بیوگرافی • در میان درختان زیتون و گل های مروارید

• فرانچسکو روتلی در دهه 2000
• فرانچسکو روتلی در دهه 2010

سیاستمدار، یکی از مراکز - رهبران چپ از دوران مارگریتا و درخت زیتون، فرانچسکو روتلی در 14 ژوئن 1954 در رم به دنیا آمد.

گذشته سیاسی او بسیار طوفانی بود و بیش از همه با دیدار او با رهبر کاریزماتیک بزرگ منطقه "ناهمگون" سیاسی ایتالیا، پانلا مشخص شد. و دقیقاً در حزب رادیکال «deus ex machina» مارکو پانلا، یک مروج مبارز همه پرسی های بی شمار در مورد حقوق مدنی بود که روتلی اولین گام های خود را برداشت. دهه هفتاد است، سال‌هایی که با نبردهای بزرگ مشخص شده‌اند، اغلب برای تأیید ارزش‌ها یا حقوقی که اکنون آشکار به نظر می‌رسند، اما در آن زمان اصلاً شبیه به آن‌ها نبودند، فقط چند نمونه از آن‌ها را در مورد طلاق و سقط جنین ذکر کنم. در تمام این موارد روتلی ثابت کرد که سخنران معتبر و متمرکز کننده کاریزماتیک پروژه ها و جنبش ها است. پس از این دوره طولانی شاگردی، در سال 1981 عصای دبیر ملی حزب کوچک اما مبارز را به دست آورد.

قسمتی که یکی از نظریه پردازان اصلی چپ افراطی ایتالیا، تونی نگری را درگیر می کند، روتلی را می بیند که در اخبار و جنجال های روزنامه ها به میدان می آید. پانلا، در واقع، تونی نگری، استاد دانشگاه را از آن زمان در زندان داشتچهار سال به این دلیل که مظنون به داشتن رابطه با براندازی مسلحانه بود (بیش از همه، بر اساس محتوای بسیاری از نوشته‌هایش). افکار عمومی، در آن زمان، بین «مقصر» و «بی گناه» کلاسیک تقسیم شد. دومی ها بر این عقیده بودند که «معلم بد» نگری صرفاً عقاید خود را بیان می کند و روتلی نیز بر همین عقیده بود. انتخاب نگری به صفوف مجلس برای حل این کشمکش پیچیده سیاسی ـ حقوقی مداخله کرد و به دنبال آن او توانست از مصونیت پارلمانی برخوردار شود. متأسفانه بلافاصله پس از تصدی مسئولیت، استاد ناپدید شد و ردیابی خود را از دست داد و سپس دوباره در پاریس ظاهر شد. این در واقع یک فرار بود. روتلی، در هر صورت، بی‌تردید از خط خود دفاع می‌کند که بر اساس آن با دفاع از نگری، از حق ابتدایی بیان آزاد دموکراتیک دفاع می‌کند.

در سال 1983 به عنوان معاون پارلمان ایتالیا انتخاب شد. توجه زیادی که رادیکال ها همیشه به محیط زیست داشتند باعث شد روتلی به مسائل مربوط به محیط زیست گرایی بسیار نزدیک شود. او که از فعالان سابق Lega Ambiente بود، زمانی که به ریاست گروه سبزها منصوب شد، نوبت قطعی خود را گرفت، بیانیه ای که او را مجبور به ترک رادیکال ها کرد. در انتخابات بعدی در سال 1987، وی مجدداً انتخاب شد و همچنین در سال 1992. در هر دو انتخاباتقوه مقننه ریاست کمیته حقوق بشر در کمیسیون امور خارجی مجلس نمایندگان را بر عهده دارد.

در آوریل 1993 به عنوان وزیر محیط زیست و مناطق شهری در دولت Ciampi منصوب شد، او تنها پس از یک روز پس از رای پارلمانی که مجوز اقدام علیه بتینو کراکسی را رد کرد، استعفا داد. در همین حین او راه انتخاب شدن به عنوان شهردار شهر ابدی رم را امتحان می کند و با نهایت اشتیاق خود را به رقابت انتخاباتی شهرداری می اندازد. به لطف قانون جدیدی که اخیراً معرفی شده است، او برای اولین بار باید با سیستمی برخورد کند که "رای" را بین دو نامزدی که دور اول رای گیری را پشت سر می گذارند، فراهم می کند. بنابراین او اولین شهردار پایتخت شد که مستقیماً توسط شهروندان انتخاب شد. پس از چهار سال، او دوباره توسط رومی ها در نوامبر 1997 تأیید شد.

