Biografie

Wilma De Angelis werd geboren op 8 april 1930 in Milaan. Na een aantal jaren live zingend te hebben opgetreden in Lombardije's danszalen, won ze in 1956 de titel 'Reginetta del Jazz Italiano' (Koningin van de Italiaanse Jazz) door de nummers 'A foggy day', 'Summertime' en 'My funny Valentine' ten gehore te brengen in Boario Terme. In 1957 nam ze deel aan het Sanremo Jazz Festival, dat een week voor het Sanremo Festival werd gehouden,wordt opgemerkt door William Galassini, die haar een serie radioprogramma's aanbiedt.

In de tussentijd tekende de jonge Wilma een contract bij de platenmaatschappij Philips, waar ze verschillende 45s opnam voor de buitenlandse markt (voornamelijk Nederlands), waaronder 'A Firenze in carrozzella' en 'Casetta in Canadà', liedjes waardoor ze erg beroemd werd in Nederland.

Nadat ze in 1958 samen met Tony Renis, Miranda Martino, Adriano Celentano, Giorgio Gaber en Mina had gezongen op de Zesdaagse van het Lied in Milaan, debuteerde de Lombardische artieste het jaar daarop op het Sanremo Festival met het lied 'Nessuno'. Dankzij de uitstekende reacties van het publiek, Wilma De Angelis Ze werd uitgenodigd voor het Festival van Napels om samen met Gloria Christian te zingen in 'Cerasella'. Na haar deelname aan 'Il traguardo degli assi', een radioprogramma gepresenteerd door Corrado Mantoni, en aan het TV variétéprogramma 'Buone vacanze', van regisseur Antonello Falqui, zong ze in 'Canzonissima' en kreeg ze de kans om een duet te zingen in 'Nessuno' met Mina.

In 1960 keerde hij terug naar Sanremo met 'Splende l'arcobaleno' en 'Quando vien la sera', terwijl hij op het Festival van Napels 'O professure e Carulina' en 'S'è avutato 'o viento' presenteerde. Hij schitterde op het 'Festival del Musichiere' met 'Corriamoci incontro', een lied geschreven door Domenico Modugno, en in 1961 stond hij opnieuw op het podium van Sanremo met 'Patatina', een lied van Gianni Meccia dat, hoewel het de finale niet haalde, de titel won.een uitstekende reactie van het publiek, tot het punt dat Wilma De Angelis heeft de bijnaam ' Italiaans lied aardappel " e " Miss friet ".

Een hoofdrolspeler op het Festival van Napels (duet met Gino Latilla in 'Uh che cielo'), op het Festival van Zürich en opnieuw in Sanremo ('Lumicini rossi' en 'I colori della felicità'), nam hij voor het laatst deel aan het Ariston in 1963 met 'Se passerai di qui' en 'Non costa niente'. Andere succesvolle liedjes uit die periode zijn 'Gambadilegno senza ritegno', voorgesteld op het Disney Festival, 'Mi piace la musica', 'Timido'.en 'Ik zal weten hoe ik moet glimlachen'.

Na in 1964 te hebben deelgenomen aan 'Studio Uno' in de 'Bibliotheek van het Cetra Kwartet' en te hebben geacteerd in 'The Story of Scarlett O'Hara', beleefde Wilma in de tweede helft van de jaren zestig een moment van stagnatie: ze tekende een nieuw contract bij Philips, dat haar echter niets liet opnemen (gokkend op nieuw talent) en haar alleen toestond concerten te geven in het buitenland, vooral in Noord-Europa. In 1970 werd deDe Angelis verloste zichzelf door een deal te tekenen met het Boom label en te verschijnen op het Napels Festival met het nummer 'O cavalluccio russo'.

Nadat hij 'La donna che ti vuole bene' en 'Tua' had opgenomen met Spark, nam hij in 1978 deel aan 'Lasciami cantare una canzone', een televisieprogramma bedacht door Paolo Limiti en gepresenteerd door Nunzio Filogamo; het jaar daarop kwam hij terecht op Telemontecarlo, een netwerk waarvan Limiti artistiek directeur was, waar hij 'Telemenù' presenteerde, een dagelijks programma dat achttien jaar lang zou worden uitgezonden (de titel veranderde inZout, peper en fantasie', 'Wilma's boodschappen' en dan 'Complimenti allo chef' en 'A pranzo con Wilma').

Ondertussen, in de jaren tachtig, maakte de Lombardijse artiest deel uit van de cast van 'Avanti c'è musica', een theatraal recital met Narciso Parigi en Nilla Pizzi, en keerde hij terug naar de opnamestudio met het album 'Questi pazzi Oldies', waarin bekende Italiaanse liedjes werden hernomen op het ritme van de swing samen met de Oldies, namelijk Claudio Celli, Ernesto Bonino, Cocky Mazzetti en Nicola Arigliano.

Altijd met de oldies, Wilma De Angelis Ze trad op met "Il pinguino innamorato" (De verliefde pinguïn) in de Vela in Riva del Garda en nam deel aan "Premiatissima". Na haar debuut als schrijfster met het receptenboek "Le mille meglio" (De duizend beste) in 1988, speelde ze het jaar daarop in het tv-drama "I promessi sposi" (De verloofden). In de jaren 90 was ze te gast bij "Caso Sanremo", gepresenteerd door Renzo Arbore, en bij "C'era una volta il Festival", met Mike Bongiorno.

In 1992 keerde ze terug naar de boekhandel met 'Quando cucina Wilma' (Als Wilma kookt), terwijl ze twee jaar later de serie 'In cucina con fantasia' (In de keuken met fantasie) publiceerde voor De Agostini: met De Agostini werd een samenwerking geboren, waaronder ze ook 'Dolci e decorazioni' (Snoepjes en versieringen), 'Verdissimo' en 'Tesori in cucina' (Schatten in de keuken) tekende. In de jaren 2000 werd ze een graag geziene gast in tal van Italiaanse tv-programma's en in 2011 speelde ze de hoofdrol in de film 'Femmine contro maschi' (Vrouw tegen man),door Fausto Brizzi.

In januari 2020, na haar te hebben uitgenodigd om met andere zangers uit het verleden deel te nemen aan het gala op 3 februari voor de 70e verjaardag van het Sanremo Festival, trok Rai het voorstel zonder reden in. Om deze onaangename episode te verhelpen Mara Venier live aan de telefoon met Wilma op Radio2 Rai tijdens het programma 'Chiamate Mara 3131', besloot de zangeres uit te nodigen om haar te huldigen in de aflevering van 'Domenica in' die de dag na de Festivalfinale vanuit het Ariston Theater werd uitgezonden.