Βιογραφία - Στη σχολή κινηματογράφου, από θρανίο σε θρανίο

• Ο Carlo Verdone τη δεκαετία του 1970
• Περιέργεια για τον Carlo Verdone
• Βασική φιλμογραφία (από και με τον Carlo Verdone)

Ο Κάρλο Βερντόνε γεννήθηκε στη Ρώμη στις 17 Νοεμβρίου 1950. Ήδη από παιδί είχε την ευκαιρία να έρθει πολύ κοντά στον κόσμο του κινηματογράφου χάρη στον πατέρα του, Μάριο Βερντόνε, διάσημο ιστορικό κινηματογράφου, καθηγητή πανεπιστημίου και επί μακρόν διευθυντή του Centro Sperimentale di Cinematografia, και στις συχνές συναντήσεις του με τους πιο διάσημους σκηνοθέτες, όπως ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο Μιχαήλ Αντονιόνι, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Βιτόριο Ντε Τζανέιρο και ο Κάρλο Βερντόνε.Sica.

Μαζί με τον μικρότερο αδελφό του Λούκα, του άρεσε να προβάλλει ταινίες τα βράδια του Σαββάτου για φίλους, προβολές αφιερωμένες κυρίως στα αριστουργήματα του Ροσελίνι. Το 1969, με μια βιντεοκάμερα που του πούλησε η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, γύρισε μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο "Solar Poetry", διάρκειας περίπου 20 λεπτών, επηρεασμένη από το 1968 και την ψυχεδελική κουλτούρα της εποχής, με μουσική των Pink Floyd και τωνΤο 1970 γύρισε άλλη μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο "Allegria di primaverà" και το '71 ακολούθησε το "Elegia notturnà".

Οι τρεις ταινίες μικρού μήκους που γυρίστηκαν σε super 8 σήμερα δεν υπάρχουν πλέον, καθώς χάθηκαν από την Rai Tre.

Ο Carlo Verdone τη δεκαετία του 1970

Το 1972 ο Carlo Verdone γράφτηκε στο Centro Sperimentale di Cinematografia και το 1974 αποφοίτησε στη σκηνοθεσία. Το δοκίμιο με το οποίο αποφοίτησε είχε τίτλο "Anjutà", εμπνευσμένο από μια νουβέλα του Cecov, με τη συμμετοχή των Lino Capolicchio (ήδη καταξιωμένος ηθοποιός τότε), Christian De Sica, Giovannella Grifeo και Livia Azzariti. Παράλληλα ξεκίνησε μια εμπειρία ως κουκλοπαίκτης στη σχολή τουΌλα τα φωνητικά της ταλέντα έρχονται στο προσκήνιο και επιδεικνύει μεγάλες ικανότητες τόσο στη μίμηση όσο και στην ψυχαγωγία του κοινού, ταλέντα που μέχρι τώρα ήταν γνωστά μόνο στα μέλη της οικογένειας και στους συμμαθητές της στο γυμνάσιο Nazareno της Ρώμης, οι οποίοι άκουγαν με ευχαρίστηση τις μιμήσεις των καθηγητών της.

Κατά τη διάρκεια του πανεπιστημίου, ο Βερντόνε ξεκίνησε ως ηθοποιός με το "Gruppo Teatro Arte" που διεύθυνε ο αδελφός του Λούκα. Ένα βράδυ βρέθηκε να πρέπει να αντικαταστήσει τέσσερις ηθοποιούς ταυτόχρονα, αποδεικνύοντας τις θεατρικές του ικανότητες ως ηθοποιός-μεταμορφωτής, υποδυόμενος τέσσερις διαφορετικούς ρόλους, επιτυγχάνοντας ένα αξιοσημείωτο κωμικό αποτέλεσμα. Ο δρόμος που θα τον οδηγούσε στην καθιέρωσή του στο χώρο της σκηνοθεσίας ξεκίνησε, όπως συμβαίνει για όλους, με τηνθέσεις βοηθού διευθυντή και βοηθών.

