Biografie - Hoogte- en dieptepunten van de avant-garde

Franco Franchi's is een naam die nu hand in hand gaat met die van Ciccio Ingrassia, ook al is het beroemdste komische koppel van de naoorlogse periode inmiddels onverbiddelijk gescheiden van wat Sint Franciscus de 'zusterdood' noemde. En misschien lopen sommige te jonge jongens het gevaar nog nooit van hen gehoord te hebben. Des te erger, en wie weet, de histrionische en onbedwingbare FrancescoBenenato (dit is zijn echte naam) spotte niet, zoals alleen hij dat kon, zelfs niet met de grimmige Vrouwe die ons allen regeert, misschien met een geforceerde maar onverbiddelijk spottende glimlach.

Francesco Benenato, geboren in Palermo op 18 september 1928, de toekomstige komiek had maar één toneelschool: de straat. Een gavetta bestaande uit ontelbare openluchtvoorstellingen en constante improvisatie. Geen nobele en diepgaande lessen in acteren dus, maar alleen instinctief contact met mensen, de inspanning om een glimlach uit voorbijgangers te wringen met alleen de kracht van zijn eigenEn het was terwijl hij door de Siciliaanse steegjes reisde met zijn armoedige shows dat Franco Franchi (een tijdje gebruikte hij ook de artiestennaam Franco Ferraù) een andere buitenstaander ontmoette, Ciccio Ingrassia, die op dat moment iets meer 'op de carrièreladder' stond dan hij, omdat hij al een vooraanstaand acteur was in een tourneegezelschap.

De twee werkten echter een tijdje samen en ontdekten dat ze een uitzonderlijke chemie hadden en dat ze elkaar zowel fysiek (de een lang en pezig, de ander kort en gedrongen) als qua komische timing konden compenseren: zo was het legendarische komische koppel Franco Franchi en Ciccio Ingrassia geboren.

Na jaren van inlopen werd het bekroonde gezelschap landelijk gelanceerd door Domenico Modugno, al zeer geliefd bij het publiek en daarom in de ogen van het publiek zeer geloofwaardig, die in 1960 zijn schermdebuut maakte met Mattoli's 'Appuntamento ad Ischia'.

Het succes is overweldigend en het fortuin lijkt eindelijk het sublieme komische gezicht van de twee te hebben gekust. Het succes had echter vluchtig en vluchtig kunnen zijn, in plaats daarvan zullen ze de Italiaanse filmkomediescene jarenlang domineren, in een razend tempo werken en tientallen films per jaar produceren.

En dit is niet zomaar een stijlfiguur of een slagzin: alleen al in 1964 maakte Franchi zo'n 16 films: een echte lopende band van acteurs, vaak ondersteund door middelmatige regisseurs en mislukte scripts.

In feite waren de scripts die het tweetal in handen kreeg vaak meer een ruwe schets, zodat de films die ze maakten per saldo een kostbare getuigenis zijn van hun improvisatievermogen, gebaseerd op surrealistische grappen en de buitengewone mimiekvaardigheden van hen beiden (hoewel de ster ongetwijfeld Franchi is), aangescherpt door jaren straattheater.

Ze hebben in veel titels gespeeld, meestal parodieën op de 'serieuze' films die toen in de mode waren, variërend van 'The Two Guards' tot 'The Ugly Ones by Night' (met een duidelijke verwijzing naar Bunuel's recente 'Beautiful by Day'), van brutale parodieën zoals 'Last Tango in Zagarolo' tot 'Guess Who's Coming for Lunch?' of 'The Beautiful, the Ugly and the Stupid'; om nog maar te zwijgen van het sublieme'The Exorcist', die natuurlijk het kolossale van het moment nabootste, het welbekende 'The Exorcist':

Onnodig te zeggen dat Franco en Ciccio jarenlang het embleem waren van populaire komedie, van de slapstickstijl tot het uiterste doorgevoerd, van burleske en slapstickkomedie met een gemakkelijke en onmiddellijke aantrekkingskracht (echter altijd ver van elke vorm van vulgariteit).

Na jaren in een zowel gezond als minder artistiek regime te hebben doorgebracht, werd het tweetal op een goed moment 'door de douane gehaald' door twee volbloed intellectuelen, twee kunstenaars die het verborgen potentieel van deze vermeende acrobaten wisten te ontwaren. Het was Pasolini die zich realiseerde dat hun gebruik in films van een ander kaliber vruchtbaar zou zijn en hen in 1968 in 'Che cosa sono leIn het kielzog hiervan vertrouwde G. Grimaldi, die hen in zoveel commerciële films had geregisseerd, hen de last van "Don Quichot" toe. Vervolgens waren ze de kat en de vos in Comencini's televisie "Pinocchio" en de superculturele gebroeders Taviani kozen hen voor de aflevering "La giara" in de film "Kaos".

Hoewel Franchi zijn carrière opbouwde in film en theater, groeide zijn populariteit via de televisie. Het is dankzij het kleine scherm dat zijn gezichtsuitdrukkingen en ongecompliceerde humor het erfgoed van het grote publiek zijn geworden. Onder de programma's waaraan hij samen met de onafscheidelijke Ciccio Ingrassia deelnam zijn 'Partitissima', 'Cantatutto numeroone', verschillende edities van 'Canzonissima', 'Ieri e oggi', 'Che combinazione', 'Drim', 'Bene, bravo bis' en 'Avanspettacolo'. Deze laatste editie is het laatste optreden van het echtpaar.

In juli 1992, tijdens de opnames van de aan avanspettacolo gewijde show, werd hij in het ziekenhuis opgenomen. Tijdens 'Grand Hotel' had Franco, vanwege Ciccio's ziekte, vijf afleveringen lang moeten werken met Giampiero Ingrassia (Ciccio's zoon) die zijn vader had vervangen tot zijn terugkeer in de laatste afleveringen. In 'Avanspettacolo' is het echter Ciccio die alleen achterblijft, zelfs zeshadden de twee al verschillende sketches opgenomen die later voor het programma werden gebruikt.

Franco zal pas in de laatste aflevering terugkeren. Hij zal zeggen: 'Ik ben in de hemel geweest, maar ze wilden me niet'.

Het geliefde Italiaanse masker overleed op 9 december 1992 in Rome, tot ontsteltenis van al diegenen - en dat waren er velen - die hem altijd hoog hadden ingeschat en hadden gehoopt op zijn recente grote comeback in een of andere 'hoogstaande' film.