Βιογραφία - Υψηλές και χαμηλές στιγμές της πρωτοπορίας

Το όνομα του Φράνκο Φράνκι είναι ένα όνομα που πάει πλέον χέρι-χέρι με εκείνο του Τσίτσιο Ινγκράσια, παρόλο που πλέον το πιο διάσημο κωμικό ζευγάρι της μεταπολεμικής περιόδου έχει χωρίσει αναπόδραστα από αυτό που ο Άγιος Φράνκο αποκαλούσε "αδελφικό θάνατο". Και ίσως κάποια πολύ νεαρά αγόρια κινδυνεύουν να μην τους έχουν καν ακούσει. Όσο χειρότερα, και ποιος ξέρει, ο θεατρίνος και ακατάβλητος ΦραντσέσκοΟ Benenato (αυτό είναι το πραγματικό του όνομα), δεν κορόιδεψε, όπως μόνο αυτός ήξερε να κάνει, ακόμη και τη βλοσυρή Κυρία που μας κυβερνά όλους, ίσως σπάσει ένα αναγκαστικό αλλά αμείλικτα κοροϊδευτικό χαμόγελο.

Ο Φραντσέσκο Μπενενάτο, γεννημένος στο Παλέρμο στις 18 Σεπτεμβρίου 1928, ο μελλοντικός κωμικός είχε μόνο μια σχολή υποκριτικής: τον δρόμο. Μια γκαβέτα αποτελούμενη από αμέτρητες υπαίθριες παραστάσεις και συνεχείς αυτοσχεδιασμούς. Κανένα ευγενές και βαθύ μάθημα υποκριτικής τότε, παρά μόνο η ενστικτώδης επαφή με τους ανθρώπους, η προσπάθεια να αποσπάσει ένα χαμόγελο από τους περαστικούς μόνο με τη δύναμη της δικής τουΚαι ενώ ταξίδευε στα σοκάκια της Σικελίας με τις άθλιες παραστάσεις του, ο Φράνκο Φράνκι (για ένα διάστημα χρησιμοποιούσε και το καλλιτεχνικό όνομα Franco Ferraù) γνώρισε ένα άλλο αουτσάιντερ, τον Τσίτσιο Ινγκράσια, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν λίγο πιο "ανεβασμένος" από αυτόν, αφού ήταν ήδη κορυφαίος ηθοποιός σε έναν θίασο περιοδειών.

Ωστόσο, οι δύο τους συνεργάστηκαν για λίγο καιρό και ανακάλυψαν ότι είχαν εξαιρετική χημεία, καθώς και ότι αντιστάθμιζαν ο ένας τον άλλον τόσο σωματικά (ο ένας ψηλός και εύσωμος, ο άλλος κοντός και γεροδεμένος) όσο και από άποψη κωμικού συγχρονισμού: έτσι γεννήθηκε το θρυλικό κωμικό ζευγάρι Franco Franchi και Ciccio Ingrassia.

Μετά από χρόνια λειτουργίας, ο βραβευμένος θίασος εγκαινιάστηκε σε εθνικό επίπεδο από τον Domenico Modugno, ήδη πολύ αγαπητό στο κοινό και ως εκ τούτου ιδιαίτερα αξιόλογο στα μάτια του κοινού, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στην οθόνη το 1960 με το "Appuntamento ad Ischia" του Mattoli.

Η επιτυχία είναι συγκλονιστική και η τύχη φαίνεται να έχει φιλήσει επιτέλους το μεγαλειώδες κωμικό πρόσωπο των δύο. Ωστόσο, η επιτυχία θα μπορούσε να είναι εφήμερη και φευγαλέα, αντίθετα θα κυριαρχήσουν για χρόνια στην κωμική σκηνή του ιταλικού κινηματογράφου, δουλεύοντας με τρελούς ρυθμούς και βγάζοντας δεκάδες ταινίες το χρόνο.

Και αυτό δεν είναι απλώς ένα σχήμα λόγου ή μια ατάκα: μόνο το 1964, ο Franchi συνέχισε να γυρίζει περίπου 16 ταινίες: μια πραγματική γραμμή παραγωγής ηθοποιών, συχνά υποστηριζόμενη από μέτριους σκηνοθέτες και αποτυχημένα σενάρια.

Στην πραγματικότητα, τα σενάρια που βρήκαν στα χέρια τους οι δυο τους ήταν συχνά περισσότερο πρόχειρα, έτσι ώστε σε γενικές γραμμές οι ταινίες που γύρισαν να αποτελούν μια πολύτιμη μαρτυρία της αυτοσχεδιαστικής τους ικανότητας, βασισμένη σε σουρεαλιστικά γκαγκ και στις εξαιρετικές μιμητικές ικανότητες και των δυο τους (αν και ο πρωταγωνιστής είναι αναμφίβολα ο Franchi), που ακονίστηκαν με χρόνια στο θέατρο του δρόμου.