Το 1974 πρωταγωνίστησε στο "Quel movimento che mi piace tanto" του Franco Rossetti, μια κλασική ιταλική ερωτική κωμωδία που ήταν πολύ της μόδας τη δεκαετία του '70, με τον αλάθητο Renzo Montagnani- μερικές άλλες μικρές δουλειές με τον Zeffirelli και μερικά ντοκιμαντέρ για την Προεδρία των Υπουργών. Η καμπή ήρθε με την παράσταση "Tali e quali" που ανέβηκε στο θέατρο Alberichino της Ρώμης, όπου ο Carlo Verdone έπαιξε 12χαρακτήρες, αυτούς που θα ξαναδούμε αργότερα, αν και αναθεωρημένους και διορθωμένους, στις ταινίες του και πριν από αυτό στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά "Non stop" που προβλήθηκε στην Rai Uno στις αρχές του 1979. Ο Enzo Trapani τον προσέλαβε μάλιστα για τη δεύτερη σειρά (η πρώτη είχε ήδη εκτοξεύσει ηθοποιούς όπως ο Enrico Beruschi, το τρίο "La smorfia" και "I gatti di vicolo miracoli").

Οι νεότεροι, χάρη στη βιντεοκασέτα "Χάπια, κάψουλες και υπόθετα", μπορούν τώρα να ξαναγνωρίσουν τον Carlo Verdone εκείνης της εποχής και να τον θαυμάσουν στις τελευταίες του δημιουργίες.

Υπάρχει και μια άλλη συνάντηση που είναι θεμελιώδης για την καριέρα του Carlo Verdone: είναι με τον μεγάλο Sergio Leone και από αυτή τη συνάντηση, εκτός από την ταινία "Un sacco bello", προκύπτει η αρχή της συνεργασίας με τους σεναριογράφους Leo Benvenuti και Piero De Bernardi που, εκτός από μερικές σύντομες παρενθέσεις, θα συνεχιστεί μέχρι τη δεκαετία του 2000.

Περιέργεια για τον Carlo Verdone

Ο Carlo Verdone, οπαδός των Ρόμα και μεγάλος λάτρης της μουσικής, παίζει ντραμς και οι αγαπημένοι του τραγουδιστές είναι οι David Sylvian, John Lennon, David Bowie, Eric Clapton, Jimi Hendrix και Eminem.

Συχνά αναφέρεται και αναγνωρίζεται ως ο φυσικός κληρονόμος του Αλμπέρτο Σόρντι, ο Κάρλο Βερντόνε είχε να πει τα εξής: ... Ο Αλμπέρτο Σόρντι δεν θα έχει ποτέ κληρονόμους. Για το λόγο, μεταξύ άλλων, ότι ήταν μια πραγματική και αυθεντική "μάσκα". Και οι μάσκες είναι μοναδικές... ".

Το 2012, δημοσίευσε μια αυτοβιογραφία με τίτλο " Το σπίτι πάνω από τις στοές "(επιμέλεια: Fabio Maiello, Bompiani).

Για το επόμενο βιβλίο του, θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2021, όταν " Το χάδι της μνήμης "Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε η ταινία του "You Only Live Once".

Βασική φιλμογραφία (από και με τον Carlo Verdone)

• 'Standing Places in Paradise' (2012)
• "Εγώ, αυτοί και η Λάρα" (2010),
• "Ιταλοί" (2009),
• "Big, Big and... Verdone" (2008),
• 'Manual of Love 2' (2007),
• "Il mio miglior nemico" (2006, με τον Silvio Muccino),
• "Manuale d'amore" (2005, με τους Silvio Muccino και Luciana Littizzetto),
• "L'amore è eterno finchè dura" (2004, με τις Laura Morante και Stefania Rocca),
• "Ma che colpa abbiamo noi" (2003, με την Margherita Buy),
• "Ήταν ένας Κινέζος σε κώμα" (1999, με τον Beppe Fiorello),
• 'Capercaillie' (1998)
• "Honeymooners" (1995, με τις Veronica Pivetti και Claudia Gerini),
• "Καταραμένη είναι η μέρα που σε γνώρισα" (1991),
• "Compagni di scuola" (1988, με την Eleonora Giorgi και τον Christian De Sica),
• "Νερό και σαπούνι" (1983),
• "Borotalco" (1982),
• "Bianco, rosso e Verdone" (1980),
• "Un sacco bello" (1979)