Biografia • Edhe unë po vij, jo ju jo

Enzo Jannacci lindi në Milano më 3 qershor 1935. Pavarësisht imazhit të tij të çuditshëm dhe ekstravagant publik, Jannacci ishte një njeri me rigorozitet të madh dhe ndjeshmëria njerëzore. I diplomuar për mjekësi në Universitetin e Milanos, ai u specializua në kirurgji të përgjithshme, duke ushtruar profesionin e kirurgut edhe kur, i puthur nga suksesi, mund të kishte lënë gjithçka.

Edhe në planin muzikor përgatitja e tij nuk ishte indiferente. Paralelisht me diplomën e shkollës së mesme shkencore dhe studimet universitare ndoqi konservatorin, duke u diplomuar për piano, diplomë për harmoni, kompozicioni dhe dirigjim orkestre.

Ka studiuar edhe me maestro Centernieri, mësues i "orkestrantëve" më të njohur italianë.

Ndër përvojat e tij të para janë ato në Santa Tecla, tempulli rock'n'roll në Milano ku ai luan së bashku me Tony Dallara, Adriano Celentano dhe mikun e tij të madh Giorgio Gaber.

Por natyra artistike e këtij milanezit të madh e çoi atë drejt eksplorimit të një bote që vetëm ai ka arritur ta përvijojë me ironi dhe veni poetike të pashembullt: atë të të paprivilegjuarve apo të Milanit të vjetër, botës së shpirtit. solidariteti tipik i veriut dhe i tavernave të vjetra të banuara nga personazhe sanguinë dhe të vërtetë.

Është në Derbin e famshëm të Milanos, një skenë ku juka bërë më shumë kabare sesa muzikë, gjë që për herë të parë nxjerr në pah aftësitë e tij si artist. E vë re edhe Dario Fo, duke sjellë në teatër të riun Enzo Jannacci . Një eksperiencë shumë e rëndësishme, që padyshim e çon drejt një karakterizimi më të madh edhe të këngëve të tij (shumë prej të cilave kanë shumë “teatrale”).

Me pak fjalë, Jannacci sigurisht që nuk e harron muzikën, dashurinë e tij të madhe dhe me një prodhim rekord prej rreth njëzet albumesh, një mori 45-vjeçare (rekord i parë "L'ombra di mioBRO", 1959), sasior si si dhe dëshmon cilësisht prezencën e saj domethënëse në panoramën e kantautorit italian.

Kështu lindi "22 këngët", një recital historik, që i hap rrugën edhe sukseseve rekord (Vengo anchio, no tu no - Giovanni telegraphista - etj.), por mbi të gjitha lançon pjesë historike për italianin. Kultura e këngës: mendoni vetëm për "L'Armando" dhe "Veronica" për të përmendur më të njohurit.

Ende në rrafshin muzikor, duhen theksuar përvojat e Jannacci si kompozitor i kolonave zanore. Për kinemanë përmendim "Romanzo Popolare" të Monicellit, "Saxofone" nga dhe me Renato Pozzetto, "Pasqualino settebellezze", të cilat në 1987 i dhanë një nominim për Oscar për kolonën zanore më të mirë dhe "Piccoli equivoci" nga Ricky Tognazzi.

Për teatrin, vepra të shumta edhe jashtëato të interpretuara prej tij si "Sixhade", e shkruar bashkë me Beppe Viola, si dhe "L'incomputer" botuar nga Bompiani me miratimin e Umberto Eco.

Si autor dhe aranzhues për të tjerët përmendim për të gjitha koleksionet "Milva la rossa" dhe "Mina quasi Jannacci".

Në vitin 1989 merr pjesë për herë të parë në Festivalin e Sanremos me "Se me lo dicevi prima", kontributi i një kantautori të rëndësishëm italian në luftën kundër drogës. Gjithashtu në vitin 1989, gjatë një turneu të suksesshëm, ai regjistroi një album të dyfishtë "live" i cili përmban shumicën e sukseseve të tij dhe titullohej "Tridhjetë vjet pa dalë nga koha".

Në vitin 1991 rikthehet në Festivalin e Sanremos me këngën "La fotografia" çiftëzohet me të madhin Ute Lemper dhe merr çmimin e kritikës muzikore, në të njëjtën kohë realizon një LP të ri me aranzhime të Celso Valli, me titull. "Ruaje fotografinë".

Në vitin 1994 ai performoi sërish në Festivalin e Sanremos së bashku me Paolo Rossi me këngën "I usual contracts", e cila është edhe titulli i LP-së përkatëse, gjithmonë me përmbajtje të shkëlqyer, të aranzhuar nga Giorgio Cocilovo dhe djali i tij. Paolo Jannacci.

Në vitin 1996 ai u bashkua në TV me Piero Chiambretti në edicionin e ri të "Il Laureato". Pas kësaj eksperience, Enzo Jannacci vazhdon të punojë në teatrot më të mëdha italiane me repertorin e tij të madh dhe së bashku me të birin Paolo krijon,në vitin 1998, koleksioni tërësisht i restauruar dhe i stilizuar "Kur një muzikant qesh" botuar nga Sony Music Italia. Vepra është padyshim mbresëlënëse dhe përfshin, përveç tre pjesëve të pabotuara (njëra prej tyre "Già la luna è in mezzo al mare" u krijua së bashku me shokun e vjetër, çmimin tashmë Nobel për Letërsinë Dario Fo) një udhëtim të përkohshëm që vendos evidenton mirë trashësinë e karrierës dyzetvjeçare të këtij gjeniu.

Në periudhat në vijim, Jannacci iu rikthye xhazit, një dashuri e vjetër e tij që e kishte inicuar në vitet e para të adoleshencës muzikore dhe intelektuale; pasioni që e shtyu të ofronte pjesë origjinale dhe standarde për publikun me ndihmën e muzikantëve më të mirë italianë të këtij sektori.

Në vitin 2001, pas rreth tre vitesh punë të vazhdueshme dhe pas shtatë vitesh mungesë, prezantoi para publikut të gjerë punën e tij të fundit studimore; një CD me 17 këngë, pothuajse të gjitha të papublikuara, me ndikim të madh emocional dhe social. Dedikuar babait të tij, "Come gli aeroplani" është i destinuar të bëhet një moment historik në diskografinë italiane së bashku me "Vengo anch'io, no tu no", "Qelli che...", dhe "Ci volle orecchio".

Enzo Jannacci, i cili vuante nga kanceri për disa kohë, vdiq në Milano më 29 mars 2013 në moshën 77-vjeçare.