Βιογραφία - Κάποιος Pinturicchio

Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1974 στο Κονεγκλιάνο Βένετο (τηλεόραση). Γιος της μεσαίας τάξης από την περιοχή του Βένετο, ήταν πάντα πολύ κοντά στη μητέρα του Μπρούνα, μια νοικοκυρά που ήταν πολύ προσεκτική στη λειτουργία του σπιτιού και είχε καλές σχέσεις με τον ηλεκτρολόγο πατέρα του, ο οποίος δυστυχώς απεβίωσε τα χρόνια που ο γιος του Αλεσάντρο έφτανε στο απόγειο της καριέρας του.

Όσον αφορά το ταλέντο, όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους πρωταθλητές, τα προφανή έμφυτα προσόντα ήταν εμφανή από μικρή ηλικία. Ακόμα και σε πολύ μικρή ηλικία, όταν κλωτσούσε την μπάλα, μπορούσε κανείς να θαυμάσει την κλάση, την κομψότητα και αυτόν τον ατάραχο αλλά παραπλανητικό τρόπο που αντιμετώπιζε το γήπεδο. Όσοι τον γνωρίζουν, ξέρουν ότι πίσω από αυτή τη φαινομενική ψυχραιμία (την ίδια που του επέτρεπε να πετυχαίνει τα υπέροχα γκολ του"Del Piero-style"), κρύβει μια μεγάλη ανθρώπινη ευαισθησία και αυστηρή ορθότητα (είναι ένας από τους πιο σεβαστούς ποδοσφαιριστές που γνωρίζουμε).

Η πρώτη ομάδα που τον υποδέχτηκε στις τάξεις της ήταν η ομάδα της γενέτειράς του, η San Vendemiano, πριν ανέβει σε υψηλότερη κατηγορία με την Conegliano. Χρησιμοποιήθηκε αμέσως ως αδηφάγος σκόρερ- η μητέρα του θα προτιμούσε ο μικρός Alex να παίζει στο τέρμα, όπου ήταν λιγότερο πιθανό να τραυματιστεί. Ευτυχώς, ο αδελφός του Stefano επεσήμανε στην επίμονη μητέρα του ότι "ίσως" ήτανκαλύτερα μπροστά, στην επίθεση...

Σε ηλικία δεκαέξι ετών, το 1991, ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο μετακόμισε στην Πάντοβα, μια ομάδα στην οποία αναδείχθηκε αμέσως ως ένα από τα σημαντικότερα ταλέντα της εποχής. Μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια, από την Πριμαβέρα έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Μετά από πολυάριθμες διαπραγματεύσεις, μόνο η Μίλαν και η Γιουβέντους παρέμεναν στο παιχνίδι, αλλά ήταν ο Πιέρο Αγκράντι, αθλητικός διευθυντής της Πάντοβα και "ανακαλύπτης" του Άλεξ, που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Τορίνο: ικανοποιώντας τις επιθυμίες του παίκτη, αποφασίστηκε η πώλησή του στη Γιουβέντους, η οποία πίστευε ότι είχε βρει τον κατάλληλο παίκτη.Με αυτόν τον τρόπο ο αντικαταστάτης του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Μια εύστοχη επιλογή, θα έλεγε κανείς, αφού στα χρόνια που ο Μπάτζιο μετακόμισε στη Μίλαν, ο Ντελ Πιέρο έγινε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Γιουβέντους.

Στην υπηρεσία της εθνικής ομάδας κάτω των 21 του Τσέζαρε Μαλντίνι, ο Ντελ Πιέρο συνέβαλε στην επιτυχία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων του 1994 και του 1996.

Στο αποκορύφωμα της καριέρας του, υπέστη εννιάμηνη αποχή μετά από σοβαρό τραυματισμό στο Ούντινε. Ήταν στις 8 Νοεμβρίου 1998, όταν, κατά τη διάρκεια του αγώνα Ούντινε-Γιουβέντους, συγκρούστηκε με αντίπαλο παίκτη, προκαλώντας σοβαρή βλάβη στους συνδέσμους του δεξιού του γόνατος.

Η αποκατάσταση της φόρμας, μετά τον σοβαρό τραυματισμό, είναι πολύ δύσκολη και συμπίπτει με πτώση του σερί των γκολ. Ωστόσο, τόσο ο Αντσελότι όσο και ο Λίπι (ο τότε προπονητής), τον επισημαίνουν ως το δυνατό σημείο πάνω στο οποίο θα επανεκκινήσουν οι φιλοδοξίες των Μπιανκονέρι.

