Biografie - Kronieken uit het surreële

Dino Buzzati werd op 16 oktober 1906 geboren in San Pellegrino, in de buurt van Belluno. Al op jonge leeftijd kwamen de interesses, thema's en passies van de toekomstige schrijver in hem naar voren, waaraan hij zijn hele leven trouw zou blijven: poëzie, muziek (hij studeerde viool en piano, en we mogen niet vergeten dat hij in de toekomst ook enkele operalibretto's zou schrijven), tekenen, en de bergen, zijn ware metgezel...jeugd, aan wie zijn eerste roman, 'Barnabo van de bergen', ook is opgedragen.

Toen hij nog maar veertien jaar oud was, werd hij wees door zijn geliefde vader, die stierf aan alvleesklierkanker. Deze gebeurtenis maakte de jonge Buzzati zo van streek dat hij lange tijd met de obsessie leefde om door dezelfde ziekte te worden getroffen. Na zijn gewone studies, waarin hij goed en ijverig bleek te zijn, maar meer ook niet, ging hij naar de kazerne in zijn stad om zijn dienstplicht te vervullen: zes maandenvan de officiersschool, drie maanden als onderofficier (sergeant) en vier maanden als tweede luitenant.

Als ontluikend schrijver hield hij vanaf zijn jeugd een dagboek bij waarin hij meningen en gebeurtenissen noteerde. In feite kreeg het verlangen en de droom om zich professioneel te wijden aan een baan waarbij hij moest schrijven steeds meer vorm in hem. Hij voelde zich bijvoorbeeld erg aangetrokken tot de journalistiek en in juli 1928, nog voordat hij zijn rechtenstudie had afgerond, ging hij werken bijNa zijn afstuderen ging hij samenwerken met het weekblad 'Il popolo di Lombardia' en kort daarna publiceerde hij het eerder genoemde 'Barnabo delle montagne', dat een groot succes was. Hetzelfde lot trof helaas niet zijn tweede verhalende werk, 'Il segreto del Bosco Vecchio', dat met grote onverschilligheid werd begroet.

In januari 1939 leverde hij het manuscript af van zijn meesterwerk, zijn meest geliefde en bekendste boek, 'De woestijn van de Tartaren', dat een embleem van de literatuur van de 20e eeuw zou worden. De roman is het verhaal van een jonge soldaat, Giovanni Drogo, die zijn carrière begint in het Bastiani-fort, dat geïsoleerd ligt aan de rand van een denkbeeldig koninkrijk in een niet nader gespecificeerde tijd. IfAanvankelijk is die vesting voor Drogo een gesloten, onherbergzame plek die hem geen toekomst biedt, maar naarmate de tijd verstrijkt raakt hij eraan gewend, tot hij er niet meer weg wil (en kan), zowel vanwege het verlies van contact met de rest van de wereld, als vanwege de constante hoop dat op een dag de Tartaren vanuit de woestijn de vesting zullen aanvallen. Het is dus duidelijk dat het in zo'n roman van fundamenteel belang isallegorie die daar wordt ontwikkeld, hoewel de waarheidsgetrouwheid van situaties en de zorgvuldige beschrijving van personages die bijna types worden nooit worden opgegeven.

Drogo's leven staat symbool voor het menselijk leven, dat onder druk staat door het verstrijken van de tijd en de eenzaamheid, in een wereld, vertegenwoordigd door de vesting, die bestaat uit absurde wetten en vergeefse hoop. Een ander punt dat door Buzzati wordt benadrukt, is hoe de mens zichzelf blijft misleiden: Drogo herhaalt voortdurend voor zichzelf dat 'het belangrijkste is om nog te beginnen', en blijft zijn hoop vestigen, hoewelBuzzati lijkt ons met deze roman te vertellen dat het beter is voor de mens om weinig te verlangen, om te weten hoe tevreden te zijn, omdat de wereld, het spel van het leven, weinig toestaat en klaar staat om de meest roekeloze of nobele ambities te ontgoochelen.

