Biografie - Tragische epiloog van een kunstenaar

Het was de nacht van 26 op 27 januari 1967 toen Luigi Tenco, de tenenkrommende Genuese singer-songwriter, zichzelf van het leven beroofde na te zijn geëlimineerd op het Italiaanse songfestival van Sanremo. Tenco had 'Ciao amore ciao' gepresenteerd, een lied met een bittere sociale inhoud dat het kalme Sanremo-publiek niet kon bekoren en zelfs de finale niet haalde.

Geboren op 21 maart 1938 in Cassine, in de provincie Alessandria, vond zijn opnamedebuut plaats in 1959 met de gelijktijdige release van twee singles, 'Mai' en 'Mi chiedi solo amore', die ook werden samengevoegd in een enkele EP.

Op artistiek gebied groeide hij op in Genua, als groot jazzliefhebber, en nam deel aan verschillende muzikale ervaringen in groepen waartoe ook Bruno Lauzi, Gino Paoli en Fabrizio De André behoorden. Zijn eerste groep heette de 'Jelly Roll boys jazz band' en dit zegt veel over zijn persoonlijke smaak. Zijn legendes in die tijd waren Jelly Roll Morton, Chet Baker, Gerry Mulligan, PaulDesmond.

Aanvankelijk wordt de singer-songwriter begeleid door de groep 'Cavalieri', waaronder enkele van de grootste namen uit de Italiaanse muziek, zoals Enzo Jannacci op piano, Gianfranco Reverberi op vibrafoon, Paolo Tomelleri op klarinet en Nando De Luca op drums. Weinig gewaardeerd door zowel publiek als critici, gebruikt Tenco voor zijn volgende single, 'Amore', het pseudoniem Gigi Mai.

Een merkwaardig feit dat weinig mensen zich herinneren, is dat Tenco in de loop van zijn carrière twee andere pseudoniemen gebruikte: die van Gordon Cliff in 1960 voor de single 'Tell me that you love me' (Engelse versie van 'Parlami d'amore Mariù') en 'Dick Ventuno' voor een uitgave van de single 'Quando', ook uit 1960, evenals voor covers van de nummers 'Notturno senza luna' en 'Qualcuno mi ama',opgenomen in de bloemlezing 'Tutte le canzoni' van het 24e Sanremo Festival (1961).

Van 1959 tot 1963 nam hij voor de Ricordi-groep een naar hem genoemd album op en een twintigtal singles, waaronder 'Mi sono innamorato di te' en 'Io sì'. Van 1964 tot 65 nam hij voor Saar (Jolly-label) nog een album 'Luigi Tenco' op, ook weer vreemd naar hem genoemd, en drie singles. In deze periode wisselde de zanger liefdesliedjes ('Ho capito che ti amo', 'Ah... love, love') met ballades van sociale aard ('Social Life', 'Hobbies', 'Women's Newspapers' en andere), die echter pas na zijn dood werden gepubliceerd.

In 1966 tekende hij een contract bij RCA, waarvoor hij een album ('Tenco') en twee singles uitbracht, 'Un giorno dopo l'altro' en 'Lontano, lontano'. In hetzelfde jaar ontstond zijn relatie met zangeres Dalida.

In 1967 nam hij deel aan het noodlottige Sanremo Festival, wat een toch al diepe innerlijke crisis verergerde waar de gevoelige zanger al enige tijd over piekerde. Toen zijn lichaam werd gevonden in de slaapkamer van het Savoy Hotel waar hij verbleef, sprak de officiële reden voor zijn dood, geschreven door de zanger zelf op een briefje dat in zijn kamer werd gevonden, van een misverstand aan de kant van de jury, datverwierp zijn 'Ciao amore, ciao' (bij deze gelegenheid gezongen in duo met Dalida) om nummers van een laag niveau te promoten, zoals 'Io, tu e le rose' en 'La rivoluzione'.

Tientallen jaren later zijn er echter nog steeds veel twijfels over de werkelijke oorzaken van zijn dood, behalve dan dat Tenco, om te luisteren naar degenen die hem goed kenden, ongetwijfeld werd verscheurd door enerzijds een verlangen om als artiest erkend te worden door een zo breed mogelijk publiek en anderzijds door een verlangen om 'authentiek' te blijven vanuit artistiek oogpunt, zonder toe te geven aancommerciële druk of ontkrachting van zijn poëtisch-muzikale ader.

In december 2005 besloot de openbare aanklager van Sanremo, Mariano Gagliano, de zaak te heropenen en het lichaam op te graven.