Biografie - Cuore nerazzurro

De Internazionale Football Club werd geboren op 9 maart 1908 in het restaurant 'L'Orologio' in Milaan, op initiatief van een groep Milanese 'dissidenten' die het niet eens waren met het sportieve en commerciële beleid van de Rossoneri. Tijdens het diner schreven de 'rebellen' de statuten van de club en kozen ze de symbolische naam en kleuren: zwart en blauw.

De club dankt zijn naam aan de bereidheid van zijn leden om niet alleen Italiaanse maar ook buitenlandse spelers aan te nemen. Tegenwoordig is het een van de bekendste clubs ter wereld en is het na Juventus en Milaan het succesvolste team van Italië.

Het begin van deze glorieuze club was moeilijk: geld was schaars en wie wilde spelen, moest schoenen en T-shirts kopen. Niet gek, want al in 1910 was de pas opgerichte club Nerazzurri klaar voor de eerste overwinning: in het kampioenschap met acht teams versloeg het Milan met vijf doelpunten en bereikte het de finale met Pro Vercelli, het laatste, het echte team van die tijd, uit protest tegen de datum die was gekozen voor dede uitdaging, stuurde elf reserves het veld op en verloor met 10-3.

Op de tweede titel moesten we tien jaar wachten: die kwam in het kampioenschap van 1919-20, dat herinnerd wordt als een van de grootste triomfen van het team. 67 teams deden mee aan het toernooi, verdeeld in verschillende groepen. De finale tussen Inter en Livorno eindigde in 3-2. Het idool van de fans was Cevenini III, de meest getalenteerde van drie broers, allemaal spelers.

Het jaar daarop is de dubbel verzekerd, met een geweldig Inter-team dat nog steeds op het podium staat.

De Nerazzurri behaalden hun vierde titel in 1937-38. In deze periode veranderde de naam van de club op aandringen van het fascistische regime: Internazionale werd Ambrosiana-Inter.

Naast Giuseppe Meazza (het imposante Milanese stadion is vandaag de dag naar hem vernoemd) was Annibale Frossi, een bijziende doelpuntenmaker die altijd met een bril speelde, het personage van die tijd. Het kampioenschap was zwaarbevochten en Ambrosiana pakte het na een lange sprint met Juventus.

De vijfde en laatste titel voor de Grote Oorlog kwam er in 1939-40. De geblesseerde Meazza, het idool was aanvoerder Demarca. Na een lang duel met Bologna wonnen de Nerazzurri. Het was 2 juni 1940: acht dagen later kondigde Mussolini de deelname van Italië aan de oorlog aan.

Daarna volgden de dramatische jaren van de Tweede Wereldoorlog, jaren waarin sportactiviteiten, om voor de hand liggende redenen, drastisch tot stilstand kwamen.

Italianen kwamen uit een tragedie met een ontembare geest en herontdekten zichzelf met een groot verlangen naar voetbal, een gewoonte die nu diep geworteld is in het sociale weefsel van het land.

Het kampioenschap van 1952-53 zag het eerste grote naoorlogse Inter team, gebouwd door voorzitter Carlo Masseroni rond het post-Meazza idool Benito Lorenzi, bekend als 'Veleno', en door drie sterren van het kaliber Skoglund, Wilkes en Nyers uit het buitenland te halen. In het doel stond de grote Giorgio Ghezzi. De coach was Alfredo Foni, de eerste coach die het belang van defensieve tactieken begreep,Het toernooi eindigde met Inter op 47 punten, met 19 overwinningen, 9 gelijke spelen en 6 nederlagen, voor Juventus met 45 punten en AC Milan met 43. Een kampioenschap in twee fasen: een eenzame sprint van Inter in de eerste helft van het seizoen, een zorgwekkende ineenstorting in de tweede helft, met zes nederlagen, waarvan drie in de laatste drie dagen.

Gelukkig was de marge op Juve groot genoeg...

Je kunt een winnend team niet veranderen, zoals Masseroni en Foni besloten, en dus won Inter het volgende jaar zijn tweede opeenvolgende Scudetto met dezelfde formatie. Alles bleef gericht op de voorzichtige spelvorm en op het trio van de wonderen Lorenzi, Nyers en Skoglund. Zelfs de grote rivaal was hetzelfde, Juventus, en het kampioenschap eindigde met slechts één punt: Inter 51, Juve50. Op de derde plaats eindigde Fiorentina voor Milan.

In de return won Inter met 6-0 van Juventus met twee doelpunten van Skoglund, twee van Brighenti, één van Armano en één van Nesti.

