Βιογραφία - Η δύναμη της φωνής, η φωνή της δύναμης

Ο Josep Carreras i Coll γεννήθηκε στη Βαρκελώνη στις 5 Δεκεμβρίου 1946, σε μια οικογένεια καταλανικής καταγωγής, ο μικρότερος γιος του José Maria Carreras, αστυνομικού στο επάγγελμα, και της Antonia Coll, κομμώτριας. Όταν ήταν μόλις έξι ετών, η μητέρα του τον πήγε στον κινηματογράφο για να δει τον "Μεγάλο Καρούζο", τον οποίο υποδυόταν ο τενόρος Mario Lanza- για όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο μικρός Josep μαγεύτηκε." Ο Josep ήταν ακόμα ενθουσιασμένος όταν γυρίσαμε σπίτι "θυμάται τον αδελφό του Αλμπέρτο - " Άρχισε να τραγουδάει τη μία άρια μετά την άλλη, προσπαθώντας να μιμηθεί αυτό που είχε ακούσει "Οι έκπληκτοι γονείς του - και επειδή ούτε ο αδελφός του Αλμπέρτο ούτε η αδελφή του Μαρία Αντωνία είχαν δείξει ποτέ κάποια μουσική κλίση - αποφάσισαν λοιπόν να καλλιεργήσουν αυτό το φυσικό πάθος που είχε ανθίσει στον Josep, εγγράφοντάς τον στη Δημοτική Σχολή Μουσικής της Βαρκελώνης.

Όταν ήταν μόλις οκτώ ετών, έκανε το ντεμπούτο της στο ισπανικό εθνικό ραδιόφωνο με την όπερα "La Donna è mobile". Σε ηλικία έντεκα ετών ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου Liceu (Βαρκελώνη) στον ρόλο μιας πολύ νεαρής σοπράνο στην όπερα "El retablo de Maese Pedro" του Manuel de Falla- στη συνέχεια, έπαιξε το παλιόπαιδο στη δεύτερη πράξη της όπερας "La bohème" του Giacomo Puccini.

Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, ο José Carreras σπούδασε στο Conservatori Superior de Música del Liceu. Σε ηλικία 17 ετών, αποφοίτησε από το Ωδείο. Στη συνέχεια, φοίτησε στη Σχολή Χημείας του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης και εν τω μεταξύ παρακολουθούσε ιδιαίτερα μαθήματα τραγουδιού. Ωστόσο, μετά από δύο χρόνια, ο José αποφάσισε να αφοσιωθεί πλήρως στη μουσική. Έκανε το ντεμπούτο του στο Liceu ως Flavio στη "Νόρμα" του Vincenzo Bellini: η ερμηνεία του του έφερεη διάσημη σοπράνο Montserrat Caballé. Η τραγουδίστρια τον κάλεσε αργότερα να συμμετάσχει μαζί της στη "Λουκρητία Βοργία" του Gaetano Donizetti.

Το 1971, αποφάσισε να λάβει μέρος στον περίφημο διεθνή διαγωνισμό για νέους τραγουδιστές όπερας που διοργάνωσε η Associazione Culturale Giuseppe Verdi στην Πάρμα. Ήταν μόλις 24 ετών και ο νεότερος από τους διαγωνιζόμενους: τραγούδησε τρεις άριες και στη συνέχεια περίμενε νευρικά τα αποτελέσματα. Στο κατάμεστο θέατρο, πολλοί καλεσμένοι παρακολούθησαν την τελετή απονομής, μεταξύ των οποίων και ένα από τα είδωλα του José, ο τενόρος Giuseppe diΟι δικαστές ανακοίνωσαν τελικά με ομόφωνη απόφαση: " Το χρυσό μετάλλιο πηγαίνει στον José Carreras! "Ο Carreras τραγούδησε ξανά με τη Montserrat Caballé στο ντεμπούτο της στη σκηνή του Λονδίνου το 1971 σε μια συναυλιακή παράσταση της όπερας "Maria Stuarda" (του Gaetano Donizetti). Στα χρόνια που ακολούθησαν, το ζευγάρι ερμήνευσε περισσότερες από δεκαπέντε όπερες.

