Βιογραφία - Πειρατής και κυρίες

Ο Γκαμπριέλε γεννήθηκε στην Πεσκάρα στις 12 Μαρτίου 1863 από τον Φραντσέσκο Ντ' Αννούντσιο και τη Λουίζα ντε Μπενεντίκτις και ήταν ο τρίτος από τα πέντε αδέλφια του. Από μικρή ηλικία ξεχώριζε μεταξύ των συνομηλίκων του για την ευφυΐα του και τις πρόωρες ερωτικές του ικανότητες.

Ο πατέρας του τον έγραψε στο βασιλικό οικοτροφείο Cicognini στο Πράτο, ένα ακριβό οικοτροφείο που φημιζόταν για τις αυστηρές και αυστηρές σπουδές του. Ήταν ένας ανήσυχος μαθητής, επαναστατικός και μισαλλόδοξος απέναντι στους κανόνες του οικοτροφείου, αλλά μελετηρός, λαμπρός, έξυπνος και αποφασισμένος να διαπρέψει. Το 1879, έγραψε μια επιστολή στον Καρντούτσι, στην οποία ζητούσε να του επιτραπεί να στείλει στον "μεγάλο βάζελο" της ιταλικής ποίησης μερικούς από τους στίχους του,Την ίδια χρονιά, με έξοδα του πατέρα του, δημοσίευσε το έργο "Primo Vere", το οποίο όμως κατασχέθηκε από το οικοτροφείο Cicognini για τις υπερβολικά αισθησιακές και σκανδαλώδεις πινελιές του- το βιβλίο ωστόσο κρίθηκε θετικά από τον Chiarini στην "Fanfulla della Domenica".

Στο τέλος των γυμνασιακών του σπουδών πήρε το απολυτήριο- αλλά δεν επέστρεψε στην Πεσκάρα πριν από τις 9 Ιουλίου. Έμεινε στη Φλωρεντία, στης Τζισέλντα Ζουκόνι, γνωστής ως Lalla, της πρώτης του αληθινής αγάπης- το πάθος του για τη "Lalla" ενέπνευσε τις συνθέσεις του "Canto Novo". Τον Νοέμβριο του 1881 ο Ντ' Αννούντσιο μετακόμισε στη Ρώμη για να φοιτήσει στη Σχολή Λογοτεχνίας και Φιλοσοφίας, αλλά βυθίστηκε με ενθουσιασμό στους λογοτεχνικούς κύκλουςκαι τη δημοσιογραφία στην πρωτεύουσα, παραμελώντας τις πανεπιστημιακές σπουδές.

Συμμετέχει στο Cronaca Bizantina του Capitan Fracassa και του Angelo Sommaruga και δημοσιεύει εδώ το "Canto Novo" και το "Terra Vergine" τον Μάιο του 1882. Είναι επίσης η χρονιά του γάμου του με τη δούκισσα Maria Altemps Hordouin di Gallese, κόρη των ιδιοκτητών του παλατιού Altemps, στα σαλόνια του οποίου ο νεαρός D'Annunzio σύχναζε επιμελώς. Ο γάμος βρίσκει αντίθετους τους γονείς της, αλλά είναιΑξίζει να σημειωθεί ότι ήδη την εποχή αυτή ο Ντ'Αννούντσιο καταδιώχθηκε από πιστωτές, λόγω του υπερβολικά σπάταλου τρόπου ζωής του.

Γεννήθηκε ο πρωτότοκος γιος του Μάριο, ενώ ο συγγραφέας συνέχισε τη συνεργασία του με τη Fanfulla, ασχολούμενος περισσότερο με τα ήθη και τα έθιμα και τα ανέκδοτα της κοινωνίας του σαλονιού. Τον Απρίλιο του 1886 γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του, αλλά ο D'Annunzio ανέκτησε τον καλλιτεχνικό και δημιουργικό του ενθουσιασμό μόνο όταν συνάντησε τον μεγάλο του έρωτα, την Barbara Leoni, ή αλλιώς Elvira Natalia Fraternali, σε μια συναυλία.

Η σχέση με τη Leoni δημιούργησε αρκετές δυσκολίες στον D'Annunzio, ο οποίος, θέλοντας να αφοσιωθεί στο νέο του πάθος, το μυθιστόρημα, και να βγάλει από το μυαλό του τις οικογενειακές του δυσκολίες, αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι στη Francavilla, όπου εκπόνησε το "Il Piacere" σε έξι μήνες.

Το 1893, το ζευγάρι αντιμετώπισε μια δίκη για μοιχεία, η οποία προκάλεσε μόνο νέες αντιδράσεις προς τον ποιητή στους αριστοκρατικούς κύκλους. Τα οικονομικά προβλήματα ώθησαν τον D'Annunzio σε εντατική εργασία (μάλιστα, εκτός από τα χρέη που είχε δημιουργήσει, στα δικά του προστέθηκαν και εκείνα του πατέρα του, ο οποίος πέθανε στις 5 Ιουνίου 1893).