Ook opwindend was de Milanese derby, die eindigde in 3-0 voor Inter dankzij een prachtige hattrick van Nyers. Er volgden nog negen jaar van geweldig spel en spannende wedstrijden, maar zonder noemenswaardige resultaten.

We zien Internazionale op het hoogtepunt van haar vorm in het kampioenschap van 1962-63. Helenio Herrera is twee jaar bij Inter en is het gesprek van de dag. Maar successen komen maar langzaam.

Aan het begin van het seizoen 1962-63 werden een paar veranderingen in het team doorgevoerd die beslissend zouden blijken voor het begin van de gouden cyclus. Om het kader van het Grande Inter te creëren eiste Herrera het hoofd van Angelillo van president Angelo Moratti en de aankoop van Luisito Suarez van Barcelona; hij zette de buitenlanders Maschio en Hitchens op een zijspoor en lanceerde de jonge Facchetti en Mazzola.

Na twee kampioenschappen waarin de Nerazzurri sterk van start gingen om zich in de finale gewonnen te geven, en ondanks twee uitstekende klasseringen, maakt Inter dit seizoen van regelmaat op het veld zijn beste wapen. De tegenstander op de ranglijst is Bologna, dat al sinds de eerste dag in de running is, maar werd ingehaald dankzij een klinkende 4-0 uitoverwinning.

Inter is winterkampioen met één punt voorsprong op Juventus.

Vijf opeenvolgende successen zetten de Nerazzurri op een triomftocht in de tweede seizoenshelft. Het beslissende doelpunt van het kampioenschap blijft van Mazzola in Turijn, een 1-0 overwinning op Juve, die de voorsprong op de achtervolgers van de Bianconeri op zes punten brengt, een paar dagen voor het einde van het toernooi. Inter wint zijn achtste Scudetto twee dagen van tevoren, in een seizoen dat wordt gekenmerkt doorZeer weinig doelpunten tegen gekregen (20) en een indrukwekkende 56 doelpunten op hun conto. Tien doelpunten per stuk staan op naam van Di Giacomo, Jair en Mazzola.

Het was de eerste internationale triomf voor de Beneamata en misschien wel de triomf die de fans het meest is bijgebleven. Inter had het jaar ervoor de Scudetto gewonnen, maar dat seizoen ging de Europa Cup naar hun neven Milaan.

De weg naar deze belangrijke overwinning was overweldigend. Inter schakelde Everton, Monaco (met twee doelpunten van Mazzola), Partizan uit en stond in de halve finale tegenover de geduchte Duitsers van Borussia Dortmund, die met 2-0 werden verslagen. In de finale moesten de Nerazzurri het opnemen tegen het sterkste team ter wereld: Real Madrid van Alfredo Di Stefano Herrera bereidde de wedstrijd voor met een speciale geest, omdat de Madrileense spelers al zijn historische tegenstanders waren toen hij coach van Barcelona was.

Een onvergetelijke strijd vond plaats in het Prater in Wenen: Herrera blokkeerde Di Stefano met Tagnin en Puskas met Guarneri. Mazzola opende de score, Milani verdubbelde de score aan het begin van de tweede helft. In de tweede helft verkleinde Real de achterstand, maar het was opnieuw Mazzola die de rekening sloot. Het eindigde in 3-1 voor Inter. Aan het einde van de wedstrijd vroeg Di Stefano Mazzola om zijn shirt, terwijl in Milaan defeestelijkheden die de hele nacht van 27 mei 1964 duurden.

Het was nog niet voorbij: er kwamen nog meer successen aan. Dorstig naar overwinningen wilde Inter opnieuw de Intercontinental Cup winnen. De tegenstander die verslagen moest worden was Independiente uit Buenos Aires.

De Nerazzurri wonnen opnieuw de felbegeerde trofee, het eerste Europese team dat een 'brace' scoorde. Deze keer was de 'bella' niet nodig. De Nerazzurri wonnen triomfantelijk in Milaan met 3-0 met twee doelpunten van Mazzola en één van Peirò, en eindigden de Argentijnse uitwedstrijd met 0-0. Deze laatste wedstrijd was een verhitte strijd: de omstandigheden op het veld en op de tribunes zouden iedereen geïntimideerd hebben. SuarezHij werd op het hoofd geraakt door een sinaasappel die naar hem werd gegooid terwijl hij een corner trapte. Inter trok zich terug in de verdediging terwijl de Argentijnse verdedigers Jair en Mazzola afslachtten met trappen en stoten. Niccolò Carosio zou het omschrijven als '... een van de felste gevechten in de geschiedenis van het voetbal in herinnering "!

