Βιογραφία - Pink stories

Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την αποχώρηση του διαταραγμένου Syd Barrett, τη θέση του οποίου πήρε, David Gilmour , ένας κύριος με καλοκάγαθο πρόσωπο και ανέμελο αέρα, που έρχεται σε τόσο μεγάλη αντίθεση με την εικόνα που έχουμε μέσα από φωτογραφίες της δεκαετίας του 1960, είναι ο κιθαρίστας του Pink Floyd Αυτή η θρυλική ψυχεδελική μπάντα, υπεύθυνη για αμέτρητα αριστουργήματα, έχει υποστεί αρκετές διασπάσεις, συμπεριλαμβανομένου του ανοξείδωτου Rick Wright (το 1979), ο οποίος έκτοτε επέστρεψε για μυστηριώδεις λόγους- η συνέπεια είναι ότι η θρυλική μπάντα δεν φαίνεται πλέον να είναι τίποτα περισσότερο από ένα τρίο που λίγο πολύ σέρνει κουρασμένα τα πόδια του μεταξύ των συναυλιών, κυνηγώντας τις δόξες του παρελθόντος. Μια αίσθηση πουέχουν πολλοί, αν και πολλοί άλλοι μπορεί να διαφωνούν με αυτή την κρίση.

Ο David Jon Gilmour, γεννημένος στις 6 Μαρτίου 1946 στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας, ήταν καλός παιδικός φίλος του Barrett, με τον οποίο έμαθε να παίζει κιθάρα στα σχολικά του χρόνια. Ήδη από το 1962 έκαναν ντουέτο μαζί κατά τη διάρκεια των προβών του γκρουπ "Mottoes", το οποίο διαλύθηκε σαν το χιόνι στον ήλιο για να δώσει τη θέση του σε εμπειρίες με διάφορα τοπικά γκρουπ όπως οι "Ramblers" ή οι "Jokers wild".

Η καριέρα του πήρε καθοριστική τροπή όταν εντάχθηκε στους νεαρούς ακόμα αλλά ήδη διάσημους Pink Floyd. Εντάχθηκε το 1968, όταν, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ "A Saucerful of Secrets", αντικατέστησε τον μπερδεμένο Barret, ο οποίος προφανώς δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την επιτυχία που είχε ξεπεράσει το συγκρότημα και είχε αποξενωθεί από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Έκτοτε, το συγκρότημα υπέστη διάφορες στιλιστικές μεταμορφώσεις σε μια προσπάθεια να απορροφήσει το σοκ της αποχώρησης του δημιουργού Barrett. Τα ηνία της καλλιτεχνικής ηγεσίας πέρασαν κατευθείαν στα χέρια του Gilmour και του μπασίστα Roger Waters, οι οποίοι αποδείχθηκαν προικισμένοι με αξιοσημείωτη μουσική διαίσθηση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλες εμπορικές επιτυχίες των Pink Floyd οφείλονται εξίσου στηνυπογραφή των δύο.

Θα μπορούσε να γίνει λεπτομερής αναφορά στην ταραχώδη ιστορία του συγκροτήματος, αλλά αυτά είναι μια ιστορία από μόνα τους. Περιττό να πούμε ότι υπήρχε ένα ορισμένο ποσοστό κακής αίματος μεταξύ ορισμένων μελών του συγκροτήματος, μια συναισθηματική κατάσταση που οδήγησε στη διάλυση του Roger Waters και στην απόφασή του να ξεκινήσει μια καλλιτεχνική περιπέτεια μόνος του.

Στα ταραγμένα χρόνια που σημαδεύτηκαν από αυτά τα γεγονότα, ο Gilmour δοκίμασε και τη σόλο καριέρα του. Έκανε το ντεμπούτο του με αυτή τη νέα ιδιότητα το 1978 με ένα ομώνυμο άλμπουμ που συνέθεσε κατά τη διάρκεια των κενών στην παραγωγή των Pink Floyd. Το άλμπουμ ήταν παρ' όλα αυτά επιτυχημένο και παρέμεινε στα βρετανικά και αμερικανικά charts για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το 1984 κυκλοφόρησε το 'About face', ένα δεύτερο άλμπουμ με δική του υπογραφή, το οποίο γνώρισε μικρή επιτυχία. Ωστόσο, την ίδια χρονιά οι David Gilmour Ασχολήθηκε με πολλές συνεργασίες: έπαιξε για πρώτη φορά σε συναυλία ως προσκεκλημένος με τον Bryan Ferry, στη συνέχεια ηχογράφησε το άλμπουμ "Bete noire" με τους πρώην Roxy Music- αργότερα έπαιξε με την Grace Jones στο άλμπουμ "Slave to the rhythm".

