Βιογραφία - Ποιήματα και ευαισθησία

Ο Enrico Ruggeri γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 5 Ιουνίου 1957. Φοίτησε στο φημισμένο λύκειο Berchet, όπου ξεκίνησε τις πρώτες του μουσικές εμπειρίες με κάποια από τα συγκροτήματα του σχολείου.

Το 1973 ίδρυσε το συγκρότημα "Josafat" και έκανε το ντεμπούτο του σε συναυλία στο Teatro San Fedele του Μιλάνου με ένα ρεπερτόριο κλασικών ροκ τραγουδιών της δεκαετίας του '60. Ήταν το 1974 όταν σχημάτισε το συγκρότημα "Champagne Molotov" με τον φίλο του Silvio Capeccia: το στυλ ήταν αυτό του "παρακμιακού ροκ" στο ύφος του David Bowie και του Lou Reed.

Το πρώτο σημαντικό τραγούδι χρονολογείται το 1975: είναι το "Living Home", γραμμένο κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους του κλασικού λυκείου, το οποίο αργότερα έγινε "Vivo da Re". Μετά το λύκειο, ο Enrico γράφτηκε στη Νομική Σχολή και δίδαξε, ως αναπληρωτής καθηγητής, τα μαθήματα των Ιταλικών και των Λατινικών σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Εν τω μεταξύ, οι Champagne Molotov άλλαξαν σύνθεση, παίρνοντας αυτό που θα γινόταν η σύνθεση της πρώτης μόνιμης μπάντας: Enrico Ruggeri, Silvio Capeccia, Pino Mancini, Roberto Turati και Enrico Longhin.

Το 1977, το γκρουπ υπό την ηγεσία του νεαρού καθηγητή άλλαξε διαμόρφωση μετά την αποχώρηση του Capeccia- η μουσική ψυχή επηρεάστηκε από το punk-rock που έκανε μικρή έκρηξη σε όλη την Ευρώπη: άλλαξαν το όνομά τους σε "Decibel". Ο Enrico εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο: η μουσική έγινε η πρώτη και σημαντικότερη δραστηριότητά του.

Είναι Οκτώβριος, όταν το Μιλάνο βλέπει τους τοίχους του να γεμίζουν με αφίσες και φυλλάδια που ανακοινώνουν μια πανκ συναυλία των Decibel. Η συναυλία είναι μια εφεύρεση: πρόκειται για μια προβοκάτσια τύπου Malcolm Mc Laren που προκαλεί την αντι-πανκ αντίδραση των αριστερών νεολαιίστικων κινημάτων. Υπάρχουν συμπλοκές και ξυλοδαρμοί και, την επόμενη μέρα, ο τοπικός Τύπος αναφέρεται για πρώτη φορά στους Decibel.Τις επόμενες εβδομάδες, γοητευμένες από την περίσταση, οι δισκογραφικές εταιρείες επικοινώνησαν με το συγκρότημα: η Spaghetti Records τους προσέφερε συμβόλαιο και τους έστειλε στο Castello di Carimate για να ηχογραφήσουν το "Punk", το ντεμπούτο άλμπουμ τους.

Η δουλειά ήταν επιτυχημένη και οι Decibel έπαιξαν ως backing band για τους Heartbreakers, Adam & the Ants.

Το 1978, ο Capeccia επανήλθε στο συγκρότημα και μαζί του ήρθαν οι Fulvio Muzio, Mino Riboni και Tommy Minazzi.

Το 1979 κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Vivo da Re", ηχογραφημένο στο Κάστρο Carimate. Την επόμενη χρονιά, ο Ruggeri έσυρε τους Decibel στη σκηνή του Φεστιβάλ του Sanremo με το τραγούδι "Contessa": η επιτυχία ήταν αξιοσημείωτη.

Μετά από μια μακρά περίοδο παρεξηγήσεων, που οδήγησε και σε νομικά προβλήματα, ο Enrico Ruggeri και το συγκρότημά του χώρισαν οριστικά τους δρόμους τους.

Γνώρισε τον Luigi Schiavone με τον οποίο υπέγραψε πολλά τραγούδια, μεταξύ των οποίων και μερικά απόλυτα αριστουργήματα της ιταλικής ποπ μουσικής: τον Αύγουστο του 1980 ηχογράφησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ "Champagne Molotov". Επίσης, άρχισε να εδραιώνεται ως τραγουδοποιός με το "Tenax" που ερμήνευσε η Diana Est.

Με την CGD ηχογράφησε τους ακόλουθους δίσκους: "Polvere" το 1983. Έγραψε το "Il mare d'inverno", το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία με τη Loredana Berté.

