Βιογραφία - Ένας λευκός Jimi Hendrix

Σε εποχές κακοκουρδισμένων τραγουδιστών, αποκλειστικά χορευτικών τραγουδιών και ράπερ που γνωρίζουν μόνο την ηλεκτρονική μαγεία και τους δειγματοληπτικούς ήχους των μουσικών οργάνων, το όνομα του Stevie Ray Vaughan είναι ένα από αυτά που πρέπει να σημειώσετε στο ημερολόγιο των πολύτιμων πραγμάτων σας.

Ήρωας της κιθάρας όπως πάντα (παρέα με επιφανείς συναδέλφους του, κυρίως μαύρους, αυτός λευκός από το Τέξας, αποκαλούμενος από ορισμένους ως ο λευκός Τζίμι Χέντριξ), ο Στίβι γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1954 στο Ντάλας (Τέξας, ΗΠΑ), επιδεικνύοντας εξαρχής έναν πρακτικά ζωτικό δεσμό με τη μουσική και με το πιο πνευματικό και "αρχαίο" κομμάτι της: τα μπλουζ.

Με την κιθάρα τον γνώρισε ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Jimmy, ο μελλοντικός κιθαρίστας των Fabulous Thunderbids, ο οποίος όχι μόνο του προσέφερε σημαντικές καλλιτεχνικές γνώσεις ως οργανοπαίχτης ο ίδιος, αλλά και τον σύστησε σε όλους τους θρύλους του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Στις στιγμές χαλάρωσης, αλλά όχι μόνο αυτό, οι νότες των δασκάλων όπως ο Albert King, ο OtisRush, ο Lonnie Mack, προς τέρψη των ευαίσθητων αυτιών του Ray, πάντα έτοιμος να κλέψει και τις παραμικρές λεπτομέρειες αυτών των ιερών τεράτων.

Μετά τις πρώτες πρόβες ντουέτου με τον αδελφό του σε κάποια κλασικά τοπικά σύνολα, μετακόμισε στο Όστιν το 1972 με σοβαρές προθέσεις, αποφασισμένος να αποδείξει τον εαυτό του. Γυρίζει έτσι σαν σβούρα από το ένα γκρουπ στο άλλο, αιώνια δυσαρεστημένος και πάντα σε αναζήτηση αυτού του "κάτι παραπάνω" που κάνει τη διαφορά και που μόνο ο αληθινός καλλιτέχνης μπορεί να αντιληφθεί.

Μεταξύ των "Nightcrawlers" και των "Paul Ray & the Cobras" (με τους οποίους ηχογράφησε το "Texas Clover" το 1974), το 1977 δημιούργησε την "Triple Threat Revue" μαζί με την τραγουδίστρια Lou Ann Burton, που αργότερα έγινε "Double Trouble" (το όνομα προέρχεται από τον τίτλο του αξέχαστου Otis Rush).

Το 1979, ο Burton αποφάσισε να φύγει για να ακολουθήσει σόλο καριέρα και από τότε οι Double Trouble έγιναν τρίο, με τον Stevie Ray Vaughan στα φωνητικά και την κιθάρα, τον Chris Layton στα ντραμς και τον Tommy Shannon στο μπάσο.

Ο Stevie βρίσκει τελικά την ιδανική ισορροπία και οι καρποί αυτής της κατάστασης χάριτος αρχίζουν να φαίνονται.

Λίγοι γνωρίζουν ότι ο πραγματικός ανακαλύπτης του Αμερικανού κιθαρίστα δεν είναι άλλος από τον Μικ Τζάγκερ. Ο χαρισματικός ηγέτης των Rolling Stones, ενθουσιασμένος με τις εμφανίσεις του, τον υπέδειξε στον παραγωγό Τζέρι Γουέξλερ, ο οποίος τον πήρε αμέσως μαζί του στο Φεστιβάλ Τζαζ του Μοντρέ το 1982. Η εμφάνισή του είχε τόση απήχηση που ο Ντέιβιντ Μπάουι αποφάσισε να τον προσλάβει για την ηχογράφηση του άλμπουμ του "Let's dance" και για την περιοδεία τουστα μισά της περιοδείας ο Vaughan, δυσαρεστημένος με το είδος της μουσικής στο οποίο, καλώς ή κακώς, τον ανάγκαζε ο Bowie (και το οποίο δεν ένιωθε να του ταιριάζει), αποφάσισε να φύγει.

