بیوگرافی • داستانهای صورتی

حتی امروز، سالها پس از فرار سید بارت دیوانه که جای او را گرفت، دیوید گیلمور ، نجیب زاده ای خوش اخلاق و رویایی گیتاریست Pink Floyd ، گروه اسطوره‌ای روانگردان که مسئول شاهکارهای بی‌شماری است، با تصویری که در عکس‌های دهه 60 داریم، در تضاد است. گروهی که مجبور به انشعاب های مختلفی شدند، از جمله ریک رایت ضد زنگ (در سال 1979)، که سپس به دلایل مرموز بازگشت. نتیجه این است که اکنون گروه افسانه‌ای چیزی بیش از یک گروه سه‌گانه به نظر نمی‌رسد که کم و بیش خسته خود را بین یک کنسرت و کنسرت دیگر می‌کشاند و افتخارات گذشته را تعقیب می‌کند. احساسی که بسیاری دارند، حتی اگر بسیاری دیگر ممکن است با این قضاوت موافق نباشند.

دیوید جان گیلمور، متولد 6 مارس 1946 در کمبریج، انگلستان، دوست خوب دوران کودکی بارت بود که در دوران مدرسه نواختن گیتار را با او آموخت. در اوایل سال 1962 آنها در طول تمرینات گروه او "Mottoes" با هم دوتایی می کردند، که مانند برف در آفتاب ذوب می شد تا جایی برای تجربه با گروه های محلی مختلف مانند "Ramblers" یا "Jokers wild" باز شود.

زمانی که او در پینک فلوید هنوز جوان اما از قبل مشهور بود، مسیری تعیین کننده پیدا کرد. تاریخ ورود او به سال 1968 است که در حین ضبط دیسک "یک بشقاب پر از اسرار"جایگزین بارت مات و مبهوت می شود که ظاهراً نمی تواند موفقیتی را که برای گروه سرمایه گذاری کرده بود و به دلیل مشکلات روحی جدی از خود بیگانه شده بود، کنترل کند.

از آن لحظه به بعد، گروه در تلاش برای جذب شوک خروج بارت، خلاق، دستخوش دگردیسی های سبکی مختلفی شد. افسار مدیریت هنری دقیقاً به دست گیلمور و راجر واترز نوازنده باس می‌رود که هر دو خود را به شهود موسیقی قابل توجهی نشان می‌دهند. تصادفی نیست که موفقیت های تجاری بزرگ پینک فلوید به همان اندازه به دلیل امضای این دو است.

رویدادهای عذاب‌آور گروه باید با جزئیات بیان شود، اما اینها به خودی خود تاریخ را می‌سازند. نیازی به ذکر نیست که چگونه زنگ خاصی بین برخی از اعضای گروه دود شد: یک حالت عاطفی که سپس به جدایی توسط راجر واترز انجامید که تصمیم گرفت به تنهایی یک ماجراجویی هنری را آغاز کند.

در طول سال‌های پر دردسر که با آن رویدادها مشخص شد، گیلمور نیز دست خود را در یک حرفه انفرادی امتحان کرد. او اولین حضور خود را با این لباس جدید در سال 1978 با آلبومی به همین نام که در لحظات خالی تولید پینک فلوید ساخته شد، انجام داد. با این حال، این آلبوم موفقیت خوبی داشت و برای مدت طولانی در نمودارهای بریتانیا و آمریکا باقی ماند.

در سال 1984 "درباره چهره" منتشر شد، آلبوم دوم به تنهایی امضا شد و چندان موفق نبود. با این حال در همان سال دیوید گیلمور دابل می کنددر همکاری های متعدد: او ابتدا در کنسرت به عنوان مهمان با برایان فری نواخت، سپس آلبوم "Bete noire" را همراه با موسیقی سابق راکسی ضبط کرد. بعدها با گریس جونز در آلبوم "Slave to the Rhythm" بازی می کند.

با این حال، گیتاریست عالی ناراضی است. او می خواهد به طور مستقل به برخی از ایده های موسیقایی خود جوهره بدهد و به همین دلیل گروهی را با درامر سیمون فیلیپس تشکیل می دهد. تجربه منفی است و در سال 1986، با توافق با میسون، تصمیم می گیرد به تورهایی که در حال انجام بود با نام احیا شده پینک فلوید ادامه دهد: در انتظار ضبط های جدید و رکوردهای جدید است.

در اینجا راجر واترز برای اعتراض، پر از خشم پر جنب و جوش ظاهر می شود، و بنابراین از آن لحظه نبرد حقوقی پایان ناپذیر بین نوازنده سابق باس و بقیه گروه (به رهبری دیوید گیلمور) برای استفاده انحصاری آغاز می شود. از علامت تجاری " Pink Floyd ".

در همان زمان، ریچارد رایت نیز از ضبط های اعلام شده جدا شد، تا جایی که اغلب با نوازندگان گذری جایگزین می شد.

در سال 1986، میسون و گیلمور، غیرقابل توقف، "A momentary lapse of reason" را از طرف پینک فلوید ضبط کردند که حاوی تک آهنگ های موفقی مانند "On the turning away"، "Learning to fly" و "Sorrow" بود. تا حدی این بازگشتی است به موسیقیایی آلبوم هایی مانند "کاش اینجا بودی"، حتی اگر نبوغ گذشته به نظر دور باشد. فروش خوب است و در کل آلبوم خوب استساخته شده، با گیتار گیلمور که هنوز هم قادر به خلق فضاهای رویایی و خاطره انگیز است.

در سال 1987 رایت فعالانه دوباره به گروه ملحق شد و پینک فلوید (یا حداقل آنچه از آن باقی مانده است) یک تور بزرگ پر از جلوه های ویژه و راه حل های دیدنی را آغاز می کند که حدود چهار سال به طول انجامید و با هجوم عظیم مردم مشخص شد. (بله محاسبه می کند که چیزی در حدود شش میلیون بلیط خریداری شده است)، گواهی می دهد که در قلب طرفداران گذشته، هر چند باشکوه، آرام آرام جای خود را به سبک جدید، شاید کمتر رویایی اما آرام تر پینک فلوید داده است.

در سال 2006 آلبوم انفرادی دیوید گیلمور با عنوان "On an Island" منتشر شد که در آن علاوه بر همسرش Polly Samson ، نویسنده بسیاری از آثار اشعار، دوستان همکاری گراهام نش، دیوید کراسبی، رابرت وایات، فیل مانزانرا. پولی همچنین یک روزنامه نگار و نویسنده است. اولین رمان او که در ایتالیا منتشر شد (دومین رمان حرفه ای او) با عنوان "لا مهربانی" است.

اثر انفرادی جدید در سال 2015 وارد بازار می شود و عنوان آن "Rattle That Lock" است. در آهنگ "In Any Tongue" پسرش گابریل گیلمور (در اولین کار خود) قطعات پیانو را می نوازد. در آهنگ "امروز"، همسرش پولی (که متن ترانه را نوشته است) صدای خود را به امانت می گذارد.