De eerste lezer die het manuscript ontving was zijn vriend Arturo Brambilla, die het na een enthousiaste lezing doorgaf aan Leo Longanesi, die een nieuwe collectie voor Rizzoli aan het voorbereiden was, de 'Sofà delle Muse'. Op aanbeveling van Indro Montanelli stemde deze in met de publicatie; in een brief smeekte Longanesi de auteur echter om de oorspronkelijke titel te veranderen in 'Het Fort', om zoBuzzati scheepte zich vervolgens in Napels in op het schip Colombo en vertrok naar Addis Abeba, als verslaggever en fotoreporter, speciaal correspondent voor de 'Corriere della Sera'. Het was 1939 en de Tweede Wereldoorlog stond voor de deur. Het jaar daarop vertrok hij trouwens als oorlogscorrespondent op de kruiser Fiume vanuit dezelfde haven. Hij nam deel alsHij was getuige van de gevechten van Capo Teulada en Capo Matapan en de tweede slag om Sirte en stuurde zijn artikelen naar de krant. Het was ook zijn 'Kroniek van gedenkwaardige uren' die op 25 april 1945, Bevrijdingsdag, op de voorpagina van de 'Corriere della Sera' verscheen.

In 1949 verscheen de verhalenbundel 'Fear at La Scala' en in juni van datzelfde jaar werd hij door de 'Corriere della Sera' uitgezonden om de Giro d'Italia te volgen. In 1950 drukte uitgever Neri Pozza uit Vicenza de eerste editie van de 88 stukken van 'In quel preciso momento', een verzameling aantekeningen, korte verhalen en uitweidingen, terwijl vier jaar later de verhalenbundel 'Il crollo dellaBaliverna', waarmee hij ex aequo met Cardarelli de Premio Napoli won.

In januari 1957 vervangt hij Leonardo Borgese tijdelijk als kunstcriticus van de 'Corriere'. Hij werkt ook voor de 'Domenica del Corriere', waar hij zich voornamelijk bezighoudt met de koppen en bijschriften. Hij schrijft enkele gedichten, die deel zullen uitmaken van het gedicht 'Captain Pic'. In 1958 verschijnt 'De geschilderde verhalen', gepresenteerd ter gelegenheid van de persoonlijke schilderijententoonstelling van de schrijver, die op 21 januari 1957 werd geopend.November in de Re Magi Gallery in Milaan.

Op 8 juni 1961 stierf zijn moeder en twee jaar later schreef hij de interne kroniek van die begrafenis in de elzeviro 'I due autisti' (De twee bestuurders). Jaren van reizen als correspondent volgden. Op 8 december 1966 trouwde hij met Almerina Antoniazzi, de vrouw die hem, zij het op afstand en in een gefictionaliseerd perspectief, had geïnspireerd tot het schrijven van het getormenteerde 'Un amore' (Een liefdesverhaal).

In 1970 kreeg hij de 'Mario Massai' journalistieke prijs voor de artikelen die hij in de zomer van 1969 in de 'Corriere della Sera' publiceerde over de afdaling van de mens naar de maan. Op 27 februari 1971 werd Mario Buganelli's eenakter en driekwart opera 'Fontana', gebaseerd op het korte verhaal 'Non aspettavamo altro', opgevoerd in Triëst.

De uitgever Garzanti publiceerde, met toegevoegde bijschriften, de ex-voto's geschilderd door Buzzati 'I miracoli di Val Morel' terwijl Mondadori de bundel korte verhalen en essays 'Le notti difficili' publiceerde.

Ondertussen zette hij ook zijn activiteiten als schilder en illustrator voort, een ondergrondse passie die hij nooit had opgegeven. Ondanks zijn hoofdzakelijk amateuristische aanpak werden zijn schilderijen toch gewaardeerd door bewonderaars en werden er verschillende tentoonstellingen aan hem gewijd.

In plaats daarvan begon hij in 1971 de symptomen te voelen van de ziekte (een alvleeskliertumor, net als zijn vader) die tot zijn dood zou leiden.

In oktober exposeerde hij in de Galleria Castello in Trento, en in november in de Galleria Lo Spazio in Rome. De bundel 'Buzzati, pittore' werd gepresenteerd, met oordelen van critici, schrijvers en journalisten, en Garzanti publiceerde 'I miracoli di Val Morel', terwijl Mondadori zijn nieuwste verzameling korte verhalen en elzeviri publiceerde.

Een reeks ontmoetingen met Yves Panafieu tijdens de zomer en de opnames van die gesprekken vormen de basis van het boek-interview 'Dino Buzzati: un autoritratto' (Dino Buzzati: een zelfportret), dat in 1973 zal verschijnen bij Mondadori.

Op 8 december ging Buzzati naar een kliniek en stierf op 28 januari 1972.