Biyografi - Aspire to the Heart

İtalyan film yönetmeni Gianni Amelio, 20 Ocak 1945'te Catanzaro eyaletindeki San Pietro Magisano'da doğdu. 1945'te babası, doğumundan kısa bir süre sonra ailesini terk etti ve bir daha kendisinden haber alamayan babasını aramak için Arjantin'e taşındı. Gianni, eğitimiyle ilgilenen anneannesinin yanında büyüdü. Amelio, genç yaşlardan itibaren bir sinefildi, büyük bir sinema aşığıydı veYaşamak için çalışma ihtiyacı ile karakterize edilen proleter bir dünyanın ve onun bu alçakgönüllülüğü filmlerinde sık sık tekrarlanacaktır.

Önce Centro Sperimentale'ye devam etti, ardından Messina Üniversitesi Felsefe Bölümü'nden mezun oldu. 1960'lı yıllarda kameramanlık ve ardından yönetmen yardımcılığı yaptı. Vittorio De Seta'nın "Un uomo a metà" filminde asistan olarak ilk adımlarını attı ve bu faaliyetini uzun süre sürdürdü. Rol aldığı diğer filmler arasında Gianni Puccini'nin filmleri ("Ballata da un miliardo", "Dove sidaha fazla ateş et', 'Yedi Cervi Kardeşler').

Gianni Amelio daha sonra kariyerinin büyük bölümünü adayacağı televizyon için bağımsız olarak çalışmaya başladı. 1970 yılında RAI'nin deneysel programlarının bir parçası olarak çektiği 'La fine del gioco' ile kamera arkasındaki ilk çıkışını yaptı: Filmin kahramanı yatılı bir okulda kilitli bir çocukken, genç bir yazarın kamerayı keşfetme alıştırmasıdır.

1973'te, Tommaso Campanella üzerine ilginç ve ayrıntılı bir inceleme olan ve ertesi yıl Thonon Festivali'nde büyük ödülü kazanan 'Güneş Kenti'ni yaptı. Üç yıl sonra, 'Novecento'nun yapımı üzerine bir belgesel olan 'Sinemaya Göre Bertolucci' (1976) geldi.

Ardından, Locarno Festivali'nde Fipresci ödülünü kazanan atipik giallo - kamerayla, ampeksle çekilmiş - 'İşyerinde Ölüm' (1978) geldi. 1978'de Amelio, yaşlı bir korku filmi yönetmeni ile genç bir sinefilin başrollerini paylaştığı özgün bir gerilim filmi olan 'Özel Efektler'i yaptı.

1979'da sıra, Aldous Huxley'in aynı adlı romanından uyarlanan ve Laura Betti'ye San Sebastian Festivali'nde En İyi Kadın Oyuncu ödülünü kazandıran 'Il piccolo Archimede'ye geldi.

Daha sonra 1983'te sinema için ilk uzun metrajlı filmi geldi ve bu aynı zamanda yönetmenin tüm kariyerinin en önemli filmi olacaktı: 'Colpire al cuore' (Laura Morante ile), terörizm hakkında bir filmdi. 1980'lerin başı, hala 'anni di piombo' olarak adlandırılan dönemin canlı hatırasıyla işaretlenmiştir. Amelio'nun ana becerisi, olaylar hakkında ahlaki bir yargıya varmak değil, amaKonuyu baba ve oğul arasındaki mahrem çatışmaya kaydırarak, iki ruhu retorik olmayan özgün bir şekilde göstermeyi başarıyor. Amelio'nun eserindeki baskın nota, aşk hikayeleri yokken, tüm yönleriyle ele alınan yetişkin-çocuk ilişkisidir. Venedik Film Festivali'nde gösterilen film, eleştirmenlerden büyük beğeni topladı.

1989'da, Fermi ve Amaldi'nin başını çektiği ünlü fizikçi grubunun 1930'lardaki maceralarını anlatan 'I ragazzi di via Panisperna' ile yine eleştirel bir başarı elde etti. Bir yıl sonra, Gianni Amelio'ya hak ettiği Oscar adaylığını kazandıran 'Open Doors' (1990, Leonardo Sciascia'nın aynı adlı romanından ölüm cezası üzerine) daha da başarılı oldu.

Sonraki filmleri, Cannes Film Festivali'nde Jüri Özel Büyük Ödülü'nü kazanan 'Il ladro di bambini' (1992, yetimhaneye gidecek iki küçük kardeşe eşlik eden bir jandarma erinin yolculuğunun öyküsü), 'Lamerica' (1994, Michele Placido ile birlikte, Arnavut halkının İtalyan serabı üzerine), 'Così ridevano' (1998, 1950'lerin Torino'sunda göçün zor gerçekliği üzerine),Venedik Film Festivali'nde Altın Aslan kazanan ve Amelio'yu uluslararası düzeyde kutsayan film, iki kardeşin ilişkisi üzerinden analiz ediliyor.

2004 yılında Amelio, Giuseppe Pontiggia'nın "Nati due volte" adlı romanından uyarlanan "Le chiavi di casa" ile yönetmen ve senarist olarak geri döndü. Başrollerini Kim Rossi Stuart ve Charlotte Rampling'in paylaştığı film, Amelio'nun Altın Aslan için yarıştığı 61. Venedik Film Festivali'nin yıldızları arasında yer aldı.