با درصدی تقریباً 70 درصد. از آن زمان روتلی برای کسب اقتدار به عنوان یک سیاستمدار ملی و اروپایی تلاش کرده است. او به همراه پرودی و دی پیترو یکی از بنیانگذاران دموکرات ها است.

در ژوئن 1999 او به عنوان عضو پارلمان اروپا انتخاب شد، جایی که در گروه لیبرال و دموکرات حضور دارد و عضو کمیسیون امور خارجی است. او در زمان دولت پرودی سمت کمیسر فوق العاده برای هماهنگی جشن بزرگ سال 2000 را بر عهده گرفت. او به دنیای کاتولیک نزدیک می شود و حامی اصلی استاز ایجاد مارگریتا، گروه مرکزی اولیوو.

فرانچسکو روتلی در دهه 2000

در سپتامبر 2000، چپ میانه او را به عنوان نامزد نخست وزیری انتخاب کرد. در 13 مه 2001، چپ میانه در انتخابات شکست خورد و روتلی، که به عنوان رئیس مارگریتا نتایج انتخاباتی خوبی کسب کرد، سعی کرد خود را به عنوان رهبر مخالفان تثبیت کند. اما در Ulivo همه موافق نیستند. مرحله جدیدی برای شهردار سابق رم آغاز می شود.

در سالهای بعد او در میان قهرمانان ترکیب چپ میانه باقی ماند. با توجه به انتخابات سیاسی 2006، انتخابات مقدماتی برگزار شد که در آن بیش از 4 میلیون نفر رومانو پرودی را به عنوان رهبر ائتلاف معرفی کردند.

در ماه مه 2006، دولت پرودی جدید، روتلی سمت وزیر میراث فرهنگی و همچنین معاون رئیس شورا (به همراه دالما) را در اختیار گرفت.

وقتی مأموریت وی در انتخابات شهرداری 2008 به پایان رسید، در آوریل دوباره برای جانشینی ولترونی به عنوان شهردار جدید رم نامزد شد، اما توسط رقیب جیانی آلمانو، نامزد پوپولو دلا لیبرتا شکست خورد.

روتلی پس از اینکه یکی از بنیانگذاران حزب دموکرات بود، پس از انتخابات مقدماتی اکتبر 2009 که پیر لوئیجی برسانی را به عنوان دبیر جدید انتخاب کرد، حزب را ترک کرد تا به مواضع مرکز نزدیک شود.توسط Pierferdinando Casini، ایجاد حزب اتحاد برای ایتالیا (Api).

فرانچسکو روتلی به همراه همسرش باربارا پالومبلی: از سال 1982 ازدواج کرده اند، آنها دارای 4 فرزند هستند که 3 نفر از آنها به فرزندی پذیرفته شده اند.

فرانچسکو روتلی در دهه 2010

در پایان سال 2012، API قطب سوم را ترک کرد تا دوباره به چپ میانه بپیوندد، که در انتخابات اولیه برای نخست وزیری، بنیانگذار برونو تاباچی یک نامزد در آغاز سال 2013 روتلی اعلام کرد که به عنوان نامزد در انتخابات عمومی ایتالیا شرکت نخواهد کرد.

کارهای بعدی وی در حوزه های فرهنگی و سینمایی است. جایزه نجات میراث فرهنگی ، جایزه ای برای کسانی که هنر در خطر انقراض را در سراسر جهان نجات می دهند، تأسیس کرد و ریاست آن را بر عهده گرفت. در ژوئیه 2016 او به عنوان هماهنگ کننده مجمع فرهنگی ایتالیا و چین منصوب شد که توسط وزرای دو کشور برای رسیدگی به فرهنگ، خلاقیت، طراحی و گردشگری راه اندازی شد.

او بنیانگذار و رئیس انجمن Priità Cultura است که متعهد به حفاظت و ارتقاء میراث فرهنگی، برای هنر معاصر، ایجاد مشارکت‌های دولتی و خصوصی در زمینه‌های مختلف است. فرهنگ.

در اکتبر 2016، فرانچسکو روتلی به عنوان رئیس Anica (انجمن ملی صنایع فیلم های سمعی و بصری و چند رسانه ای) انتخاب شد. در پایان سال 2016 او انجمن PDE Italia، شاخه ایتالیایی حزب دموکرات اروپا را ایجاد کرد.