Βιογραφία - Έρχομαι κι εγώ, όχι εσύ

Ο Enzo Jannacci γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 3 Ιουνίου 1935. Παρά την παράξενη και εξωφρενική δημόσια εικόνα του, ο Jannacci ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη αυστηρότητα και ανθρώπινη ευαισθησία. Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, ειδικεύτηκε στη γενική χειρουργική, ασκώντας το επάγγελμα του χειρουργού ακόμη και όταν, φιλήσυχος από την επιτυχία, θα μπορούσε να είχε αφήσει τα πάντα πίσω του.

Η μουσική του κατάρτιση δεν ήταν επίσης αδιάφορη. Παράλληλα με την επιστημονική του ωρίμανση και τις πανεπιστημιακές του σπουδές, παρακολούθησε το ωδείο, αποκτώντας δίπλωμα πιάνου, δίπλωμα αρμονίας, σύνθεσης και διεύθυνσης.

Σπούδασε επίσης με τον Maestro Centernieri, δάσκαλο των πιο διάσημων Ιταλών "ενορχηστρωτών".

Στις πρώτες του εμπειρίες συγκαταλέγονται εκείνες της Santa Tecla, του ναού του rock'n'roll στο Μιλάνο, όπου έπαιξε μαζί με τον Tony Dallara, τον Adriano Celentano και τον μεγάλο του φίλο Giorgio Gaber.

Όμως η καλλιτεχνική φύση αυτού του μεγάλου Μιλανέζου τον οδήγησε στην εξερεύνηση ενός κόσμου που μόνο αυτός ήταν σε θέση να σκιαγραφήσει με απαράμιλλη ειρωνεία και ποιητική φλέβα: εκείνου των αποκτηνωμένων ή του παλιού Μιλάνου, του κόσμου του πνεύματος αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει τον Βορρά και των παλιών ταβερνών που κατοικούνται από αισιόδοξους και γνήσιους χαρακτήρες.

Ήταν στο παγκοσμίου φήμης Ντέρμπι του Μιλάνου, μια σκηνή όπου γινόταν περισσότερο καμπαρέ παρά μουσική, όπου έδειξε για πρώτη φορά τις ικανότητές του ως διασκεδαστής. Αυτό το παρατήρησε και ο Ντάριο Φο, ο οποίος έφερε τον νεαρό Enzo Jannacci Μια πολύ σημαντική εμπειρία, η οποία αναμφίβολα τον οδήγησε προς μια μεγαλύτερη περιγραφή των τραγουδιών του (πολλά από τα οποία έχουν πολύ "θεατρικό" χαρακτήρα).

Εν ολίγοις, ο Jannacci σίγουρα δεν ξέχασε τη μουσική, τη μεγάλη του αγάπη, και με μια δισκογραφική παραγωγή είκοσι περίπου άλμπουμ, μυριάδες 45άρια (πρώτος δίσκος "L'ombrello di mio fratello", 1959), πιστοποιεί ποσοτικά και ποιοτικά τη σημαντική παρουσία του στο πανόραμα της ιταλικής τραγουδοποιίας.

Έτσι γεννήθηκαν τα "22 τραγούδια", ένα ιστορικό ρεσιτάλ, το οποίο άνοιξε επίσης το δρόμο για δισκογραφικές επιτυχίες (Vengo anch'io, no tu no - Giovanni telegrafista - κ.λπ.), αλλά πάνω απ' όλα εγκαινίασε ιστορικά τραγούδια για την ιταλική κουλτούρα του τραγουδιού: σκεφτείτε μόνο το "L'Armando" και τη "Veronica" για να αναφέρουμε τα πιο γνωστά.

Στο μουσικό κομμάτι, θα πρέπει να σημειωθούν οι εμπειρίες του Jannacci ως συνθέτη soundtrack. Για τον κινηματογράφο, αναφέρουμε το "Romanzo popolare" του Monicelli, το "Saxofone" του Renato Pozzetto και με τον ίδιο, το "Pasqualino settebellezze", το οποίο του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερου soundtrack το 1987, και το "Piccoli equivoci" του Ricky Tognazzi.

