Biografie - De stem van een koningin

De Italiaanse zangeres Nilla Pizzi werd geboren in Sant'Agata Bolognese (BO) op 16 april 1919. Haar echte naam is Adionilla. In 1937, op de jonge leeftijd van 18, won ze '5000 lire voor een glimlach', de voorloper van de beroemde 'Miss Italië' wedstrijd van vandaag.

In 1942 nam ze deel aan een zangwedstrijd georganiseerd door Eiar (Ente Italiano Audizioni Radiofoniche) met meer dan 10.000 deelnemers: Nilla Pizzi won en begon op te treden met het 'Zeme' orkest.

Het fascistische regime vond haar stem te sensueel, dus werd ze verbannen van de radiofrequenties. In 1946 keerde ze terug in de ether met het orkest van maestro Angelini, met wie de zangeres intussen een romantische relatie had gekregen.

Zijn vroege hits zijn onder andere de nummers 'O mama mama', 'Che si fa con le fanciulle?', 'Dopo di te', 'Avanti e indrè', 'Bongo bongo' en 'Oh papa'.

Ze nam deel aan de eerste editie van het Sanremo Festival in 1951: ze won met het nu legendarische lied 'Grazie dei fior'; ze werd ook tweede met 'La luna si veste d'argento', gezongen in een duet met Achille Togliani. In die tijd mochten artiesten meer dan één lied meenemen naar de wedstrijd.

Het jaar daarop op het Sanremo Festival triomfeerde Nilla Pizzi opnieuw en letterlijk: ze veroverde het hele podium met de nummers (in volgorde) 'Vola colomba', 'Papaveri e papere' en 'Una donna prega'.

Er volgde een gouden periode waarin ze deelnam aan films en radioprogramma's. Haar liedjes werden steeds succesvoller. Ook de roddelwereld werd erbij betrokken: verschillende liefdesverhaal Al deze elementen van gewoonte en spektakel maakten van Nilla Pizzi de onbetwiste koningin van het Italiaanse lied.

In 1952 was er ook het 'Festival di Napoli', dat Pizzi won met 'Desiderio 'e sole'. In 1953 was ze opnieuw in Sanremo: ze werd tweede met 'Campanaro', gezongen met Teddy Reno.

Ze won het Festival van Velletri in 1957 met 'Dicembre m'ha portato una canzone', gekoppeld aan Nunzio Gallo. 1958 werd de Italiaanse muziekscène gemonopoliseerd door Domenico Modugno, Nilla Pizzi was de enige artieste die erin slaagde zijn troon te betwisten: in Sanremo werd ze respectievelijk tweede en derde met 'L'edera' en 'Amare un altro', herhaald door Tonina Torrielli en Gino Latilla.

In 1959 won ze 'Canzonissima' met het lied 'L'edera', het Festival van Barcelona met 'Binario', samen met Claudio Villa, de Critics' Prize op het Festival della canzone italiana (Sanremese Critics' Prize) met 'Adorami', en ze wist ook de derde plaats te bemachtigen op het Festival van Napels met 'Vieneme 'nzuonno', samen met Sergio Bruni.

Hij keerde terug naar het Sanremo Festival in 1960 en nam deel aan de finale met het lied 'Colpevole', samen met Tonina Torrielli. Hij miste de finale met het lied 'Perdoniamoci'.

In de jaren 1960 waren er nieuwe muzikale trends, de opkomst van de zogenaamde 'screamers' en het fenomeen Versla Hij koos dus de weg van de ballingschap door een elegante nachtclub voor miljardairs te openen in Acapulco, waar hij dineerde met mensen als Frank Sinatra en Sammy Davis Jr.

Hij verscheen in 1962 op de eerste Italiaanse Cantagiro: hij zong 'Un mondo per noi' (Een wereld voor ons). Deelnemers waren onder andere zijn goede vriend Luciano Tajoli, Adriano Celentano, Claudio Villa, Donatella Moretti, Nunzio Gallo, Tonina Torrielli en Miranda Martino.

In 1972 won zijn album 'Con tanta nostalgia' de Record Critique Award.

In 1981 was Nilla Pizzi opnieuw in Sanremo, maar dit keer als presentatrice.

In de jaren 90 nam hij deel aan vele tv-shows en toerde hij uitgebreid over de hele wereld. In 2001 verraste hij met de heruitgave van de single 'Grazie dei Fiori', gezongen in een rapversie samen met de boyband '2080'.

Hij stierf in Milaan, voor zijn 92e verjaardag, op 12 maart 2011. Een paar maanden eerder was hij begonnen aan de opnames van een nieuw, nog niet uitgebracht album dat in 2011 het daglicht zou zien met een aantal nummers geschreven door belangrijke auteurs.