Η άνοδος του Carreras φαινόταν ασταμάτητη. Το 1972, ο José Carreras έκανε το ντεμπούτο του στις ΗΠΑ στο ρόλο του Pinkerton στη "Madama Butterfly" (του Giacomo Puccini). Δύο χρόνια αργότερα, έκανε το ντεμπούτο του στην Κρατική Όπερα της Βιέννης στο ρόλο του Δούκα της Μάντουα- ήταν ο Alfredo στην "La traviata" (Giuseppe Verdi) στο Covent Garden του Λονδίνου- στη συνέχεια ήταν ο Cavaradossi στην "Tosca" (Giacomo Puccini) στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης.

Το 1975 έκανε το ντεμπούτο του στη Σκάλα του Μιλάνου ως Riccardo στο "Un ballo in maschera" (Giuseppe Verdi). Σε ηλικία 28 ετών, ο Carreras μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα ρεπερτόριο 24 όπερες. Συγκέντρωσε ενθουσιώδες χειροκρότημα σε όλο τον κόσμο, από την Αρένα της Βερόνας μέχρι την Όπερα της Ρώμης, από την Ευρώπη μέχρι την Ιαπωνία και την Αμερική.

Στην καλλιτεχνική του καριέρα, γνώρισε αρκετές προσωπικότητες που έμελλε να αποτελέσουν το κλειδί για το οπερατικό του μέλλον: ο Herbert von Karajan τον επέλεξε για την ηχογράφηση και τις σκηνικές παραγωγές πολλών όπερων όπως η "Aida", ο "Don Carlo", η "Tosca", η "Carmen" (Georges Bizet) ή με τον Riccardo Muti με τον οποίο έκανε δύο εκπληκτικές ηχογραφήσεις της "Cavalleria Rusticana" (Carreras, Caballé, Manuguerra, Hamari, Varnay) και του "IPagliacci" (Carreras, Scotto, Nurmela).

Στο καλλιτεχνικό του ταξίδι γνώρισε και ερωτεύτηκε την Ιταλίδα σοπράνο Katia Ricciarelli, με την οποία δημιούργησε μια συναισθηματική σχέση και μια θαυμάσια καλλιτεχνική συνεργασία για αρκετά χρόνια: μαζί της ερμήνευσε και ηχογράφησε τις όπερες "Trovatore", "Bohème", "Tosca", "Turandot", "La Battaglia di Legnano", "I due Foscari" και άλλες όπερες.

Ίσως εξαιτίας κάποιων ριψοκίνδυνων καλλιτεχνικών επιλογών που πέφτουν σε ακατάλληλες όπερες, με το πέρασμα του χρόνου η φωνή του José Carreras αρχίζει να φθείρεται: η ερμηνεία ολόκληρων όπερων φαίνεται όλο και περισσότερο να αποτελεί εμπόδιο προς υπέρβαση. Έτσι ο Ισπανός αποφασίζει να κινηθεί προς ένα ρεπερτόριο που χτυπάει σε πιο κεντρικό και βαρύτονο τόνο, όπως το "Samson et Dalila" ή το "Sly", ερμηνευμένο ωστόσο με μεγάληκυριαρχία και ομορφιά του ήχου.

Στο απόγειο της καριέρας του και της διεθνούς φήμης του, ο Carreras αρρώστησε από λευχαιμία το 1987: οι γιατροί εκτίμησαν ότι οι πιθανότητες ανάρρωσής του ήταν πολύ μικρές. Ο τενόρος όχι μόνο επέζησε από την ασθένεια, αλλά συνέχισε την καριέρα του ως τραγουδιστής, παρά τις συνέπειες της λευχαιμίας που αποτέλεσαν περαιτέρω αιτία για την πτώση της ποιότητας του τραγουδιού του.

Το 1988, ίδρυσε ένα έργο για την παροχή οικονομικής υποστήριξης σε μελέτες κατά της νόσου, με στόχο την προώθηση της δωρεάς μυελού των οστών.

Στην εναρκτήρια συναυλία του Παγκοσμίου Κυπέλλου Italia '90 στη Ρώμη, έπαιξε μαζί με τον Placido Domingo και τον Luciano Pavarotti στο "I Tre Tenori", μια συναυλία που αρχικά σχεδιάστηκε για να συγκεντρωθούν χρήματα για το ίδρυμα του Carreras, αλλά και για να χαιρετίσει την επιστροφή του Carreras στον κόσμο της όπερας. Το κοινό που παρακολούθησε σε όλο τον κόσμο αριθμούσε εκατοντάδες άτομα.εκατομμύρια.