Ωστόσο, ο μεγαλειώδης κιθαρίστας είναι δυσαρεστημένος. Θέλει να δώσει υπόσταση σε κάποιες από τις μουσικές του ιδέες μόνος του και έτσι σχηματίζει μια μπάντα με τον ντράμερ Simon Phillips. Η εμπειρία είναι αρνητική και το 1986, σε συμφωνία με τον Mason, αποφασίζει να συνεχίσει τις περιοδείες με το επαναπροσδιορισμένο όνομα Pink Floyd: νέες ηχογραφήσεις και άλμπουμ είναι στα σκαριά.

Έρχεται ο Roger Waters, γεμάτος ζωηρή αγανάκτηση, να διαμαρτυρηθεί, και έτσι αρχίζει η ατελείωτη δικαστική διαμάχη μεταξύ του πρώην μπασίστα και του υπόλοιπου συγκροτήματος (με επικεφαλής τον David Gilmour), για την αποκλειστική χρήση του εμπορικού σήματος Pink Floyd ".

Ταυτόχρονα, ο Richard Wright αποσύρθηκε και από τις προαναγγελθείσες ηχογραφήσεις, σε σημείο που συχνά αντικαταστάθηκε από άλλους οργανοπαίκτες στο πέρασμα.

Το 1986, ο Mason και ο Gilmour, ασταμάτητοι, ηχογράφησαν το "A Momentary Lapse of Reason" με το όνομα Pink Floyd, το οποίο περιείχε επιτυχίες όπως τα "On the Turning Away", "Learning to Fly" και "Sorrow". Εν μέρει, πρόκειται για μια επιστροφή στη μουσικότητα άλμπουμ όπως το "Wish You Were Here", αν και η λάμψη του χθες φαίνεται να λείπει. Οι πωλήσεις ήταν καλές και το άλμπουμ αποδείχθηκε καλά μελετημένο, με τοΗ κιθάρα του Gilmour εξακολουθεί να είναι ικανή να δημιουργεί ονειρικές, υποβλητικές ατμόσφαιρες.

Το 1987, ο Ράιτ επανήλθε ενεργά στο γκρουπ και οι Pink Floyd (ή τουλάχιστον ό,τι είχε απομείνει από αυτό) ξεκίνησαν μια μεγάλη περιοδεία γεμάτη ειδικά εφέ και θεαματικές λύσεις, που διήρκεσε περίπου τέσσερα χρόνια και σημαδεύτηκε από μια τεράστια εισροή κόσμου (υπολογίζεται ότι έξι εκατομμύρια εισιτήρια κόπηκαν), αποδεικνύοντας ότι στις καρδιές των οπαδών το παρελθόν, όσο ένδοξο κι αν είναι, έχειέδωσε σιγά σιγά τη θέση του στο νέο, ίσως λιγότερο οραματικό αλλά πιο γαλήνιο στυλ των Pink Floyd.

Το 2006, το σόλο άλμπουμ του David Gilmour με τίτλο "Σε ένα νησί", στο οποίο, εκτός από τη σύζυγό του Polly Samson συγγραφέας πολλών από τους στίχους, συνεργάστηκε με τους φίλους Graham Nash, David Crosby, Robert Wyatt, Phil Manzanera. Η Polly είναι επίσης δημοσιογράφος και συγγραφέας- το πρώτο της μυθιστόρημα που εκδόθηκε στην Ιταλία (το δεύτερο της καριέρας της) έχει τίτλο "La gentilezza".

Η νέα του σόλο δουλειά έφτασε το 2015 και έχει τίτλο "Rattle That Lock". Στο κομμάτι "In Any Tongue", ο γιος του Gabriel Gilmour (που κάνει το ντεμπούτο του) παίζει τα μέρη του πιάνου. Στο κομμάτι "Today", η σύζυγός του Polly (που έγραψε τους στίχους) δανείζει τη φωνή της.