بیوگرافی • Ambire al cuore

Gianni Amelio کارگردان ایتالیایی در 20 ژانویه 1945 در San Pietro Magisano، در استان Catanzaro به دنیا آمد. در سال 1945، پدر بلافاصله پس از تولدش خانواده را ترک کرد و به آرژانتین رفت و در جستجوی پدرش بود که هرگز از خودش خبری نداده بود. جیانی با مادربزرگ مادری‌اش بزرگ می‌شود که از او مراقبت می‌کند. آملیو از دوران کودکی یک فیلمساز، عاشق بزرگ سینما بود، او بخشی از دنیای پرولتاریایی بود که مشخصه آن نیاز به کار برای امرار معاش بود، و این فروتنی اغلب در فیلم های او تکرار می شود.

ابتدا به مرکز تجربی رفت و سپس در رشته فلسفه در دانشگاه مسینا فارغ التحصیل شد. در دهه 1960 به عنوان فیلمبردار و سپس به عنوان دستیار کارگردان مشغول به کار شد. او اولین گام های خود را به عنوان دستیار ویتوریو دستا در فیلم «یک نیمه مرد» برداشت و مدت ها به این فعالیت ادامه داد. از دیگر فیلم‌هایی که او در آن شرکت می‌کند، می‌توان به جیانی پوچینی ("تصنیف یک میلیارد"، "Dove si spara di più"، "هفت برادر سروی") اشاره کرد.

جیانی آملیو سپس شروع به کار مستقل برای تلویزیون می کند که بخش بزرگی از حرفه خود را به آن اختصاص خواهد داد. او اولین حضور خود را پشت دوربین در سال 1970 با "La fine del gioco" که به عنوان بخشی از برنامه های تجربی RAI ساخته شد، انجام داد: این تمرین یک نویسنده جوان است که دوربین را کشف می کند، جایی که قهرمان فیلم یک نفر است. کودک حبس شده دریک مدرسه شبانه روزی

در سال 1973 او "La città del sole" را ساخت، یک انحراف کنجکاو و مفصل در مورد توماسو کامپانلا که جایزه بزرگ جشنواره تونون را در سال بعد دریافت کرد. سه سال بعد فیلم مستند «برتولوچی به روایت سینما» (1976) در مورد ساخت «نوچنتو» دنبال شد.

سپس تریلر غیر معمول - فیلمبرداری شده با دوربین، روی ampex - "مرگ در محل کار" (1978)، برنده جایزه Fipresci در جشنواره فیلم لوکارنو می آید. همچنین در سال 1978 آملیو "Effetti Speciali" را ساخت، یک فیلم هیجان انگیز اصلی با بازی یک کارگردان فیلم ترسناک سالخورده و یک سینماگر جوان.

در سال 1979 نوبت به "ارشمیدس کوچک" رسید، اقتباسی جالب از رمان همنام آلدوس هاکسلی که باعث شد لورا بتی به عنوان بهترین بازیگر زن در جشنواره فیلم سن سباستین شناخته شود.

سپس در سال 1983 اولین فیلم بلند برای سینما از راه می‌رسد، که مهمترین کارنامه کارگردان نیز خواهد بود: «Colpire al cuore» (با لورا مورانته)، فیلمی درباره تروریسم. دوره، آغاز دهه 80، هنوز با خاطره زنده از به اصطلاح "سالهای سرب" مشخص می شود. توانایی اصلی آملیو این است که در مورد داستان قضاوت اخلاقی نمی کند، بلکه آن را به یک درگیری صمیمانه بین پدر و پسر منتقل می کند و موفق می شود این دو روح را به شکلی بدیع و نه کلامی نشان دهد. نت غالب آثار آملیو دقیقاً همین استرابطه بزرگسال و کودک که در تمام جنبه هایش به آن پرداخته می شود، در حالی که داستان های عاشقانه غایب هستند. این فیلم که در جشنواره فیلم ونیز ارائه شد، با استقبال گسترده منتقدان روبرو شد.

در سال 1989 با "پسران via Panisperna" که داستان گروه مشهور فیزیکدانان به رهبری فرمی و آمالدی در دهه 1930 را روایت می‌کند، به موفقیت انتقادی جدیدی دست یافت. یک سال بعد، «درهای باز» (1990، در مورد مجازات اعدام، بر اساس رمانی همنام اثر لئوناردو سیاسیا)، موفقیت بیشتری کسب کرد و برای جیانی آملیو نامزدی شایسته اسکار را به ارمغان آورد.

فیلم‌های زیر «دزد کودک» (1992، داستان سفر کارابینیری است که با دو برادر کوچک به مقصد یتیم خانه همراهی می‌کند)، برنده جایزه بزرگ ویژه هیئت داوران در فیلم کن. جشنواره، "لامریکا" (1994، با میکله پلاسیدو، در مورد سراب ایتالیایی مردم آلبانی)، "کوزی ریدوانو" (1998، در مورد واقعیت دشوار مهاجرت، در تورین در دهه 1950، تحلیل شده از طریق روابط بین دو برادر) ، برنده شیر طلا در نمایشگاه ونیز، و آملیو را در سطح بین المللی تقدیس کنید.

2004 نشان دهنده بازگشت آملیو به عنوان کارگردان و فیلمنامه نویس با "کلیدهای خانه" است که آزادانه از رمان "دوبار متولد شده" اثر جوزپه پونتیجا الهام گرفته شده است. این فیلم با بازی کیم روسی استوارت و شارلوت رمپلینگ از جمله قهرمانان فیلم 61 است.نسخه جشنواره فیلم ونیز، که در آن آملیو برای دریافت شیر ​​طلایی رقابت می کند.