Biografie - Briljant

• De jaren 2000
• Antonio Albanese in 2010
• De jaren 2020

Antonio Albanese, die bekend werd dankzij de hilarische galerij van personages in 'Mai dire gol' in de jaren 90, heeft in de jaren daarna bewezen een van de meest interessante acteurs te zijn in de Italiaanse comedyscene. En niet alleen een komiek, want zijn carrière begon als een dramatisch acteur en zijn talenten op dit gebied zijn zeker niet over het hoofd te zien.

Antonio Albanese werd op 10 oktober 1964 in Olginate (Lecco) geboren in een familie van Siciliaanse afkomst. Hij schreef zich in aan de Civica Scuola d'Arte Drammatica in Milaan, waar hij in 1991 afstudeerde.

Hij debuteerde als cabaretier in het Zelig theater in Milaan en nam deel aan de 'Maurizio Costanzo Show', aan de variétéshow van Paolo Rossi 'Su la testa...!' (1992) en aan het programma 'Mai dire gol' (1993): in dit laatste ontwikkelde hij een reeks personages (de vriendelijke Epifanio, de agressieve Alex Drastico, de voetbalcommentator Frengo, de Berlusconi-huistuinman Pier Piero) die beroemd werden,wiens monologen later zijn gereproduceerd in de bundel 'Patapim en Patapam' (1994).

Zijn personages zijn in feite veel dieper dan ze lijken en voorstellen; ze zijn in sommige opzichten aspecten van sociale vervreemding, vol tics, hyperactief en melancholiek. De macchietta's die Albanese op het toneel brengt, voeren vaak zeer lange soliloquieën op zonder kop of staart.

Een van de meest geliefde personages werd gecreëerd door Antonio Albanese voor het programma van Gialappa's Band. De Foggia-commentator met een wilde overdracht Frengo-e-stop is een personage met een zeer speciale voetbalfilosofie geleerd van de grote meester Zdenek Zeman (destijds coach van het Foggia van wonderen). De naïeve Frengo beleeft de wedstrijden van zijn favoriete team insurrealistische manier, waarbij hij zich eindeloze dialogen tussen tegenstanders voorstelde en in de pauzes tussen de eerste en tweede helft karaoke, rad van fortuin en uitjes met lunchpakketten organiseerde. Ondanks deze ontgoochelde kijk op de cynische voetbalwereld veroorzaakten de vele nederlagen van Foggia (met als hoogtepunt de degradatie naar de cadetten) onnoemelijk leed bij de Foggia-commentator dieMeer dan eens verschijnt hij in de show met een verfomfaaid kapsel, een wezenloze blik en een enorm houten kruis op zijn schouders. Frengo komt niet voor in de Alabanese stukken, maar toch wordt hij door de arista aangeboden aan het eind, in de 'toegiften', zeer gewild en zeer welkom.

In het theater boekte hij groot succes met 'Uomo!' (1992, hernomen in 1994), daarna met 'Giù al Nord' (1997), geschreven met Michele Serra en Enzo Santin.

Na drie succesvolle jaren op televisie, verliet Albanese het kleine scherm (door een gebrek aan stimulansen, zoals hij later zelf zou toegeven), om zich te wijden aan het theater en te beginnen aan een nieuwe carrière, die van filmmaker.

Hij maakte zijn filmdebuut als performer in 'Vesna va veloce' (1996), in de ingetogen en melancholische rol van de metselaar Antonio; daarna was hij te zien in 'Tu ridi' (1998) van Paolo en Vittorio Taviani, waar hij de rol speelde van een bariton die moest stoppen met zingen vanwege hartproblemen.

Zijn debuut achter de camera is met 'Uomo d'acqua dolce' (1997), geschreven samen met Vincenzo Cerami: Antonio Albanese ensceneert het ijle en surrealistische verhaal van een schoolmeester die, nadat hij zijn geheugen heeft verloren door een klap op zijn hoofd, na een afwezigheid van vijf jaar terugkeert naar zijn familie.

