Βιογραφία

• Παιδική και νεανική ηλικία
• Το λεωφορείο 2857
• Η διαδικασία
• Η κατάκτηση ενός δικαιώματος
• Η εμβληματική φιγούρα της Ρόζα Παρκς
• Το βιογραφικό βιβλίο

Ρόζα Παρκς ήταν μια Αμερικανίδα ακτιβίστρια. Η ιστορία τη θυμάται ως μια μορφή... σύμβολο του κινήματος για την πολιτικά δικαιώματα Αυτή, μια μαύρη γυναίκα, είναι διάσημη επειδή το 1955 σε ένα δημόσιο λεωφορείο αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε έναν λευκό άνδρα.

Ρόζα Παρκς

Τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας δεν είναι πάντοτε προνόμιο των μεγάλων ανδρών ή των μεγάλων γυναικών. Μερικές φορές η ιστορία περνάει και μέσα από απλοί πολίτες συχνά με απροσδόκητο και απρογραμμάτιστο τρόπο. Είναι ακριβώς η περίπτωση της Rosa Louise McCauley Αυτό ήταν το όνομά του κατά τη γέννησή του, η οποία έλαβε χώρα στο Τασκίγκι της Αλαμπάμα στις 4 Φεβρουαρίου 1913.

Παιδική και νεανική ηλικία

Η Ρόζα είναι κόρη του Τζέιμς και της Λιόνα ΜακΚόλεϊ. Η μητέρα της είναι δασκάλα δημοτικού- ο πατέρας της εργάζεται ως ξυλουργός. Σύντομα η μικρή οικογένεια μετακομίζει στο Πάιν Λέιβελ, μια πολύ μικρή πόλη στην Αλαμπάμα. Όλοι ζουν στο οικογενειακό αγρόκτημα. παππούδες και γιαγιάδες, πρώην σκλάβοι που η μικρή Ρόζα βοηθάει στη συγκομιδή του βαμβακιού.

Αυτές ήταν πολύ δύσκολες εποχές για τους μαύρους, όπως η Ρόζα και η οικογένειά της. Στα χρόνια από το 1876 έως το 1965, οι τοπικοί νόμοι επέβαλαν ένα σαφές διαχωρισμός όχι μόνο μεταξύ των μαύρων στην Αμερική, αλλά και για όλες τις άλλες φυλές, πλην των λευκών. Είναι μια πραγματική φυλετικός διαχωρισμός σε δημόσιους χώρους και σχολεία, αλλά και σε μπαρ, εστιατόρια, μέσα μαζικής μεταφοράς, τρένα, εκκλησίες, θέατρα και ξενοδοχεία.

Στη χώρα όπου ζει η οικογένεια ΜακΚόλεϊ, η βία και οι δολοφονίες κατά των μαύρων είναι ανεξέλεγκτες. Τα εγκλήματα συμβαίνουν στα χέρια των Κου Κλουξ Κλαν ρατσιστική μυστική κοινωνία (που ιδρύθηκε το 1866 στις νότιες πολιτείες, μετά το αμερικανικός πόλεμος της απόσχισης και την παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στους μαύρους).

Κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής: ακόμη και ο ηλικιωμένος παππούς της Ρόζας αναγκάζεται να πάρει τα όπλα για να υπερασπιστεί την οικογένειά του.

Μετά από λίγα χρόνια, η Ρόζα μετακόμισε στο Μοντγκόμερι για να φροντίσει τη μητέρα της, η οποία είχε κακή υγεία, και να φοιτήσει στο λύκειο.

Το λεωφορείο 2857

Η Ρόζα ήταν 18 ετών όταν παντρεύτηκε το 1931. Raymond Parks κουρέας και ακτιβιστής της NAACP ( Εθνική Ένωση για την Προώθηση των Έγχρωμων ), ένα κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Το 1940, εντάχθηκε επίσης στο ίδιο κίνημα, και γρήγορα έγινε η γραμματέας .

Το 1955 η Ρόζα ήταν 42 ετών και εργαζόταν ως ράφτρα σε ένα πολυκατάστημα στο Μοντγκόμερι.

Κάθε βράδυ παίρνει το λεωφορείο 2857 για το σπίτι του.

Την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, όπως κάθε βράδυ, η Ρόζα Παρκς επιβιβάζεται στο λεωφορείο. Είναι κουρασμένη και βλέποντας ότι όλες οι θέσεις που προορίζονται για τους μαύρους είναι κατειλημμένες, κάθεται σε ένα κενή θέση Μετά από λίγες μόνο στάσεις ανεβαίνει ένας λευκός άνδρας- ο νόμος ορίζει ότι η Ρόζα πρέπει να σηκωθεί και να του δώσει τη θέση της.

Η Ρόζα, ωστόσο, δεν υπαινίσσεται κάτι τέτοιο.

Ο οδηγός γίνεται μάρτυρας της σκηνής, υψώνει τη φωνή του και της απευθύνεται αυστηρά, επαναλαμβάνοντας ότι οι μαύροι πρέπει να παραχωρήσουν τη θέση τους στους λευκούς, καλώντας τη Ρόζα να μετακινηθεί στο πίσω μέρος του λεωφορείου.

Όλα τα μάτια των επιβατών είναι στραμμένα πάνω της. Οι μαύροι την κοιτούν με περηφάνια και ικανοποίηση- οι λευκοί αηδιάζουν.

Δείτε επίσης: Βιογραφία του Ted Kennedy

Χωρίς να τον ακούσει η Ρόζα, ο άνδρας υψώνει τη φωνή του και την αναγκάζει να σηκωθεί: εκείνη απαντά απλώς ένα απλό Όχι ", και συνεχίζει να παραμένει καθιστός.