Έχουν πρωταγωνιστήσει σε πολλούς τίτλους, κυρίως παρωδίες των "σοβαρών" ταινιών που ήταν στη μόδα εκείνη την εποχή, από το "Οι δύο φρουροί" μέχρι το "Οι άσχημοι τη νύχτα" (με προφανή αναφορά στο πρόσφατο "Beautiful by Day" του Μπουνιουέλ), από θρασύτατες παρωδίες όπως το "Last Tango in Zagarolo" μέχρι το "Guess Who's Coming for Lunch?" ή το "The Beautiful, the Ugly and the Stupid"- για να μην αναφέρουμε το μεγαλειώδες"Ο Εξορκιστής", που φυσικά μιμήθηκε το κολοσσιαίο της εποχής, τον γνωστό "Εξορκιστή":

Είναι περιττό να πούμε ότι για πολλά χρόνια ο Φράνκο και ο Τσίτσιο ήταν το έμβλημα της λαϊκής κωμωδίας, του στυλ του σλάπστικ που φτάνει στις ακραίες του συνέπειες, της μπουρλέσκ και της σλάπστικ κωμωδίας με εύκολη και άμεση απήχηση (πάντοτε μακριά από κάθε μορφή χυδαιότητας, ωστόσο).

Μετά από χρόνια που πέρασαν σε ένα υγιές όσο και λιγότερο καλλιτεχνικό καθεστώς, μια ωραία στιγμή το ζευγάρι "πέρασε από το τελωνείο" από δύο καθαρόαιμους διανοούμενους, δύο καλλιτέχνες που μπόρεσαν να διακρίνουν τις κρυμμένες δυνατότητες αυτών των υποτιθέμενων ακροβατών. Ο Παζολίνι ήταν αυτός που κατάλαβε ότι η χρήση τους σε ταινίες διαφορετικού βεληνεκούς θα ήταν γόνιμη και τους θέλησε το 1968 στο "Che cosa sono leΣτον απόηχο αυτού, ο G. Grimaldi, που τους είχε σκηνοθετήσει σε τόσες εμπορικές ταινίες, τους εμπιστεύτηκε το βάρος του "Δον Κιχώτη". Στη συνέχεια, ήταν η γάτα και η αλεπού στην τηλεοπτική "Πινόκιο" του Comencini και οι υπερκαλλιεργημένοι αδελφοί Taviani τους επέλεξαν για το επεισόδιο "La giara" στην ταινία "Kaos".

Αν και ο Φράνκι έχτισε την καριέρα του στον κινηματογράφο και το θέατρο, η δημοτικότητά του αυξήθηκε μέσω της τηλεόρασης. Χάρη στη μικρή οθόνη οι εκφράσεις του προσώπου του και το ευθύ χιούμορ του έγιναν κληρονομιά του κοινού. Ανάμεσα στις εκπομπές στις οποίες συμμετείχε μαζί με τον αχώριστο Τσίτσιο Ινγκράσια είναι οι "Partitissima", "Cantatutto numeroone", διάφορες εκδόσεις των "Canzonissima", "Ieri e oggi", "Che combinazione", "Drim", "Bene, bravo bis" και "Avanspettacolo". Η τελευταία αποτελεί την τελευταία εμφάνιση του ζευγαριού.

Τον Ιούλιο του 1992, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων της εκπομπής που ήταν αφιερωμένη στο avanspettacolo, νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια του "Grand Hotel", λόγω της ασθένειας του Ciccio, ο Franco είχε αναγκαστεί να δουλέψει για πέντε επεισόδια με τον Giampiero Ingrassia (γιο του Ciccio), ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον πατέρα του μέχρι την επιστροφή του στα τελευταία επεισόδια. Στο "Avanspettacolo", ωστόσο, είναι ο Ciccio που μένει μόνος του, ακόμη και έξιοι δύο τους είχαν ήδη ηχογραφήσει αρκετά σκετς που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα για την εκπομπή.

Ο Φράνκο θα επιστρέψει μόνο στο τελευταίο επεισόδιο και θα πει: "Πήγα στον παράδεισο, αλλά δεν με ήθελαν".

Η πολυαγαπημένη ιταλική μάσκα έφυγε από τη ζωή στις 9 Δεκεμβρίου 1992 στη Ρώμη, απογοητεύοντας όλους εκείνους -και ήταν πολλοί- που πάντα τον εκτιμούσαν και ήλπιζαν στην πρόσφατη μεγάλη επιστροφή του σε κάποια ταινία "υψηλού επιπέδου".