Daarna maakte hij 'La fame e la sete' (1999), nog steeds bedacht in samenwerking met Cerami.

In 2000 speelde ze in 'La lingua del santo' van Carlo Mazzacurati.

De jaren 2000

In 2002 keerde Antonio Albanese terug (ook als regisseur) met 'Il nostro matrimonio è in crisi', een bitterzoete film waarin de acteur begint aan een groteske reis waarin hij de overdrijvingen van de moderne tijd aan de kaak stelt. nieuw tijdperk De film, mede geschreven door Vincenzo Cerami en Michele Serra, is het verhaal van Antonio, die op de dag dat hij trouwt verlaten wordt door zijn vrouw Alice (Aisha Cerami), die hem vertelt dat hij op zoek moet gaan naar zijn 'eigen ego' in een spiritueel gezondheidscentrum, geleid door de pseudo-meester Makerbek (Shel Shapiro).

In 2003 speelde hij Filippo (naast Fabio de Luigi) in 'È già ieri', een remake van de Amerikaanse film 'Ricomincio da capo' (met Bill Murray), geregisseerd door Giulio Manfredonia. In 2005 speelde hij Giordano Ricci in de film 'La seconda notte di nozze'.

Histrionisch, goliardisch, melancholisch, begiftigd met ongeëvenaarde mimiek, Antonio Albanese is een van de leidende figuren van het Italiaanse komische theater en de briljante film.

In 2003 keerde hij terug op tv op Rai Tre met een satirestrip getiteld 'Non c'è problema'. Maar de grote comeback van de cabaretier werd ingeluid, na een afwezigheid van tien jaar uit de studio's van Mediaset, toen hij in 2005 terugkeerde om samen te werken met zijn oude vrienden van Gialappa's voor de nieuwe editie van 'Mai Dire Lunedì', met gloednieuwe en hilarische personages.

De komiek zet vaak de belangrijkste monologen uit zijn theatershows in boekvorm. Zijn belangrijkste boeken zijn 'Patapin e patapam' (1994), 'Giù al Nord' (1995), 'Diario di un anarchico foggiano' (1996).

Samen met andere komieken schreef hij vervolgens 'Dai retta a un cretino' (2002), een verzameling van de beste grappen die werden opgevoerd in het Zelig theater, 'Chiù pilu pì tutti', met als hoofdpersoon de Calabrische politicus Cetto La Qualunque.

Met Cetto La Qualunque is regelmatig te zien in 'Che tempo che fa' op zaterdag, een RaiTre-programma gepresenteerd door Fabio Fazio.

In 2009 regisseerde hij de opera 'Le convenienze ed inconvenienze teatrali' van Gaetano Donizetti, die in première ging in La Scala in Milaan. In hetzelfde jaar speelde hij samen met Kim Rossi Stuart in de film 'Questione di cuore' van Francesca Archibugi.

Antonio Albanese in 2010

Begin 2011 keerde hij terug op het witte doek met de film 'Qualunquemente', geregisseerd door Giulio Manfredonia, met in de hoofdrol Antonio Albanese Daarna speelt hij in "To Rome with Love" (2012, van Woody Allen); "Tutto tutto niente niente" (2012); "L'intrepido" (2013, van Gianni Amelio); "La sedia della felicità" (2013); "L'abbiamo fatta grossa" (2016, van Carlo Verdone); "Mamma o papà?" (2017), "Come un gatto in tangenziale" (2017). In 2018 komt zijn vierde film als regisseur uit, "Contromano".

De jaren 2020

Eind augustus 2021 keert hij terug naar de bioscoop met het vervolg 'Come un gatto in tangenziale - Ritorno a Coccia di morto', geregisseerd door Riccardo Milani en met Paola Cortellesi in de hoofdrol.