Biografie

Antonio Conte werd op 31 juli 1969 geboren in Lecce en het was in Lecce dat hij begon met trappen. Hij maakte zijn debuut in de Serie A met het lokale team toen hij pas zestien jaar en acht maanden oud was, op 6 april 1986, tijdens de wedstrijd Lecce-Pisa, die in 1-1 eindigde,eindigde in 3-2 voor de Azzurri. Conte, een holding middenvelder die van rennen zijn sterke punt maakt (maar in de loop der jaren ook een opmerkelijk gevoel voor doelpunten zal leren ontwikkelen), bleef bij Lecce tot de herfst van 1991, toen hij voor zeven miljard lire werd gekocht door Juventus.

De coach die hem in het shirt van Juventus lanceerde was Giovanni Trapattoni, maar het was bij Marcello Lippi dat Conte zijn inwijding vond. In Turijn won hij vijf competitietitels, een UEFA Cup, een Champions League, een Europese Super Cup en een Intercontinental Cup, en in 1996 werd hij aanvoerder van het team, dankzij het vertrek van Fabrizio Ravanelli en Gianluca Vialli. Conte bleef een starter totSeizoen 2001/2002, toen Marcello Lippi, na de ongelukkige ervaring van Carlo Ancelotti, terugkeerde op de bank van de Bianconeri: op dat moment begonnen zijn verschijningen op het veld vanaf de eerste minuut uit te dunnen, en de aanvoerdersband ging over naar Alex Del Piero.

Conte hing zijn schoenen op aan het einde van het seizoen 2003/2004, na in totaal 418 optredens bij Juventus, waarin hij 43 doelpunten maakte (259 wedstrijden en 29 competitiedoelpunten). De laatste officiële wedstrijd van de middenvelder uit Salento in de Serie A was tegen Inter in het Meazza Stadion in Milaan op 4 april 2004; zijn laatste wedstrijd in Europa was op 25 april 2004.Februari 2004, de datum van Juve's uitnederlaag tegen Deportivo La Coruna.

Conte vertrekt dus als een winnaar, ook al is hij er nooit in geslaagd om een trofee te winnen met het nationale teamshirt: hij nam deel aan zowel de Wereldbeker van 1994 als de Europese Kampioenschappen van 2000, en verloor beide wedstrijden in de finale, tegen respectievelijk Brazilië en Frankrijk. Op de Europese Kampioenschappen van 2000 in België en Nederland scoorde de Lecce-speler ook een doelpunt tegen Turkije inDe kwartfinale tegen Roemenië moest hij staken vanwege een overtreding van Hagi.

Toen zijn carrière als voetballer voorbij was, besloot Conte te gaan coachen: in het seizoen 2005/2006 was hij Gigi De Canio's tweede bij Siena. De ploeg eindigde 17e (en werd dus gered), maar promoveerde naar de 15e plaats door strafschoppen tegen Lazio en Juventus vanwege Calciopoli. Het jaar daarop bleef Conte in Toscane en werd hij de eerste coachvan het Serie B team Arezzo.

Na op 31 oktober 2006 van zijn taken ontheven te zijn, na vier nederlagen en vijf gelijke spelen in de eerste negen wedstrijden, keerde hij op 13 maart 2007 terug bij het team van Arezzo: het laatste deel van het kampioenschap was op zijn zachtst gezegd stratosferisch, met 24 punten veroverd in de laatste tien wedstrijden, maar het was niet genoeg om degradatie naar de Lega Pro te voorkomen, mede door de zes strafpunten waarmee het team bestraft was.begon het seizoen.

Conte verliet Toscane en keerde terug naar zijn geboortestreek Apulië: op 28 december 2007 werd hij aangesteld als de nieuwe coach van Bari, ter vervanging van Giuseppe Materazzi die ontslag had genomen. De beslissing werd echter niet verwelkomd door de fans van Lecce, die hem tijdens de derby uitlachten en beledigende gezangen naar hem richtten. Aan het einde van het seizoen stond Bari in de middenmoot, maar Conte werd een zeer goede coach.binnenkort de lieveling van de rood-witte fans

Hij bleef ook het volgende seizoen op de bank van de Galletti's: omdat hij het team vanaf het begin van het kampioenschap kon coachen, legde hij zijn hand op het spel van het team, waarbij hij zich concentreerde op het zoeken naar mooi voetbal via de buitenkanten op de flanken. Zo domineerde Bari het kampioenschap en won het vier dagen van tevoren de Serie A, op 8 mei 2009 (toevallig deConte bracht Bari acht jaar na de laatste keer terug naar de eredivisie en op 2 juni tekende hij een contractverlenging tot 2010. Aan het huwelijk tussen de club en de coach kwam echter een abrupt einde op 23 juni 2009, toen het contract met wederzijds goedvinden werd beëindigd.

Het seizoen 2009/2010 begon zonder bank voor Conte, die desondanks al in september een team vond: Atalanta, vers van de onsuccesvolle ervaring van Angelo Gregucci. Bij de Bergamaschi tekende de coach uit Salento een eenjarig contract, ook al was het debuut niet het meest gelukkige: naar aanleiding van het 1:1 gelijkspel tegen Catania werd hij weggestuurd wegens protesten. De resultaten bij de Dea waren echter,Ze kwamen traag op gang: in dertien wedstrijden werden slechts dertien punten behaald, het resultaat van zes nederlagen, vier gelijke spelen en drie overwinningen. Daarom nam Conte ontslag op 7 januari 2010, na de thuisnederlaag tegen Napoli. Een maand later kreeg hij de 'Panchina d'Argento' prijs, gereserveerd voor de Serie B coaches die zich het meest hadden onderscheiden tijdens het vorige kampioenschap.

