از بین ببرد. او در دوران نقاهت بر اثر ایست قلبی شدید در ۲۵ نوامبر ۲۰۲۰ در خانه‌اش در تیگر، شهری در استان بوینس آیرس درگذشت.

جوایز حرفه ای مارادونا

1978:بهترین گلزن مسابقات قهرمانی متروپولیتن.

1979: بهترین گلزن مسابقات قهرمانی متروپولیتن.

1979: بهترین گلزن مسابقات قهرمانی کشور.

1979: قهرمان نوجوانان جهان با تیم ملی آرژانتین.

1979: "Olimpia de Oro" به بهترین فوتبالیست سال آرژانتین.

1979: توسط فیفا به عنوان بهترین فوتبالیست سال در آمریکای جنوبی انتخاب شد.

1979: او توپ طلا را به عنوان بهترین بازیکن حال حاضر دریافت کرد.

1980: بهترین گلزن مسابقات قهرمانی متروپولیتن.

1980: بهترین گلزن مسابقات قهرمانی کشور.

1980: توسط فیفا به عنوان بهترین فوتبالیست سال در آمریکای جنوبی انتخاب شد.

1981: بهترین گلزن مسابقات قهرمانی کشور.

1981: جایزه گاندولا را به عنوان بهترین بازیکن سال دریافت کرد.

1981: قهرمان آرژانتین با بوکا جونیورز.

1983: با بارسلونا قهرمان کوپا دل ری شد.

1985: به عنوان سفیر یونیسف منصوب شد.

1986: قهرمان جهان با تیم ملی آرژانتین.

1986: او دومین جایزه "Olimpia de Oro" را برای بهترین فوتبالیست آرژانتینی سال دریافت کرد.

1986: او "شهروند برجسته" شهر بوئنوس آیرس اعلام شد.

1986: کفش طلایی که توسط آدیداس به بهترین فوتبالیست سال اعطا شد را دریافت کرد.

1986: به عنوان بهترین فوتبالیست اروپا، قلم طلایی را دریافت کرد.

1987: قهرمان ایتالیا با ناپولی.

1987: برنده می شودجام حذفی ایتالیا با ناپولی

1988: بهترین گلزن سری آ با ناپولی.

1989: با ناپولی قهرمان جام یوفا شد.

1990: قهرمان ایتالیا با ناپولی.

1990: جایزه Konex Brillante را برای توانایی ورزشی خود دریافت کرد.

1990: مقام دوم جام جهانی.

1990: توسط رئیس جمهور آرژانتین به عنوان سفیر ورزش منصوب شد.

1990: او با ناپولی قهرمان سوپرکاپ ایتالیا شد.

1993: جایزه بهترین فوتبالیست آرژانتینی تمام دوران.

1993: او با تیم ملی آرژانتین قهرمان جام آرتمیو فرانکی شد.

1995: او توپ طلا را برای دوران حرفه ای خود دریافت کرد.

1995: جایزه "استاد الهام بخش رویاها" توسط دانشگاه آکسفورد.

1999: "المپیا د پلاتینو" به عنوان بهترین فوتبالیست قرن.

1999: دریافت جایزه AFA برای بهترین ورزشکار قرن در آرژانتین.

1999: اسلالوم 1986 او در برابر انگلیس به عنوان بهترین گل تاریخ فوتبال انتخاب شد.