Biografia - Tragiczny epilog artysty

Była noc między 26 a 27 stycznia 1967 r., kiedy Luigi Tenco, genueński piosenkarz i autor tekstów, odebrał sobie życie po tym, jak został wyeliminowany z Sanremo, Festiwalu Piosenki Włoskiej. Tenco zaprezentował "Ciao amore ciao", piosenkę o gorzkiej treści społecznej, która nie mogła zadowolić spokojnej publiczności Sanremo i w rzeczywistości nie dotarła nawet do finału.

Urodził się 21 marca 1938 roku w Cassine, w prowincji Alessandria, a jego debiut nagraniowy miał miejsce w 1959 roku wraz z jednoczesnym wydaniem dwóch singli, "Mai" i "Mi chiedi solo amore", które zostały również połączone w jedną EP-kę.

Dorastając artystycznie w Genui, jako zagorzały fan jazzu, brał udział w różnych doświadczeniach muzycznych w grupach, do których należeli również Bruno Lauzi, Gino Paoli i Fabrizio De André. Jego pierwsza grupa nazywała się "Jelly Roll boys jazz band" i to wiele mówi o jego osobistym guście. Jego legendami w tamtym czasie byli Jelly Roll Morton, Chet Baker, Gerry Mulligan, PaulDesmond.

Początkowo piosenkarzowi i autorowi tekstów towarzyszy grupa "Cavalieri", wśród której znajdują się jedne z najlepszych nazwisk we włoskiej muzyce, takie jak Enzo Jannacci na fortepianie, Gianfranco Reverberi na wibrafonie, Paolo Tomelleri na klarnecie i Nando De Luca na perkusji. Mało ceniony zarówno przez publiczność, jak i krytyków, w swoim kolejnym singlu "Amore" Tenco używa pseudonimu Gigi Mai.

Ciekawostką, o której mało kto pamięta, jest fakt, że Tenco w trakcie swojej kariery posługiwał się jeszcze dwoma innymi pseudonimami: Gordon Cliff w 1960 roku przy singlu "Tell me that you love me" (angielska wersja "Parlami d'amore Mariù") oraz "Dick Ventuno" przy edycji singla "Quando", również z 1960 roku, a także przy coverach piosenek "Notturno senza luna" i "Qualcuno mi ama",włączony do antologii "Tutte le canzoni" z 24. festiwalu w Sanremo (1961).

W latach 1959-1963 nagrał dla grupy Ricordi album nazwany jego imieniem i około dwudziestu singli, w tym "Mi sono innamorato di te" i "Io sì". W latach 1964-65 nagrał kolejny album "Luigi Tenco" dla Saar (wytwórnia Jolly), ponownie dziwnie nazwany jego imieniem i trzema singlami. W tym okresie piosenkarz na przemian śpiewał piosenki miłosne ("Ho capito che ti amo", "Ah... love, love") z balladami o charakterze społecznym ("Social Life", "Hobbies", "Women's Newspapers" i inne), które jednak zostały opublikowane dopiero po jego śmierci.

W 1966 r. podpisał kontrakt z wytwórnią RCA, dla której wydał album ("Tenco") i dwa single, "Un giorno dopo l'altro" i "Lontano, lontano". W tym samym roku narodził się jego związek z piosenkarką Dalidą.

W 1967 r. wziął udział w niefortunnym festiwalu w Sanremo, który zaostrzył i tak już głęboki kryzys wewnętrzny, nad którym wrażliwy piosenkarz rozmyślał od jakiegoś czasu. Kiedy jego ciało zostało znalezione w sypialni hotelu Savoy, w którym przebywał, oficjalny powód jego śmierci, napisany przez samego piosenkarza na notatce znalezionej w jego pokoju, mówił o nieporozumieniu ze strony jury, któreodrzucił swoje "Ciao amore, ciao" (przy tej okazji zaśpiewane w duecie z Dalidą), by promować utwory z niższej półki, takie jak "Io, tu e le rose" i "La rivoluzione".

Jednak kilkadziesiąt lat później nadal istnieje wiele wątpliwości co do prawdziwych przyczyn jego śmierci, z wyjątkiem faktu, że Tenco, słuchając tych, którzy dobrze go znali, był niewątpliwie rozdarty z jednej strony chęcią bycia uznanym za artystę przez jak najszerszą publiczność, az drugiej pragnieniem pozostania "autentycznym" z artystycznego punktu widzenia, bez uleganiakomercyjnych nacisków lub osłabienia jego poetycko-muzycznej żyłki.

W grudniu 2005 r. prokurator z Sanremo, Mariano Gagliano, postanowił ponownie otworzyć sprawę i ekshumować ciało.