Βιογραφία - Μεγάλη εγχώρια τάξη

Η Alida Valli, μια ηθοποιός προικισμένη με μια αξιοσημείωτη ερμηνευτική ευαισθησία και μια μελαγχολική και εκλεπτυσμένη ομορφιά, για πάνω από εξήντα χρόνια έχει επιδείξει ένα πραγματικά σπάνιο ταλέντο και στυλ, ενσαρκώνοντας ρόλους με μεγάλο βάθος που έκαναν το γλυκό και θλιμμένο πρόσωπό της εξίσου διάσημο με τη λεπτότητα και τη χάρη της υποκριτικής της.

Η Alida Maria Laura Altenburger, βαρόνη των Marckenstein και Frauenberg, γεννήθηκε στην Πούλα της Ίστριας (σημερινή Κροατία, στη συνέχεια Ιταλία) στις 31 Μαΐου 1921. Αφού φοίτησε στο Centro Sperimentale di Cinematografia (Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου), έκανε το ντεμπούτο της ενώ ήταν ακόμη έφηβη στην ταινία "I due sergenti" (1936) του Enrico Guazzoni, με το ψευδώνυμο Alida Valli. Προφανώς το όνομα επιλέχθηκε με τυχαία αναζήτηση στον τηλεφωνικό κατάλογο.

Η επιτυχία ήρθε το 1939, με δύο κωμωδίες στο είδος του "λευκού τηλεφώνου", σκηνοθετημένες και οι δύο από τον Max Neufeld, όπως οι "Χίλιες λίρες το μήνα" και "Αδικαιολόγητη απουσία". Διάσημη αργότερα ήταν η σκηνή στην ταινία του Mario Mattoli "Stasera niente di nuovo" (1942), στην οποία τραγούδησε το διάσημο και μελαγχολικό τραγούδι "Ma l'amore no", μια μεγάλη επιτυχία της εποχής.

Η Alida Valli επιβεβαίωσε το αδιαμφισβήτητο δραματικό της ταλέντο με τον χαρακτήρα της συγκρατημένης Luisa στην κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου μυθιστορήματος του Fogazzaro "Piccolo mondo antico" (1941) από τον Mario Soldati. Στη συνέχεια υποδύθηκε με σπαρακτική ένταση την τραγική σοβιετική ηρωίδα στο διμερές δράμα "Noi vivi - Addio, Kira" (1942) του Goffredo Alessandrini,μαζί με τους Fosco Giachetti και Rossano Brazzi.

Μετά τον πόλεμο προσπάθησε να γίνει διεθνής σταρ, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία: το 1947 σκηνοθέτησε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ στο θρίλερ "The Paradine Case" και τον επόμενο χρόνο η Κάρολ Ριντ στο "The Third Man", με τους Τζόζεφ Κότεν και Όρσον Γουέλς.

Το 1954, απέσπασε ευρεία αναγνώριση χάρη στην οδυνηρή ερμηνεία της κόμισσας Serpieri στο "Senso" του Luchino Visconti, ένα κομψό και σκοτεινό μελόδραμα με κοστούμια που αποτέλεσε θεμελιώδη ευκαιρία για την καλλιτεχνική της καριέρα. Σε αυτόν τον ρόλο, είχε την ευκαιρία να αποδείξει πλήρως το σπουδαίο της στυλ και τις εξαιρετικές δραματικές της δυνατότητες.

Από το 1956, πλαισίωσε την έντονη κινηματογραφική της δραστηριότητα, η οποία μετά από μερικά χρόνια έγινε σαφώς σποραδική, με όλο και πιο συχνές θεατρικές δουλειές, οι οποίες της έδωσαν την ευκαιρία να τελειοποιήσει τις σημαντικές εκφραστικές της ικανότητες. Ανάμεσα στις πιο έντονες θεατρικές της ερμηνείες συγκαταλέγονται αυτές στο "La Venexiana" των Ανώνυμων του 16ου αιώνα (1981), στο "La fiaccola sotto il moggio" του Gabriele D'Annunzio (1983) και στο"Suddenly Last Summer" του Tennessee Williams (1991).

Οι δύο τελευταίες κινηματογραφικές ευκαιρίες υψηλού επιπέδου της προσφέρθηκαν από τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, με το "La strategia del ragno" (1971) και το "Novecento" (1976).

Το 1997, έλαβε το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, μια επάξια συνεισφορά για μια ηθοποιό με εξαιρετικό ταλέντο και μια ιδιότητα που είναι πραγματικά σπάνια στις εγχώριες ντίβες, δηλαδή μεγάλη κλάση.

Πέθανε στη Ρώμη στις 22 Απριλίου 2006.