بیوگرافی • اشراف موسیقی

• در تاریخ موسیقی پاپ
• دیوید بووی در سینما
• چند سال اخیر

شخصیت کاریزماتیک و چندوجهی، تغییر سریع و تحریک آمیز، دیوید بووی نه تنها از لحاظ موسیقیایی منحصر به فرد بود، بلکه به دلیل نحوه نمایش خود بر روی صحنه، به دلیل استفاده از نمایش و هنر و خلاقیت منحصر به فرد بود. برای توانایی ترکیب تأثیرات موسیقی، بصری و روایی بسیار متفاوت: از تئاتر ژاپنی تا کمیک، از علمی تخیلی تا میم، از کاباره تا باروز.

در 8 ژانویه 1947 در بریکستون (لندن) با نام دیوید رابرت جونز متولد شد، اولین آلبوم خود را در سال 1964 ضبط کرد و به مدت سه سال در گروه های کوچک R&B زندگی کرد. این محبوبیت به طور غیرمنتظره ای با تک آهنگ " Space Oddity "، یک آهنگ علمی تخیلی با تنظیم مبهم روانگردان به دست آمد. کار واقعی او با آلبوم "Hunky dory" در سال 1971 آغاز می شود (یازده ماه قبل از وجود "مردی که دنیا را فروخت" اما سال پیروزی در زیر است، آلبوم " Ziggy Stardust " ، پر از آهنگ هایی مانند "خودکشی راک اند رول"، "استارمن"، "شهر سوفراژت" یا "پنج سال"). در بریتانیای کبیر، آلبوم به رتبه پنجم جدول می رسد.

در تاریخ موسیقی پاپ

"Aladdin sane" (آوریل 1973) در عوض یک آلبوم انتقالی است که به عقیده برخی، کمی فرودست است، حتی اگر با آهنگ هایی مانند "Panic in" تزیین شده باشد. دیترویت، "Theژان جن" و "زمان" پر زرق و برق. در همان سال "پین آپ" نیز منتشر شد، آلبومی از جلدها.

در مه 1974 اولین تغییر، حماسه سگ‌های الماس ، آلبوم آینده‌نگر و منحط، نقطه‌گذاری شده با دیدگاه‌های آخرالزمانی پس از هسته‌ای و الهام‌گرفته از رمان «1984» اثر جورج اورول. آهنگ عنوان، «شوغیان شورشی»، «راک‌ان‌رول با من» "و " 1984".

بعد از "دیوید لایو"، بووی در ماه مه 1975 به "جوان آمریکایی" روی می آورد، یک تغییر دیگر.

و باز هم، با حماسه "Low"، انتظار برای ژانویه 1977. اواسط دوران اوج پانک (تابستان 1976 - تابستان 1977) دیوید بووی در واقع با یک آلبوم الکترونیکی، غم انگیز، ضبط شده در برلین، شکسته و محیطی قبل از اینکه این اصطلاح بیست سال بعد استفاده شود، منتشر شد " Low" ، به گفته معتبرترین منتقدان، شاید آخرین اثر مهم او با ترانه هایی مانند "زن من باش"، "سرعت زندگی" یا "همیشه تصادف در یک ماشین" به عنوان ستون ها باقی بماند. کار دشواری که مطمئناً در دسترس همه نیست، هنوز هم رتبه دوم را در انگلیس کسب می کند.

« قهرمانان » زیر که در فضایی مشابه اما کمتر کلاستروفوبیک بازی می‌کنند، موفقیت بزرگی است. اکنون او را استاد این ژانر و نامی مطمئن برای رسیدن به موفقیت با مهر کیفیت می دانند.

اگرچه برخی از آثار متأخر او (مبه عنوان مثال "بیایید برقصیم") حتی بهتر از "قهرمانان" فروش خواهد داشت، به گفته برخی (از جمله سرسخت ترین طرفداران) مارپیچ رو به پایین در حال حاضر دنبال می شود. چرخش بووی به سمت رقص، به سمت موسیقی تجاری، که توسط طرفداران تاریخی به عنوان دود و آینه دیده می شود، برگشت ناپذیر به نظر می رسد.

پرانتز «ماشین قلع» یا گروهی که دیو جونز اعلام می‌کند می‌خواهد تا پایان عمر در آن اجرا کند، اولین کار امیدوارکننده‌ای دارد، اما حدود سه سال بعد بایگانی می‌شود. " زمینی "، با انحرافات "جنگل" و صداهای مرسوم، حتی با نقدهای خوب، تلاش برای بازگرداندن او به میان هنرمندانی که بیشتر مورد توجه عموم قرار گرفته اند، با شکست مواجه می شود.

دهه ضبط با آلبوم "ساعت ها" به طور مثبت به پایان می رسد، بازگشت اطمینان بخشی به آهنگ در کلاسیک ترین سبک آن.

هزاره جدید در عوض با "Heathen"، اثری از " White Duk " در سال 2002 نشان داده می شود (به دلیل راه رفتن خواننده اغلب نامیده می شود. ظریف و جدا).

دیوید بووی در سینما

چند وجهی دیوید بووی همچنین به دلیل مشارکت مثبت خود در آثار سینمایی مختلف، مانند "آخرین وسوسه مسیح" (1988) برجسته شد. ) توسط استاد مارتین اسکورسیزی، با ویلم دافو و هاروی کایتل.

در سال 2006 در فیلم کریستوفر نولان "پرستیژ" بازی کرد (با هیو جکمن، کریستین بیل، مایکل کین واسکارلت جوهانسون) با بازی نیکولا تسلا.

اما نباید «مردی که به زمین افتاد» (اولین فیلم او، 1976)، «همه در یک شب» (1985، اثر جان لندیس)، «لابیرنت» (1986)، «باسکیات» را فراموش کنیم. (توسط جولیان اشنابل، 1996، درباره زندگی ژان میشل باسکیا)، "غرب من" (نوشته جووانی ورونزی ایتالیایی، 1998)، و نقش کوتاه در "Zoolander" (توسط بن استیلر، 2001).

چند سال گذشته

بووی به طرز مثبتی دهه 70 را ناراحت کرده است، او از این میان که از ظاهرهای دهه 80 تشکیل شده بود جان سالم به در برد، اما در دهه 90 یک دهه خصمانه نسبت به او پیدا کرد. در دهه های بعد او سه آلبوم منتشر کرد: "Heathen" (2002)، "واقعیت" (2003)، "روز بعد" (2013). در ژانویه 2016 آخرین آلبوم او با عنوان "Blackstar" منتشر شد.

او که بیش از 18 ماه از سرطان رنج می برد، در 10 ژانویه 2016، چند روز پس از تولد 69 سالگی در نیویورک درگذشت.