Η νέα χρονιά ανοίγει και πάλι στη μοναξιά του μοναστηριού, όπου ο Ντ' Αννούντσιο επεξεργάζεται τον "Θρίαμβο του θανάτου". Τον Σεπτέμβριο, ενώ βρίσκεται στη Βενετία, γνωρίζει την Ελεονώρα Ντούζε, την οποία είχε ήδη προσεγγίσει στη Ρώμη ως αρθρογράφο της Tribuna. Το φθινόπωρο εγκαθίσταται στο villino Mammarella στη Francavilla με την Gravina και την κόρη της και αρχίζει την επίπονη επεξεργασία του μυθιστορήματος "Οι παρθένες τουrocks" που εμφανιζόταν κατά συρροή στο Convite και στη συνέχεια σε έναν τόμο στο Treves με ημερομηνία 1896.

Το καλοκαίρι του 1901 γεννήθηκε το δράμα "Francesca da Rimini", αν και τα χρόνια αυτά σημαδεύτηκαν κυρίως από την έντονη παραγωγή των στίχων της "Αλκυόνης" και του κύκλου Laudi.

Το καλοκαίρι, ο D'Annunzio μετακόμισε στη Villa Borghese, όπου εκπόνησε το έργο "Figlia di Iorio" (Η κόρη του Iorio). Το δράμα, που παρουσιάστηκε στο Lirico του Μιλάνου, σημείωσε τεράστια επιτυχία χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία της Irma Gramatica.

Καθώς τα συναισθήματα μεταξύ του Ντούζε και του Ντ' Αννούντσιο ξεθώριαζαν και η σχέση τους τελικά χάλασε, ο ποιητής φιλοξένησε στην Καποντσίνα, μια θερινή κατοικία, την Αλεσάντρα ντι Ρουντίνι, χήρα Καρλότι, με την οποία δημιούργησε έναν πολυτελή και κοσμικό τρόπο ζωής, παραμελώντας τις λογοτεχνικές του προσπάθειες. Η όμορφη Νίκη, όπως αποκαλούνταν η Ντι Ρουντίνι, κάθε άλλο παρά η νέα μούσα που προτιμούσετον σνομπισμό του ποιητή, ωθώντας τον σε επαχθή χρέη, τα οποία αργότερα θέσπισαν την επιβλητική οικονομική κρίση. Τον Μάιο του 1905 η Αλεσάντρα αρρώστησε σοβαρά, καταβεβλημένη από τη μέθη της μορφίνης: ο Ντ' Αννούντσιο τη φρόντισε στοργικά, αλλά, μετά την ανάρρωσή της, την εγκατέλειψε. Το σοκ για τον Νικέ ήταν τεράστιο, τόσο που αποφάσισε να αποσυρθεί στη μοναστηριακή ζωή. Ακολούθησε μια βασανιστική σχέση στη συνέχεια καιδράμα με την κόμισσα Giuseppina Mancini, που αναφέρθηκε στο μεταθανάτιο ημερολόγιο "Solum ad Solam". Οι τεράστιες οικονομικές δυσκολίες ανάγκασαν τον D'Annunzio να εγκαταλείψει την Ιταλία και να ταξιδέψει στη Γαλλία τον Μάρτιο του 1910.

Πολιορκημένος από τους πιστωτές του, κατέφυγε στη Γαλλία, όπου πήγε τον Μάρτιο του 1910, συνοδευόμενος από τον νέο του έρωτα, τη νεαρή Ρωσίδα Ναταλία Βίκτορ ντε Γκολουμπέφ. Εκεί πέρασε επίσης πέντε χρόνια βυθισμένος σε πνευματικούς κοινωνικούς κύκλους. Η διαμονή του ζωντανεύει όχι μόνο από τη Ρωσίδα, αλλά και από τη ζωγράφο Ρομέιν Μπρουκς, την Ισιδώρα Ντάνκαν και τη χορεύτρια Ίντα Ρουμπινστάιν, στην οποία αφιέρωσε το έργο "Lemartyre de Saint Sébastien", που αργότερα μελοποιήθηκε από τον ιδιοφυή Debussy.

Ο δίαυλος που επέτρεψε στον D'Annunzio να διατηρήσει μια καλλιτεχνική παρουσία στην Ιταλία ήταν η "Il Corriere della sera" του Luigi Albertini (όπου, μεταξύ άλλων, δημοσιεύτηκαν τα "Faville del maglio"). Η γαλλική εξορία υπήρξε καλλιτεχνικά γόνιμη. Το 1912 συνέθεσε την τραγωδία σε στίχους "Parisina", μελοποιημένη από τον Mascagni- αφού συνεργάστηκε στην ταινία "Cabiria" (του Pastrone) έγραψε τοτο πρώτο του κινηματογραφικό έργο, "La crociata degli innocenti" (Η σταυροφορία των αθώων). Η παραμονή του στη Γαλλία τελείωσε με την έναρξη του πολέμου, τον οποίο ο D'Annunzio είδε ως ευκαιρία να εκφράσει μέσω της δράσης τα υπεράνθρωπα και αισθητικοποιητικά ιδεώδη, που μέχρι τότε είχαν ανατεθεί στη λογοτεχνική παραγωγή.

