Βιογραφία - Χρονικά από το σουρεαλιστικό

Ο Dino Buzzati γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1906 στο San Pellegrino, κοντά στο Belluno. Από μικρή ηλικία εκδηλώθηκαν μέσα του τα ενδιαφέροντα, τα θέματα και τα πάθη του μελλοντικού συγγραφέα, στα οποία θα παραμείνει πιστός σε όλη του τη ζωή: η ποίηση, η μουσική (σπούδασε βιολί και πιάνο, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο μέλλον θα έγραφε και μερικά λιμπρέτα όπερας), το σχέδιο και τα βουνά, ο αληθινός του σύντροφος.παιδική ηλικία, στον οποίο είναι αφιερωμένο και το πρώτο του μυθιστόρημα, "Ο Βαρνάβος των βουνών".

Όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών, έμεινε ορφανός από τον αγαπημένο του πατέρα, ο οποίος πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος. Το γεγονός αυτό αναστάτωσε τόσο πολύ τον νεαρό Μπουζάτι, ώστε για μεγάλο χρονικό διάστημα ζούσε με την εμμονή ότι θα προσβληθεί από την ίδια ασθένεια. Μετά τις κανονικές του σπουδές, στις οποίες αποδείχθηκε καλός και επιμελής, αλλά τίποτα περισσότερο, πήγε στους στρατώνες της πόλης του για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία: έξι μήνεςτης σχολής εκπαιδευόμενων αξιωματικών, τρεις μήνες ως υπαξιωματικός (λοχίας) και τέσσερις μήνες ως ανθυπολοχαγός.

Εκκολαπτόμενος συγγραφέας, από τα νεανικά του χρόνια κρατούσε ημερολόγιο στο οποίο σημείωνε απόψεις και γεγονότα. Μάλιστα, η επιθυμία και το όνειρο να αφιερωθεί επαγγελματικά σε οποιαδήποτε εργασία που περιλάμβανε τη συγγραφή διαμορφωνόταν όλο και περισσότερο μέσα του. Τον έλκυε πολύ η δημοσιογραφία, για παράδειγμα, και τον Ιούλιο του 1928, πριν ακόμη ολοκληρώσει τις νομικές του σπουδές, εντάχθηκε στοΜετά την αποφοίτησή του, ωστόσο, άρχισε να συνεργάζεται με την εβδομαδιαία εφημερίδα "Il popolo di Lombardia" και λίγο αργότερα εξέδωσε το προαναφερθέν "Barnabo delle montagne", το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Η ίδια τύχη, δυστυχώς, δεν είχε και το δεύτερο αφηγηματικό έργο του, "Il segreto del Bosco Vecchio", το οποίο αντιμετωπίστηκε με ουσιαστική αδιαφορία.

Τον Ιανουάριο του 1939 παρέδωσε το χειρόγραφο του αριστουργήματός του, του πιο αγαπημένου και γνωστού του βιβλίου, "Η έρημος των Τατάρων", που έμελλε να γίνει έμβλημα της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Το μυθιστόρημα είναι η ιστορία ενός νεαρού στρατιώτη, του Τζιοβάνι Ντρόγκο, που ξεκινά τη σταδιοδρομία του στο φρούριο Μπαστιάνι, το οποίο στέκεται απομονωμένο στην άκρη ενός φανταστικού βασιλείου σε μια απροσδιόριστη εποχή. ΑνΑρχικά, για τον Ντρόγκο, αυτό το φρούριο είναι ένα κλειστό, αφιλόξενο μέρος που δεν του προσφέρει κανένα μέλλον, αλλά όσο περνάει ο καιρός, το συνηθίζει, μέχρι που δεν θέλει (και δεν μπορεί) να το εγκαταλείψει, τόσο λόγω της απώλειας της επαφής με τον υπόλοιπο κόσμο, όσο και λόγω της συνεχούς ελπίδας ότι μια μέρα οι Τάταροι, από την έρημο, θα επιτεθούν στο φρούριο. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι σε ένα τέτοιο μυθιστόρημα είναι θεμελιώδεςαλληγορία που αναπτύσσεται εκεί, αν και η αληθοφάνεια των καταστάσεων και η προσεκτική περιγραφή των χαρακτήρων που γίνονται σχεδόν τύποι δεν εγκαταλείπονται ποτέ.