Για το θέατρο, πολυάριθμα έργα ακόμη και εκτός αυτών που έχει ερμηνεύσει, όπως το "La tappezzeria", γραμμένο σε τέσσερα χέρια με τον Beppe Viola, καθώς και το "L'incomputer" που εκδόθηκε από τον Bompiani με την έγκριση του Umberto Eco.

Ως συγγραφέας για άλλους και ενορχηστρωτής, αναφέρουμε τις συλλογές "Milva la rossa" και "Mina quasi Jannacci".

Το 1989, συμμετείχε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ του Σανρέμο με το "Se me lo dicevi prima", τη συμβολή ενός σημαντικού Ιταλού τραγουδοποιού στον αγώνα κατά των ναρκωτικών. Επίσης, το 1989, κατά τη διάρκεια μιας επιτυχημένης περιοδείας, ηχογράφησε ένα "ζωντανό" διπλό άλμπουμ που περιείχε τις περισσότερες από τις επιτυχίες του και είχε τίτλο "Trent anni senza andare fuori tempo".

Το 1991, επέστρεψε στο Φεστιβάλ του Sanremo με το τραγούδι "La fotografia" σε συνδυασμό με τη μεγάλη Ute Lemper και έλαβε το βραβείο των μουσικών κριτικών. Παράλληλα, κυκλοφόρησε ένα νέο LP με ενορχηστρώσεις του Celso Valli, με τίτλο "Guarda la fotografia".

Το 1994, επανεμφανίστηκε στο Φεστιβάλ του Sanremo σε συνδυασμό με τον Paolo Rossi με το τραγούδι "I soliti accordi", που είναι και ο τίτλος του αντίστοιχου LP, και πάλι με σπουδαίο περιεχόμενο, σε ενορχήστρωση του Giorgio Cocilovo και του γιου του Paolo Jannacci.

Το 1996 ήταν τηλεοπτικός συνεργάτης του Piero Chiambretti στη νέα έκδοση του "Il Laureato". Μετά από αυτή την εμπειρία, Enzo Jannacci συνεχίζει να εργάζεται σε μεγάλα ιταλικά θέατρα με το τεράστιο ρεπερτόριό του και, μαζί με τον γιο του Paolo, δημιούργησε την πλήρως ανακαινισμένη και ανασχεδιασμένη συλλογή "Quando un musicista ride" που κυκλοφόρησε από τη Sony Music Italia το 1998. Η δουλειά είναι σαφώς εντυπωσιακή και περιλαμβάνει τρία ακυκλοφόρητα κομμάτια (ένα από αυτά το "Già la luna è in mezzo al mare" είναι φτιαγμένο μαζί με τον παλιό του σοδομιστή,ο νυν νομπελίστας λογοτεχνίας Ντάριο Φο) ένα χρονολόγιο που αναδεικνύει το βάθος της 40χρονης καριέρας αυτής της ιδιοφυΐας.

Σε μεταγενέστερες περιόδους, ο Jannacci επέστρεψε στην τζαζ, μια παλιά του αγάπη που τον είχε ξεκινήσει από τα πρώτα χρόνια της μουσικής και πνευματικής του εφηβείας- ένα πάθος που τον οδήγησε στο να παρουσιάζει πρωτότυπα κομμάτια και στάνταρντς δημοσίως με τη βοήθεια των καλύτερων Ιταλών μουσικών του χώρου.

Το 2001, μετά από περίπου τρία χρόνια συνεχούς δουλειάς και μετά από επτά χρόνια απουσίας, προσέφερε στο ευρύ κοινό την τελευταία του δουλειά στο στούντιο- ένα CD με 17 κομμάτια, σχεδόν όλα ακυκλοφόρητα, με τεράστιο συναισθηματικό και κοινωνικό αντίκτυπο. Αφιερωμένο στον πατέρα του, το "Come gli aeroplani" έμελλε να αποτελέσει ορόσημο στην ιταλική δισκογραφία μαζί με τα "Vengo anch io, no tu no", "Quelli che..." και "Ci vuole".αυτί".

Ο μακροχρόνια πάσχων από καρκίνο Enzo Jannacci πέθανε στο Μιλάνο στις 29 Μαρτίου 2013 σε ηλικία 77 ετών.