Σταλμένος από την ιταλική κυβέρνηση για να εγκαινιάσει το μνημείο των Χιλίων στο Κουάρτο, ο Ντ' Αννούντσιο επέστρεψε στην Ιταλία στις 14 Μαΐου 1915, παρουσιάζοντας έναν παρεμβατικό και αντικυβερνητικό λόγο. Αφού υποστήριξε δυνατά την είσοδο στον πόλεμο κατά της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, δεν δίστασε να φορέσει τα ρούχα του στρατιώτη την επομένη της κήρυξης. Κατατάχθηκε ως υπολοχαγός στο Lancieri di Novara καιΤο 1916, ένα αεροπορικό δυστύχημα τον κάνει να χάσει το δεξί του μάτι- βοηθούμενος από την κόρη του Ρενάτα, στο "κόκκινο σπιτάκι" της Βενετίας, ο Ντ' Αννούντσιο περνά τρεις μήνες σε ακινησία και σκοτάδι, συνθέτοντας την αναμνηστική και αποσπασματική πρόζα του "Notturno" σε λίστες χαρτιού. Επιστρέφοντας στη δράση και επιθυμώντας ηρωικές χειρονομίες, διακρίνεται στην Μπέφα ντι Μπουκάρι και στηνΑποδέκτης του βραβείου στρατιωτικής ανδρείας, ο "στρατιώτης" D'Annunzio θεωρεί ότι η έκβαση του πολέμου είναι μια ακρωτηριασμένη νίκη. Υποστηρίζοντας την προσάρτηση της Ίστριας και της Δαλματίας και θεωρώντας την ακινησία της ιταλικής κυβέρνησης, αποφασίζει να αναλάβει δράση: ηγείται της πορείας προς το Fiume και το καταλαμβάνει στις 12 Σεπτεμβρίου 1919. Μετά τη στρατιωτική του εμπειρία ο D'Annunzio επιλέγειως κατοικία του τη βίλα Cargnacco στη λίμνη Garda, επιμελήθηκε την έκδοση των πιο πρόσφατων έργων του, του ήδη αναφερθέντος "Notturno" και των δύο τόμων των "Faville del maglio".

Οι σχέσεις του D'Annunzio με τον φασισμό δεν είναι σαφώς καθορισμένες: αν στην αρχή η θέση του είναι αντίθετη με την ιδεολογία του Μουσολίνι, αργότερα η προσήλωσή του απορρέει από λόγους ευκολίας, σε συνάρτηση με την κατάσταση σωματικής και ψυχολογικής εξάντλησής του, καθώς και από ένα ελιτίστικο και αισθητικοποιητικό modus vivendi. Δεν αρνείται, λοιπόν, τις τιμές και τις τιμές του καθεστώτος: το 1924, μετά την προσάρτηση τουFiume ο βασιλιάς, με τη συμβουλή του Μουσολίνι, τον διόρισε πρίγκιπα του Montenevoso, το 1926 γεννήθηκε το σχέδιο της έκδοσης της "Opera Omnia" με την επιμέλεια του ίδιου του Gabriele- τα συμβόλαια με τον εκδοτικό οίκο "L' Oleandro" εξασφάλιζαν εξαιρετικά κέρδη, στα οποία προστέθηκαν οι επιδοτήσεις που χάρισε ο Μουσολίνι: ο D'Annunzio, εξασφαλίζοντας στο κράτος την κληρονομιά της βίλας στο Cargnacco, έλαβε χρηματοδότηση για να την κάνειμνημειακή κατοικία: έτσι γεννήθηκε το "Vittoriale degli Italiani", το έμβλημα του αμίμητου τρόπου ζωής του D'Annunzio. Στο Vittoriale, ο ηλικιωμένος Gabriele φιλοξένησε την πιανίστα Luisa Bàccara, την Elena Sangro, η οποία έμεινε μαζί του από το 1924 έως το 1933, και την Πολωνή ζωγράφο Tamara De Lempicka.

Ενθουσιασμένος με τον πόλεμο της Αιθιοπίας, ο D'Annunzio αφιέρωσε τον τόμο "Teneo te Africa" στον Mussolini.

Αλλά το πιο αυθεντικό έργο του τελευταίου D'Annunzio είναι το "Μυστικό βιβλίο", στο οποίο εμπιστεύεται σκέψεις και αναμνήσεις που γεννιούνται από μια εσωτερική απόσυρση και εκφράζονται σε αποσπασματική πρόζα. Το έργο μαρτυρεί την ικανότητα του ποιητή να ανανεώνεται καλλιτεχνικά ακόμη και στο κατώφλι του θανάτου του, ο οποίος επήλθε την 1η Μαρτίου 1938.