Η ζωή του Ντρόγκο συμβολίζει την ανθρώπινη ζωή, η οποία πιέζεται από το πέρασμα του χρόνου και τη μοναξιά, σε έναν κόσμο, που αντιπροσωπεύεται από το φρούριο, αποτελούμενο από παράλογους νόμους και μάταιες ελπίδες. Ένα άλλο σημείο που τονίζει ο Μπουζάτι είναι το πώς οι άνθρωποι συνεχίζουν να εξαπατούν τον εαυτό τους: ο Ντρόγκο επαναλαμβάνει συνεχώς στον εαυτό του ότι "το σημαντικό είναι να αρχίσουμε" και συνεχίζει να αυξάνει τις ελπίδες του, παρόλο πουΟ Buzzati φαίνεται να μας λέει, με αυτό το μυθιστόρημα, ότι είναι καλύτερο για τον άνθρωπο να επιθυμεί λίγα, να ξέρει να είναι ικανοποιημένος, επειδή ο κόσμος, το παιχνίδι της ζωής, παραχωρεί λίγα και είναι έτοιμος να διαψεύσει τις πιο παράτολμες ή ευγενείς φιλοδοξίες.

Ο πρώτος αναγνώστης που παρέλαβε το χειρόγραφο ήταν ο φίλος του Arturo Brambilla, ο οποίος, μετά από μια ενθουσιώδη ανάγνωση, το παρέδωσε στον Leo Longanesi, ο οποίος ετοίμαζε μια νέα συλλογή για το Rizzoli με τίτλο "Sofà delle Muse". Μετά από σύσταση του Indro Montanelli, ο τελευταίος συμφώνησε στη δημοσίευσή του- ωστόσο, σε μια επιστολή του, ο Longanesi παρακάλεσε τον συγγραφέα να αλλάξει τον αρχικό τίτλο σε "Το φρούριο", προκειμένου νανα αποφύγει κάθε υπαινιγμό για τον επικείμενο πόλεμο. Στη συνέχεια ο Μπουζάτι επιβιβάστηκε στη Νάπολη στο πλοίο Colombo και αναχώρησε για την Αντίς Αμπέμπα, ως δημοσιογράφος και φωτορεπόρτερ, ειδικός ανταποκριτής της "Corriere della Sera". Ήταν 1939 και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν προ των πυλών. Τον επόμενο χρόνο, μάλιστα, έφυγε από το ίδιο λιμάνι ως πολεμικός ανταποκριτής στο καταδρομικό Fiume. Συμμετείχε ωςμάρτυρας, στις μάχες του Capo Teulada και του Capo Matapan και στη δεύτερη μάχη της Σύρτης, στέλνοντας τα άρθρα του στην εφημερίδα. Ήταν επίσης το "Χρονικό των αξιομνημόνευτων ωρών" του που εμφανίστηκε στην πρώτη σελίδα της "Corriere della Sera" στις 25 Απριλίου 1945, την Ημέρα της Απελευθέρωσης.

Το 1949 εκδόθηκε ο τόμος διηγημάτων "Φόβος στη Σκάλα", ενώ τον Ιούνιο του ίδιου έτους στάλθηκε από την "Corriere della Sera" για να παρακολουθήσει το Giro d'Italia. Το 1950, ο εκδότης Neri Pozza της Βιτσέντζα τύπωσε την πρώτη έκδοση των 88 κομματιών του "In quel preciso momento", μια συλλογή σημειώσεων, διηγημάτων και αποσπασμάτων, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, ο τόμος διηγημάτων "Il crollo dellaBaliverna", με την οποία κέρδισε, ex aequo με τον Cardarelli, το Premio Napoli.

