Biografie - Piraten en dames

Gabriele werd op 12 maart 1863 in Pescara geboren als zoon van Francesco D'Annunzio en Luisa de Benedictis en was de derde van vijf broers en zussen. Al op jonge leeftijd viel hij op tussen zijn leeftijdsgenoten door zijn intelligentie en vroegrijpe vaardigheden op het gebied van vrijen.

Zijn vader schreef hem in op de koninklijke kostschool Cicognini in Prato, een dure kostschool die bekend stond om zijn strenge en strenge studies. Hij was een rusteloze leerling, opstandig en onverdraagzaam tegenover de regels van de kostschool, maar leergierig, briljant, intelligent en vastbesloten om uit te blinken. In 1879 schreef hij een brief aan Carducci, waarin hij vroeg of hij de 'grote vate' van de Italiaanse poëzie een aantal van zijn verzen mocht sturen;In hetzelfde jaar publiceerde hij op kosten van zijn vader het werk 'Primo Vere', dat echter in beslag werd genomen door de kostschool Cicognini vanwege de buitensporig sensuele en schandalige accenten; het boek werd echter positief beoordeeld door Chiarini in de 'Fanfulla della Domenica'.

Aan het einde van zijn middelbare school studie behaalde hij zijn Baccalaureaat; maar hij keerde pas op 9 juli terug naar Pescara. Hij verbleef in Florence, bij Giselda Zucconi, bekend als Lalla, zijn eerste ware liefde; zijn passie voor 'Lalla' inspireerde de composities van 'Canto Novo'. In november 1881 verhuisde D'Annunzio naar Rome om naar de Faculteit voor Literatuur en Filosofie te gaan, maar hij dompelde zich enthousiast onder in literaire kringen.en journalistiek in de hoofdstad en verwaarloosde de universitaire studie.

Hij draagt bij aan Capitan Fracassa en Angelo Sommaruga's Cronaca Bizantina en publiceert hier de 'Canto Novo' en 'Terra Vergine' in mei 1882. Dit is ook het jaar van zijn huwelijk met de hertogin Maria Altemps Hordouin di Gallese, dochter van de eigenaars van het Altemps paleis, wiens salons de jonge D'Annunzio vaak bezocht. Het huwelijk wordt tegengewerkt door haar ouders, maar wordtHet is de moeite waard om te vermelden dat D'Annunzio al in deze tijd werd opgejaagd door schuldeisers, vanwege zijn buitensporig uitbundige levensstijl.

Zijn eerstgeboren zoon Mario werd geboren, terwijl de schrijver zijn samenwerking met de Fanfulla voortzette, zich meer bezighoudend met gewoontes en anekdotes over de salon maatschappij. In april 1886 werd zijn tweede zoon geboren, maar D'Annunzio hervond zijn artistieke en creatieve enthousiasme pas toen hij zijn grote liefde, Barbara Leoni, oftewel Elvira Natalia Fraternali, ontmoette tijdens een concert.

De relatie met Leoni creëerde nogal wat moeilijkheden voor D'Annunzio die, om zich te wijden aan zijn nieuwe passie, de roman, en om zijn familie problemen uit zijn hoofd te zetten, zich terugtrok in een klooster in Francavilla waar hij 'Il Piacere' in zes maanden uitwerkte.

In 1893 kreeg het echtpaar te maken met een proces wegens overspel, wat in aristocratische kringen alleen maar meer tegenwerking tegen de dichter gaf. Economische problemen spoorden D'Annunzio aan tot intens werk (naast de schulden die hij had gemaakt, kwamen die van zijn vader, die op 5 juni 1893 overleed, bij die van hemzelf).

Het nieuwe jaar begint weer in de eenzaamheid van het klooster, waar D'Annunzio de 'Triomf van de dood' uitwerkt. In september, terwijl hij in Venetië is, ontmoet hij Eleonora Duse, die hij al in Rome had benaderd als columniste voor de Tribuna. In de herfst vestigt hij zich in het villino Mammarella in Francavilla met Gravina en haar dochter en begint hij met de moeizame uitwerking van de roman 'De maagden van de dood'.rocks' die in serie verscheen in de Convite en daarna in een bundel in Treves met als datum 1896.

In de zomer van 1901 ontstond het drama 'Francesca da Rimini', hoewel deze jaren vooral gekenmerkt werden door de intense productie van de tekst van 'Alcyone' en de Laudi-cyclus.

In de zomer verhuisde D'Annunzio naar de Villa Borghese waar hij 'Figlia di Iorio' (Iorio's Dochter) uitwerkte. Het drama, dat werd opgevoerd in het Lirico in Milaan, was een groot succes dankzij de geweldige prestatie van Irma Gramatica.

Toen de gevoelens tussen Duse en D'Annunzio vervaagden en hun relatie uiteindelijk verzuurde, ontving de dichter Alessandra di Rudinì, weduwe Carlotti, in de Capponcina, een zomerresidentie, met wie hij een weelderige en mondaine levensstijl opbouwde en zijn literaire inspanningen verwaarloosde. De mooie Nike, zoals Di Rudinì werd genoemd, was verre van de nieuwe muze die hij begeerdehet snobisme van de dichter, waardoor hij in grote schulden raakte, wat later de imposante financiële crisis veroorzaakte. In mei 1905 werd Alessandra ernstig ziek, overweldigd door de ondeugd van morfine: D'Annunzio verzorgde haar liefdevol, maar na haar herstel verliet hij haar. De schok voor Nike was enorm, zo erg zelfs dat hij besloot zich terug te trekken in het kloosterleven. Een gekwelde relatie volgde daarna enDrama met Gravin Giuseppina Mancini, beschreven in het postume dagboek 'Solum ad Solam'. Immense economische moeilijkheden dwongen D'Annunzio Italië te verlaten en naar Frankrijk te reizen in maart 1910.

