Biografie - Tussen olijfbomen en madeliefjes

• Francesco Rutelli in de jaren 2000
• Francesco Rutelli in 2010

Francesco Rutelli is een politicus, een van de centrumlinkse leiders van de tijdperken Margherita en Ulivo. Hij werd geboren op 14 juni 1954 in Rome.

Zijn politieke verleden is zeer stormachtig en wordt vooral gekenmerkt door zijn ontmoeting met de grote charismatische leider van de politiek 'dissonante' Italiaanse regio, Pannella. En het is precies in de Radicale partij van de 'deus ex machina' Marco Pannella, strijder en promotor van talloze referenda over burgerrechten, dat Rutelli zijn eerste stappen zet. Het zijn de jaren zeventig, jaren die worden gekenmerkt door grote gevechten,streden vaak voor waarden of rechten die nu vanzelfsprekend lijken, maar dat toen niet waren, zoals echtscheiding en abortus, om maar een paar voorbeelden te noemen. Bij al deze gelegenheden toonde Rutelli zich een goed spreker en een charismatisch centralist van projecten en bewegingen. Na deze lange leertijd werd hij in 1981 nationaal secretaris van de kleine maarstrijdlustige partij.

Een episode waarbij een van de belangrijkste theoretici van extreemlinks in Italië, Tony Negri, betrokken was, zorgde ervoor dat Rutelli in het nieuws kwam en in de kranten controverses uitlokte. Pannella had namelijk met een provocerende daad universiteitsprofessor Tony Negri voor vier jaar in de gevangenis gezet op verdenking van het hebben van relaties met gewapende subversie (op basis van, meer danDe publieke opinie was in die tijd in tweeën gesplitst, tussen klassieke 'schuldigen' en 'onschuldigen'. De laatsten waren van mening dat de 'slechte leraar' Negri gewoon zijn eigen ideeën uitte, en Rutelli was dezelfde mening toegedaan. Het complexe politiek-juridische raadsel werd ontrafeld door Negri's verkiezing in de gelederen van deHelaas verdween de professor onmiddellijk na zijn ambtsaanvaarding. Hij werd uit het oog verloren en dook vervolgens weer op in Parijs. In de praktijk was het een ontsnapping. Rutelli verdedigt echter onversaagd zijn lijn, volgens welke hij door Negri te verdedigen een elementair recht op vrije meningsuiting verdedigdedemocratisch.

In 1983 werd hij verkozen tot lid van het Italiaanse parlement. De grote aandacht die de radicalen altijd aan het milieu hadden besteed, bracht Rutelli ertoe zich intensief bezig te houden met milieukwesties. Hij was al een activist in de Milieuliga, maar brak definitief door toen hij werd benoemd tot voorzitter van de Groene Fractie, een bevestiging die hem dwong deIn de daaropvolgende verkiezingen van 1987 werd hij herkozen en ook in die van 1992. In beide zittingsperiodes was hij voorzitter van de Mensenrechtencommissie in de Commissie Buitenlandse Zaken van de Kamer van Afgevaardigden.

In april 1993 werd hij benoemd tot minister van Milieu en Stedelijke Gebieden in de regering Ciampi, maar hij trad al na één dag af na de stemming in het parlement waarbij de toestemming om Bettino Craxi te vervolgen werd geweigerd. Ondertussen probeerde hij burgemeester van de eeuwige stad Rome te worden en stortte zich met het grootste enthousiasme in de gemeenteraadsverkiezingen. Dankzij de nieuweDoor een nieuw ingevoerde wet kreeg hij voor het eerst te maken met het systeem van een 'runoff'-stemming tussen de twee kandidaten die de eerste stemronde hadden gehaald. Zo werd hij de eerste burgemeester van de hoofdstad die rechtstreeks door de burgers werd gekozen. Na vier jaar werd hij in november 1997 herbevestigd door de Romeinen.

met een percentage van bijna 70 procent. Sindsdien heeft Rutelli gewerkt aan zijn autoriteit als nationaal en Europees politicus. Hij is een van de oprichters van de Democraten, samen met Prodi en Di Pietro.

In juni 1999 werd hij verkozen tot lid van het Europees Parlement, waar hij deel uitmaakte van de liberalen en democraten en lid was van de Commissie buitenlandse zaken. Tijdens de regering-Prodi nam hij de functie op zich van speciaal commissaris voor de coördinatie van het Grote Jubileum van het Jaar 2000. Hij benaderde de katholieke wereld en was de belangrijkste voorstander van de oprichting van de Margherita, de groeperingcentrist Ulivo.

Francesco Rutelli in de jaren 2000

In september 2000 koos centrum-links hem als hun kandidaat voor het premierschap. Op 13 mei 2001 verloor centrum-links de verkiezingen en Rutelli, die als leider van de partij Margherita een goed verkiezingsresultaat behaalde, probeerde zichzelf te erkennen als leider van de oppositie. Maar niet iedereen in de Ulivo was het daarmee eens. Voor de voormalige burgemeester van Rome brak een nieuwe fase aan.

In de jaren daarna bleef hij een van de belangrijkste leiders van de centrumlinkse coalitie. In de aanloop naar de algemene verkiezingen van 2006 werden voorverkiezingen gehouden waarbij meer dan 4 miljoen mensen Romano Prodi aanwezen als leider van de coalitie.

In mei 2006 werd Rutelli in de nieuwe Prodi-regering minister van Cultuur en vicepremier (samen met D'Alema).

Zijn mandaat liep af bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2008 en in april stelde hij zich opnieuw kandidaat om Veltroni op te volgen als nieuwe burgemeester van Rome, maar hij werd verslagen door rivaal Gianni Alemanno, kandidaat van de Popolo della Libertà.

Rutelli was een van de oprichters van de Partito Democratico en na de voorverkiezingen van oktober 2009, waarbij Pier Luigi Bersani tot nieuwe secretaris werd gekozen, verliet hij de partij om dichter bij de centrumstandpunten van Pierferdinando Casini te komen en de Alleanza per l'Italia (ApI) op te richten.

Francesco Rutelli met zijn vrouw Barbara Palombelli: getrouwd sinds 1982, ze hebben vier kinderen, waarvan er drie zijn geadopteerd.

Francesco Rutelli in 2010

Eind 2012 verliet ApI de derde pool om zich weer aan te sluiten bij centrum-links, in wiens voorverkiezingen voor het premierschap medeoprichter Bruno Tabacci meedeed. Begin 2013 kondigde Rutelli aan dat hij zich niet kandidaat zou stellen voor de Italiaanse parlementsverkiezingen.

Zijn latere opdrachten liggen op het gebied van cultuur en film. Hij is oprichter en voorzitter van de Prijs voor het redden van cultureel erfgoed In juli 2016 werd hij benoemd tot coördinator van het Cultureel Forum Italië-China, dat door de ministers van beide landen is opgericht om zich bezig te houden met cultuur, creativiteit, design en toerisme.

Hij is oprichter en voorzitter van de vereniging Prioriteit Cultuur zet zich in voor het behoud en de promotie van cultureel erfgoed, hedendaagse kunst en het creëren van publiek-private partnerschappen op de verschillende gebieden van cultuur.

In oktober 2016 werd Francesco Rutelli verkozen tot voorzitter van Anica (Associazione nazionale industrie cinematografiche audiovisive e multimediali - Nationale Vereniging van Audiovisuele en Multimedia Cinematografische Industrieën). Eind 2016 richtte hij de vereniging PDE Italia op, de Italiaanse afdeling van de Europese Democratische Partij.