Τον Ιανουάριο του 1957 αντικαθιστά προσωρινά τον Λεονάρντο Μποργκέζε στη θέση του κριτικού τέχνης της "Corriere". Εργάζεται επίσης για την "Domenica del Corriere", ασχολούμενος κυρίως με τους τίτλους και τις λεζάντες. Συνθέτει μερικά ποιήματα, τα οποία θα αποτελέσουν μέρος του ποιήματος "Captain Pic". Το 1958 εκδίδονται οι "Ζωγραφισμένες ιστορίες", που παρουσιάζονται με την ευκαιρία της προσωπικής έκθεσης ζωγραφικής του συγγραφέα που εγκαινιάζεται στις 21Νοέμβριο στην γκαλερί Re Magi στο Μιλάνο.

Στις 8 Ιουνίου 1961 πέθανε η μητέρα του και δύο χρόνια αργότερα έγραψε το εσωτερικό χρονικό αυτής της κηδείας στο ελζεβίρο "I due autisti" (Οι δύο οδηγοί). Ακολούθησαν χρόνια ταξιδιών ως ανταποκριτής εφημερίδων. Στις 8 Δεκεμβρίου 1966 παντρεύτηκε την Almerina Antoniazzi, τη γυναίκα που, έστω και από μακριά και σε μυθιστορηματική προοπτική, τον είχε εμπνεύσει να γράψει το βασανιστικό "Un amore" (Μια ιστορία αγάπης).

Το 1970, του απονεμήθηκε το βραβείο δημοσιογραφίας "Mario Massai" για τα άρθρα που δημοσίευσε στην εφημερίδα "Corriere della Sera" το καλοκαίρι του 1969, σχολιάζοντας την κάθοδο του ανθρώπου στη Σελήνη. Στις 27 Φεβρουαρίου 1971, παρουσιάστηκε στην Τεργέστη η όπερα του Mario Buganelli με τίτλο "Fontana", βασισμένη στο διήγημα "Non aspettavamo altro".

Ο εκδοτικός οίκος Garzanti δημοσίευσε, με πρόσθετες λεζάντες, τις πρώην φωτογραφίες που ζωγράφισε ο Buzzati "I miracoli di Val Morel", ενώ ο Mondadori εξέδωσε τον τόμο διηγημάτων και δοκιμίων "Le notti difficili".

Εν τω μεταξύ, συνέχισε επίσης τη δραστηριότητά του ως ζωγράφος και εικονογράφος, ένα υπόγειο πάθος που δεν εγκατέλειψε ποτέ. Παρά την ουσιαστικά ερασιτεχνική του προσέγγιση, οι πίνακές του εκτιμήθηκαν ωστόσο από τους θαυμαστές του και του αφιερώθηκαν αρκετές εκθέσεις.

Αντιθέτως, ήταν το 1971 όταν άρχισε να αισθάνεται τα συμπτώματα της ασθένειας (όγκος στο πάγκρεας, όπως και ο πατέρας του) που θα οδηγούσε στο θάνατό του.

Τον Οκτώβριο εκθέτει στην Galleria Castello στο Τρέντο και τον Νοέμβριο στην Galleria Lo Spazio στη Ρώμη. Παρουσιάζεται ο τόμος "Buzzati, pittore", που περιέχει κρίσεις κριτικών, συγγραφέων και δημοσιογράφων, και ο Garzanti εκδίδει το "I miracoli di Val Morel", ενώ ο Mondadori δημοσιεύει την τελευταία του συλλογή διηγημάτων και elzeviri.

Μια σειρά συναντήσεων με τον Yves Panafieu κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και οι ηχογραφήσεις αυτών των συνομιλιών αποτελούν τη βάση του βιβλίου-συνέντευξης "Dino Buzzati: un autoritratto" (Dino Buzzati: μια αυτοπροσωπογραφία), το οποίο θα εκδοθεί το 1973 από τον εκδοτικό οίκο Mondadori.

Στις 8 Δεκεμβρίου ο Buzzati εισήλθε σε κλινική και πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 1972.