Inter was zelfs in het kampioenschap van 1965-66 een onoverwinnelijk leger. Het was het sterkste team ter wereld in die tijd en Herrera was 'de tovenaar' voor iedereen. De ruggengraat van het team was altijd hetzelfde met Sarti in het doel, Burgnich, Facchetti, Guarneri en Picchi die de meest onpasseerbare verdediging ter wereld vormden, Suarez en Corso die het spel op het middenveld uitvonden, Mazzola, Peirò en Jair die voorin speelden. Maar het was ookHet jaar van de definitieve lancering van Bedin. Deze keer lieten de Nerazzurri de fans niet lijden. Ze namen de leiding aan het begin van het kampioenschap en bleven daar tot het einde. Ze eindigden met 50 punten, vier voor op Bologna. Het was de tiende Scudetto! En het betekende natuurlijk de ster op het shirt genaaid (het tweede Italiaanse team dat hem won, na Juventus).

De volgende vier jaar presteerde de glorieuze formatie constant goed, maar ontbrak het aan doorslaand succes. Het was het kampioenschap van 1970-71 dat het evenwicht herstelde. Net als in 1964-65 was het een triomf tegen AC Milan, aan het einde van een sensationele achtervolging bekroond met inhaalacties. Inter werd gecoacht door Heriberto Herrera, voorgezeten door Ivanoe Fraizzoli, maar teldeOnder de gelederen nog veel kampioenen uit het Moratti-Herrera tijdperk zoals Burgnich, Facchetti, Bedin, Jair, Mazzola en Corso. In het centrum van de aanval staat Roberto Boninsegna.

Het seizoen begon slecht, met twee nederlagen: een in de derby, de andere tegen Gigi Riva's Cagliari. De club ontsloeg Heriberto en riep Gianni Invernizzi in zijn plaats. De comeback begon: Inter haalde zeven punten terug van Napoli en zes van AC Milan, en haalde laatstgenoemde in met nog maar een paar dagen te gaan. De held van het jaar was Mario Corso, samen met Roberto Boninsegna.

Hier begint het langzame verval.

Laten we teruggaan naar de inter van vervlogen tijden in het kampioenschap van 1979-80, het jaar van Altobelli en Beccalossi, het ijzeren paar gekocht van Brescia, en Eugenio Borsellini, 'het antimago van Borgotaro', zoals hij werd genoemd. Van de glorieuze oude garde bleef er niemand over. Na twee seizoenen van voorbereiding kwam de twaalfde Scudetto met volle verdienste in het seizoen dat werd gekenmerkt door het voetbal...weddenschappen en zal Milans eerste degradatie naar de Serie B zien voor deze sportovertreding.

Inter werd winterkampioen met twee punten voorsprong op de Rossoneri en vier op Peugia. Ze wonnen de Scudetto, raakten de leiding nooit meer kwijt en eindigden met 41 punten, drie meer dan Juve, nadat ze met nog drie dagen te gaan mathematisch zeker waren van de titel. De uitstekende prestaties van Pasinato en Marini moeten in dat seizoen niet vergeten worden.

Historisch kampioenschap: 1988-89.

Ernesto Pellegrini nam het roer over als voorzitter en in 1985 kwam Giovanni Trapattoni, winnaar van zes kampioenschappen met Juventus, aan: aan het roer van de Nerazzurri leken de resultaten op zich te laten wachten. De fans schuimden van woede over de voortdurende overwinningen van Milan in Italië en Europa.

In dit jaar bereikte Inter echter een wonder dat het onherhaalbare lijkt te zijn. Het zal 'De Scudetto van het record' worden genoemd.

58 punten uit 68 (34 wedstrijden), 26 overwinningen, 6 gelijke spelen, 2 nederlagen. Napoli tweede met 11 punten, AC Milan op 12.

Het Inter van records had in de Duitsers Brehme en Matthaus de steunpilaren van het spel, in Diaz en Aldo Serena de leiders, in het doel de fenomenale fan Walter Zenga, die slechts 19 doelpunten tegen kreeg in het hele seizoen.

Het is het 13e kampioenschap.

Een jaar later werd Lothar Matthaeus de eerste Inter-speler die de prestigieuze 'Gouden Bal' kreeg uitgereikt als beste Europese speler van het jaar.

Maar vanaf nu zal de ster van de Nerazzurri helaas steeds meer bezoedeld worden. Successen beginnen op de toppen van je vingers geteld te worden.

In 1991 won hij zijn eerste Uefa Cup tegen Roma en drie jaar later herhaalde hij deze overwinning door Salzburg te verslaan.