Επέστρεψε στο Σαν Ρέμο στην κατηγορία των "μεγάλων" το 1984 με το "Nuovo Swing"- στην κατηγορία των "Giovani", το τραγούδι "Sonnambulismo", που παρουσίασε η Canton, υπέγραψε η Ruggeri-Schiavone. Μεγάλος αθλητής (και οπαδός της Ίντερ) ο Enrico έκανε το ντεμπούτο του στο Nazionale Italiana Cantanti στις 21 Μαρτίου του ίδιου έτους.

Το 1985, κυκλοφόρησε το άλμπουμ 'Tutto scorre' και ο Ruggeri συμμετείχε στο ετήσιο φεστιβάλ τραγουδοποιών, το διάσημο Premio Tenco. Την επόμενη χρονιά, κέρδισε το βραβείο κριτικών στο φεστιβάλ του Sanremo με το 'Rien ne va plus'. Λίγο αργότερα, κυκλοφόρησε το μίνι άλμπουμ 'Difesa francese'. Επιστρέφοντας από μια μακρά και έντονη καλοκαιρινή περιοδεία, παντρεύτηκε τη Laura Ferrato- η χρονιά έκλεισε με ένα ακόμη άλμπουμ 'Enrico VIII' με τουςη οποία θα αποκτήσει τον πρώτο της χρυσό δίσκο.

Στην έκδοση του Σανρέμο το 1987 κέρδισε ένα από τα ωραιότερα ιταλικά τραγούδια όλων των εποχών: το "Si può dare di più", που υπογράφει και ερμηνεύει το τρίο Enrico Ruggeri, Gianni Morandi και Umberto Tozzi. Στην ίδια έκδοση, το βραβείο των κριτικών απονεμήθηκε στο "Quello che le donne non dicono", που γράφει ο Enrico και ερμηνεύει η Fiorella Mannoia: το τραγούδι υπογραμμίζει τη μεγάλη ευαισθησία του τραγουδοποιού.Μιλανέζικα.

Το "Vai Rrouge" είναι το επόμενο διπλό live άλμπουμ του. Το 1988, ο Enrico τολμά να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, συνεισφέροντας δύο τραγούδια στο soundtrack της ταινίας "I giorni randagi" του Filippo Ottoni. Λίγο αργότερα, κυκλοφόρησε άλλο ένα LP: "La parola ai testimoni". Έγραψε τραγούδια για την Anna Oxa, τον Riccardo Cocciante, τον Pooh, τη Mia Martini και τη Mina (το συναισθηματικό "Il portiere di notte") και πολλά για τη Fiorella Mannoia.

Στις 24 Μαρτίου 1990 γεννήθηκε ο γιος του Pico, Pier Enrico: δύο μήνες αργότερα ήταν η σειρά του άλμπουμ "Il falco e il gabbiano", το οποίο σηματοδοτούσε την επιστροφή στο ροκ.

Το 1992 ο Ruggeri βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των Ιταλών ροκάδων γεμίζοντας στάδια και αθλητικές αίθουσες με την τελευταία του περιοδεία να εγκαινιάζει το πανέμορφο άλμπουμ "Peter Pan": η μελωδία του ομώνυμου κομματιού είναι απλά μαγευτική και η επιτυχία τεράστια.

Το 1993, ο Enrico Ruggeri κατάφερε το κατόρθωμα και κέρδισε για δεύτερη φορά το Φεστιβάλ του Σανρέμο με το "Mistero", το πρώτο ροκ τραγούδι που θριάμβευσε στην πόλη των λουλουδιών. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο "La giostra della memoria", ένα ανθολογικό άλμπουμ που περιείχε μερικά διαμάντια από την καριέρα του. Στην ειδική περιοδεία που ακολούθησε, ο Enrico εμπιστεύτηκε τη setlist για κάθε βράδυ σε έναν τροχό, στον οποίο οι τίτλοι τωντα πιο όμορφα τραγούδια.

Το 1994 κυκλοφόρησε το "Oggetti smarriti" και ο Andrea Mirò, πολυοργανίστας και μαέστρος, ο οποίος αργότερα θα γινόταν αναντικατάστατος συνάδελφος και σύντροφος στη ζωή, εντάχθηκε στο συγκρότημα.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1996, ο Enrico Ruggeri γιόρτασε τα 3 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων στην καριέρα του: συμμετείχε στο φεστιβάλ του Σανρέμο με το "L'amore è un attimo"- ακολούθησε η κυκλοφορία του εξαιρετικού άλμπουμ "Fango e stelle".

Το 1999 κυκλοφόρησε το "L'isola dei tesori", ένα άλμπουμ στο οποίο ο Enrico επανερμήνευσε μερικά από τα μαργαριτάρια του που είχε γράψει για άλλους καλλιτέχνες, ενώ το 2000 κυκλοφόρησε το "L'uomo che vola", ένας δίσκος που προηγήθηκε του "Gimondi e il Cannibale", το τραγούδι του 83ου Giro d'Italia.