Σε εκείνο το σημείο, ο οδηγός κάλεσε την αστυνομία, η οποία συνέλαβε τη γυναίκα μέσα σε λίγα λεπτά.

Η διαδικασία

Στη δίκη της 5ης Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, η Ρόζα Παρκς κηρύχθηκε ένοχος Ένας λευκός δικηγόρος, υπερασπιστής και φίλος των μαύρων, πληρώνει την εγγύησή της και της επιστρέφει την ελευθερία της.

Η είδηση της σύλληψης αναζωπυρώνει τα πνεύματα των Αφροαμερικανών. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προσπαθεί να οργανώσει μια ειρηνική διαδήλωση.

Jo Ann Robinson , επικεφαλής ενός συλλόγου γυναικών, έχει μια νικητήρια ιδέα: από εκείνη την ημέρα και μετά, κανείς από τη μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερι δεν θα επιβιβαστεί ποτέ ξανά σε λεωφορείο ή οποιοδήποτε άλλο μέσο μεταφοράς.

Ο πληθυσμός του Μοντγκόμερι έχει περισσότερους μαύρους από ό,τι λευκούς, οπότε είναι αναπόφευκτο να υποχωρήσει.

Η Ρόζα Παρκς το 1955. Πίσω της ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Η κατάκτηση ενός δικαιώματος

Παρά ταύτα, η αντίσταση διήρκεσε μέχρι τις 13 Δεκεμβρίου 1956. Ανώτατο Δικαστήριο δηλώνει αντισυνταγματικό και συνεπώς παράνομος διαχωρισμός των μαύρων στα μέσα μαζικής μεταφοράς .

Δείτε επίσης: Βιογραφία του Vince Papale

Για τη Ρόζα Παρκς και την οικογένειά της, ωστόσο, αυτή η νίκη τους κόστισε ακριβά:

• απώλεια εργασίας,
• πολυάριθμες απειλές,
• συνεχείς προσβολές.

Η μόνη διέξοδος γι' αυτούς είναι η μετεγκατάσταση, οπότε αποφασίζουν να μετακομίσουν στο Ντιτρόιτ.

Η εμβληματική φιγούρα της Ρόζα Παρκς

Οι νόμοι περί φυλετικού διαχωρισμού καταργούνται οριστικά στις 19 Ιουνίου 1964 .

Η Ρόζα Παρκς θεωρείται δικαίως η γυναίκα που με την Όχι έγραψε ιστορία για τα δικαιώματα των μαύρων στην Αμερική.

Στους μεταγενέστερους αγώνες του συμπορεύτηκε με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων και τη χειραφέτηση όλων των μαύρων.

Στη συνέχεια, η Parks αφιέρωσε τη ζωή της στον κοινωνικό τομέα: το 1987 ίδρυσε το "Rosa and Raymond Parks Institute of Self-Development", το οποίο έχει ως στόχο να βοηθήσει οικονομικά τους μη προνομιούχους φοιτητές να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον την προσκάλεσε στον Λευκό Οίκο το 1999 για να της απονείμει τιμητική διάκριση. Με την ευκαιρία αυτή την περιέγραψε ως εξής:

Η μητέρα του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα ( Η μητέρα του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα Υπερασπίστηκε τα δικαιώματα όλων και την αξιοπρέπεια της Αμερικής.

Στο Μοντγκόμερι, όπου υπήρχε η περίφημη στάση λεωφορείου 2857, ο δρόμος Λεωφόρος Cleveland μετονομάζεται σε Λεωφόρος Ρόζα Παρκς .

Το 2012, Μπαράκ Ομπάμα φωτογραφίζεται συμβολικά ως ο πρώτος μαύρος Αμερικανός πρόεδρος, στο ιστορικό λεωφορείο , που αγοράστηκε από την Μουσείο Henry Ford του Ντίρμπορν.

Μεταξύ των πολλών βραβείων που έχει λάβει στη ζωή του είναι το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας (Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας), το οποίο μαζί με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου αποτελούν το υψηλότερο παράσημο των ΗΠΑ.

Η Ρόζα Παρκς πέθανε στο Ντιτρόιτ στις 24 Οκτωβρίου 2005.

Το βιογραφικό βιβλίο

Ένα βράδυ, στις αρχές Δεκεμβρίου του 1955, καθόμουν σε μια από τις μπροστινές θέσεις του "έγχρωμου" τμήματος ενός λεωφορείου στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Οι λευκοί κάθονταν στο τμήμα που ήταν αποκλειστικά γι' αυτούς. Άλλοι λευκοί επιβιβάστηκαν, καταλαμβάνοντας όλες τις θέσεις του τμήματός τους. Σε αυτό το σημείο, εμείς οι μαύροι έπρεπε να παραδώσουμε τις θέσεις μας. Αλλά εγώ δεν κουνήθηκα. Ο οδηγός, ένας λευκός άνδρας, είπε: "Δώστε μου τις θέσειςΔεν σηκώθηκα. Είχα κουραστεί να υποκύπτω στους λευκούς.

"Θα σας συλλάβω", είπε ο οδηγός.

"Το δικαιούται", απάντησα.

Έφτασαν δύο λευκοί αστυνομικοί. Ρώτησα τον έναν από αυτούς: "Γιατί μας κακομεταχειρίζεστε έτσι;".

Εκείνος απάντησε: "Δεν ξέρω, αλλά ο νόμος είναι νόμος και είστε υπό κράτηση".

Έτσι αρχίζει το βιβλίο "Η ιστορία μου: Μια θαρραλέα ζωή", που έγραψε η Ρόζα Παρκς (μαζί με τον συγγραφέα Τζιμ Χάσκινς) και εκδόθηκε το 1999, μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα εδώ .