In 1995 vond de bedrijfsovergang plaats van Pellegrini naar Massimo Moratti zoon van Angelo.

In 1998 was de Braziliaan Ronaldo de eerste Nerazzurri-speler die werd verkozen tot 'FIFA World Player' en de tweede die de prestigieuze 'Ballon d'Or' ontving. Maar van scudetti, zelfs geen schaduw.

Aan het einde van een zeer moeilijk seizoen verloor Inter de Scudetto na een controversieel duel met Juventus. Een belangrijke Scudetto, die het symbool had kunnen zijn van een wedergeboorte. De fans waren in de diepste wanhoop.

Kleine maar belangrijke troost: het team won de derde Uefa Cup in zijn geschiedenis.

In 2001-02 is de beruchte 5 mei om te vergeten: Inter, één stap verwijderd van de Scudetto, verliest van Lazio op de laatste dag van het kampioenschap en gaat van de 1e plaats naar de 3e. Begrijpelijk is de wanhoop van de fans en de enorme schok voor iedereen die van, sportief, voetbal houdt.

Er leek echter iets te bewegen en in het kampioenschap van 2002-03 werden de Nerazzurri tweede. Maar er was niets aan te doen, het was slechts een illusie, de crisis van de club leek onomkeerbaar.

Er zijn steeds meer zorgwekkende ups en downs, die door het management worden gecompenseerd met ontelbare wissels op de bank en in het team; wissels die geen glimp opvangen van dat herstel waar de fans zo op roepen en naar verlangen, ondanks alles altijd verliefd op hun 'beneamata'.

De laatste uitstekende vervanging is die van de voorzitter: in 2004 doet Moratti, hoewel hij eigenaar blijft van het bedrijf, afstand ten gunste van Giacinto Facchetti (die twee jaar later zou overlijden, de hele voetbalwereld in rouw achterlatend).

Eind juli 2006, na het voetbalschandaal en het afluisteren van telefoongesprekken, heeft de sportrechtbank Juventus de Scudetto ontnomen en gedegradeerd naar de Serie B, en AC Milan 8 punten ontnomen in de eindrangschikking van het kampioenschap 2005-2006; het automatische gevolg was de toekenning van de Scudetto aan Inter.Er waren speciale vieringen, maar aan de kant van de club, spelers en fans was er geen gebrek aan tevredenheid en blijdschap over het 14e kampioenschap.

Dan, het volgende jaar, na 18 jaar wachten, Inter of Roberto Mancini en zijn voorzitter Massimo Moratti terug naar de overwinning op het veld, het winnen van de nationale titel nummer 15, het instellen van een reeks records, zoals het aantal van 33 rondes zonder nederlaag. Cijfers die een ticket naar de club honderdste jaar in 2008. En na een rit die zag het team leidende voor het grootste deel van het kampioenschap, Mancini's Interwon zijn derde opeenvolgende titel. Het jaar daarop werd de Portugese coach José Mourinho met het verklaarde doel om de finale van de Champions League te halen: het team zal het niet halen, maar aan voldoening geen gebrek: Inter won het 17e Italiaanse kampioenschap in haar geschiedenis, het vierde op rij.

De Portugees leidde het team het jaar daarop naar een fantastisch seizoen, waardoor ze legendarisch werden: ze wonnen de Coppa Italia, de 18e Scudetto en, na 45 jaar wachten, de Champions League.

Een verandering van coach komt Rafael Benitez en eind 2010, opnieuw na 45 jaar, veroverde Inter het dak van de wereld door de Wereldbeker voor clubs te winnen.

(Massimo Moratti, Corriere della Sera, interview, 29 oktober 2022)

Een keerpunt in het bedrijf kwam in oktober 2013, toen de overeenkomst met het Indonesische bedrijf International Sports Capital (ISC), indirect eigendom van Erick Thohir, Rosan Roeslani en Handy Soetedjo, officieel werd gemaakt: met deze operatie werd ISC de controlerende aandeelhouder van Inter via een belang van 70% door middel van een gereserveerde kapitaalverhoging. In 2016 werd dede controle over de club wordt overgedragen aan de Suning Holdings Groep eigendom van Chinese ondernemer Zhang Jindong De zoon Steven Zhang Zo werd hij de nieuwe voorzitter van Inter: met 26 jaar was hij de jongste voorzitter in de geschiedenis van de club.

In 2019 werd Antonio Conte aangenomen als nieuwe coach. Met hem won het team zijn 19e Scudetto in het seizoen 2020-2021.