Μετά το διπλό live 'La Vie En Rouge' (2001), συμμετείχε στο San Remo 2003 ως ντουέτο με τον Andrea Mirò, παρουσιάζοντας το τραγούδι 'Nessuno tocchi Caino', αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη μεγάλη του ευαισθησία και εκφράζοντας τις σκέψεις του ενάντια στο ευαίσθητο θέμα της θανατικής ποινής: ακολούθησε η κυκλοφορία του άλμπουμ 'Gli occhi del musicista' (Τα μάτια του μουσικού), ένας παράξενος δίσκος, ακατάλληλος για το ραδιόφωνο ή τις μόδες της εποχής, αλλάόμορφο, διαποτισμένο με μαγευτικούς ήχους που θυμίζουν (με εκτεταμένη χρήση ακορντεόν) ρομαντικές country μελωδίες.

Το 2004, ο Ρουγγέρης επιχείρησε μια "επιστροφή στις απαρχές", μια ανασκόπηση των βασικών και των δικών του καταβολών: κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Punk", ένα έργο του οποίου η κύρια έμπνευση είναι ο έφηβος γιος του, ο Pico. Πρόκειται για μια εξαιρετική επανάληψη παλαιών έργων του Ρουγγέρη, ενσωματωμένων σε περισσότερες από διακριτικές επανεκτελέσεις διασκευών (David Bowie, Sex Pistols, Lou Reed, Clash, Ramones) που είναι χρονολογικά σύμφωνες με τοπερίοδο.

Μια νέα πρόκληση ήρθε στα τέλη του 2005, όταν δέχτηκε να παρουσιάσει την τηλεοπτική εκπομπή "Il Bivio", αργά το βράδυ στο Italia 1, μια εκπομπή που αφηγείται τις υποθετικές διαφορετικές ζωές στην ιστορία του καθενός μας". Δέχτηκα - εξηγεί ο Enrico - επειδή η ύπαρξη όλων είναι πιο ενδιαφέρουσα από το καλύτερο σενάριο "Το πρόγραμμα, το οποίο ξεκίνησε ως πείραμα, υπέστη κάποια εξέλιξη, αλλά η επιτυχία του διήρκεσε όλα αυτά τα χρόνια με τις επόμενες εκδόσεις.

Ο Ενρίκο Ρουγγέρη, οξυδερκής στη σκέψη, λαμπρός στη χρήση των λέξεων, δεν φοβήθηκε ποτέ να εκφράσει τις ιδέες του, ασκώντας κριτική στην κοινωνία που ζούμε με εποικοδομητικό και ποτέ κοινότυπο τρόπο, μέσα από τα τραγούδια και τα βιβλία του.

Υπάρχουν αναρίθμητοι στίχοι που πρέπει να θεωρηθούν αληθινά διαμάντια της ποίησης. Ωστόσο, οι λάτρεις του Ρουγγέρη, ενός καλλιτέχνη που συνηθίζει να σιωπά, χωρίς να συχνάζει στους χώρους που φωτίζονται από τους προβολείς, έχουν δει ίσως πολύ συχνά τους ειδικούς να σνομπάρουν τα αριστουργήματά του. Υπάρχουν αυτοί που τον αγαπούν και αυτοί που τον θεωρούν βαρετό: ο Ενρίκο δεν προσβάλλεται και συνεχίζει με την απλότητα και τηνχάρη για την οποία είναι ικανός, να δώσει στον κόσμο προτάσεις και στίχους ρομαντικής εξαιρετικότητας.

Στις αρχές Ιουλίου 2009, άρχισε να παρουσιάζει μια νέα εκπομπή στο Italia 1 με τίτλο "Mistero" (όπως το τραγούδι του 1993), μια εκπομπή συνεντεύξεων με θέματα επιστημονικής φαντασίας.

Συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Sanremo το 2010 με το τραγούδι "La notte delle fate", το οποίο ακολούθησε ένα νέο άλμπουμ με τίτλο "La ruota". Για την έκδοση εκείνης της χρονιάς του επιτυχημένου τηλεοπτικού σόου "X Factor", ο Ruggeri επιλέχθηκε να συμμετάσχει στην κριτική επιτροπή, μαζί με τη βετεράνο Mara Maionchi και τους νέους κριτές Anna Tatangelo και Elio (Stefano Belisari) του Elio e le Storie Tese.

Το 2017 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο "Sono stato più cattivo". Επέστρεψε ξανά στο Sanremo το 2018, αυτή τη φορά με το ιστορικό του συγκρότημα, τους Decibel, παρουσιάζοντας το τραγούδι "Lettera dal duca".

Το 2022 θα κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ "La Rivoluzione", το οποίο αναμενόταν από το ομώνυμο single.