Μετά από σχεδόν εννέα μήνες, ο Πιντουρίκιο (παρατσούκλι που του έδωσε ο μεγάλος θαυμαστής του, ο Avvocato Agnelli) επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους. Έχοντας ξεπεράσει το τραύμα, μπόρεσε αμέσως να αποδείξει ότι εξακολουθούσε να είναι το ζώο των διχτύων που ήταν πάντα. Χάρη και στα γκολ του στη Γιουβέντους του Μαρτσέλο Λίπι το 1995, κατάφερε να κατακτήσει το τρίο Scudetto-Coppa Italia-Supercoppa di Lega, ενώ το 1996 ήρθε τοτο Τσάμπιονς Λιγκ, το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.

Ακόμη και οι τεχνικοί επίτροποι της εθνικής Ιταλίας, πρώτα ο Ζοφ και μετά ο Τραπατόνι, τον είχαν πάντα υπόψιν τους. Δυστυχώς, τη σεζόν 2000/2001 (εκείνη που έφερε στη Ρόμα το Σκουντέτο μετά από μάχη στήθος με στήθος μέχρι τέλους με τη Γιούβε), ο Άλεξ τραυματίστηκε ξανά και έμεινε εκτός για ένα μήνα.

Πολλοί πίστεψαν ότι είχε τελειώσει, αλλά μετά το θάνατο του πατέρα του Τζίνο, ο "Πιντουρίκιο" πραγματοποίησε ένα αυθεντικό κατόρθωμα κατά την επιστροφή του στο Μπάρι, και από εδώ ξεκίνησε η νέα του ζωή.

Το πρωτάθλημα 2001/2002 άνοιξε με έναν Ντελ Πιέρο σε μεγάλη φόρμα, ο οποίος, ελλείψει του Ζιντάν (μεταγράφηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης), έγινε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Γιουβέντους, η οποία βασίστηκε στη μαγεία του για να κερδίσει τα πάντα.

Πολύ ταλαντούχος παίκτης, ευφάνταστος και αριστοτεχνικός παίκτης, ο Ντελ Πιέρο είναι ένας σπουδαίος επαγγελματίας που διαθέτει ασυνήθιστες ιδιότητες χαρακτήρα, οι οποίες τον βοήθησαν να μην χάνει το μυαλό του σε στιγμές έξαρσης και να αντιδρά στις δυσκολίες, τόσο τις αθλητικές όσο και τις προσωπικές.

Για το ιταλικό πρωτάθλημα του 2005, αν και το τέλος σημαδεύτηκε από προστριβές μεταξύ του πρωταγωνιστή και του προπονητή Φάμπιο Καπέλο, ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αποδείχθηκε ο πιο καθοριστικός παίκτης (από άποψη τερμάτων) για την 28η κατάκτηση του Scudetto από τη Γιουβέντους.

Ακόμη και τη νέα σεζόν 2005/2006, ο κύριος Καπέλο δεν είχε κανένα πρόβλημα να κρατήσει τον Άλεξ στον πάγκο. Παρ' όλα αυτά, στον αγώνα Γιουβέντους-Φιορεντίνα (4-1) για το Coppa Italia, ο Άλεξ Ντελ Πιέρο πέτυχε τρία γκολ, φτάνοντας το απίστευτο ρεκόρ των 185 τερμάτων στο "μπιανκονέρο": ξεπέρασε τον Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι και έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ένδοξη ιστορία της Γιουβέντους.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στη Γερμανία, ο Ντελ Πιέρο πραγματοποίησε ένα όνειρο: στον ημιτελικό με τη Γερμανία πέτυχε το γκολ του 2-0 στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης- στη συνέχεια μπήκε στον αγωνιστικό χώρο στο τέλος του αγώνα Ιταλία-Γαλλία- κλώτσησε και σκόραρε ένα από τα πέναλτι που έστεψαν την Ιταλία πρωταθλήτρια κόσμου για τέταρτη φορά στην ιστορία της.

Επέστρεψε στη Serie A το 2007 με τη Γιουβέντους και έγινε πατέρας στις 22 Οκτωβρίου του ίδιου έτους: η σύζυγός του Σόνια έφερε στον κόσμο τον πρωτότοκο γιο τους Τομπάιας. Η δεύτερη κόρη τους, η Ντοροτέα, ήρθε τον Μάιο του 2009.

Στα τέλη Απριλίου του 2012, εξέδωσε το βιβλίο "Ας ξαναπαίξουμε". Στο τέλος του πρωταθλήματος, φαινόταν αποφασισμένος να τερματίσει την καριέρα του και να κρεμάσει τα παπούτσια του, αλλά τον Σεπτέμβριο του 2012 αποφάσισε να συνεχίσει στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά στην άλλη άκρη του πλανήτη: μετά από 19 χρόνια στη Γιουβέντους, η νέα του ομάδα είναι το Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όπου οφανέλα με τον αριθμό 10.