23 mei 2010 Antonio Conte Hij tekende een tweejarig contract bij Siena: in 2011 kregen de Toscanen toegang tot de Serie A met nog drie speelrondes te gaan. Daarna stapte Conte over van de ene bianconero naar de andere: op 31 mei 2011 tekende hij een tweejarig contract bij Juventus. Na dertien jaar het shirt van de bianconero te hebben gedragen en vijf jaar de aanvoerdersband, keerde Conte terug als idoolDe resultaten kwamen snel: de thuisopener, in het nieuwe Juventus Stadion, was een 4-1 overwinning op Parma, wat het begin was van een rit naar de top. Na de negende dag van het kampioenschap garandeerde het succes tegen Fiorentina de Oude Dame de eerste plaats, iets wat vijf jaar niet was gebeurd.

Dankzij de uitoverwinning tegen zijn ploeg Lecce evenaarde de coach uit Salento op 8 januari 2012 het historische record van zeventien opeenvolgende nuttige resultaten dat werd gevestigd in het verre seizoen 1949/1950, een record dat de week erna werd verbroken dankzij het 1:1 gelijkspel tegen Cagliari. Juve eindigde de eerste helft van het seizoen bovenaan de ranglijst,het winnen van de symbolische titel van winterkampioen met acht gelijke spelen, elf successen en geen nederlagen. Het was de opmaat naar het winnen van de Scudetto, die kwam op 6 mei 2012 (in de tussentijd, in maart Conte werd ook bekroond met de 'Premio Maestrelli') met een 2-0 overwinning op Cagliari op de 37e dag, terwijl AC Milan verloor van Inter. De Bianconeri won vervolgenshet kampioenschap met nog een dag te gaan, ook al was er geen gebrek aan controverse over de scheidsrechter, vooral vanwege het doelpunt dat niet werd toegekend aan Muntari van Milan tijdens de directe uitdaging tegen de Rossoneri. De Torinese hadden de kans om hun seizoen te verfraaien door ook de Coppa Italia te winnen, maar in de finale werden ze verslagen door Napoli.

De maand mei 2012 was echter bewogen voor Conte: naast het winnen van het kampioenschap, wat hem de verlenging van zijn contract opleverde, kreeg de coach uit Salento ook te maken met de inschrijving in het verdachtenregister door de rechtbank van Cremona op beschuldiging van samenzwering tot sportfraude en oplichting. Alles kwam voort uit de verklaringenvrijgegeven aan de rechters door de voetballer Filippo Carobbio, tijdens het onderzoek naar Calcioscommesse, met betrekking tot handelingen van Conte toen hij Siena coachte. Na op 28 mei een huiszoeking te hebben ondergaan in opdracht van de gip van Cremona, werd Antonio Conte op 26 juli doorverwezen naar het federale parket van de Federazione Italiana Giuoco Calcio: de aanklacht is het nalaten omklacht, wegens vermeende wedstrijdvervalsing tijdens de kampioenswedstrijden van de Serie B in het seizoen 2010/2011 Albinoleffe-Siena 1-0 en Novara-Siena 2-2.

Ridder in de Orde van Verdienste van de Italiaanse Republiek sinds 12 juli 2000, Conte is de hoofdpersoon van het boek " Antonio Conte , de laatste gladiator', geschreven door Alvise Cagnazzo en Stefano Discreti, en gepubliceerd door Bradipolibri in september 2011.

In het seizoen 2012/2013 leidde hij Juventus naar hun tweede opeenvolgende Scudetto. Hij herhaalde zichzelf het jaar daarop en stuwde Juve naar de hoogste regionen. Het nieuws dat Conte medio juli 2014 zelf aankondigde dat hij op consensuele basis zou scheiden van de club en ontslag zou nemen als coach, kwam echter als een donderslag bij heldere hemel.

In 2013 verscheen zijn boek, geschreven samen met journalist Antonio Di Rosa, getiteld 'Hoofd, hart en benen'.

Een maand later werd hij door de nieuw gekozen voorzitter van de FIGC, Carlo Tavecchio, gekozen als nieuwe bondscoach van de Italiaanse nationale ploeg. In 2016 leidde hij de Italiaanse nationale ploeg in juli naar het Europees kampioenschap in Frankrijk. Italië begon als een van de underdogs, maar Conte's team schitterde met zijn koorspel en temperament. Het ging alleen in de kwartfinale tegen Duitsland onderuit op strafschoppen.

Na zijn Europese ervaring keerde Antonio Conte terug op de bank van een club met een embleem: hij vloog naar Engeland om het Chelsea van Roman Abramovich te coachen. Eind mei 2019 tekende hij om de nieuwe Inter-coach te worden. Begin mei 2021 leidde hij de Nerazzurri naar hun 19e Scudetto.

Begin november 2021 tekende hij een contract bij het Engelse team van de Tottenham .