بیوگرافی • جیمی هندریکس سفیدپوست

در زمان خوانندگان ضعیف، آهنگ های منحصراً رقصنده و رپرهایی که فقط ابزارهای الکترونیکی و صداهای نمونه آلات موسیقی را می شناسند، نام استیوی ری وان است. یکی از مواردی که باید در دفتر خاطرات چیزهای با ارزش خود یادداشت کنید.

قهرمان گیتار مانند همیشه (در جمع همکاران برجسته، به ویژه سیاه پوستان، او سفیدپوست اهل تگزاس، که برخی سفیدپوستان جیمی هندریکس نامیده می شوند)، استیوی در 3 اکتبر 1954 در دالاس (تگزاس، ایالات متحده)، بلافاصله پیوند عملاً حیاتی با موسیقی و با معنوی ترین و "باستانی" بخش آن: بلوز را نشان می دهد.

او به لطف برادر بزرگترش، جیمی، گیتاریست آینده Fabulous Thunderbids، به گیتار نزدیک می شود، که نه تنها به عنوان یک نوازنده به او نشانه های هنری قابل توجهی ارائه می دهد، بلکه او را با گوش دادن به تمام افسانه های آن سبک موسیقی آشنا می کند. . در لحظات آرامش، اما نه تنها، درون دیوارهای خانه وان، نت‌های استادانی مانند آلبرت کینگ، اوتیس راش، لونی ماک پیوسته طنین‌انداز می‌شوند، تا گوش‌های حساس ری را به وجد بیاورند، و همیشه آماده‌اند تا کوچک‌ترین جزئیات را بدزدند. آن هیولاهای مقدس

پس از اولین تمرین دو نفره با برادرش در برخی از گروه های کلاسیک محلی، او در سال 1972 با قصد جدی به آستین نقل مکان کرد و مصمم به نشان دادن بود.چه ارزشی دارد بنابراین او مانند یک قله از یک گروه به گروه دیگر می چرخد، برای همیشه ناراضی است و همیشه به دنبال آن "چیزی بیشتر" است که تفاوت را ایجاد می کند و فقط هنرمند واقعی می تواند آن را درک کند.

بین "Nightcrawlers" و "Paul Ray & the Cobras" (که با آنها "Texas Clover" را در سال 1974 ضبط کرد)، او "Triple Threat Revue" را در سال 1977 به همراه خواننده Lou Ann Burton تشکیل داد. ، سپس به "مشکل دوگانه" تبدیل شوید (این نام از عنوان اوتیس راش هرگز فراموش نشده گرفته شده است).

در سال 1979 برتون تصمیم گرفت برای دنبال کردن یک حرفه انفرادی آنجا را ترک کند و از آن لحظه Double Trouble تبدیل به یک سه نفر شد، با استیوی ری وان خواننده اصلی و گیتار، کریس لیتون درامز و تامی شانون باس.

استوی سرانجام تعادل ایده آل خود را پیدا می کند و ثمرات این حالت لطف شروع به نشان دادن می کند.

کمتر کسی می داند که کاشف واقعی گیتاریست آمریکایی کسی جز میک جگر نیست. رهبر کاریزماتیک گروه رولینگ استونز که مشتاق اجراهایش بود، او را به تهیه کننده جری وکسلر گزارش داد و بلافاصله او را به جشنواره جاز مونترو در سال 1982 برد. این اجرا چنان طنین‌اندازی داشت که دیوید بووی تصمیم گرفت او را برای ضبط آلبومش استخدام کند. بیایید برقصیم» و برای تور جهانی مرتبط با آلبوم؛ در نیمه راه تور وان، ناراضی از ژانر موسیقی که، چه خوب و چه بد، بووی او را مجبور می کند (و احساس می کند برای خودش مناسب نیست)،تصمیم به ترک می گیرد

به لطف تهیه کننده جان هاموند پدر، سرانجام در سال 1983 اولین آلبوم خود "سیل تگزاس" را ضبط کرد. وان 28 سال سن دارد و در بلوغ هنری کامل است: تکنوازی های او بی نظیر و شفاف هستند، تسلط او بر ساز کیفیت کمیاب است. حتی صدای او اصلاً تغییر شکل نمی‌دهد، و ثابت می‌کند که برای آن ژانر بی‌زحمت یعنی بلوز بسیار مناسب است.

سال بعد نوبت به آلبوم «نمی‌توانست هوا را تحمل کند» بود، آلبوم دوم که، همانطور که اغلب اتفاق می‌افتد، انتظارات زیادی را ایجاد می‌کند. استقبال عالی است و در واقع فراتر از همه انتظارات است: این آلبوم وارد سی چارت برتر می شود و به یک رکورد طلا تبدیل می شود. در این آلبوم تأثیر جیمی هندریکس بسیار تعیین کننده است و نسخه «وودو شیلی (بازگشت جزئی)» تقلید معمول هندریکس نیست اما یک شاهکار واقعی است.

مرحله بعدی از "Soul To Soul" (1985) تشکیل شده است که در آن گروه کیبورد Reese Wynans به عنوان چهارمین Double Trouble در نظر گرفته می شود. در این دوره، در اوج مهارت و شهرت، استیوی ری وان همچنین به عنوان "ستاره مهمان" در آلبوم های هنرمندان دیگری مانند جانی کوپلند ("Texas Twister")، جیمز براون ("جاذبه")، مارسیا بال شرکت می کند. ("Sulfull Dress") و با یکی از بت هایش، Lonnie Mack (برای "Strike Like Lightning").

اجرای مونترو ضبط شده در آلبوم "Blues Explosion" برای او جایزهگرمی معتبر متأسفانه یک عنصر جدی آشفتگی زندگی پربار هنری گیتاریست را آلوده می کند: سوء مصرف الکل و مواد مخدر، رذایل پنهانی که مدتی است او را مبتلا کرده است.

در طول یکی از اجراهای شدید معمولش، او به زمین می افتد و در بیمارستان بستری می شود. ترس بسیار زیاد است و استیوی باید با یک دوره طولانی سم زدایی روبرو شود.

بازگشت به استودیو در سال 1989 مصادف با انتشار "در قدم" است که با آن، همچنین به لطف رکورد فروش بیش از یک میلیون نسخه، دومین گرمی خود را برنده شد.

در سال 1990 او دوباره با برادرش در آلبوم باب دیلن "زیر آسمان سرخ" همکاری کرد. بعداً "سبک خانوادگی" ناامیدکننده را ضبط کردند.

در 27 آگوست 1990، فاجعه: پس از شرکت در کنسرتی با اریک کلاپتون، رابرت کری و بادی گای، سوار هلیکوپتری شد که باید او را به شیکاگو ببرد اما بلافاصله پس از بلند شدن، به دلیل مه غلیظی که در منطقه موج می زند، هواپیما به یک تپه سقوط می کند. این مرگ غم انگیز به زندگی کوتاه استیوی ری وان پایان می دهد، زندگی که او با افراط و تفریط از آن سوء استفاده کرده بود.

مرگ زودرس او را تبدیل به یک افسانه می کند، اما موسیقی را به طور جبران ناپذیری از یکی از پر جنب و جوش ترین و حساس ترین مترجمان آن محروم می کند.

شایان ذکر است قطعه ساز زیبای "SRV" که اریک جانسون، یکی دیگر از هیولاهای شش سیم، آن را تقدیم کرد.به این هنرمند پس از درگذشت او.