Χάρη στον παραγωγό John Hammond Sr. ηχογράφησε τελικά το πρώτο του άλμπουμ "Texas Flood" το 1983. Ο Vaughan είναι 28 ετών και σε πλήρη καλλιτεχνική ωριμότητα: τα σόλο του είναι συγκλονιστικά και κρυστάλλινα, η δεξιοτεχνία του στο όργανο είναι μιας ποιότητας που σπάνια βλέπει κανείς. Η φωνή του επίσης δεν παραμορφώνεται καθόλου, αποδεικνύοντας ότι ταιριάζει πολύ καλά στο χωρίς φρου φρου φρου που είναι το είδος των μπλουζ.

Την επόμενη χρονιά ήταν η σειρά του "Couldn't stand the weather", του δεύτερου άλμπουμ που, όπως συμβαίνει συχνά, δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες. Η υποδοχή είναι εξαιρετική και, πράγματι, ξεπερνά κάθε προσδοκία: το άλμπουμ μπαίνει στα charts στην πρώτη τριανταριάδα και γίνεται χρυσός δίσκος. Σε αυτό το άλμπουμ, η επιρροή του τεράστιου Jimi Hendrix είναι καθοριστική και η εκδοχή του "Voodoo Chile (Slight Return)" δεν είναι η συνηθισμένη απομίμησηHendrixian αλλά ένα πραγματικό αριστούργημα.

Το επόμενο βήμα ήταν το "Soul To Soul" (1985), με το οποίο εντάχθηκε στο συγκρότημα ο πληκτράς Reese Wynans, που θεωρείται το τέταρτο Double Trouble. Την περίοδο αυτή, στο απόγειο της γενναιότητας και της φήμης του, ο Stevie Ray Vaughan συμμετείχε επίσης ως "guest star" σε άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών, όπως του Johnny Copeland ("Texas Twister"), του James Brown ("Gravity"), της Marcia Ball ("Soulfull Dress") και τωνμε ένα από τα είδωλά του, τον Lonnie Mack (για το 'Strike Like Lightning').

Η παράσταση στο Μοντρέ που καταγράφηκε στο άλμπουμ "Blues Explosion" του χάρισε ένα διάσημο "Grammy". Δυστυχώς, ένα σοβαρό ενοχλητικό στοιχείο ήρθε να μολύνει την παραγωγική καλλιτεχνική ζωή του κιθαρίστα: η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τα κρυφά ελαττώματα που τον ταλαιπωρούσαν επί μακρόν.

Κατά τη διάρκεια μιας από τις συνήθεις έντονες εμφανίσεις του, καταρρέει και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Ο φόβος είναι μεγάλος και ο Stevie αντιμετωπίζει μια μακρά περίοδο αποτοξίνωσης.

Η επιστροφή του στο στούντιο το 1989 συνέπεσε με την κυκλοφορία του "In step" με το οποίο κέρδισε το δεύτερο Grammy, χάρη επίσης στις πωλήσεις του δίσκου που ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Το 1990, συνεργάστηκε ξανά με τον αδελφό του στο άλμπουμ του Bob Dylan "Under the red sky"- αργότερα ηχογράφησαν το απογοητευτικό "Family style".

Στις 27 Αυγούστου του 1990, η τραγωδία χτύπησε: αφού παρακολούθησε μια συναυλία με τον Eric Clapton, τον Robert Cray και τον Buddy Guy, επιβιβάστηκε σε ένα ελικόπτερο που επρόκειτο να τον μεταφέρει στο Σικάγο, αλλά λίγο μετά την απογείωση, λόγω της πυκνής ομίχλης που μαινόταν στην περιοχή, το αεροσκάφος συνετρίβη σε μια πλαγιά. Αυτό το τραγικό μοιραίο γεγονός έβαλε τέλος στη σύντομη ζωή του Stevie Ray Vaughan, τη ζωή που είχε τόσοκακοποιείται με τις υπερβολές της.

Ο πρόωρος θάνατός του τον ανέδειξε σε θρύλο, αλλά στέρησε ανεπανόρθωτα από τη μουσική έναν από τους πιο φλογερούς και ευαίσθητους ερμηνευτές της.

Αξίζει να αναφέρουμε το πανέμορφο ορχηστρικό κομμάτι "SRV" που ο Eric Johnson, ένα άλλο εξάχορδο τέρας, αφιέρωσε σε αυτόν τον καλλιτέχνη μετά το θάνατό του.