Belaagd door zijn schuldeisers vluchtte hij naar Frankrijk, waar hij in maart 1910 naartoe ging, vergezeld van zijn nieuwe liefde, de jonge Russische Natalia Victor de Goloubeff. Ook hij bracht er vijf jaar door, ondergedompeld in intellectuele sociale kringen. Zijn verblijf werd niet alleen verlevendigd door de Russische, maar ook door de schilderes Romaine Brooks, Isadora Duncan en de danseres Ida Rubinstein, aan wie hij het toneelstuk 'Lemartyre de Saint Sébastien', later op muziek gezet door het geweldige genie Debussy.

Het kanaal dat D'Annunzio in staat stelde om een artistieke aanwezigheid in Italië te behouden was Luigi Albertini's 'Il Corriere della sera' (waar, onder andere, de 'Faville del maglio' werden gepubliceerd). De Franse ballingschap was artistiek vruchtbaar. In 1912 componeerde hij de vers-tragedie 'Parisina', op muziek gezet door Mascagni; nadat hij had meegewerkt aan de film 'Cabiria' (door Pastrone) schreef hij deZijn eerste film werk, 'La crociata degli innocenti' (De kruistocht van de onschuldigen). Zijn Franse verblijf eindigde aan het begin van de oorlog, die D'Annunzio zag als een kans om de bovenmenselijke en esthetiserende idealen, tot dan toe toe toe toevertrouwd aan de literaire productie, uit te drukken door middel van actie.

Uitgezonden door de Italiaanse regering om het monument van de Duizend in Quarto in te wijden, keerde D'Annunzio op 14 mei 1915 terug naar Italië met een interventionistische en anti-regerings oratie. Nadat hij luidkeels de deelname aan de oorlog tegen het Oostenrijks-Hongaarse Rijk had gesteund, aarzelde hij niet om de dag na de verklaring de soldatenkleren aan te trekken. Hij nam dienst als luitenant bij de Lancieri di Novara enIn 1916 verliest hij door een vliegtuigongeluk zijn rechteroog; bijgestaan door zijn dochter Renata, in het 'kleine rode huis' in Venetië, brengt D'Annunzio drie maanden door in immobiliteit en duisternis, en componeert hij het gedenkwaardige en fragmentarische proza van de 'Notturno' op lijsten papier. Terugkerend naar de actie en verlangend naar heldhaftige gebaren, onderscheidt hij zich in de Beffa di Buccari en deDe 'soldaat' D'Annunzio, die de prijs voor militaire heldhaftigheid ontvangt, beschouwt de uitkomst van de oorlog als een verminkte overwinning. Hij is voorstander van de annexatie van Istrië en Dalmatië en gezien de onbeweeglijkheid van de Italiaanse regering besluit hij tot actie over te gaan: hij leidt de mars naar Fiume en bezet het op 12 september 1919. Na zijn militaire ervaring kiest D'Annunzio voorals zijn thuis de villa Cargnacco aan het Gardameer, redigeerde hij de publicatie van zijn meest recente werken, de al genoemde 'Notturno' en de twee delen van de 'Faville del maglio'.

D'Annunzio's relatie met het fascisme is niet goed gedefinieerd: in eerste instantie is hij gekant tegen de ideologie van Mussolini, maar later komt zijn steun voort uit gemakzucht, in overeenstemming met zijn fysieke en psychologische uitputting, en een elitaire en esthetiserende modus vivendi. Hij weigert dus niet de eerbetuigingen en het eerbetoon van het regime: in 1924, na de annexatie vanFiume de koning, geadviseerd door Mussolini, benoemde hem tot prins van Montenevoso, in 1926 werd het project van de "Opera Omnia" editie onder redactie van Gabriele zelf geboren; de contracten met de uitgeverij "L' Oleandro" garandeerden uitstekende winsten waaraan subsidies werden toegevoegd geschonken door Mussolini: D'Annunzio, die de staat verzekerde van de erfenis van de villa in Cargnacco, kreeg financiering om het eenmonumentale woning: zo ontstond de 'Vittoriale degli Italiani', het embleem van D'Annunzio's onnavolgbare levensstijl. In de Vittoriale ontving de bejaarde Gabriele de pianiste Luisa Bàccara, Elena Sangro, die van 1924 tot 1933 bij hem verbleef, en de Poolse schilderes Tamara De Lempicka.

Enthousiast over de Ethiopische oorlog droeg D'Annunzio het boek 'Teneo te Africa' op aan Mussolini.

Maar het meest authentieke werk van de laatste D'Annunzio is het 'Geheime Boek', waaraan hij reflecties en herinneringen toevertrouwt die geboren zijn uit een innerlijke terugtrekking en uitgedrukt in fragmentarisch proza. Het werk getuigt van het vermogen van de dichter om zichzelf artistiek te vernieuwen, zelfs op de drempel van zijn dood, die plaatsvond op 1 maart 1938.